1η Δεκεμβρίου 2018: ας πάμε το χάος παραπέρα

Carbure¹

Σημείωμα της μετάφρασης: το παρόν κείμενο έχει μεταφραστεί και από το alerta communista (https://alertacomunista.wordpress.com/discussion-yellow-vests-1st-december-pushing-disorder-further). Το μεταφράζουμε, από το γαλλικό κείμενο, συμπεριλαμβάνοντας και το μικρό κείμενο κριτικής από την συντακτική ομάδα του ιστότοπου dndf.org (Des Nouvelles Du Front). Για την κριτική από το alerta communista στο κείμενο της Carbure και τον σχετικό διάλογο δείτε: https://alertacomunista.wordpress.com/discussion-yellow-vests-our-critique-carbure.

Το Σάββατο 1η Δεκεμβρίου, το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων” έπαψε να ανήκει, έπαψε να είναι το κίνημα των κατώτερων τάξεων της λευκής-Γαλλίας που ήταν στην αρχή. Αντιμέτωπο με την προβλέψιμη άρνηση του κράτους να ικανοποιήσει οποιοδήποτε αίτημα (όπως έγινε φανερό από την άρνηση ή την ανικανότητα των “εκπροσώπων” του κινήματος να συναντήσουν τον Πρωθυπουργό), αντιμέτωπο επίσης με τον εμπαιγμό που διακρίνει οποιοδήποτε αίτημα στο φως της ανυπόφορης ζωής μας και χάρις στην σύγκλιση στο αστικό περιβάλλον ΟΛΗΣ της οργής, το επαναστατικό περιεχόμενο της τρέχουσας περιόδου άρχισε να εμφανίζεται κάτω από την κρούστα των λόγων και των ιδεολογιών, και αυτό το περιεχόμενο είναι το χάος.

Το ερώτημα τώρα είναι πού θα σταματήσει αυτό που ξεκίνησε ή σε ποιο βαθμό μπορεί να φέρει αταξία. Ήδη, αυτοί που είναι από την αρχή του κινήματος υπηρετούν τώρα ως μια οπισθοφυλακή αυτού που ξεκίνησαν, κάνουν έκκληση στη λογική και ζητούν στις σελίδες της Le Journal du Dimanche την επιστροφή στη δημοκρατική τάξη. Είναι η ενσάρκωση του κινήματος στο ξεκίνημά του και η απροθυμία τους δείχνει αρκετά ότι αυτό το κίνημα έχει ήδη τελειώσει. Θα ήταν ευχαριστημένοι με ένα μορατόριουμ στην τιμή των καυσίμων, σε οποιαδήποτε αύξηση, ή με τη διοργάνωση ενός δημοψηφίσματος για την ενεργειακή μετάβαση, τη στιγμή που αναδύεται ένα κίνημα που θέλει να παρασύρει τα πάντα στον δρόμο του και δεν μπορεί πλέον να αποκρυσταλλωθεί σε οποιονδήποτε λόγο [discourse] ή οποιαδήποτε διεκδίκηση, εκτός αν πρόκειται για την “παραίτηση Μακρόν”, που επαναλαμβάνεται ως ένα μάντρα που καλεί για το τίποτα, την εξαφάνιση όλων όσων αντιπροσωπεύουν αυτόν τον κόσμο. Το “Μακρόν παραιτήσου” είναι ταυτόχρονα το πολιτικό όριο αυτού του κινήματος και η έκκληση για το τέλος κάθε πολιτικής.

Όντας αντιμέτωποι με αυτό που συνέβη το Σάββατο 1η Δεκεμβρίου, θα ήταν άτοπο να συνεχίσουμε να περιγράφουμε αυτό που συμβαίνει ως “κίνημα ενάντια στην ακριβή διαωβίωση”, η να μακιγιάρουμε ένα οικονομικό αίτημα που προφανώς έχει πάει πιο μακριά. Το Σάββατο, τα “σημειωματάρια με τα παράπονα” χρησιμοποιήθηκαν για προσάναμα. Το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων” είχε ήδη ξεπεράσει το στάδιο των οικονομικών αιτημάτων της πρώτης εβδομάδας, για να περάσει στην λαϊκιστική πολιτική του φάση, για να απαιτήσει ότι το Κράτος θα πρέπει να παραιτηθεί “μπροστά” στον λαό ή ότι ο λαός πρέπει να γίνει Κράτος. Ασκήσαμε κριτική σ’ αυτή τη φάση και προσδιορίσαμε το περιεχόμενο των αιτημάτων που διατύπωσαν οι κατώτερες τάξεις της λευκής-Γαλλίας στην ταξική τους διαμεσολάβηση, δείξαμε τα όρια αυτής της διαταξικότητας, επισημάναμε τον κίνδυνο της εθνικής λαϊκής ενότητας [του ενός] εναντίον των “άλλων”. Δεν είχαμε καν τελειώσει την κριτική μας σ’ αυτή την φάση και είχαμε φτάσει ήδη εκεί.

Αυτό το κίνημα στερούνταν μιας δόσης μηδενισμού για να δώσει νόημα στην “α-πολιτική” του: η συνάντηση με τα “προάστεια” του έδωσε αυτό που του έλειπε ώστε να αντιστοιχεί στην “πραγματική κίνηση”, που δεν είναι αυτό της κοινωνικής προόδου αλλά αυτό της καταστροφής της κοινωνίας, και να νιώσει χαρούμενα σαν στο “σπίτι” του. Η διαταξικότητα μετατράπηκε σε μια τάση για ενότητα ανάμεσα σε όλους όσους ξέρουν με έναν καθαρό ή συγκεχυμένο τρόπο ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από αυτή την κοινωνία, ότι υποτιμούνται στα προάστεια, τσακισμένοι από τον προαστειακό ή περιαστικό εφιάλτη, ή επιβιώνουν, ως επιδοματούχοι, μαζεύοντας κάστανα στην Ardèche.

Έπρεπε να δούμε τον στρατό των ζόμπι στην κεφαλή των συνδικάτων να περνάνε από την πλατεία της Βαστίλλης, κρυμμένα πίσω από τις σημαίες και τα συνθήματά τους, επιβεβαιώνοντας την ιδιαιτερότητα των εργαζόμενων και νιώθοντας την πλήρη αδιαφορία γι’ αυτούς που, με κίτρινα γιλέκα ή όχι, περπατούσαν χωρίς σκοπό αλλά μαζί στο Παρίσι, για να καταλάβουμε πόσο πολύ το παλιό εργατικό κίνημα, τα συνδικάτα του, οι εκπρόσωποί του και τα αιτήματά του είναι ένα πράγμα του παρελθόντος. Δεν θα υπάρξει “κοινωνική σύγκλιση”, αυτό το κίνημα δεν έχει επιστρέψει στη λογική της αριστεράς, δεν θα είναι ποτέ ένα κοινωνικό κίνημα. Αυτή η εποχή έχει περάσει. Δεν είναι πλέον ζήτημα αντιρατσισμού ή αντιφασισμού, δεξιάς ή αριστεράς, όταν δεν υπάρχει άλλο ζήτημα από το να καούν τα πάντα και το να ξέρει κανείς με ποιον μπορεί να το κάνει. Η τωρινή κατάσταση πραγμάτων έχει να κάνει τόσο με εμφύλιο πόλεμο όσο και την επαναστατική υπέρβαση: να κάνεις το βήμα που οδηγεί από τις ταραχές στην επανάσταση σημαίνει να περπατάς στην κόψη ενός σπαθιού.

Αυτή η συνάντηση έγινε, απομένει να μάθουμε αν μπορεί να επαναληφθεί και να επεκταθεί. Όλα όσα είναι αντίθετα σ’ αυτήν, είναι ήδη εδώ, παρόντα στην “κοινωνική” φύση του κινήματος καθώς και οι ίδιες οι κοινωνικές σχέσεις, που οι ταραχές δεν μπορούν να καταργήσουν: το ενωτικό σύνθημα “Μακρόν παραιτήσου” περιέχει την πιθανότητα μια εθνολαϊκιστική συμμαχία να αναλάβει την κρατική εξουσία στο όνομα του λαού (η Λε Πέν και ο Μελανσόν φωνάζουν με μια φωνή για πρόωρες εκλογές) δίνοντας στο κράτος μια μορφή επαρκή για την κρίση: μια φιλεύσπλαχνη-αυταρχική μορφή, ικανή να στοιχίσει τους πάντες, αποδίδοντας σε κάποιους την “ετερότητα” και συμμετρικά σε άλλους την υπευθυνότητα και τον πατριωτισμό, να συντρίψει κάποιους στο όνομα άλλων και να κυριαρχήσει πάνω σε όλους. Το έχουμε δει δεκάδες φορές τα πρόσφατα χρόνια: “Que se vayan todos”, “Να φύγουν όλοι”, είναι συχνά ένα κάλεσμα για ανανέωση, προς το χειρότερο, του πολιτικού προσωπικού. Αλλά για να πάμε εκεί, θα είναι απαραίτητο να αντιστοιχίσουμε την κατώτερη τάξη της λευκής-Γαλλίας στον εαυτό της, να την ξαναβάλουμε στη θέση της, κάτω από την καθοδήγηση της μεσαίας τάξης: μια τίμια δουλειά, που πληρώνεται δίκαια, και αρμονική εμπορευματική κυκλοφορία. Αυτή είναι η μοναδική διέξοδος από την κρίση που μπορούμε να συλλάβουμε αυτή τη στιγμή, εκτός κι αν η κυβέρνηση Μακρόν καταφέρει να διαχειριστεί η ίδια αυτή την αυταρχική στροφή.

Για να το αποφύγουμε αυτό είναι αναγκαίο να πάμε την αταξία παραπέρα. Η στιγμή των αστικών ταραχών είναι η ίδια ένα όριο σ’ αυτό που συμβαίνει τώρα: ιστορικά, αντιστοιχεί σε δυο τροπικότητες που είναι είτε η κατάληψη της κρατικής εξουσίας ή να τεθεί [η κρατική εξουσία] σε κρίση ώστε να πιεστεί για παραχωρήσεις. Αλλά δεν είμαστε στο 1917, καμμιά κατάληψη κρατικής εξουσίας για να υλοποιηθεί ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα δεν είναι νοητή, ούτε στο 1968, δεν πρόκειται να υπάρξουν συμφωνίες της Grenelle².

Το να κολλήσουμε στις ταραχές στις πόλεις σημαίνει να παραμείνουμε εκεί που το κίνημα έχει ακόμα πολιτική. Αλλά αν αυτό που εκδηλώθηκε το Σάββατο στο Παρίσι, και σε ολόκληρη τη Γαλλία, επιστρέψει στα “μπλόκα”, δημιουργήσει καινούρια και αρχίσει πραγματικά να “μπλοκάρει τη χώρα”, με άλλα λόγια, να αρχίσει να την καταλαμβάνει, και αρχίσει να αποφασίζει το μέλλον του από κει και πέρα, μπορεί κανείς να φανταστεί το πέρασμα από τις ταραχές ή την εξέγερση στην επανάσταση. Αλλά κανείς δεν μπορεί, τρέχοντας πιο γρήγορα απ’ όλα, να πει ποια κατεύθυνση πρόκειται να ακολουθήσει αυτό που συμβαίνει τώρα: δεν υπάρχει καλλίτερο σημάδι του επαναστατικού περιεχομένου από αυτό.

Αυτό το κίνημα, επειδή είναι ταξική πάλη, κουβαλά όλα όσα μπορεί να είναι σήμερα μια κομμουνιστική επανάσταση, τα όρια, τους κινδύνους της, τον απρόβλεπτο χαρακτήρα της: αλλά για να φτάσει σ’ αυτό το σημείο, θα χρειαστεί πιθανότατα να κάψει πολλά από αυτά που στέκονται ανάμεσά μας, είτε αυτοκίνητα είτε κοινωνικές σχέσεις.

AC

ΥΓ: Σε απάντηση σε κάποιες κριτικές³ και ερωτήσεις σχετικά με το παρόν κείμενο, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι πρέπει να γίνει κατανοητό ως ένα στιγμιότυπο των όσων συμβαίνουν τώρα. Αν κάποιοι εκπλήσσονται από τον τόνο “αισιοδοξίας” που έχει (κάτι που δεν συμβαίνει κάθε μέρα), θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι αυτή η αισιοδοξία μετριάζεται από την πιθανότητα μιας επιστροφής στην τάξη, που επίσης υποστηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από αυτό το κίνημα. Όλα τα ερωτήματα του προηγούμενου κειμένου⁴ παραμένουν έγκυρα. Αλλά αν είναι ουσιώδες να παραμείνουμε διαυγείς, είναι επίσης ουσιώδες να έχουμε επίγνωση ότι η ταξική πάλη δεν είναι ένας μεγάλος ήρεμος ποταμός, ούτε ένας καλά σημαδεμένος διάδρομος για τα βομβαρδιστικά της “βαριάς” θεωρίας. Αυτό που γίνεται και αναιρείται στην πορεία ενός αγώνα πάει γρηγορότερα απ’ ό,τι οι αναλυτικές μας ικανότητες και αν αυτό που συνέβη την 1η Δεκέμβρη “κλείνει”γρήγορα θα πρέπει να καταγραφεί όπως οτιδήποτε άλλο. Τίποτα δεν είναι “γραφτό”: υπάρχει η συγκυρία, υπάρχει η “δυνατότητα ακύρωσής της” όπως και κάθετι άλλο στους αγώνες. Ας πούμε ότι το παρόν κείμενο είναι κομμάτι τους, και ας αναλάβουμε την ευθύνη του⁵.

Το σχόλιο του ιστότοπου dndf.org στην ανάρτηση του παρόντος κειμένου της Carbure

Δεν θα μπορούσαμε να μην μεταφέρουμε ένα άρθρο τόσο “ζεστό” μέσα στα γεγονότα και προερχόμενο από συντρόφους με τους οποίους είμαστε τόσο κοντά.

Θα θέλαμε να επισημάναμε ότι έχουμε, αυτή τη στιγμή, μερικές επιφυλάξεις (η λέξη είναι πολύ ήπια) σχετικά με τον ενθουσιασμό και την έλλειψη απόστασης από το γεγονός, που είναι χαρακτηριστικό ενός κειμένου γραμμένου στην καρδιά του εν λόγω γεγονότος…

Το επίπεδο της βίας δεν ήταν ποτέ αρκετό για να χαρακτηρίσει το περιεχόμενο ενός κινήματος.

Περιμένουμε για τα σχόλια που θα κάνουν αναγνώστες στο παρόν κείμενο της Carbure αλλά ήδη έχουμε κάποιες “κακές” προτάσεις όπως οι ακόλουθες:

“το επαναστατικό περιεχόμενο της παρούσας περιόδου αρχίζει να εμφανίζεται κάτω από την κρούστα των λόγων και των ιδεολογιών”. Ποιο περιεχόμενο;

“η συνάντηση με τα ‘προάστεια’ έφερε στο κίνημα αυτό εκείνο που χρειαζόταν για να ταιριάξει με την ‘πραγματική κίνηση’”. Πού συναντήθηκαν;

“Η τωρινή κατάσταση πραγμάτων έχει να κάνει τόσο με τον εμφύλιο πόλεμο όσο και με την επαναστατική υπέρβαση: να κάνεις το βήμα που οδηγεί από τις ταραχές στην επανάσταση σημαίνει να περπατάς στην κόψη ενός σπαθιού”.

“Μπορούμε να φανταστούμε να πηγαίνουμε από τις ταραχές ή την εξέγερση στην επανάσταση”.

“Αυτό το κίνημα κουβαλά όλα όσα μπορεί να είναι σήμερα μια κομμουνιστική επανάσταση: τα όριά της, τους κινδύνους της, τον απρόβλεπτο χαρακτήρα της”.

Μπορούμε να ακούσουμε τον ενθουσιασμό και το “πάρτυ”. Χρειαζόμαστε όμως ακόμα μεγαλύτερη απόσταση και ανάλυση της κίνησης σε εξέλιξη…Συνεχίζεται.

dndf