Το Πόρτλαντ κρατά ενάντια στους φασίστες και την αστυνομία

οι συγκρούσεις της 30ης Ιουνίου 20181

Στις 30 Ιουνίου, μια μέρα πανεθνικών διαδηλώσεων ενάντια στη βαρβαρότητα της ICE (Υπηρεσία Μετανάστευσης και Τελωνείων των ΗΠΑ) και στα σύνορα, γενικότερα, οι φασίστες από διάφορες περιοχές των ΗΠΑ κινητοποιήθηκαν για να διαδηλώσουν μέσα στο κένρτο του Πόρτλαντ, προστατευμένοι από μια τεράστια φάλαγγα των ΜΑΤ. Οι συγκρούσεις που ακολούθησαν θύμιζαν τις φασιστικές κινητοποιήσεις του 2017 – ιδιαίτερα αυτές στις 15 Απριλίου στο Berkeley και στις 4 Ιουνίου στο Πόρτλαντ – αλλά ακόμα πιο έντονα βίαιες. Η αστυνομία του Πόρτλαντ είχε ήδη γράψει το σενάριο όσον αφορά το να συντονιστεί με τους φασίστες· αυτή τη φορά, όμως, οι μπάτσοι άνοιξαν τις γραμμές τους για να επιτρέψουν στους φασίστες να επιτεθούν σε διαδηλωτές, χτυπώντας, στη συνέχεια, αυτούς στους οποίους μόλις είχαν επιτεθεί οι φασίστες. Από δω και στο εξής, οποιοδήποτε κίνημα προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη βία του κράτους – όπως αυτό του πρόσφατου κύματος διαδηλώσεων εναντίον του ICE – θα έχει πιθανότατα να αντιμετωπίσει και τη βία των “από τα κάτω” φασιστών που θα έχουν, επιπλέον, και την προστασία της αστυνομίας. Ας οργανωθούμε για να εξασφαλίσουμε ότι είμαστε προετοιμασμένοι για τα προβλήματα μπροστά μας.

Στη συνέχεια παρουσιάζουμε έναν πλήρη απολογισμό των γεγονότων από τους συντρόφους μας στο Πόρτλαντ. Για να υποστηρίξετε τους αντιφασίστες που συνελήφθησαν στο Πόρτλαντ, συνεισφέρετε σ’ αυτή την προσπάθεια συλλογής χρημάτων.

Στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, στις 30 Ιουνίου, οι Joey Gibson, Patriot Prayer, Proud Boys, Ναζί και ο συνηθισμένος συρφετός των εθνικιστών της “εναλλακτικής-δεξιάς” [alt-right] εμφανίστηκε για να κάνει μια πορεία με τίτλο “Freedom & Courage Rally” στην πλατεία Terry Schrunk Plaza στις 4 το απόγευμα. Η περιγραφή του γεγονότος ήταν αλλόκοτη. Σχεδόν πεντηκοστιανή στον τόνο, μιλώντας για “καθάρισμα των δρόμων του Πόρτλαντ” και τελειώνοντας με μια διακήρυξη: “ΘΑ ΠΟΡΕΥΤΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ”. Διαφήμιζαν ότι είχαν επιβεβαιωμένες συμμετοχές από τις πολιτείες Washington, Όρεγκον, Καλιφόρνια, Αριζόνα, Τέξας, Μασσαχουσέτη και Φλόριδα κάνοντας “έκκληση”, ταυτόχρονα, για “δικαιοσύνη” από την αστυνομική διεύθυνση του Πόρτλαντ. Είχαν εκδιωχθεί από την πόλη νωρίτερα τον Ιούνιο, αρνούμενοι, προφανώς, την αστυνομική προστασία από τους αντιφασίστες διαδηλωτές, στην οποία είχαν συνηθίσει. Η ειρωνεία μιας υπερβολικά λευκής υπερ-εθνικιστικής ομάδας που κλαψουρίζει για “μη-δίκαιη” μεταχείριση από την αστυνομία είναι πραγματικά ξεκαρδιστική, ιδιαίτερα όταν η γραμμή των ματατζήδων του Πόρτλαντ είναι πάντα στραμμένη προς τους αντιφασίστες και όταν η αστυνομία επιτίθεται και κυνηγά πάντα αντιφασίστες – ποτέ δεν επιτίθενται ούτε συλλαμβάνουν φασίστες. Οι μπάτσοι και η Κου-Κλουξ-Κλαν πάνε πάντα μαζί, έτσι δεν είναι;

Η διαδήλωση ξεκίνησε ως συνήθως. Στο Πόρτλαντ οι φασίστες πορεύονται σε ομοσπονδιακή περιουσία (προφανώς για την προστασία τους) στο μέσο του κέντρου: στην Terry Schrunk Plaza. Οι αντιφασίστες μαζεύονται στο πάρκο που είναι δίπλα στο Terry Schrunk – λέγεται Chapman Square.

Καθώς η αστυνομία είχε γνώση της δυναμικής μεταξύ των διαδηλωτών, παρατάχτηκε στην Madison Street, με το μέτωπο προς τους αντιφασίστες στην Chapman Square. Καθώς το Πόρτλαντ ήταν σε υψηλό βαθμό εγρήγορσης εξαιτίας των διαδηλώσεων #OccupyICE για τις τρεις προηγούμενες βδομάδες (και το Terry Schrunk είναι ομοσπονδιακή περιουσία), εμφανίστηκαν και υπάλληλοι του DHS (Department of Homeland Security, Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας). Έφτασαν φορώντας τον πιο εξελιγμένο εξοπλισμό για καταστολή – περιφραγμένα κράνη, μάσκες, γκλομπ του ενός μέτρου, όπλα πιπεριού2 κοκ. Μια αξιοσημείωτη διαφορά από προηγούμενες διαδηλώσεις ήταν ότι αυτή τη φορά, η αστυνομία του DHS ήταν οργανωμένη σε διαφορετικές ομάδες, με ένδειξη μια ρίγα στην πίσω πλευρά του κράνους. Και οι φασίστες είχαν τα αποκριάτικα κουστούμια τους, που ποικίλαν από έναν κανονικού μεγέθους προσκυνητή του Pepe/Kek3, που έμοιαζε με παλαιστή, μέχρι μέλη των 3%ers4 (θυμάστε που βοηθούσανε τους μπάτσους να κάνουν συλλήψεις το προηγούμενο καλοκαίρι;) φορώντας κάτι που έμοιαζε με πραγματικό εξοπλισμό μάχης. Και μετά αποκαλούν τους αντιφασίστες LARPers5;! Ακόμα και ο Based Spartan6 έκανε την επανεμφάνισή του.

Οι αντιφασίστες κορόιδευαν τους φασίστες με μεγάφωνα και συνθήματα και η μπάντα πνευστών Unpresidented Brass Band έπαιξε ένα κατάλληλο για την περίσταση κομμάτι, ολοκληρωμένο με εφέ τύπου “λυπημένο τρομπόνι” και ένα sousaphone7 κάθε φορά που ένας από τους πιο θαρραλέους φασίστες αποφάσιζε να “πάει να μιλήσει” στους αντιφασίστες. Σήματα και πανώ ήταν παντού και το μπλοκ ήταν μια απλωμένη πρώτη γραμμή από μαχητές που πηγαινοέρχονταν [roving fighters]. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη και οι αριθμοί ξεκάθαρα με το μέρος μας, κάτι που πάντα οδηγεί σε ένα πράγμα – κρατική καταστολή. Μια μικρή ομάδα αντιφασιστών δέχτηκε επίθεση από τους φασίστες οπότε η αστυνομία απάντησε αδειάζοντας κάτι που έμοιαζε με όπλο πιπεριού στους αντιφασίστες. Αυτό έδωσε τον τόνο για τις ενέργειες της αστυνομίας που ακολούθησαν.

Είκοσι λεπτά αργότερα, η αστυνομία ανακοίνωσε μια επίσημη κρατική ενέργεια8 και τον κωδικό που εντασσόταν, περιγράφοντας τις πιθανές συνέπειες για οποιονδήποτε επέλεγε να παραβιάσει τους όρους της. Στην ουσία προειδοποιούσαν τους αντιφασίστες για το τι τους περίμενε. Αυτό ήταν σίγουρα κάτι ασυνήθιστο. Πρέπει να συνέβη εξαιτίας της παρουσίας κύριων ειδησεογραφικών πρακτορείων, και ίσως επειδή η τοπική αστυνομία συνεργαζόταν τόσο ανοιχτά με το DHS. Η ενέργεια που ανακοίνωσαν ήταν ότι θα δημιουργούσαν μια γραμμή και θα άδειαζαν τον δρόμο δίπλα από τους φασίστες.

Οι φασίστες σχημάτισαν μια αυτοσχέδια φάλαγγα, κάτι που τους πήρε περίπου είκοσι λεπτά, και στη συνέχεια άρχισαν να βαδίζουν αμέσως και πολύ γρήγορα προς την Chapman Square. Οι πρώτες συγκρούσεις μετριάστηκαν από την παρουσία της αστυνομίας και την ταχύτητα των διαδηλωτών, αλλά υπήρχαν ορατές ποσότητες από σκουπίδια και κοντάρια που “πετούσαν” στον αέρα. Οι φασίστες στράφηκαν προς το ποτάμι και, στη συνέχεια, γύρισαν πίσω προς την αρχική τους κατεύθυνση. Αρχικά έμοιαζε ότι οι φασίστες προσπαθούσαν να φτιάξουν μια ελικοειδή κίνηση9, αλλά, αντίθετα, σταμάτησαν μετά από αρκετά τετράγωνα. Οι αντιφασίστες τους ακολουθούσαν διαρκώς όλη αυτή την ώρα αφήνοντας ένα πολεοδομικό τετράγωνο ανάμεσα στις δύο παράλληλες πορείες. Οι αντιφασίστες άρπαζαν σήματα της τροχαίας, εμπόδια, φράγματα από οικοδομές και μεγάλα φύλλα από ξύλο για να φτιάξουν οδοφράγματα για την περίπτωση που οι φασίστες επιχειρούσαν να επιτεθούν. Ύστερα, καθώς οι φασίστες σταμάτησαν και κάνανε στροφή αρκετά τετράγωνα αργότερα, και οι δυο ομάδες άρχισαν να βαδίζουν η μια προς την άλλη. Μια μικρή ομάδα αντιφασιστών αποσπάστηκε και έγινε μια σύντομη συμπλοκή, ακολουθούμενη από μια επίθεση των αντιφασιστών.

Είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε ότι οι φασίστες επιτίθονταν μέσα από τις γραμμές των μπάτσων με την άμεση πρόθεση να επιτεθούν στους αντιφασίστες διαδηλωτές. Και η αστυνομία τους επέτρεψε να το κάνουν. Θυμάστε όλον αυτόν τον εξοπλισμό; Τίποτα δεν χρησιμοποιήθηκε εναντίον των επιτιθέμενων.

Σήμερα δεν ήταν μια τυπική μέρα στο Πόρτλαντ. Ήταν μια καλή ένδειξη του απέναντι σε τι βρίσκονται οι αντιφασίστες. Το επίπεδο του φυσικού και ψυχολογικού εκφοβισμού από ομάδες μπράβων, που προπονούνται μαζί, ήταν υπερβολικό. Αυτό το φαινόμενο θα έπρεπε να μας είναι οικείο από την ιστορία. Στη διάρκεια της προηγούμενης ανόδου του φασισμού, η κρατική ισχύς μεταφέρθηκε ουσιαστικά σε συμμορίες του δρόμου (σκεφτείτε τα SS). Η 30η Ιουνίου ήταν ένα παράδειγμα επανεμφάνισης αυτού του φαινομένου – ίσως το πιο φανερό που έχω δει προσωπικά στο Πόρτλαντ. Το σκηνικό θύμιζε τις φασιστικές διαδηλώσεις στο Μπέρκλεΰ το 2017· αλλά, χωρίς αστυνομία ή φυσικά εμπόδια να εμποδίσουν τα ποτάμια των διαδηλωτών, η αρχική σύγκρουση ήταν βίαιη.

Βεγγαλικά και “όλμοι”, μικροί πυροσβεστήρες, στιλιάρια και ενισχυμένα γάντια ήταν ανάμεσα στα πιο ορατά όπλα. Η “Εφοδος Μπέρκλεΰ” απωθήθηκε και μόνο από τον ίδιο τον μεγάλο αριθμό των αντιφασιστών διαδηλωτών και την πλεονεκτική τους θέση αλλά ήταν φανερό ότι οι φασίστες ήταν εκεί για να επιτεθούν με κάθε κόστος. Το αίμα που χύθηκε κι από τις δύο πλευρές δεν αποτέλεσε έκπληξη εξαιτίας της διαρκούς κλιμάκωσης της βίας των φασιστών με την υποστήριξη του κράτους. Υπήρχαν πολλαπλά χτυπήματα και από τις δυο πλευρές στην αρχική επίθεση, οι οποίες αμφότερες προς στιγμή αναδιπλώθηκαν. Οι φασίστες άφησαν την μπροστινή τους γραμμή να προωθηθεί αρκετά μέσα στις γραμμές των αντιφασιστών, το συνειδητοποίησαν και οπισθοχώρησαν. Η αστυνομία χρησιμοποίησε αμέσως κρότου-λάμψης. Πέντε λεπτά αργότερα η σύγκρουση χαρακτηρίστηκε “στάση”.

Και οι δυο ομάδες συνέχισαν στην ίδια τροχιά και συναντήθηκαν ξανά μερικά τετράγωνα παρακάτω. Οι αψιμαχίες συνεχίστηκαν την επομένη ώρα σε ολόκληρο το κέντρο. Τελικά, όταν τα πλήθη έφτασαν πίσω στις αφετηρίες τους (Terry Schrunk και Chapman Square), το κράτος μπόρεσε να καταστείλει το μεγαλύτερο τμήμα της άμυνας των αντιφασιστών, αφήνοντας παράλληλα τους φασίστες να επιτίθενται κατά διαστήματα. Καθώς η διαδήλωση είχε χαρακτηριστεί “στάση”, οι δυνάμεις του κράτους ουσιαστικά ακύρωσαν την εκδήλωση του Patriot Prayer, αναγκάζοντας και τις δυο ομάδες να βαδίζουν από τα πεζοδρόμια. Στην τελική σκηνή, οι αντιφασίστες που είχαν απομείνει φώναζαν “BYE BYE NAZIS” καθώς οι φασίστες ανέβαιναν στο μοναδικό όχημα με το οποίο είχαν φτάσει.

Ναι, είναι αλήθεια – οι φασίστες είχαν κουβαλήσει ένα κίτρινο σχολικό λεωφορείο. Σε τι εκδοχή της πραγματικότητας αλήθεια ζούμε αυτή τη στιγμή; Η κατάσταση είναι πολύ περίεργη σύντροφοι. Αυτός είναι ο φασισμός.

Αξίζει να σημειώσουμε τον βαθμό συνεργασίας ανάμεσα στους φασίστες, την αστυνομία και το κράτος. Και οι τρεις ομάδες είχαν επαφές φανερά, συντονίζονταν και συνεργάζονταν. Η μεταφορά ισχύος και κρατικής επιβολής έχει ήδη ξεκινήσει. Όλοι πρέπει να θυμούνται ότι ο Joey Gibson είναι ένας μεσίτης ακινήτων και επίδοξος πολιτικός, και σίγουρα υπήρχαν κι άλλοι πολιτικοί και επίδοξοι πολιτικοί που αγωνίζονταν σήμερα στο πλάι του.

Παρ’ όλα αυτά, σήμερα στο Πόρτλαντ οι αντιφασίστες είχαν τους αριθμούς και το πνεύμα με το μέρος τους. Οι αντιφασίστες δεν παραχώρησαν ούτε εξέδρα ούτε χώρο και ακόμα και το κράτος δεν μπορούσε να προστατέψει τους φασίστες – αν και προσπάθησε όσο πιο σκληρά μπορούσε για να το κάνει.

Η αστυνομία προσπάθησε από την αρχή να καταστείλει τους αντιφασίστες. Επιτέθηκε, απείλησε με συλλήψεις και βία, επέτρεψε στους φασίστες να περάσουν από τις γραμμές της και να μας επιτεθούν. Σήμερα, δεν υπήρχε συγκράτηση από καμμιά πλευρά. Και το Πόρτλαντ άντεξε.

Προσάρτημα: Άλλος ένας απολογισμός από την 30η Ιουνίου

Περιλαμβάνουμε αυτήν την επιπλέον οπτική από τους δρόμους του Πόρτλαντ για λόγους ιστορικής πληρότητας.

Έφτασα στην πλατεία Terry Schrunk με φίλους. Είχαμε αργήσει για το “πάρτυ”. Μας είχε πάρει αρκετή ώρα να αποκρύψουμς όσο το δυνατόν περισσότερα από τις ταυτότητές μας, αλλά για μένα ένας από τους λόγους που δεν πήγα έγκαιρα στην αρχή της πορείας ήταν απλά το όρι δεν ήθελα να είμαι εκεί. ΠΟΤΕ δεν θέλω να είμαι εκεί. Τα φρύδια μου σηκώνονται και το πρόσωπό μου κοκκινίζει όταν τα φιλελεύθερα ΜΜΕ παρουσιάζουν τους αριστεριστές που στέκονται απέναντι στους φασίστες ως ανυπόμονους να πάρουν μέρος σε μια σκληρή μάχη, για να κερδίσουν τα αναρχικά τους εύσημα. Τίποτε δεν απέχει, κατά την άποψή μου, περισσότερο από την αλήθεια. Αν μπορούσα να μην ξαναβρεθώ κοντά σε μια μεγάλη μάζα entitled, βίαιων, κακομαθημένων μωρών που απλά περιμένουν να χτυπήσουν κόσμο, θα ήμουν ενθουσιασμένος. Αλλά φαντάζομαι ότι για τους περισσότερους που εμφανίστηκαν, όπως κι εγώ, το να μείνουν στο σπίτι ενώ ο φασισμός εξαπλώνεται δεν ήταν μια επιλογή.

Στη διάρκεια της επόμενης μιάμισης ώρας, περισσότερος κόσμος συνέχισε να συρρέει στην πλευρά του πάρκου που ήταν η αντιδιαδήλωση, στην Chapman Square. Στην απένταντι πλευρά του δρόμου, πίσω από οπλισμένους μπάτσους του DHS οπλισμένους σαν αστακούς και μεταλικούς φράχτες-οδοφράγματα, μέλη των Patriot Prayer και των Proud Boys “πορώνανε” οι μεν τους δε, βγάζοντας λόγους και πετώντας, περιστασιακά, προσβολές απέναντι μέσα από μεγάφωνα. Οι αντιδιαδηλωτές υπερτερούσαν αριθμητικά των φασιστών τουλάχιστον κατά 2-1 σύμφωνα με την εκτίμησή μου, και με τουλάχιστον τους μισούς απ’ αυτούς να είναι οργανωμένοι σε μπλοκ. Υπήρχε ισχυρή παρουσία μελών από συνδικάτα ενώ είχαν κάνει την εμφάνισή τους και αρκετά μέλη της National Lawyers Guild. Περπάτησε μπρος-πίσω, κάθισα, στάθηκα όρθιος και ξανακάθισα. Οι τουαλέτες στο πάρκο ήταν κλειστές και έπρεπε να κατουρήσω. Ίδρωνα έντονα κάτω από την όποια προστασία είχα διαθέσιμη, αλλά δεν μπορούσα να πιω άλλο νερό. Κάποια στιγμή, ένας τύπος διώχτηκε από το πάρκο για μια προηγούμενη σεξιστική επίθεση.

Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε για ένα χρονικό διάστημα που φάνηκε ατέλειωτο. Οι αντιδιαδηλωτές παρενοχλούσαν τη φασιστοσύναξη με πολλά μεγάφωνα και φωνάζοντας συνθήματα όπως: “Θυμόμαστε το Charlottsville, σκοτώσατε την Heather Heyer εκεί”! Κάποια άρχισαν να τραγουδάνε από ένα μεγάφωνο “Proud Boys drink piss!” και έπρεπε να συγκρατήσω τα γέλια μου καθώς άκουσα κάποιον να μουρμουρίζει κάτι για kink-shaming. Ο Tiny των Proud Boy συνελήφθηκε μαζί με άλλο ένα άτομο, κάτι που οδήγησε σε πανηγυρισμούς από την πλευρά των αντιδιαδηλωτών. Υποψιάζομαι ότι αυτές οι συλλήψεις εξαγρίωσαν ακόμα περισσότερο τους φασίστες.

Τέλος, ένα μεγάλο κίτριον σχολικό λεωφορείο ήρθε και ξεφόρτωσε περίπου 50 μέλη των Proud Boys. Πολύ λίγο αργότερα, άκουσα κάποιον να φωνάζει δυνατά: “Κινούνται”! Εξοπλισμένοι με “πανοπλίες”, κράνη και παλούκια, οι φασίστες ξεχύθηκαν από την Terry Schrunk Plaza στον δρόμο. Οι αντιδιαδηλωτές κινήθηκαν στον παρακείμενο δρόμο, μπλοκάροντας την 3η λεωφόρο. Δεν ξέρω ποιος πέταξε τις πρώτες βολίδες αλλά δεν έχει σημασία. Ξαφνικά, χαλίκια, μισογεμάτα μπουκάλια νερού, βεγγαλικά και άλλα αντικείμενα πετούσαν σαν μπάλες του τένις μπρος και πίσω. Αν και δεν το είχα καταλάβει εκείνη τη στιγμή, η αστυνομία είχε ανοίξει πυρ, επιτιθέμενη στους αντιδιαδηλωτές με πλαστικές σφαίρες. Άκουγα φωνές από πολλές πλευρές που καλούσαν για ιατρική βοήθεια. Κάποιος πέρασε γρήγορα από δίπλα μου με έναν συνοδό από κάθε πλευρά, αιμορραγώντας έντονα από το κεφάλι. Ήταν μια πολεμική ζώνη. Τέλος, συνειδητοποίησα ότι η αστυνομία μας πυροβολούσε όταν οι πνεύμονές μου γέμισαν από σπρέϋ πιπεριού από τις μπάλλες που οι μπάτσοι εκτοξεύανε στο πλήθος.

Η πορεία των PP/PB κινήθηκε κάτω στην Madison Street, και στη συνέχεια στράφηκε βόρεια πάνω στην 2η λεωφόρο. Η αντιδιαδήλωση συνέχισε να κινείται στην 3η. Όταν και οι δυο ομάδες έφτασαν στην Main Street, στράφηκαν η μία προς την άλλη. Άκουσα κάποια από τη μεριά των φασιστών να φωνάζει: “Πάνω τους!” και τότε ξαμολύθηκε η κόλαση ολάκερη. Γίνονταν συγκρούσεις παντού τριγύρω μου. Λες και θέλαν να δείξουν τη δειλία τους, οι φασίστες την πέφτανε σε απομονωμένους αντιδιαδηλωτές από την πρώτη γραμμή, ακόμα και εφτά άτομα σε έναν. Γύρισα να κοιτάξω για τους φίλους μου μέσα στο πλήθος και βρέθηκα σχεδόν φάτσα μπροστά σε έναν άντρα με γένια που το πρόσωπό του ήταν γεμάτο αίματα· η εικόνα της αναπνοής του να κάνει φυσαλίδες καθώς το αίμα γέμιζε τα ρουθούνια του είναι ακόμα μαζί μου. Οι φασίστες χτυπούσαν ομαδικά τον κόσμο και η αστυνομία τους άφηνε να το κάνουν.

Μπροστά μου σχεδόν στις 45 μοίρες και προς τις δυο κατευθύνσεις, ξεμοναχιασμένα άτομα δέχονταν επιθέσεις από τρία ή και τέσσερα μέλη των Proud Boys. Διάλεξα στην τύχη και άρχισα να τρέχω προς τα αριστερά μου όταν ακούστηκε ένας βροντερό μπαμ κάπου ανάμεσα σε μένα και την ομάδα προς την οποία έτρεχα. Το άτομο προς το οποίο έτρεχα ήταν όρθιο και πάλευε να απελευθερωθεί από τα σκουλίκια την ώρα που έφτασα. Ανάμεσα σε κραυγές για οπισθοχώρηση, εκρήξεις από βεγγαλικά και παραμορφωμένους θορύβους από τα μεγάφωνα των μπάτσων, οπισθοχωρήσαμε πίσω στην 3η.

Στην οδό Salmon, ο κόσμος άρχισε να εκμεταλλεύεται το πλεονέκτημα των οδοφραγμάτων που είχαν φτιαχτεί για να μπλοκάρουν τον δρόμο. Ο κόσμος έπαιρνε τα καπάκια από τους σκουπιδοντενεκέδες για να τα χρησιμοποποίησει σαν ασπίδες και έψαχνε για οτιδήποτε δεν ήταν προσδεμένο στο έδαφος για να αμυνθεί. Η σκηνή αυτή επαναλήφθηκε και στην επόμενη διασταύρωση. Η αστυνομία του Πόρτλαντ κήρυξε το όλο σκηνικό σαν “ταραχές”. Καθώς οι φασίστες γύρναγαν πίσω στο πάρκο απ’ όπου είχαν ξεκινήσει, κοίταξα τριγύρω και συνειδητοποίησα ότι είχαμε χωριστεί σε τουλάχιστον δυο μικρότερες ομάδες. Η αντιδιαδήλωση ακολούθησε τους φασίστες πίσω στην Terry Schrunk Plaza. Όταν φάνηκε ότι περίμεναν εκεί απλά για να έρθουν τα λεωφορεία τους να τους πάρουν, αποφάσισα ότι ήταν ώρα να φύγω. Προσπαθώντας να φύγω ξέροντας ότι οποιοσδήποτε οδηγούσε από δίπλα μας μπορεί να ερχόταν από την πορεία ήταν ένα από τα πιο απογοητευτικά μέρη της όλης εμπειρίας.

Αητή ήταν με ευκολία η πιο βίαιη σύγκρουση που έχω ποτέ βιώσει. Αναστοχαζόμενος την εμπειρία αυτή, έχω πολλά ερωτήματα. Η άδεια της πορείας [των φασιστών] ανακλήθηκε αλλά, τελικά, ήταν η πόλη που τους “έκλεισε”. Φυσικά, οι μπάτσοι υπερασπίστηκαν τους λευκούς εθνικιστές και τους κάθε λογής φασίστες, παρά τα κλαψουρίσματά τους για το αντίθετο, αλλά, στρατηγικά, πώς θα μπορούσαμε να είχαμε αποτρέψει την πρώιμη επίθεση της αστυνομίας στην αντιδιαδήλωση; Πώς διασπάστηκε η ομάδα – και πώς θα μπορούσαμε να το είχαμε αποτρέψει αυτό; Πώς θα μπορούσαμε να είχαμε μείνει πιο ασφαλείς μεταξύ μας, αποτρέποντας τους φασίστες να ξεμοναχιάζουν άτομα και να τα χτυπάνε; Και τελικά, το πιο σημαντικό ερώτημα για μένα είναι πώς θα βγάλουμε περισσότερο κόσμο στον δρόμο. Είμασταν εκατοντάδες, αλλά αν είμασταν χιλιάδες, όπως θα έπρεπε, οι φασίστες ίσως να μην είχαν ποτέ βγει καν από το πάρκο.