στην Κατάληψη της Ανάληψης
“Το θέαμα είναι η κατεξοχήν ιδεολογία, γιατί εκθέτει και εκδηλώνει, στην ολότητα του, την ουσία κάθε ιδεολογικού συστήματος: την εξαθλίωση, την καθυπόταξη και την άρνηση της πραγματικής ζωής”
“Η Κοινωνία του Θεάματος“, Γκυ Ντεμπόρ
Η Καταστασιακή Διεθνής αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της ανάπτυξης του επαναστατικού κινήματος από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και μέχρι τις αρχές αυτής του 1970. Το έργο του Γκυ Ντεμπόρ “Η Κοινωνία του Θεάματος” συνοψίζει με έναν συνεκτικό και πυκνό τρόπο τις θεωρητικές αναπτύξεις των καταστασιακών όχι από την πλευρά μιας αφηρημένης ιδεολογίας αλλά από την κριτική πλευρά του επαναστατικού μετασχηματισμού της καθημερινής ζωής και της ανατροπής της κοινωνίας του θεάματος, δηλ. του “κεφαλαίου που έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό συσσώρευσης ώστε να μετατρέπεται σε εικόνα” (ΚτΘ, Θέση 34).
Όπως γράφει ο Ζαν Πιέρ Βουαγιέ:
“Η μοναδική πραγματική χρήση της θεωρίας – σε αντίθεση με την απολογητική θεαματική χρήση της – είναι η κριτική της θεωρίας. Η μοναδική χρήση κάθε σκέψης άξιας του ονόματός της είναι η κριτική της σκέψης. Η σκέψη έχει σκοπό να δώσει μια μορφή που να επιδέχεται άμεσα κριτική σε ό,τι υπάρχει, επομένως να δώσει μια τέτοια μορφή και στη σκέψη – που υπάρχει…”.
J.P Voyer: “Αναφορά στην κατάσταση των ψευδαισθήσεων στο κόμμα μας και σκέψεις πάνω στην αρχή του κόσμου”, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος.
Κατά συνέπεια η πραγματική αξία της θεωρίας των καταστασιακών, εν προκειμένω της θεωρίας της κοινωνίας του θεάματος, είναι η κριτική της χρήση, η κριτική της οικειοποίηση στην πρακτική της επαναστατικής αμφισβήτησης του υπάρχοντος.
“Η κριτική θεωρία του θεάματος δεν είναι αληθής παρά μόνο δια της ενοποίησής της με το έμπρακτο ρεύμα της άρνησης στην κοινωνία, και αυτή η άρνηση, η επανάληψη της επαναστατικής ταξικής πάλης θα αποκτήσει συνείδηση του εαυτού της αναπτύσσοντας τη θεωρία του θεάματος, που είναι η θεωρία των πρακτικών συνθηκών της συγχρόνου καταπίεσης και αντίστροφα αποκαλύπτει το μυστικό αυτού που θα μπορούσε να είναι”. ΚτΘ, Θέση 203.
Πρωτοβουλιακά λοιπόν ξεκινάμε έναν κύκλο αυτομόρφωσης με επίκεντρο την “Κοινωνία του Θεάματος” του Ντεμπόρ, που προφανώς τέμνεται με την κριτική ανάγνωση και των Χέγκελ, Μαρξ, Μπακούνιν, Φρόυντ και όλων όσων αποτελούν αναφορές της ίδιας της θεωρίας για το θέαμα. Παράλληλα θα θέλαμε να δούμε την καταστασιακή θεωρία και πρακτική ως γενικότερο ρεύμα. Το πρόγραμμα θα συγκεκριμενοποιείται στην πορεία και θα επικοινωνείται διαδικτυακά.
Προφανώς στην διαδικασία αυτομόρφωσης ζητούμενη είναι η ουσιαστική συμμετοχή όλων. Θα ήταν τουλάχιστον οξύμωρο να είμαστε “θεατές” σε μια ανάγνωση της “Κοινωνίας του Θεάματος“! Δεν υπάρχουν ειδικοί “καταστασιολόγοι”. Το κίνητρο είναι η συλλογική ανάπτυξη, με τρόπο συστηματικό και ισότιμο, μιας κριτικής γνώσης για πρακτική επαναστατική χρήση.