Άτοπη Δημοκρατία

Άτοπη Δημοκρατία

Μια αφήγηση της γαλλικής εξέγερσης της Άνοιξης του 2016

της Asja Crise

O απολογισμός που ακολουθεί, αναγκαστικά ατελής και ίσως επίσης ανακριβής σε κάποια σημεία, θα προσπαθήσει να περιγράψει τους πρόσφατους αγώνες στη Γαλλία όπως αναπτύχθηκαν στην πορεία τεσσάρων μηνών, από τα τέλη Φεβρουαρίου μέχρι τα μέσα του Ιουνίου. Βασίζεται τόσο σε μεταφράσεις υλικού από τις μέρες εκείνες όσο και σε προσωπικές (από πρώτο χέρι) εμπειρίες. Οι αγώνες αυτοί κατανόησαν τον εαυτό τους σαν μια πρόκληση όχι μόνο στον “Εργασιακό νόμο” [Loi du travail] που προτάθηκε από την σοσιαλιστική κυβέρνηση του Μανουέλ Βαλ και του Φρανσουά Ολλάντ, αλλά επίσης – σύμφωνα με ένα κεντρικό σλόγκαν – και “για ολόκληρο τον κόσμο του”, δηλαδή, τις συνθήκες που τον κατέστησαν πιθανό αλλά και παραμένουν εντελώς ανοιχτές στο σλόγκαν. Είναι αυτός ο κόσμος ο καπιταλιστικός κόσμος; Είναι ο “νεοφιλελεύθερος”; Είναι αυτός της επιβεβλημένης από την ΕΕ λιτότητας; Είναι απλά αυτός μιας κατά τα συνηθισμένα προδοτικής σοσιαλιστικής κυβέρνησης; Εξάλλου υπάρχει το το πιο ριζοσπαστικό, ας πούμε πιο εποικοδομητικό, σλόγκαν που κυκλοφόρησε ανάμεσα στους νεαρούς διαδηλωτές, δανεισμένο από τον τίτλο της επιτυχίας, πέρσι το καλοκαίρι, του παρισινού χιπ-χοπ συγκροτήματος PNL: “le monde ou rien”: “ή τον κόσμο ή τίποτα”. Αν και θα προχωρήσω λίγο-πολύ με χρονολογική σειρά, υπάρχουν μια δυο παρατηρήσεις που θα πρέπει να γίνουν τώρα στην αρχή. Διαλέγω να ξεκινήσω με μια σύντομη έκθεση των συνεπειών των επιθέσεων της 13ης Νοέμβρη και του πλαισίου του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, φτάνοντας στην αρχή των κινητοποιήσεων στα τέλη του Φεβρουαρίου και του Μαρτίου, με αιχμή του δόρατος τους μαθητές του λυκείου. Αυτή η έκθεση θα εστιάσει επιπλέον στην μητροπολιτική περιοχή του Παρισιού, όπου και ζούσα, με ελάχιστες αναφορές στις άλλες πόλεις.

Εκθέσεις των διαφορετικών φάσεων των αγώνων τυπικά χωρίζονται ως εξής, καθώς το κίνημα μεταλλάσεται από μήνα σε μήνα: ο Μάρτιος είναι ο μήνας της κινητοποίησης των μαθητών των λυκείων (συνεχίζοντας το κίνημα της προηγούμενης χρονιάς ενάντια σε μια διαφορετική εκδοχή του νόμου, που είχε προταθεί τότε από τον Emmanuel Macron, τον υπουργό οικονομικών), ενώ ο Απρίλιος είδε την κατάληψη της πλατείας République από το λεγόμενο κίνημα Nuit Debout και ο Μάιος ήταν ο μήνας των απεργιών και των αποκλεισμών, καθώς το πιο σημαντικό γαλλικό συνδικάτο, η CGT – παραδοσιακά ευθυγραμμισμένη με το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα – βρέθηκε αναγκασμένη να μπει στη διαμάχη, σε έναν βαθμό και εξαιτίας των δικών της “ανυπάκουων” απλών μελών. Σε όλη αυτή την ακολουθία, συναντάμε τους περιβοήτους “casseur” [“μπαχακάληδες”, ταραξίες] που είναι μια εντελώς αμφιλεγόμενη φιγούρα μέσα στο κίνημα (και αυτό είναι το ζήτημα). Κουκουλωμένοι προλετάριοι μαθητές του λυκείου; Ριζοσπαστικοποιημένα απλά μέλη των συνδικάτων; Νεολαίοι από τα προαστιακά συγκροτήματα κατοικιών, διψασμένοι και ανυπόμονοι να πολεμήσουν την αστυνομία; “Αναρχικοί” ή “αυτόνομοι” μιλιτάντηδες; – στοχοποιούνται και αποκηρύσσονται από όλους τους αξιοσέβαστους παράγοντες του κινήματος, από τους σοσιαλιστές υπουργούς μέχρι την ηγεσία της CGT, ακόμα και από φωνές της “επαναστατικής” Αριστεράς. Την ίδια στιγμή, η φιγούρα αυτή λειτουγεί ως ενοποιητικό σημείο ταυτοποίησης για το ίδιο το κίνημα: “είμαστε όλοι μπαχακάληδες” ήταν ένα σύνθημα που ακουγόταν συχνά στις διαδηλώσεις, ιδιαίτερα στη διάρκεια των έντονων συμπλοκών με την αστυνομία.

Συνέπειες της 13ης Νοέμβρη

Μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι της 13ης Νοεμβρίου, ο σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Ολλάντ κήρυξε πόλεμο και ολόκληρη η γαλλική πολιτική τάξη αποδέχεται αυτή τη δήλωση¹. Την 14η Νοεμβρίου, ο “πόλεμος” αποκτά ένα καινούριο όνομα: ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που κυρίως επιτρέπει στους μπάτσους να κουβαλάνε όπλα εκτός υπηρεσίας και που απαγορεύει τις διαδηλώσεις, το οποίο έχει επεκταθεί επανειλημμένα από τότε. Ο πόλεμος σαν κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αλλά εναντίον ποιού; Και πού;

Στους μήνες που ακολούθησαν, οι πρώτες καταλήψεις της République, μιας κεντρικής παρισινής πλατείας στα βόρεια του Σηκουάνα, ήταν διχασμένες: ανάμεσα σε αυτούς που συγκεντρώνονταν ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης και σε αυτούς που συγκεντρώνονταν σε μια προσπάθεια αψήφισης του ISIS, του φόβου, κάποιοι κλίνοντας και στα δύο. Η γαλλική ταυτότητα και κυρίως η ταυτότητα της γαλλικής νεολαίας διακυβεύονται. Νέοι, κυρίως λευκοί πολίτες επαγγελματίες καλούν σε “καταλήψεις” στις ταράτσες των καφέ αμέσως μετά τις επιθέσεις: “Ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, μια αίθουσα συναυλιών, η ταράτσα ενός εστιατορίου…Με το να μας επιτεθούνε, επιτίθενται σε αυτά που φοράμε, σε αυτά που αντιπροσωπεύουμε, σε αυτά που αγαπάμε και σε ό,τι λατρεύουμε περισσότερο. Με άλλα λόγια, στοχεύουν τη Δημοκρατία”. Εν τω μεταξύ αυξάνονται εκθετικά τα σταματήματα και οι έλεγχοι στα προάστια και στις γειτονιές της εργατικής τάξης με βάση τη φυλή.

Η τελευταία κατάσταση έκτακτης ανάγκης ήταν τον χειμώνα του 2005. Τα προάστια κάηκαν μετά τις δολοφονίες των Zyed και Bouna στις 27 Οκτώβρη αυτής της χρονιάς (στη μνήμη των οποίων υπάρχει τώρα μια οδός με τα ονόματά τους), και ήταν στη γεωγραφική τους επικράτεια που είχε εφαρμοστεί η κήρυξη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε ότι η τελευταία κατάσταση έκτακτης ανάγκης που είχε εφαρμοστεί στα γαλλικά εδάφη πριν το 2005 ήταν το 1955, στη

διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας, όταν το FLN² είχε εξαπολύσει την επίθεσή του. Αυτή η κατάσταση έκτακτης ανάγκης συγκάλυπτε συχνά τον εμφύλιο πόλεμο μέχρι το 1963. Στη διάρκεια των αγώνων ενάντια στον Εργασιακό νόμο, ένα ακόμα στοιχειωμένο υπόλειμμα του πολέμου της Αλγερίας θα χρησιμοποιούνταν: το διάταγμα 49.3 που παρακάμπτει την ανάγκη της υποστήριξης της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο³.

H μόνη άμεση χρήση της απαγόρευσης των διαδηλώσεων σε εφαρμογή της κατάστασης έκτακτης ανάγκης ήταν στη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων του Νοεμβρίου (και, αργότερα, με την απειλή για την πορεία της 23ης Ιουνίου, αλλά χωρίς να παρθούν παρόμοια νομικά μέτρα): περίπου 40 άτομα παρέλαβαν στα σπίτια τους δικαστικές κλήσεις μετά από έναν αγώνα υπέρ των μεταναστών, με πρόστιμα που έφταναν συνολικά τις χιλιάδες ευρώ. Στη συνέχεια, μετά τις διαδηλώσεις εν αναμονή του συνεδρίου των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή (COP21) στις 29 Νοεμβρίου, 317 άτομα προφυλακίστηκαν. Αυτές οι μαζικές συλλήψεις είχαν πιο πρόσφατα προηγούμενα: για παράδειγμα, στη διάρκεια του κινήματος για τον θάνατο του Rémi Fraisse τον Οκτώβριο του 2014, ο οποίος δολοφονήθηκε από την αστυνομία σε μια διαμαρτυρία εναντίον του σχεδίου για την κατασκευή αεροδρομίου στην περιοχή της Notre-Dame-Des-Landes.

Σε ολόκληρη τη γαλλική επικράτεια περισσότερες από 2200 επιδρομές της αστυνομίας διενεργήθηκαν που συνοδεύτηκαν με 300 συλλήψεις σε σπίτια πριν την COP21. Τέσσερα τζαμιά έκλεισαν για την υποτιθέμενη ριζοσπαστικοποίησή τους. Μας διαβεβαίωσαν ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είχε αποτέλεσμα και στην καταπολέμηση της μικροεγκληματικότητας: “μια ευκαιρία να κάνουμε ένα καθάρισμα πέρα από εκεί που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουμε”. Διακινητές ναρκωτικών και ακτιβιστές είναι κατεξοχήν οι στόχοι αυτών των επιδρομών.

Ο αγώνας αρχίζει

Στις 17 Φεβρουαρίου, του 2016, αποκαλύπτεται στην εφημερίδα Le Parisien η αρχική πρόταση για τον νόμο. Αυτή η εκδοχή του νόμου περιέχει την ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη αλλαγή για την εργάσιμη εβδομάδα των 35 ωρών, η οποία θα απαλειφόταν στην τελική εκδοχή. Στις 19 Φεβρουαρίου, λανσάρεται ένα διαδικτυακό υπόμνημα ενάντια στον προτεινόμενο νόμο και υπογράφεται από περοσσότερα από ένα εκατομμύριο άτομα μέσα σε δύο εβδομάδες. Η 9η Μαρτίου θα είναι η πρώτη μέρα πανεθνικής δράσης που καλούν τα συνδικάτα. Όμως, οι μαθητές των σχολείων είχαν ήδη αυτοοργανωθεί από την στιγμή που η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει τις μεταρρυθμίσεις, ακολουθώντας ένα αρχικό κάλεσμα από την “Εθνική Ένωση Μαθητών Γαλλίας” (L’Union Nationale des Étudiants de France, UNEF). Για τις τρεις πρώτες εβδομάδες του Μαρτίου, οι μαθητές των σχολείων πραγματοποιούσαν σταθερά άγριες πορείες και συγκρούσεις με την αστυνομία, τόσο στη διάρκεια των ημερών πανεθνικής δράσης όσο και άσχετα από αυτές. Επέλεξαν έναν τόπο και ώρα από τις διαδηλώσεις εναντίον της προτεινόμενης εκδοχής του Εργασιακού νόμου από τον Macron τον προηγούμενο χρόνο: συνάντηση στις 11πμ πριν από τις καλεσμένες από τα συνδικάτα απογευματινές πορείες. Αυτά τα καλέσματα συντονίζονταν χαλαρά από το MILI, το “Ανεξάρτητο Κίνημα Κοινών Αγώνων” (“Mouvement Inter Luttes Indépendant”), μια ομάδα παιδιών που μόλις είχαν αποφοιτήσει από το σχολείο και συνενώθηκαν το 2013 για να μπλοκάρουν την αποβολή ενός φίλου τους εξαιτίας του μεταναστευτικού του στάτους (τότε αποκαλούνταν “Mouvement Inter Lycées Indépendent”, “Ανεξάρτητο Διαλυκειακό Κίνημα”). Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκαν συνελεύσεις μαθητών, αρχικά κυρίως από το Παρίσι, που γρήγορα επεκτάθηκαν στα προάστια, όπου απεργούσαν επίσης οι καθηγητές (για παράδειγμα, στο Λύκειο “Μότσαρτ”).

Οι φοιτητές ενώθηκαν σύντομα με το κίνημα και επιχειρήθηκαν καταλήψεις πανεπιστημίων – όπως η απόπειρα κατάληψης στις 16 Μαρτίου του Tolbiac (Paris 7) μετά τη δεύτερη πανεθνική κινητοποίηση (που περιγράφηκε ως η πιο “χαρωπή”, δεδομένης της πολύ μεγάλης παρουσίας μαθητών). Είναι παράνομο να βρίσκεται κανείς στην πανεπιστημιούπολη όταν αυτή είναι κλειστή την ημέρα μιας απεργίας, ακόμα και για μια “ειρηνική συγκέντρωση διαμαρτυρίας”. Ο διευθυντής του πανεπιστημίου καλεί την αστυνομία στο πρώτο μισάωρο για τους 100 φοιτητές που είχαν οχυρωθεί μέσα στην πανεπιστημιούπολη. Παντού υπάρχουν ασφαλίτες μαζί με 500 Ματατζήδες και περίπου 20 βανάκια. Πολλοί μαθητές καταφτάνουν καθυστερημένα αλλά μόνο στη στιγμή για να είναι μάρτυρες της βάρβαρης αντίδρασης της αστυνομίας εναντίον των καταληψιών στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν. Αξιοποιώντας αυτή την αρχική ορμή, οι μαθητές ενώθηκαν με φοιτητές και “αυτόνομους” σε μια διαδήλωση στις 22 Μαρτίου, μια από τις πρώτες στη διάρκεια των οποίων επιδείχθηκε πολύ καθαρά η τακτική της “περικύκλωσης” της αστυνομίας⁴.

Για πρώτη φορά το αυτόνομο κομμάτι των πορειών των συνδικάτων πηγαίνει στην κεφαλή (la tête) των διαδηλώσεων, από το να μένει προς τα πίσω. Η ανεργία των νέων δεν επιλύθηκε από την προεδρία του Ολλάντ (μια από τις βασικές προγραμματικές εξαγγελίες του), αλλά αυξήθηκε. Η υπόσχεση του νόμου για “περισσότερες δουλειές”, αλλά σκατοδουλειές και workfare⁵, απορρίφθηκαν κατηγορηματικά από τη νεολαία, οργανωμένη ή μη σε συνδικάτα. Τα συνδικάτα χρειάζονταν τη “νεολαία” στην κεφαλή των πορειών, ώστε να είναι το πρόσωπο της πανωλεθρίας του Ολλάντ· αλλά να είναι μια “καλή”, ήσυχη νεολαία – όχι όπως η νεολαία του Λυκείου Bergson στις 25 Μαρτίου.

Οι μαθητές των λυκείων, συχνά σε ένδειξη αλληλεγγύης με τους απεργούς δασκάλους, μπλόκαραν τις σχολικές μονάδες σε ολόκληρη τη Γαλλία: με φωτιές, με κάδους, με οτιδήποτε. Αυτοί οι αποκλεισμοί προκάλεσαν την εμφάνιση των μπάτσων και των ματατζήδων. Στις 24 Μαρτίου, έγινε viral ένα βίντεο που έδειχνε έναν μπάτσο, ο οποίος αργότερα κατηγορήθηκε, που χτυπούσε βίαια έναν μαύρο μαθητή έξω από ένα αποκλεισμένο Λύκειο Bergson. Το επόμενο πρωί, οι μαθητές βγήκαν έτοιμοι, ως επί το πλείστον με μάσκες και κουκούλες. Περιμένοντας έξω από το σχολείο, γίνονταν ομιλίες από μαθητές που στέκονταν στον φράχτη. Οι δάσκαλοι κοίταγαν και στις δυο κατευθύνσεις, και μέσα από το σχολείο και δίπλα στους μαθητές τους. Κάθε καινούρια ομάδα παιδιών, αγόρια και κορίτσια, που επέλεγε να μην μπει στο σχολείο επευφημούνταν και κατακλυζόταν από αγκαλιές καθώς ενωνόταν με το υπόλοιπο πλήθος. Η αρχική ομάδα από 100-200 περίπου άτομα κατέβηκε τον λόφο από το πάρκο Buttes Chaumont με ένα γρήγορο, έντονο βήμα με τη συνοδεία μουσικής. Η πρώτη στάση ήταν μια αστυνομική διεύθυνση κοντά στο κανάλι που “βεβηλώθηκε” ήπια. Οι μπάτσοι κοίταγαν σαστισμένοι τα σκουπίδια που είχαν μαζευτεί, καθαρίζοντας τους στρατώνες ενώ ένα καθαριστικό του δήμου έξυνε ήδη το γκράφιτι. Η ομάδα ξεχύθηκε πάλι πίσω πάνω στον λόφο και επιτέθηκε σε μια δεύτερη αστυνομική διεύθυνση, αυτή τη φορά πιο κοντά στο σχολείο, και οπλισμένη με πέτρες, φωτοβολίδες, σωλήνες και ένα φτυάρι. Στη συνέχεια απαλλοτριώθηκε ένα γειτονικό σούπερ μάρκετ “για τους μετανάστες”, μέσα σε όλα τα άλλα πάρθηκαν και Πασχαλινά αυγά.

Στη διάρκεια αυτού του μήνα, το πανεπιστήμιο είναι ακόμα ένα σημείο συνάντησης που έχει νόημα: σχηματίζονται συνελεύσεις από ένα σωρό διαφορετικές πανεπιστημιουπόλεις του Παρισιού. Τα πανεπιστήμια και αλλού αρχίζουν να “ζεσταίνονται”: για παράδειγμα, υπάρχει μια αποτυχημένη κατάληψη στο Μπορντώ που κλιμακώθηκε πολύ γρήγορα και δεν κράτησε για πολύ. Στις συνελεύσεις, οι μαθητές των σχολείων, οι μιλιτάντηδες, οι φοιτητές, πιο ριζοσπάστες συνδικαλιστές συναντιούνται όλοι μαζί. Υπάρχουν πολλές συζητήσεις σχετικά με το τι είναι καινούριο σε αυτούς τους αγώνες δεδομένης της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και της σοσιαλιστικής προεδρίας αλλά επίσης και αυτού που είναι οικείο – πολλοί από τους παρόντες στις συνελεύσεις είχαν εμπλακεί και στους αγώνες ενάντια στον νόμο CPE⁶ και ήρθαν προετοιμασμένοι να μεταδώσουν εμπειρίες: ποιο είναι το όριο του κινήματος που οργανώνει τον εαυτό του γύρω από την απόρριψη ενός νόμου; Μπορεί να γενικευτεί;

Nuit Debout: Ένα γενικό όνειρο

Η 31η Μαρτίου ήταν η τρίτη σημαντική μέρα διαμαρτυριών που είχαν καλέσει τα συνδικάτα, 200 σε ολόκληρη τη Γαλλία, και επρόκειτο να είναι η δεύτερη σε αριθμό συμμετοχής του κοινωνικού κινήματος. Νωρίτερα την ημέρα εκείνη, 50 Λύκεια στο Παρίσι είχαν αποκλειστεί, από τα οποία μόνο 20 τηρώντας την απεργιακή μέρα. Μερικές δειλές απεργίες στο μετρό και στους σιδηροδρόμους είχαν επίσης ξεκινήσει, καθώς και οι συνεχιζόμενες εσωτερικές εταιρικές διαμάχες στην Air France. Στη διάρκεια της κινητοποίησης που είχαν καλέσει τα συνδικάτα, μακαρίως εκδικητική παρά τη βροχή – με ένα εκατομμύριο στο Παρίσι, διπλάσιο αριθμό από τις κινητοποιήσεις της 9ης Μαρτίου, αριθμοί που δεν επαναλήφθηκαν μέχρι τη “μάχη” της 14ης Ιουνίου – μοιράζονταν φέιγ-βολάν που έλεγαν να μην πάει ο κόσμος στα σπίτια του μετά το τέλος της πορείας, αλλά να πάει στην πλατεία République. Το σύνθημα των αυτόνομων και των μαθητών “Paris debout, soulève toi!”, “Παρίσι, σήκω, ξεσηκώσου” το ιδιοποιήθηκαν: Nuit Debout. To επικαλούνται οι εκδότες ενός αριστερίστικου περιοδικού, του Fakir, του οποίου το σλόγκαν είναι “εξαγριωμένοι με όλους, σχεδόν με όλους”. Πραγματικά, οι εκδότες του περιοδικού διατηρούσαν άτυπους δεσμούς με το “Κόμμα της Αριστεράς” (Parti de Gauche) του Ζαν-Λυκ Μελανσόν⁷.

Έτσι ξεκίνησε το πέρασμα του Μαρτίου στον Απρίλιο. Η πρώτη νύχτα, με ένα πλήθος κυρίως τύπων λευκών μεσοαστών μαθητών που ανταποκρίθηκαν στον ψευδο-βασιλιά της επερχόμενης κοινότητας του Nuit Debout, τον Σπινοζικό οικονομολόγο Frédéric Lordon και σε μια ελεύθερη προβολή της ταινίας “Merci Patron!” (2016) του ιδρυτή του περιοδικού Fakir François Ruffin, ένα υποκινητικό ντοκυμαντέρ, σε στυλ Μάικλ Μουρ, που εστιάζει στην εξωτερική ανάθεση των γαλλικών δουλειών και στοχεύει τον μαγνήτη της πολυτέλειας Bernard Arnault, και που κατέληξε να προσελκύει ένα ευρύτερο πλήθος. Ο Lordon και ο Ruffin είχαν οργανώσει μια συνάντηση στις 23 Φεβρουαρίου στην “Εργατική Λέσχη⁸” (Bourse du Travail) με θέμα “Πώς να τους τρομάξετε” σχετικά με το φιλμ του δεύτερου. Οι αρχές του κινήματος Nuit Debout σημαδεύτηκαν από την επιθυμία να “καταπιεί” αυτά τα υπάρχοντα ρεύματα στην δική του άμορφη μορφή – “Είμαι Nuit Debout”, χωρίς οποιαδήποτε αιτήματα – μια επιθυμία που τελικά συνάντησε αντίσταση από πολλούς συμμετέχοντες, που ο καθένας είχε φέρει πολύ συγκεκριμένα αιτήματα που σχετίζονταν είτε με έναν συγκεκριμένο αγώνα, την εμπειρία φτωχοποίησης είτε με την δική του “ακραία” πλατφόρμα⁹.

Ένα από τα εντυπωσιακά πράγματα σχετικά με τις πρώτες μέρες των μικρών ακόμα συνελεύσεων στις αρχές του Απρίλη ήταν η ανακήρυξη της πλατείας ευθύς εξαρχής σε μια ζώνη ελεύθερη από μπάτσους. Δυο ή τρεις μπάτσοι που περιπολούσαν κοίταζαν. Αμέσως σχεδιάστηκαν σήματα που έλεγαν ότι η αστυνομία δεν ήταν καλοδεχούμενη εκεί – και πραγματικά, οι μπάτσοι ήταν, τελικά, σπάνια παρόντες άμεσα στην πλατεία στη διάρκεια του νόμιμα καθιερωμένου ωραρίου του Nuit Debout. Βασικά, η κατάληψη ακολουθούσε τη διάταξη της πόλης να τελειώνει κατά τη 1πμ, ένας κανονισμός που πολλές φορές επιβλήθηκε με τη βία. Στην αρχή η πλατεία ήταν ακόμα σημαδεμένη ως ένα μνημείο καθώς και ως ένα προπύργιο της κατάστασης έκτακτης ανάγκης με περιπολίες και βανάκια της αστυνομίας να έχουν περικυκώσει ήδη τη γειτονική περιοχή· το κίνημα του Nuit Debout έπρεπε να την “αποσπάσει από το κράτος και την μνήμη αυτών που σύχναζαν περισσότερο στην περιοχή τον επόμενο ενάμιση μήνα. Οι “σέλφις” μπροστά στο κεντρικό άγαλμα της πλατείας ήταν πολύ λιγότερες, εκτός και αν επρόκειτο να φωτογραφήσουν όσους χόρευαν στην κορυφή του. Τα γειτονικά μπαρ και εστιατόρια που είχαν δεχτεί τις επιθέσεις ξανάνοιξαν. Όμως η παρουσία της αστυνομίας αυξήθηκε πραγματικά με το ξεκίνημα του Nuit Debout. Γέμισαν έναν κομβικό δρόμο που οδηγούσε στην Belleville, βάζοντας ανακοινώσεις σε μερικά από τα μπαρ που θα ήταν πολυσύχναστα να πάρουν μια απόσταση από την πλατεία καθώς και ότι θα μπορούσαν να είναι στόχος επιθέσεων με μολότοφ στη διάρκεια πιο ταραγμένων βραδιών (ενώ τα δακρυγόνα ρίχνονταν μέσα στη γραμμή του μετρό, εμπλέκοντας ακόμα και αυτούς που δεν θα το ήθελαν). Για εκείνους τους μήνες, κανείς δεν έμοιαζε να νοιάζεται πλέον, ούτε ακόμα και τα μέσα ενημέρωσης, σχετικά με τη ζωή του μνημείου (σε σύγκριση με την “σοκαριστική” καταστροφή της πλατείας από τις “παράνομες” ταραχές στη διάρκεια της Σύσκεψης COP21).

Μια πολλαπλότητα άνοιξε στην πλατεία: ωθούμενη κυρίως από το “ξεφύτρωμα” πολλαπλών “επιτροπών” (για παράδειγμα, πολιτικής οικονομίας, καθοδηγούμενης κυρίως από τύπους “bitcoin” χωρίς καμμιά ιδιαίτερη “κριτική”, γαλλο-αφρικανικών σχέσεων, οργανωτικών καθηκόντων κ.λπ.) που λάμβαναν χώρα παράλληλα σε μια γενική συνέλευση με “ελεύθερο βήμα” και με την συμμετοχή όλων, από τον ακραίο κηπουρό της διπλανής πόρτας μέχρι τους απεργούς σιδηροδρομικούς. Πολλές γυναίκες που σύχναζαν στην πλατεία ανέφεραν περιστατικά παρενόχλησης· μια αποκλειστική/μη-μικτή¹⁰ επιτροπή συστήθηκε επί τόπου ενώ μια μαρξιστική φεμινιστική επίσης μη-μικτή ομάδα αρχίζει να συναντιέται στην παραπλήσια Εργατική Λέσχη (που θα σχημάτιζαν επίσης τα δικά τους μπλοκ και θα τραγουδούσαν τα δικά τους συνθήματα στις πορείες). Οι σκηνές, που αυξήθηκαν σε αποτελεσματικότητα στη διάρκεια του μήνα, άνοιξαν γύρω στις 6μμ, αλλά άνθρωποι άρχισαν να μαζεύονται νωρίτερα για να μιλήσουν ή να κάνουν ένα διάλειμμα για φαγητό. Διαφορετικές ομάδες έστησαν τραπεζάκια ή έπιασαν χώρο, σημεία πληροφόρησης [infoshops], τα παιδιά του MILI, Κούρδοι, Παλαιστίνιοι, οδηγοί ταξί που πέρναγαν από κει κόρναραν σε ένδειξη συμπαράστασης, ντελιβεράδες της Kangaroo απλά άραζαν, ρέιβερς προσπαθούσαν να επιδειχτούν¹¹ κ.λπ. Είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε ότι επί μήνες πριν υπήρχε μια σκηνή από ανθρώπους που είχαν υποστεί έξωση από κοινωνικές κατοικίες, μέρος του προγράμματος ωραιοποίησης και άνθισης της αγοράς ακινήτων στο πλαίσιο των ολυμπιακών υποψηφιοτήτων και του σχεδίου επέκτασης του “Μείζονος Παρισίου”. Αυτή η σκηνή και ο στόχος της ενσωματώθηκαν στην ευρύτερη κατασκήνωση. Στήθηκε μια καντίνα με συνεισφορά ανάλογα με τη δυνατότητα καθενός και ανάμικτες κριτικές – κάποιοι Σύριοι πρόσφυγες που στριμώχνονταν σε μια γωνιά του δρόμου προτιμούσαν κατά περιόδους κάτι άλλο. Υπήρχε ένας ένας ραδιοφωνικός σταθμός που παρουσίαζε κάθε τι, ακόμα και κάποιους φοιτητές σε απεργία ενοικίου στο Λονδίνο που επισκέπτονταν το Παρίσι. Άστεγοι άνθρωποι (αυτοί χωρίς μια σταθερή διαμονή) άρχισαν επίσης να χρησιμοποιούν το Nuit Debout ως έναν πόρο και έστησαν οι ίδιοι μια “οργανωτική” σκηνή – στην οποία παρόλα αυτά δεν μπορούσαν να κοιμηθούν το βράδυ. Μετανάστες έστησαν κατασκηνώσεις πιο δίπλα, το καλλίτερο που μπορούσαν να κάνουν απέναντι στις εξώσεις της αστυνομίας, και στις οποίες μπορούσαν όντως να μείνουν στη διάρκεια της βραδιάς· κάποιες νύχτες μπήκαν στη δυναμική, με πορείες από και προς την πλατεία. Μια αρχική διαφωνία στο εσωτερικό της πλατείας αφορούσε το αν θα επιτρεπόταν η ύπαρξη πάγκων με λουκάνικα τύπου merguez¹². Κατά διαστήματα στηνόταν μια φουσκωτή σκηνή προτζέκτορα, που έφερνε ταινίες για τα ZAD¹³, τους Μαύρους Πάνθηρες κ.λπ. στην πλατεία. Αλλά η βραδιά που προσήλκυσε τον περισσότερο κόσμο ήταν αυτή με τη συμφωνία του Dvorak, ενώ μποξέρ πυγμαχούσαν παραδίπλα για ένα άλλο κοινό. Όλα αυτά υπό την πανσέληνο.

Στο μεταξύ οι αποκλεισμοί των σχολείων συνεχίζονταν στο Παρίσι και στα προάστια, όπως και οι άγριες διαδηλώσεις από την πλατεία Nation με ή χωρίς μια καλεσμένη πανεθνική μέρας δράσης. Στις 5 Απριλίου καλείται άλλη μια πορεία από τα συνδικάτα, υπάρχουν εφτά μικρότερες πορείες την ίδια μέρα, ξεκινώντας με αποκλεισμούς σχολείων. Το πρωί ξεκινά με φλεγόμενα οδοφράγματα στο Λύκειο Levallois-Perret. Υπάρχουν γύρω στους 1500 μαθητές στην πορεία από την Nation και στη συνέχεια πολλές άγριες διαδηλώσεις, μετά την κύρια πορεία των συνδικάτων, που καταλήγουν στην République γύρω στις 4μμ., όπου ο κόσμος προσπαθεί να αποφασίσει για ένα σχέδιο δράσης απέναντι στην επαπειλούμενη εκκένωση της πλατείας που, όμως, δεν επιχειρείται τελικά. Στις 8 Απριλίου έγιναν 38 συλλήψεις μαθητών στην περιοχή του Île-de-France, 22 από τους οποίους ήταν στο προάστιο 93, Seine-Saint-Denis (με την αιτιολογία ότι πετούσαν περιττώματα, “μια προτροπή σε ταραχές”). Ένα αμάξι καίγεται, κάδοι φλέγονται, η αστυνομία χρησιμοποιεί βομβίδια διασποράς και δακρυγόνα – μερικοί μαθητές τραυματίζονται. Υπάρχουν αποκλεισμοί σχολείων που καταστέλλονται από την αστυνομία αυτή την ίδια μέρα σε ολόκληρη τη Γαλλία, για παράδειγμα στο Μονπελιέ.

Στη συνέχεια, μια άλλη κομβική νύχτα γι’ αυτό τον μήνα και για την ένταση στην Nuit Debout είναι η “apéro chez Valls” – ποτά στην κατοικία του Πρωθυπουργού Μανουέλ Βαλ – το απόγευμα της 9ης Απριλίου, μετά από μια ακόμα μέρα πανεθνικής κινητοποίησης σχεδόν 100.000 ατόμων στο Παρίσι. Κάποιος, στη διάρκεια της συνέλευσης, ισχυρίστηκε ότι ήταν η μεγαλύτερη άγρια διαδήλωση από τον καιρό του κινήματος ενάντια στον νόμο CPE το 2006, με σχεδόν 2.000 άτομα να ψάχνουν το σπίτι του Πρωθυπουργού (ασαφώς). Στη συνέχεια, η κυκλοφορία γύρω από την République μπλοκάρεται, με τα αμάξια να μεταμορφώνονται σε εστίες φωτιάς. Είναι φανερό στην πλατεία ότι θα παιχτεί η παλιά ένταση ανάμεσα στους “μπαχακάληδες” (casseur) και τους “πολίτες” (citoyen), αλλά σε μικρότερο βαθμό από ό,τι σε προηγούμενα κινήματα – με το Nuit Debout να είναι το κοινό πεδίο και των δύο υποκειμένων και με μια πραγματική απώλεια πίστης στις αντιπροσωπευτικές πολιτικές που βρίσκει συμπάθεια στο “συγκινησιακό” κομμάτι των ταραχών¹⁴ ή της εξέγερσης. Στις εβδομάδες που ακολούθησαν υπάρχει μια άγρια πορεία σχεδόν κάθε μέρα από την République, φωνάζει το σύνθημα “Manif Sauvage”, κάνει τον κύκλο της πλατείας για να μαζέψει διάφορους περίεργους, συνήθως για να κάνει θόρυβο έξω από ένα αστυνομικό τμήμα ή απλά για να τις “παίξει” με τους μπάτσους, στο Μαραί, την πολυτελή γειτονιά του Παρισιού κάτω ακριβώς από την République. Σημειωτέον, στις 14 Απριλίου, η αστυνομία πραγματικά “τσάκισε” τις άγριες πορείες των μαθητών που προηγήθηκαν των πορειών των συνδικάτων. Πολλοί συνελήφθηκαν εκείνο το πρωί, κάνοντας την κεφαλή της πορείας να μοιάζει άδεια μέχρι τη στιγμή που οι μαθητές ενώθηκαν και πάλι με την πορεία. Εκείνες τις επόμενες μέρες, άγριες πορείες συνεχίζουν να εκκινούν από την République και άλλοι αποκλεισμοί φαστφουντάδικων κ.λπ, ξεκινούν, υποστηριζόμενοι επίσης από μαθητές.

Στις 20 Απριλίου υπάρχει μια καθοριστική συνέλευση που οργανώνεται από το Fakir, τον Lordon και τον Ruffin στην “Εργατική Λέσχη”¹⁵.Εδώ, ο “μη-αιτηματικός” χαρακτήρας του Nuit Debout – προσδεμένος στον χώρο ελεύθερου λόγου,, έναν χώρο χωρίς ανθρώπινα μικρόφωνα – μετατράπηκε σε ένα “πώς κάνουμε μια γενική απεργία” με διάφορα μέλη συνδικάτων και μαθητές επίσης παρόντες, με τον Lordon να προβοκάρει τους συνδικαλιστές και τον Ruffin, κάπως λιγότερο σχολαστικό, να καθορίζουν ότι μόνο συγκεκριμένες προτάσεις, όχι αφηρημένες γενικολογίες – που θα έπρεπε να δωθούν μέσα σε ένα λεπτό! – θα μπορούσαν να ακουστούν (ενώ ο ίδιος μιλούσε πολύ περισσότερο). Οποιοσδήποτε πήγαινε να μιλήσει στομφώδικα για “Global Debout”, για παράδειγμα, γιουχαριζόταν και αποδοκιμαζόταν με σφυρίγματα. Η υπόθεση αυτή αφορούσε τη Γαλλία. Το δωμάτιο, κατάμεστο από σχεδόν 200 άτομα, ήταν υπερβολικά “λευκό”, περισσότερο από όσο είχε γίνει η πλατεία – ένα πραγματικό “κόσκινο” αυτών που ενδιαφέρονταν για την “συγκεκριμένη αφηρημένη πολλαπλότητα” του Nuit Debout· κανένας μαθητής δεν ήταν παρών, μόνο ένας ηγέτης από μια φοιτητική ένωση μίλησε για “τη νεολαία”.

Στις 21 Απριλίου υπάρχει το πρωί ένας αποκλεισμός των λεωφορείων της RATP¹⁶ στο Saint-Denis και μια συγκέντρωση μαθητών και σιδηροδρομικών κοντά στον σταθμό του Austerlitz και το Salpétrière. Το βράδυ στις 21 και 22 Απριλίου ένα κατειλημμένο παλιό σχολικό κτίριο στο 19ο διαμέρισμα ανοίγει για 400 μετανάστες με την υποστήριξη του Nuit Debout (ή τουλάχιστον, υπάρχει μια πινακίδα στην είσοδο· αλλά όσοι βοήθησαν δεν συνδέονται “επίσημα” ούτε περιορίζονται στο Nuit Debout). Θα κρατήσουν την κατάληψη μέχρι τις 4 Μαΐου όταν για πρώτη φορά είναι που η ίδια η αστυνομική διεύθυνση, όχι ο δήμος, που δίνει την εντολή της εκκένωσης (πιθανόν εξαιτίας των δεσμών με το Nuit Debout). Στη διάρκεια αυτών των ημερών γίνονται και άλλες βραχύβιες καταλήψεις “εκτός της πλατείας”, συμπεριλαμβανομένης αυτής του Théâtre de l’Odéon και της Comédie Française· καθοδηγούμενες από αυτούς που δουλεύουν στις τέχνες και λαμβάνουν επαπειλούμενες κρατικές επιχορηγήσεις. Στο σημείο αυτό μπορούμε επίσης να ανακαλέσουμε ότι στη διάρκεια αυτών των μηνών υπάρχουν απεργίες πείνας στο Καλαί καθώς το μεγαλύτερο στρατόπεδο μεταναστών κοντά στο Τούνελ του Καναλιού της Μάγχης αποδεκατίζεται από τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Νωρίτερα στη χρονιά είχαν γίνει κινητοποιήσεις εκεί, που είχαν κατασταλεί πολύ άγρια, με το κράτος να θέλει διακαώς να τοποθετήσει αυτά τα καινούρια βιομετρικά κοντέινερ που μπορούν να στεγάσουν τον μισό μόνο πληθυσμό του στρατοπέδου μεταναστών στο Καλαί.

Στις 28 Απριλίου, την 59η Μαρτίου, γίνεται μια απόπειρα αποκλεισμού του Porte de Gennevilliers το πρωί, με πολλές συλλήψεις, πριν από μια ακόμα πανεθνική διαδήλωση, την τέταρτη μέχρι τότε, που τελειώνει στην Nation στο Παρίσι, όπου τα δακρυγόνα και ο πετροπόλεμος με τους μπάτσους είναι στο “φόρτε” τους. Στη διάρκεια της κεντρικής πορείας, βλέπουμε την τακτική της αστυνομίας να αποκόπτει την εκτός συνδικάτων κεφαλή της πορείας από τα συνδικάτα, αφήνοντας σε αυτά το αν θα συνεχίσουν στην ίδια διαδρομή ή όχι (όπως και στην επόμενη διαδήλωση της 1ης Μαΐου όπου εφαρμόστηκε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο η τακτική του kettling, αν και κάπως “διαπερατά”, παρά τις καλλίτερες προσπάθειες του Haussmann). Τα συνδικάτα κάθε φορά αποφάσιζαν να πηγαίνουν με την κεφαλή, ακόμα και όταν οι “Μονάδες Τάξης” (Service d’Ordre) της CGT εξακολουθούσαν να απωθούν τους διαδηλωτές από το να προχωρήσουν μπροστά σχηματίζοντας αλυσίδες¹⁷. Όλες οι πέτρες, που μαζεύονται στην σταθμό του d’Austerlitz, χρησιμοποιούνται στην Nation πριν από την απόπειρα ολονύχτιας κατάληψης της République για την οποία βγαίνουν τρικάκια και σχεδιάζεται για αργότερα: #RamèneTaPlanche: “Φέρτε τις δικές σας σανίδες”, #OnOccupeMieuxQueÇa: “Καταλαμβάνουμε και καλλίτερα από αυτό”, #OnReste: “Μένουμε”. Η γενική υποστήριξη για την κατάληψη είναι μικρή, ίσως εξαιτίας της απουσίας μιας πειστικής πρότασης στη γενική συνέλευση. Ή, όπως σημείωσε ένας σχολιαστής, οι άνθρωποι δεν είναι ακόμα τόσο απελπισμένοι κοινωνικά για να μείνουν την νύχτα, σε αντίθεση με την Ισπανία. Η πλατεία, μαζί με τo όμορφα κατασκευασμένo αγρόκτημα (hacienda) Situ, εκκενώνεται βίαια από την αστυνομία. Όσοι συνωστίζονται μέσα στο κτήμα ή το φρούριο χτυπιούνται με αέρια νεύρων, ένα κλικ αναβάθμιση από τα δακρυγόνα. Όταν καταστρέφεται το αγρόκτημα, αυτοί που δεν έχουν ξεφύγει χτυπιούνται από τους μπάτσους με πολλούς σοβαρούς τραυματισμούς. Η εκτεταμένη βία αναφέρθηκε ότι οφειλόταν στο γεγονός ότι ένας αστυνομικός είχε πέσει σε κώμα νωρίτερα την ίδια μέρα.

Μια “ανανεούμενη κατάληψη”, τουλάχιστον με το Nuit Debout σαν βάση, η δημιουργία μιας μικρής οχυρωμένης πόλης σε μια στρατιωτικοποιημένη πόλη, αποδεικνύεται πιο δύσκολη από μια κυλιόμενη, γενική απεργία και οικονομικό αποκλεισμό, που ξεδιπλώνεται με πλήρη ισχύ τον Μάιο (με την δική της περιορισμένη χρονικότητα). Κάποιοι παρατηρούν ότι ο ηγέτης της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CGT), o Philippe Martinez, πρέπει να αισθάνθηκε υποχρεωμένος να υιοθετήσει μια πιο ριζοσπαστική γραμμή μετά το συνέδριο της CGT στις 28 Απριλίου ώστε να κλείσει το χάσμα ανάμεσα στην ηγεσία του συνδικάτου και της ριζοσπαστικοποιημένης βάσης του, ένα κομμάτι της οποίας φαίνεται να ενώνεται με τις αυτόνομες ομάδες στις διαδηλώσεις (όπως οι σιδηροδρομικοί και οι ταχυδρομικοί).

Απεργία, αποκλεισμοί…

H αρχή του Μαΐου στο Παρίσι σημαδεύεται από μια διαδήλωση της Πρωτομαγιάς που περικυκλώνεται, με παιδιά και ηλικιωμένους να χτυπιούνται με δακρυγόνα ενώ οι υπόλοιποι εκτός συνδικάτων διαδηλωτές γιορτάζουν. Το κράτος αρχίζει επίσης την καταστολή του ενάντια στους πρώτους βασικούς παράγοντες του κινήματος: 42 μαθητές δέχονται δικαστικές κλήσεις στις 2 Μαΐου, με 13 συλλήψεις από το Λύκειο Léonard de Vinci (στο προάστιο 92). Στα σπίτια των γονιών μερικών από αυτούς γίνονται ακόμα και επιδρομές της αστυνομίας. Ένας μαθητής από το Λύκειο Voltaire (στο Παρίσι) κινδυνεύει με 15 χρόνια φυλάκισης· ανάλογες κατηγορίες για έναν μαθητή στην Ναντ (απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά αστυνομικού). Φαίνεται ότι κλήσεις δέχτηκαν κυρίως παιδιά από τα προάστια – όχι τόσο αυτά που συμμετείχαν μέσα στο Παρίσι. Στο Παρίσι, συνεχίζονται και πάλι μικροί αποκλεισμοί σε φαστφουντάδικα. Αλλά η μεγαλύτερη είδηση μέχρι αυτό το σημείο είναι ότι η ίδια η αστυνομία θα οργανώσει τη δική της διαδήλωση ενάντι στο “αντι-μπατσικό μίσος” στις 18 Μαΐου στην République. Στις 9 Μαΐου γίνεται ένα κάλεσμα για να “περικυκλωθεί” μέσα στην πλατεία η αστυνομία. Φασιστικές ομάδες, όπως η Ligue de Défense Juiv καλούν σε στήριξη της πορείας.

Μια αποφασιστική μέρα ήταν η 10 Μαΐου και αυτό όχι μόνο εξαιτίας μιας απόπειρας να μποκαριστεί ένας αυτοκινητόδρομος από 150 ακτιβιστές κοντά στον Σηκουάνα σε ένδειξη αλληλεγγύης με τους απεργούς στην Mayotte. Την ίδια μέρα, η κυβέρνηση σπρώχνει τον νόμο ένα ακόμα επίπεδο παραπάνω, παρά τις διαιρέσεις στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, χρησιμοποιώντας το προαναφερθέν άρθρο 49.3 – και πάλι, ένα κατεπείγον διάταγμα που δεν απαιτεί πλειοψηφία, με προηγούμενο στον πόλεμο της Αλγερίας. Άνθρωποι συγκεντρώνονται έξω από την Εθνοσυνέλευση στη βροχή, με άγριες διαδηλώσεις να ξεσπάνε σε ολόκληρο ο Παρίσι απαιτώντας από τους Ολλάντ και Βαλ να παραιτηθούν.

Η 12η Μαΐου είναι η πέμπτη πανεθνική διαδήλωση. Πρέπει να σημειώσουμε ότι στις 11πμ οι διαδηλώσεις των μαθητών είχαν ξεθυμάνει εξαιτίας των διακοπών του Πάσχα και της καταστολής. Η καινούρια “φαεινή” ιδέα στην προσπάθεια του Κράτους να διαλύσει το κίνημα είναι οι απαγορεύσεις που στάλθηκαν σε μερικούς στοχευμένους ακτιβιστές την προηγούμενη μέρα. Η “Κολλεκτίβα Άμυνας”, αποτελούμενη από εθελοντές νομικούς υπερασπιστές, καταφέρνει να ανατρέψει μερικές από τις απαγορεύσεις αλλά αυτή η τακτική εξακολουθεί να στοιχειώνει μελλοντικές κινητοποιήσεις. H πορεία η ίδια αυτή την ημέρα είναι αρκετά κατηφής καθώς πλησιάζει στην Invalides και το Κοινοβούλιο, χωρίς μεγάλη κινητικότητα, και περιορίζεται πολύ εύκολα από την αστυνομία – η προσπάθεια ενός επιθετικού κομματιού να αποσπαστεί από την κύρια πορεία σταματάει προκαταβολικά. Καθώς φτάνει η πορεία στο Κοινοβούλιο, κόσμος – κυρίως πάλι κόσμος με κουστούμι – προσπαθεί να τρυπώσει στην περιφραγμένη περιοχή, προκαλώντας τους οπλισμένους φρουρούς με πέτρες. Αυτή είναι μια μέρα που επίσης οι “Μονάδες Τάξης” της CGT και της FO¹⁸ έρχονται αντιμέτωπες με την αυτόνομη κεφαλή της διαδήλωσης. Αλλά η αστυνομία μπορεί να ειδωθεί να παρενοχλεί τα μέλη των συνδικάτων εξίσου, για παράδειγμα, μην επιτρέποντάς τους να βγούν από την περικύκλωση αν τύχει να πιαστούν εκεί.

Υπάρχει μια απόπειρα κατάληψης ενός δημοτικού κτιρίου στη διάρκεια αυτής της καλεσμένης από τα συνδικάτα πορείας, που επικαλυπτεται με κόσμο του Nuit Debout και το πάλκο της Καλών Τεχνών γίνεται επίσης μάρτυρας μιας βραχύβιας κατάληψης: εδώ, η hacienda ξανακτίζεται (για λίγο). Στις 15 Μαΐου, που σηματοδοτεί την 5η επέπτειο του κινήματος των Indignados, γίνεται ένα παγκόσμιο κάλεσμα για ένα Nuit Debout σε ολόκληρη την Ευρώπη που προσελκύει μικρή υποστήριξη, ακόμα και σε άλλες πόλεις της Γαλλίας. Αντιμέτωπη με την προσγείωση της δικής της εικασίας για μια “σύγκλιση των αγώνων”, τουλάχιστον ασυνείδητα, το Nuit Debout περιορίζει την βασική του συνεκτική πλατφόρμα σε μια διαδικτυακή καμπάνια “NOlist” κατευθυνόμενη προς την αποκήρυξη της “κοινωνικά ανεύθυνης” παγκόσμιας μπράντας. Γράφοντας τώρα στις αρχές του Ιούλη, έχουμε περάσει για τα καλά ήδη 120 μέρες από τον Μάρτιο και το Nuit Debout συνεχίζει να υπάρχει, κατά τα λεγόμενα, τουλάχιστον διαδικτυακά.

Η 17η Μαΐου ήταν η έκτη πανεθνική διαδήλωση και αυτή τη φορά η περιφρούρηση των συνδικάτων (οι “Μονάδες Τάξης”) είναι οπλισμένη με μπαστούνια του μπέηζμπολ και αλυσίδες, ενώ οι αυτόνομοι στην κεφαλή της πορείας τραγουδούν “SO Collabo”, δηλαδή “Μονάδες Τάξης συνεργάτες” [της αστυνομίας]. Αλλά προφανώς ακόμα κι αυτό ήταν ένας συμβιβασμός: η αστυνομική διεύθυνση ήθελε [τα συνδικάτα] να σταματάνε και να ελέγχουν τον κόσμο, κάτι που τα συνδικάτα το αρνήθηκαν (όπως σημειωνόταν στον ιστότοπο της CGT). Αλλά και άλλα μέλη της CGT βρίζανε επίσης τα μέλη των ΜΤ. Δεν είναι σύμπτωση ότι αυτή η βίαιη καταστολή των περιβόητων “μπαχακάληδων” συμπίπτει με τις απεργίες που ξεκινούν γύρω στις 17 Μαΐου: εταιρείες καθαρισμού στο Παρίσι, Air France, κλυδωνιζόμενα ΜΜΜ (SNCF και RATP), εθνική εκπαίδευση, σκουπιδιάρηδες, η εθνική Βιβλιοθήκη, η ταχυδρομική υπηρεσία στο μπλοκ 92, γραφεία στην Asnières, η ΙΒΜ, 460 εργάτες μπλοκάρουν το διυλιστήριο στην Grandpuits. Και μετά, στις 18 Μαΐου, η Mαρί Λεπέν από το Εθνικό Μέτωπο ποζάρει στην πλατεία République μαζί με τους αστυνομικούς (για τους οποίους λέγεται ότι ψηφίζουν ΕΜ σε ποσοστό 50%) στη διάρκεια της οργανωμένης τους αντι-διαδήλωσης. Η πλατεία ήταν εντελώς αποκλεισμένη και υπήρχαν φήμες ότι προστατευόταν από ελεύθερους σκοπευτές. Αυτόνομοι και μαθητές μαζεύτηκαν περιφερειακά στην πλατεία – μερικοί επιτέθηκαν και έκαψαν ένα όχημα της αστυνομίας με τους μπάτσους να βγαίνουν απ’ αυτό πολύ εύκολα – πριν ξεκινήσουν μια άγρια διαδήλωση. Ακολουθεί η γλαφυρή απεικόνιση από τα ΜΜΕ και κατηγορούνται τέσσερα άτομα από μια αποκαλούμενη “αντιφασιστική” συμμορία – η Κολλεκτίβα νομικών παρατηρεί σε ένα δελτίο τύπου ότι το “αντιφασίστες” παίρνει τον ίδιο τόνο με το “μπαχαλάκηδες”, και γίνεται ένα a priori αδίκημα.

Τα πράγματα σίγουρα επιταχύνονται μετά την χρήση του διατάγματος 49.3 (στις 3 Μαΐου) – “η δημοκρατία μας μάς απογοήτευσε” – όχι μόνο με πανεθνικές κινητοποιήσεις και απεργίες σε συγκεκριμένους τομείς, αλλά και με διαφορετικούς “διεπαγγελματικούς” αποκλεισμούς¹⁹. Στις 19 Μαΐου καλείται άλλη μια πανεθνική διαδήλωση. Το πρωί ξεκινά με έναν διεπαγγελματικό αποκλεισμό

στις επιχειρήσεις Dubrac στο Saint-Denis για να αναδείξει τον ρόλο της MEDEF (Mouvement des Enterprises in France”, την ένωση των “αφεντικών” στην υιοθέτησητου νόμου. Ούτε οι μαθητές έχουν εξαφανιστεί: για παράδειγμα, το Λύκειο Mozart αποκλείετει στις 20 Μαΐου όχι μόνο ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης και τον Εργασιακό νόμο, αλλά επίσης ενάντια στο διάταγμα 49.3²⁰. Το Nuit Debout εξακολουθεί να είναι ένα σημείο συνάντησης παρά την αξιοσημείωτη εξασθένισή του καθώς οι συνελεύσεις συνεχίζονται. Αλλά η πραγματική ζωή του εξαρτάται πρωτίστως από τη θέση της πλατείας καθώς το ίδιο το περιεχόμενό του έχει αποδυναμωθεί – η λειτουργία τους ως μιας θέσης κράτησης του “γενικού ονείρου” για την “γενική απεργία” έχει ανατραπεί; οι αποκλεισμοί που καθοδηγούνται από τα συνδικάτα “παίζουν το χαρτί” της τακτικής της νόμιμης κατάληψης (τουλάχιστον προς το παρόν). Πιο αξιοσημείωτα, “μιλιτάντηδες” του Nuit Debout αναφέρεται από τους

συνδικαλιστές ότι υποστηρίζουν αποκλεισμούς έξω από το Παρίσι, όπως αυτόν του κόμβου διαλογής αλληλογραφίας στο Colombes στις 24 Μαΐου.

Μέχρι τις 23 Μαΐου από 100 αποθήκες οι 5 είναι αποκλεισμένες σύμφωνα με τον υπουργό Ενέργειας, 2 εξαιτίας μισθολογικών αιτημάτων και 3 για λεγόμενους “εξωτερικούς” λόγους. Αυτό επηρεάζει 1500 από 12000 σταθμούς καυσίμων. Δημιουργείται ακόμα και εφαρμογή στο κινητό για το πού μπορεί κανείς να βρει μια αντλία – “fuel sentimentale”, όπως λεγόταν σε ένα tag. Η κυβέρνηση παρατηρεί ότι ο κόσμος μπορεί να προμηθευτεί καύσιμα από τα λιμάνια – κάτι που θα το λάβουν υπόψιν τους τις επόμενες λίγες εβδομάδες οι 3600 απεργοί λιμενεργάτες στο λιμάνι της Χάβρης (Le Havre). Όλοι σχεδόν οι πολιτικοί αποκλεισμοί εκκενώνονται από τα CRS (τα γαλλικά ΜΑΤ, υπό τις εντολές του σοσιαλιστή Υπουργού Εσωτερικών) και τα αντιμπατσικά συναισθήματα ενιχσύονται πολύ κατά τη διάρκειά τους, όπως δείχνουν και τα σχετικά συνθήματα που φωνάζονται. Το μπλογκ “la serveuse” αναφέρει ένα τέτοιο τραγούδι: “οι μπάτσοι πληρώνονται από τις μανάδες μας, για να σκοτώνουν τ’ αδέλφια μας, οι μπάτσοι πληρώνονται από…δεν θα γίνουμε ποτέ μπάτσοι”²¹. Αντι-μπαστικά αλλά χωρίς να δίνουν τίποτα στο έργο των μανάδων. Στις 24 Μαΐου η CGT αναφέρει ότι τα οχτώ διυλιστήρια της χώρας ή είναι σε απραξία ή έχουν σταματήσει. Ένας πολυήμερος αποκλεισμός στην Βόρεια Γαλλία σπάει από τα ΜΑΤ και αύρες νερού. Και πάλι, στα καθεστωτικά μέσα μια διαφοροποίηση ανάμεσα στους “αγώνες στους χώρους δουλειάς”, που περιορίζονται στην CGT, και την πιο διεπαγγελματική οργάνωση αποκλεισμών για “εξωτερικούς λόγους” είναι εμφανής – που ιδεολογικά δουλεύει ώστε αυτά τα δύο να κρατιούνται αμοιβαία αποκλειόμενα, κανονικοποιώντας αυτή την εντατικοποίηση της ταξικής πάλης στο σημείο αυτό γύρω από τον εργασιακό νόμο με την ιδέα ότι οι Γάλλοι πάντα απεργούν κ.λπ.

Ένας παραδειγματικός αποκλεισμός, με όρους που μας λένε “ποιοι” ήταν σε αυτόν, ήταν ο αποκλεισμός στην αποθήκη καυσίμων στο Coignières, δυτικά του Παρισιού στις 25 Μαΐου – συγκεκριμένα ενάντια στον εργασιακό νόμο. Δεν καλέστηκε απλά από την CGT, ήταν επιπλέον και διασυνδικαλιστικός, Ανάμεσα στα πενήντα περίπου και περισσότερα άτομα που μαζεύτηκαν τις πρώτες πρωινές ώρες ήταν σιδηροδρομικοί, ταχυδρομικοί, εργαζόμενοι στις χημικές βιομηχανίες – με λίγα λόγια ούτε ένας από αυτούς που εργάζονται στην ίδια την αποθήκη. Ο αποκλεισμός κράτησε για 5 ώρες πριν εκκενωθεί από τα ΜΑΤ. Ένας εργάτης στην αποθήκη αναφέρει ότι δεν θα υπάρχει καμμιά σημαντική επίπτωση στην καθυστέρηση της παράδοσης: αυτές τις μέρες η αποθήκη δούλευε υπερωρίες μέχρι αργά το βράδυ για να αντισταθμίσει. Ο αποφασιστικός αποκλεισμός, όμως, σύμφωνα με το εργάτη αυτόν, μοιάζει να είναι αυτός του αγωγού ανάμεσα στην Χάβρη και το Παρίσι, που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τον αριθμό των ημερών με επαρκή αποθέματα για τη συγκεκριμένη αποθήκη. Την ίδια μέρα επίσης αρχίζει μια 24-ωρη απεργία στο πυρηνικό εργοστάσιο Nogent-Sur-Seine που έχει καλεστεί από την CGT, με τους αντιδραστήρες να χρειάζονται 3 με 5 μέρες για να επανέλθουν από το μπλακ άουτ.

Τις τελευταίες μέρες του Μαΐου τα προάστια του Παρισιού είναι γεμάτα από αποκλεισμούς και καταλήψεις: η 26η είναι μια μέρα πανεθνικής κινητοποίησης με ολοένα αυξανόμενη αστυνομική βία, απαγορεύσεις δρόμων και μια προσπάθεια να αποτραπούν οι αυτόνομοι από την κεφαλή της πορείας. Κατασκευάζεται ένας υπέροχος φλεγόμενος φοίνικας με το τσιτάτο του Μαρξ για “την έφοδο στον ουρανό” γραμμένο επάνω του. Όπως αναφέρει η “la serveuse”, παρόν είναι και το “παρατηρητικό βλέμμα μας κάμερας υψηλής ευκρίνειας που την χειρίζεται ένας πράκτορας (RG: η γαλλική μυστική υπηρεσία) που προσποιείται τον δημοσιογράφο πάνω σε ένα μπαλκόνι”, και συνεχίζει, όσον αφορά τον διχασμό σχετικά με τους “μπαχακάληδες”: “περνούν μερικά μέλη του συνδικάτου των σιδηροδρομικών λέγοντας “casseurs, Collabos” (μπαχακάληδες, ταραξίες, συνεργάζεστε με το κράτος)” ενώ πολλά άλλα μέλη συνδικάτων, συμπεριλαμβανομένων και των σιδηροδρομικών, χειροκροτούν όποτε γίνονται σπασίματα. Την ίδια μέρα γίνονται κι άλλοι αποκλεισμοί: ένας διεπαγγελματικός αποκλεισμός του λιμανιού της Gennevilliers στο 92ο προάστιο για 3 ώρες και μια κατάληψη ενός εργοταξίου από την CGT.

Και στη συνέχεια, στις 30 Μαΐου, ένα εργοστάσιο διαχείρισης σκουπιδιών (στο 94) αποκλείεται εκ νέου καθώς συνεχίζεται η απεργία των σκουπιδιάρηδων και ένα άλλο εργοστάσιο διαλογής στο 93 μπλοκάρεται τα ξημερώματα, καλεσμένο από την CGT. Παρόντες είναι και απεργοί που δουλεύουν για τον Δήμο και οδηγοί της TIRU/SYCTOM (θυγατρικές της Εταιρείας Ηλεκτρισμού – Electricité de France, EDF). Η κύρια δουλειά του εργοστασίου διαλογής είναι να μετατρέπει τα σκουπίδια σε ηλεκτρική ενέργεια, οπότε εδώ συναντιούνται οι αποκλεισμοί και των σκουπιδιών και της ενέργειας. Ο αποκλεισμός τερματίζεται πριν από το τέλος της μέρας από τα ΜΑΤ και ασφαλίτες με πολιτικά (μέλη της BAC), που αρχικά είχαν “εφευρεθεί” για τα προάστια. Αλλά η βασική κατάληψη που υποστηρίζει αυτός ο αποκλεισμός είναι από καμμιά εκατοστή σκουπιδιάρηδες και εργάτες της αποχεύτεσης στο Ivry από την προηγούμενη Δευτέρα. Η τακτική σχετικά με τα σκουπίδια που παίζεται είναι εμφανής στο Παρίσι: η CGT καλεί “τους πάντες” να συμμετάσχουν στον αποκλεισμό. Η προσπάθεια ανακατεύθυνσης των σκουπιδιών σε άλλους κλιβάνους στο Παρίσι προκαλεί προσπάθειες αποκλεισμού και αυτών στις αρχές του Ιουνίου. Σε ολόκληρη τη Γαλλία, από τα πάνω καλεσμένες από την CGT διακοπές του ηλεκτρικού ρεύματος ξεκινούν στις 26 Μαΐου και στη συνέχεια μια δεύτερη απεργία που περιλαμβάνει 19 πυρηνικά εργοστάσια ανακοινώνεται για την 1η Ιουνίου. Αυτές οι διακοπές ρεύματος στόχευαν ειδικά, σύμφωνα με το δελτίο τύπου της CGT, εγκαταστάσεις του κράτους και των εργοδοτών (MEDEF) αλλά παρόλα αυτά είχαν επιπτώσεις και σε εκαταντάδες χιλιάδες κόσμο. Το συνδικάτο στην SNCF (εθνικοί σιδηρόδρομοι, μέλη της CGT και του συνδικάτου SUD²²) καλούν σε μια κυλιόμενη απεργία που αρχίζει από τις 31 Μαΐου: μόνο 6/10 γραμμές υψηλής ταχύτητας (TGV) και 4/6 γραμμές της RER²³ καθίστανται ανενεργές. Και όπως παρατηρεί το “la serveuse”: “οι πικετοφορίες είχαν και απώλειες, στο Χερβούργο ένας συνδικαλιστής σκοτώθηκε με τη μηχανή του πηγαίνοντας σε μια πικετοφορία, ενώ σε έναν άλλο αποκλεισμό ένας άλλος διαδηλωτής τραυματίστηκε καθώς χτυπήθηκε από έναν οδηγό φορτηγού”.

“Η Γαλλία πάει καλλίτερα” (Ολλάντ)

Στις αρχές Ιουνίου, εν μέσω ενός ξεσπάσματος πλημμυρών σε όλη τη χώρα, η πίεση, που υποστηρίζεται από την CGT και διεπαγγελματικά σχήματα συνεχίζεται, ενισχυόμενη ενόψει της εθνικής ημέρας της 14ης Ιουνίου που θα ήταν καθοριστική για την συνέχιση του κινήματος (το ταβάνι των απεργιών χωρίς την κυβέρνηση να υποχωρεί, τουλάχιστον στον βαθμό που οργανώνεται γύρω από το αίτημα της απόσυρσης εντελώς του νόμου, άσχετα από οποιεσδήποτε τροποποιήσεις). Αυτοί που απεργούν σε κάποιους τομείς της εκπαίδευσης και της τέχνης ουσιαστικά πληρώνονται από την κυβέρνηση. Μια ανοιχτή-κλειστή (μέσο μεταφοράς στο Παρίσι) απεργία ξεκινά της 2 Ιουνίου, με το λάκτισμα να δίνεται από μια διεπαγγελματική διαμαρτυρία με τους σιδηροδρομικούς στην κεφαλή και μια απόπειρα αποκλεισμού του Porte de Versailles – στις επόμενες μέρες βλέπουμε αποκλεισμούς ταχυδρομείων (στα προάστια 91 και 92), εργοστάσια επεξεργασίας σκουπιδιών, σιδηρογραμμών (στο Παρίσι), αμαξοστάσια σκουπιδιάρικων (6 Ιουνίου), δρόμων γύρω από το αεροδρόμιο Σαρλ Ντε Γκωλ (CDG), μια προσπάθεια κατάληψης των γραφείων της MEDEF (7 Ιουνίου)²⁴. Εν των μεταξύ το Nuit Debout (στην 97η ημέρα του, #97mars) κάνει πορείες στα πιο “δημοφιλή διαμερίσματα”, οργανώνοντας “βήματα ελεύθερου λόγου” εκεί, με ένα πανό για την “σύγκλιση των αγώνων” – και πραγματικά, κάποιοι αγώνες, όπως αυτοί των καθαριστριών και κατά των εξώσεων συγκλίνουν εκεί. Το Nuit Debout είχε ήδη επεκταθεί στις πλατείες των προαστίων και του ευρύτερου Παρισιού, αλλά αυτό ήταν περισσότερο συμβολικό, ενοποιητικό, αυτών των τάσεων (και που, όπως, αναφερόταν συνήθως κυριαρχούνταν στη συνέχεια από τοπικούς πολιτικούς παράγοντες). Όλα αυτά γίνονται με φόντο/σκηνικό τα 2 εκατομμύρια επισκέπτες για το Ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου (Euro Cup) 2016 και με τον Ολλάντ να δηλώνει ότι παρά τις διαμαρτυρίες η “τρομοκρατία” παραμένει ο μεγαλύτερος εχθρός του κράτους – προσκολημμένος/clinging απελπισμένα στη κήρυξη πολέμου που έκανε ο ίδιος τον περασμένο Νοέμβριο, πόλεμος που έκτοτε ήταν εντελώς ξεκάθαρο ότι είχε εξαπολυθεί ενάντια στους προλετάριους και δεν του είχε προσφέρει καμμιά παραπάνω εκτίμηση.

Η “μάχη” της 14ης Ιουνίου είναι τεράστια, με ένα εκατομμύριο να διαδηλώνει μόνο στο Παρίσι. Η CGT κουβαλά κόσμο από παντού, ιδιαίτερα από την Χάβρη. Χιλιάδες επί χιλιάδων είναι στην κεφαλή με τους αυτόνομους, άλλοι πορεύονται με πανώ, άλλοι χωρίς, άγριοι, παντού, δεν έχουν πλέον το “μαθητικό” πρόσωπο επειδή τα περισσότερα πρόσωπα είναι καλυμμένα. Η αστυνομία ανεβάζει τη βία της: πολλοί τραυματίζονται, οι γιατροί και νοσοκόμοι του δρόμου τρέχουν παντού, μερικοί με κονκάρδες του Nuit Debout, οι μπάτσοι επιτίθενται κατά βούληση, περικυκλώνουν το πιο “ζωηρό” κομμάτι της κεφαλής στην πρώτη γραμμή, παρεμποδίζουν την ταχύτητα και, κάπου στα μισά, φέρνουν και μια αύρα νερού (κάτι νέο για το Παρίσι στη διάρκεια αυτών των αγώνων, αλλά που είχε χρησιμοποιηθεί ήδη σε άλλες πόλεις όπως η Ρεν). Παρακείμενοι δρόμοι είναι σε αυτό το σημείο αποκλεισμένοι και “σφραγισμένοι”, με λίγο χώρο για τα άγρια κομμάτια που αποσπούνται από την πορεία και που μέχρι τώρα είχαν γίνει κάτι συνηθισμένο. Η αύρα παίρνει τη θέση της περιφρούρησης των συνδικάτων ανάμεσα στα κομμάτια των αυτόνομων και των συνδικάτων, αλλά πραγματικά υπάρχει τεράστια διαπερατότητα ανάμεσα σε αυτά τα δύο, με ταχυδρομικούς και σιδηροδρομικούς όχι μόνο από το πιο ριζοσπαστικό συνδικάτο SUD αλλά και από την CGT να ενώνονται με την κεφαλή. Η αύρα στοχεύει επίσης και τους αυτόνομους και τα συνδικάτα. Στο τέλος της πορείας οι διαδηλωτές βρίσκονται μέσα σε σύννεφα δακρυγόνων αναμεμιγμένα με νερό στην Invalides· η πορεία δεν αφήνεται καν να ανασυγκροτηθεί.

Η μέρα σημειώνεται ως μια “επιτυχία” από τα συνδικάτα αλλά μετά από ήδη 15 μέρες κυλιόμενων απεργιών, με μερικούς τομείς της CGT να κάνουν πίσω, το αποτέλεσμα για το αίτημα της “απόσυρσης” [του νόμου] παραμένει ασαφές. Μερικοί αυτόνομοι διακηρύσσουν ότι το πέρασμα στο επόμενο “όριο” των ταραχών-εξέγερσης είναι αυτό που ακολουθεί – και ο Βαλ ρίχνει σε αυτό το σημείο την ευθύνη για τους “μπαχακάληδες” σχεδόν αποκλειστικά στην CGT, παρά τη φανερή συνεργασία της με την αστυνομία ολόκληρο τον τελευταίο μήνα. Ένα υπόμνημα που υπογράφεται από 50000 άτομα, απευθύνεται στον Ολλάντ με τη θεωρία ότι ήταν ασφαλίτες αυτοί που πραγματικά έσπασαν τα παράθυρα του νοσοκομείου Necker για παιδιά. Εκείνη την ημέρα ακόμα και τα μέλη των συνδικαλιστών διαμαρτύρονταν έξω από τις αστυνομικές διευθύνσεις μέσα στη βροχή για την απελευθέρωση των συντρόφων τους. Πολλές στα γρήγορα οργανωμένες άγριες πορείες ακολουθούν τη νύχτα και καπνοί σηκώνονται πάνω από την République μετά από το κάψιμο ενός αυτοκινήτου της RATP. Αλλά το Nuit Debout αισθάνεται πραγματικά νεκρό και το ποδόσφαιρο έχει επισήμως αφιχθεί σε ολόκληρη τη Γαλλία. Ακόμα και η CGT ανταποκρίνεται στον Βαλ με μια μεταφορά για τους ποδοσφαιρόφιλους στο ανακοινωθέν της – λες και δεν είναι δουλειά των οπαδών να διασφαλίσουν την ασφάλεια μέσα στο στάδιο ή δεν είναι δουλειά τους να εγγυηθούν την ασφάλεια σε μια νόμιμη πορεία (παρά τις προσπάθειές τους).

Τότε στις 23 Ιουνίου, για πρώτη φορά μετά το 1958, κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας και υπό τις διαταγές του αρχηγού της αστυνομίας Maurice Papon (του μόνου αξιωματούχου της κυβέρνησης του Βισύ που καταδικάστηκε για τον ρόλο του στην απέλαση Εβραίων και υπεύθυνου για το μακελειό των Αλγερινών στο Παρίσι το 1961), μια σοσιαλιστική κυβέρνηση διακήρυξε ότι θα απαγόρευε μια καλεσμένη από τα συνδικάτα πορεία. Η 23η Ιουνίου του 2016, μια από τις μέρες δράσης με την πιο έντονη καταστολή, ήταν μια μέρα περπατώντας σε κύκλους από τη Βαστίλλη και πίσω πάλι εκεί· είχαν εγκατασταθεί πρόχειρες κάμερες· έλεγχοι σε τσάντες· καλλίτερα να μην έχεις αντιασφυξιογόνα μάσκα μαζί σου (είναι παράνομο να προσπαθείς να προστατεύσεις τον εαυτό σου αποτελεσματικά από τα δακρυγόνα)· πολλές συλλήψεις, ανάμεσα στις οποίες και μελών των συνδικάτων, πχ. ένας εργάτης μέλος του SUD από το 92ο προάστιο μπήκε στη φυλακή, απεργώντας από τις αρχές Μαΐου· το συνδικάτο αστυνομικών Unité SGP (της Force Ouvrière) επικαλέστηκε ότι οι αστυνομικοί είναι “κουρασμένοι” και σε “ένταση”. Αυτό μπορεί να ειδωθεί σαν μια προσπάθεια της κυβέρνησης να μειώσει ειδικά τη διαπραγματευτική και απεργιακή δύναμη της CGT, αν και η απεργία της μέρας αυτή έχει καλεστεί και από τα υπόλοιπα συνδικάτα.

Περισσότερη καταστολή ακολούθησε καθώς οι νομικές κατηγορίες μαζεύονται, σε ένα χωρίς προηγούμενο περιστατικό προκαταβολικής στοχοποίησης, η αστυνομία περιμένει μια ομάδα εκατό περίπου καταληψιών της “Εργατικής Λέσχης” να ενωθούν με μια από τις τελευταίες πανεθνικά καλεσμένες πορείες. Τους σταμάτησαν και τους υπέβαλλαν σε έλεγχο και περιορισμό για 9 ώρες. Τώρα, στην μετά Brexit εποχή, η δυναμική του ίδιου του κινήματος στην πλατεία, στις πικετοφορίες και στους δρόμους μπορεί να ειδωθεί σε ξεκάθαρη υποχώρηση ενόψει του καλοκαιριού καθώς εμφανίζονται στο προσκήνιο οι φιλόσοφοι πιέζοντας για ένα διαδικτυακό υπόμνημα για δημοψήφισμα²⁵. Ας περιμένουμε να δούμε λοιπόν τι θα γίνει τον Σεπτέμβρη…

Υστερόγραφο

Από τότε που γράφτηκε αυτό το σημείωμα στα τέλη Ιουνίου και στις αρχές Ιουλίου, όπου και η έκθεση τελειώνει με ταπεινοφροσύνη, το διάταγμα 49.3 χρησιμοποιήθηκε και τρίτη φορά για το οριστικό πέρασμα του νόμου στις 20 Ιουλίου, με την εφαρμογή ενός συνόλου 7000 τροποποιήσεων. Τώρα είναι ζήτημα του “τι πρέπει να ξέρεις” σαν εργάτης αυτού του νόμου-παλίμψηστου και έχει προταθεί να γίνει μια “εύπεπτη” μορφή για “αρχάριους” του διαβοήτου χοντρού, κόκκινου βιβλίου του γαλλικού εργατικού κώδικα. Εν τω μεταξύ η πολιτική κρίση έχει βαθύνει για την λιγότερο δημοφιλή κυβέρνηση μέχρι σήμερα, εξίσου ισοπεδωμένη από την “αποτυχία” των γαλλικών δυνάμεων ασφαλείας μετά τις επιθέσεις στη Νίκαια. Ο Βαλ αποδοκιμάζεται πριν και μετά την τήρηση σιγής στην Νίκαια. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης έχει επίσημα επεκταθεί μέχρι τον Ιανουάριο του 2017. Ο Ολλάντ εξακολουθεί να κρατά μια σκληρή γραμμή με την Τερέζα Μέη στις διαπραγματεύσεις για το Brexit και η Μαρί Λεπέν ακονίζει τα μαχαίρια της για τις επερχόμενες εκλογές, ευλογώντας την απόφαση της Βρετανίας για απαχώρηση από την ΕΕ. Και τώρα ξεσπούν ταραχές στο προάστιο του Beaumont-sur-Oise για τη δολοφονία του Adama Traoré ενώ ήταν κρατούμενος, με περισσότερες διαμαρτυρίες και φωτιές να “ανθίζουν” στο καλοκαίρι.

To κείμενο σε pdf: republique_absurd-doc