Αφγανιστάν: η νίκη των Ταλιμπάν σε ένα παγκόσμιο πλαίσιο

Μια αντι-αυτοκρατορική οπτική από έναν βετεράνο της αμερικανικής κατοχής

από το CrimethInc¹

το κείμενο σε pdf

Η ταχύτητα με την οποία οι Ταλιμπάν ανακατέλαβαν το Αφγανιστάν πριν από την αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών απεικονίζει γλαφυρά πόσο εύθραυστη είναι η ηγεμονία της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ: πόσο τεράστια δύναμη απαιτείται για την διατήρησή της και πόσο γρήγορα μπορούν να αλλάξουν τα πάντα όταν αυτή η δύναμη αποσυρθεί. Προσφέρει μια γρήγορη ματιά σε ένα πιθανό μετα-αυτοκρατορικό μέλλον – αν και αυτό δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρο. Πώς επηρέασε η κατοχή την ζωή των ανθρώπων στο Αφγανιστάν; Γιατί μπόρεσαν οι Ταλιμπάν να ανακτήσουν τόσο μεγάλες περιοχές τόσο γρήγορα; Τι μας λέει η αποχώρηση των ΗΠΑ και οι συνέπειές της σχετικά με το μέλλον και πώς μπορούμε να προετοιμαστούμε γι’ αυτό;

Ο “Πόλεμος στον Τρόμο”, όπως και ο Ψυχρός Πόλεμος, πριν από αυτόν, εξανάγκασαν ολόκληρους πληθυσμούς να διαλέξουν ανάμεσα σε αμοιβαία ανεπιθύμητα δίπολα, καθιστώντας δύσκολο γι’ αυτούς να φανταστούν οποιαδήποτε εναλλακτική στην επιλογή ανάμεσα σε παγκόσμιες καπιταλιστικές αυτοκρατορίες και στον εγχώρια αναπτυγμένο αυταρχισμό. Μακροπρόθεσμα, ό,τι και αν υπόσχεται, ο αποικιοκρατικός μιλιταρισμός δεν μπορεί να ελέγξει τον εθνικισμό, τον φασισμό ή τον φονταμενταλισμό – το μόνο που κάνει είναι να τους δίνει μια δικαιολογία για να στρατολογούν κόσμο. Το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να αναπτύξουμε παγκόσμια “από τα κάτω” δίκτυα που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια πραγματική εναλλακτική.

Στην ανάλυση που ακολουθεί, ένας βετεράνος της αμερικανικής κατοχής στο Αφγανιστάν συζητά αυτή την ήττα για το αυτοκρατορικό σχέδιο των ΗΠΑ – τοποθετώντας τους Ταλιμπάν, την κατοχή και τις συνέπειές της στο πλαίσιο ενός παγκόσμιου κύματος φασισμού και φονταμενταλισμού που κερδίζει επίσης έδαφος και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, οι Ταλιμπάν έχουν πάρει τον έλεγχο της Καμπούλ και, συνεπώς, ολόκληρου του Αφγανιστάν. Ο υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ πρόεδρος Ashraf Ghani έχει καταφύγει στο Τατζικιστάν, ενώ τα μέλη του Αφγανικού στρατού διαφεύγουν στις γειτονικές χώρες ή παραδίνονται στους μαχητές των Ταλιμπάν. Μόλις πριν λίγες μέρες, οι αξιωματούχοι των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ προέβλεπαν ότι θα περνούσαν τουλάχιστον 30 μέρες πριν από την πτώση της Καμπούλ, καθώς ο πρόεδρος Μπάιντεν ανέπτυξε 5000 Αμερικανούς στρατιώτες για να προστατέψουν την εκκένωση της πρεσβείας των ΗΠΑ και του προσωπικού της. Τώρα το Υπουργείο Εξωτερικών παροτρύνει έντονα τους Αμερικανούς πολίτες να παραμείνουν στα σπίτια τους και να μην τρέξουν εσπευσμένα στο αεροδρόμιο της Καμπούλ για κατεπείγουσα εκκένωση. Καθώς ο καπνός από εμπιστευτικά έγγραφα που καίγονται και πυροβολισμούς απλώνει μια ομίχλη στον ορίζοντα της Καμπούλ, όλοι σκέφτονται την πτώση της Σαϊγκόν στα χέρια του στρατού του Βορείου Βιετνάμ και του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου.

Δεν μπορώ να πανηγυρίσω την νίκη των Ταλιμπάν. Αν και έχουν πολεμήσει εναντίον μιας ιμπεριαλιστικής, καπιταλιστικής κατοχής, αντιπροσωπεύουν τον χειρότερο θρησκευτικό φονταμενταλισμό, την χειρότερη πατριαρχία και ιεραρχία. Παρ’ όλα αυτά, είναι εντυπωσιακό να βλέπεις την κουρτίνα να τραβιέται τόσο καυστικά, αποκαλύπτοντας ποια είναι πραγματικά η αμερικανική στρατιωτική “εξαιρετικότητα”. Είκοσι χρόνια χαμένων χρημάτων, νιάτων και αίματος.

Είμαι ένας βετεράνος της κατοχής του Αφγανιστάν. Οτιδήποτε πρόκειται να πω προέρχεται από την δική μου από πρώτο χέρι εμπειρία στην υπηρεσία της αυτοκρατορίας σαν πεζικάριος επί δέκα χρόνια.

Κατατάχθηκα για όλους τους λόγους που έχετε δει στις αγγελίες εύρεσης εργασίας. Ως αναλυτής στις υπηρεσίες πληροφοριών και υπαξιωματικός, διαχειριζόμουν και καθοδηγούσα ομάδες, διμοιρίες και μονάδες στρατιωτών. Εξαιτίας της εμπειρίας μου με την εναέρια επιτήρηση και αναγνώριση, στρατολογήθηκα για να μπω σε μια αμυντική εργολαβική εταιρεία Οι αμυντικές εταιρείες στις οποίες δούλεψα περιελάμβαναν τις L3, Boeing και Lockheed Martin. Εκπαίδευσα μονάδες, στις ΗΠΑ και το Αφγανιστάν, για περισσότερα από τρία χρόνια και πήγα στο Αφγανιστάν για τις εταιρείες αυτές τρεις φορές. Επίσης πήγα στο Αφγανιστάν ως μέλος επιχειρησιακής ομάδας για μια μονάδα που διαχειριζόταν μια από τις μεγαλύτερες βάσεις στο νότιο Αφγανιστάν.

Με βάση αυτά που είδα, οι αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ έχουν να κάνουν κυρίως με τη δημιουργία αγορών για τις στρατιωτικές τεχνολογίες και προϊόντα των ΗΠΑ καθώς και την εξασφάλιση και διασφάλιση φυσικών πόρων για την αμερικανική αυτοκρατορία. Για 20 χρόνια, στηρίζαμε τοπικούς και περιφερειακούς πολέμαρχους, δίνοντάς τους όπλα και χρήματα ώστε να μην επιτίθενται στις δυνάμεις μας. Δίναμε το πράσινο φως στα τάγματα θανάτου τους και τα αποκαλούσαμε Αφγανική Τοπική Αστυνομία. Εργαζόμενος σε υψηλά επίπεδα του echelon, παρακολουθούσα τόσο τους βαθμοφόρους αξιωματικούς όσο και τους χαμηλόβαθμους στρατιώτες να (αντ)αγωνίζονται ώστε να ενισχύσουν τα βιογραφικά τους με την ελπίδα να γίνουν μισθοφόροι για τις εταιρείες και τα γραφεία που, στην πραγματικότητα, έτρεχαν το “σόου”. Στρατηγοί έκαναν καριέρες και πήγαιναν στην συνέχεια για δουλειά σε αυτές τις εταιρείες ή το Υπουργείο Άμυνας και τις Μυστικές Υπηρεσίες. Από την Συρία και το Ιράκ μέχρι την Υεμένη και ολόκληρη την Αφρική, σε όλες τις 800 στρατιωτικές μας βάσεις, δεν ξέρω ούτε μία στρατιωτική αποστολή που να εστιάζει πρωτίστως στην δημιουργία ειρήνης και σταθερότητας.

Συμμετείχα σε αυτό για πάρα πολύ καιρό – και θέλω να καταστώ κι εγώ υπόλογος, αν και ξέρω ότι δεν υπάρχει τρόπος να επανορθώσω πραγματικά.

Έπρεπε να πεθάνει ένας από τους στρατιώτες μου για να τα δω όλα αυτά σε μια προοπτική. Μετά από αυτό, άρχισα να υποφέρω από τις συνέπειες του CPTSD [Complex Post-Traumatic Stress Disorder, Διαταραχή Σύνθετου Μετατραυματικού Στρες]. Τα κλασσικά χαρακτηριστικά: ποτό και χρήση ναρκωτικών, απώλεια σχέσεων, κατάθλιψη, τάσεις αυτοκτονίας. Άρχισα επίσης να αναζητώ βοήθεια. Μπήκα στους Βετεράνους του Ιράκ Ενάντια στον Πόλεμο και συνδέθηκα με τωρινά και πρώην μέλη των ένοπλων δυνάμεων που μάχονται τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Με πληροφορίες από την τηλεφωνική Γραμμή των Δικαιωμάτων των Στρατιωτών [GI Rights Hotline], μπόρεσαν να φύγω από τις Εφεδρείες του στρατού. Ξεκίνησα μια διαδικασία πολιτικοποίησης στην οποία έμαθα για τον μιλιταρισμό, τον ιμπεριαλισμό, την αποκιοκρατία και την λευκή υπεροχή.

Τώρα που η κατοχή τελείωσε, μια ολόκληρη γενιά βετεράνων του αμερικανικού στρατού θα αναγκαστεί να διερωτηθεί για ποιο λόγο έγιναν όλα αυτά. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αναρωτηθώ γιατί τους πήρε τόσο χρόνο να φτάσουν σε αυτό το ερώτημα. Ήταν πάντα προφανές, παντού τριγύρω μας.

Σε ολόκληρη τη διάρκεια της θητείας μου στο Αφγανιστάν, ποτέ δεν ελέγξαμε περιοχές έξω από τις βάσεις και τα φυλάκιά μας – και συχνά βρίσκαμε τον εχθρό μέσα από τα ίδια τα τείχη μας. Οι Ταλιμπάν έκαναν μια πετυχημένη επιχείρηση εξέγερσης κατά της κατοχής για είκοσι χρόνια. Διατηρούσαν μια σκιώδη κυβέρνηση, μάζευαν φόρους, διευθετούσαν κοινωνικές, πολιτισμικές και οικονομικές διαφορές, ελίσσονταν στρατηγικά και καταλάμβαναν έδαφος, παίρνοντας, όλο αυτό το διάστημα, τον χρόνο τους.

Γιατί μπόρεσαν οι Ταλιμπάν να περιμένουν το τέλος της κατοχής και να ανακαταλάβουν την εξουσία τόσο εύκολα;

Οι Ταλιμπάν επωφελήθηκαν από τις φυλετικές και εθνοτικές δομές του Αφγανιστάν, έναν πολύπλοκο ιστό από σχέσεις πίστης και κοινωνικούς και πολιτισμικούς δεσμούς που οι δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ δεν μπόρεσαν ποτέ να κατανοήσουν εντελώς. Το Αφγανιστάν, όπως και άλλα έθνη-κράτη της πρώην Βρετανικής Αυτοκρατορίας, δημιουργήθηκε χωρίς να ληφθούν υπόψιν τα εθνοτικά και θρησκευτικά δημογραφικά δεδομένα². Το αποτέλεσμα ήταν ένας πληθυσμός αποτελούμενος από Παστούν, Τατζίκους, Χαζάρα, Ουζμπέκους, Αϊμάκ, Τουρκμένους και Μπαλόχ – ομάδες με ένα ευρύ φάσμα από κουλτούρες και πρακτιές. Κάποιες φυλές βρήκαν εύκολο μια συμμαχία με το ΝΑΤΟ, ενώ άλλες αντιτέθηκαν αδιάλλακτα.

Οι Ταλιμπάν είναι σχεδόν αποκλειστικά Παστούν – η κυρίαρχη εθνοτική ομάδα στο Αφγανιστάν, με το 40% με 50% του πληθυσμού. Ο λαός των Παστούν ζει και στις δυο πλευρές των συνόρων του Αφγανιστάν με το Πακιστάν και κατά μήκος του νότιου κομματιού της χώρας. Οι κοινωνικοί δεσμοί και παραδόσεις επεκτείνονται πέρα από τα αποικιοκρατικά σύνορα της χώρας, καθιστώντας εύκολο για αυτούς να μετακινούνται μεταξύ ασφαλών παραδείσων στο Πακιστάν, εκμεταλλευόμενοι ένα κενό στον στρατιωτικό έλεγχο του ΝΑΤΟ.

Όταν ξανασκέφτομαι τις τόσες πολλές στιγμές που καταδείκνυαν γιατί αυτός ο πόλεμος ήταν άρχηστος, ανακαλώ την θητεία μου στο αεροδρόμιο του Κανταχάρ, μια βάση που στέγαζε 22.000 στρατιώτες, εργολάβους και πολίτες. Εκεί, έμαθα ότι ο σκιώδης Περιφερειακός Διοικητής των Ταλιμπάν ήταν κουνιάδος του εν ενεργεία στρατηγού της Αφγανικής Πολεμικής Αεροπορίας. Με βάση την σημασία των φυλετικών και οικογενειακών σχέσεων στην κουλτούρα των Παστούν, ήταν φανερό ότι η αφοσίωση του στρατηγού στην υποστηριζόμενη από το ΝΑΤΟ κυβέρνηση δεν θα είχε ποτέ προτεραιότητα πάνω από αυτή την σχέση. Οι δεσμοί ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πολέμαρχους, ακόμα και αν θεωρούνταν τυπικά ένοπλοι αντίπαλοι, διασφάλιζε ότι κανείς δεν θα επιδίωκε να νικήσει τον άλλον. Συνάντησα αυτό το είδος διασυνδέσεων μεταξύ υποτιθέμενων εχθρών πολλές φορές, στην αλληλεπίδραση με καθημερινούς πολίτες σε όλα τα επίπεδα, μέχρι τον τότε πρόεδρο του Αφγανιστάν Χαμίντ Καρζάι.

Επίσης, οι Ταλιμπάν φρόντιζαν για τον λαό. Η νομιμοποίηση τους είναι ριζωμένη στην ικανότητά τους να προσφέρουν προστασία και θρησκευτική καθοδήγηση, πολλά χρόνια πριν από την εισβολή των ΗΠΑ. Μάζευαν φόρους και ήλεγχαν τη γεωργία σε ολόκληρη τη διάρκεια του πολέμου. Προέβησαν παράλληλα σε ενέργειες ακραίας βίας, και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο απέκτησαν ερείσματα σε περιοχές που δεν ήλεγχαν πριν από τον πόλεμο.

Η κατοχή των ΗΠΑ απέτυχε να μειώσει την αντίσταση των Ταλιμπάν επί 20 χρόνια επειδή δεν υπήρξε ποτέ ούτε μια στιγμή που η πλειοψηφία του πληθυσμού να θεώρησε τις δυνάμεις κατοχής ως νομιμοποιημένες. Οι βόμβες και οι σφαίρες δεν είναι ικανές από μόνες τους να κερδίσουν έναν πόλεμο ενάντια σε έναν αποφασισμένο πληθυσμό. Αντίθετα, η κυβέρνηση και ο στρατός, που υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ, ήταν στο τέλος-τέλος ιδιοτελείς και διεφθαρμένοι. Με κίνητρο κυρίως προσωπικά οφέλη, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ έδωσαν τις μάχες τους γύρω από μετρικές – νοιάζονταν περισσότερο για τον αριθμό των πρότζεκτ, των απωλειών, τα χρήματα που ξοδεύονται και εξοικονομούνταν. Ξοδεύοντας χρόνο στη χώρα, αναπτυσσόμενες σε σχετικά μικρά εναλλασσόμενα χρονικά διαστήματα, δεν μπόρεσαν ποτέ να οικοδομήσουν σχέσεις εμπιστοσύνης ή σεβασμού. Καινούριες μονάδες και καινούρια άτομα εμφανίζονταν διαρκώς μην έχοντας καμμιά ιδέα για το πού βρίσκονταν ή για το τι είχε προηγηθεί. Αυτή η έλλειψη σεβασμού ήταν τόσο ουσιαστική για την εξέγερση που, στη διάρκεια της ανάπτυξης κάποιων στρατευμάτων το 2012, οι εκ των ένδον επιθέσεις (επιθέσεις από τις αφγανικές κυβερνητικές δυνάμεις κατά των Νατοϊκών δυνάμεων) αντιπροσώπευαν πάνω από το 14% των συνολικών απωλειών.

Στο τέλος, οι Ταλιμπάν μπόρεσαν να αποκτήσουν τον έλεγχο επειδή κατάλαβαν ότι το ουσιαστικό για να κερδίσουν τη μάχη κατά της αποικιοκρατικής κατοχής είναι ότι έπρεπε να επιβιώσουν έναν πόλεμο φθοράς. Επί είκοσι χρόνια, εκθέτοντας την αναποτελεσματικότητα μιας υποστηριζόμενης από το ΝΑΤΟ κυβέρνησης, διατήρησαν τα κανονιστικά και ιεραρχικά συστήματα ελέγχου που είχαν εγκαθιδρύσει πριν την εισβολή των ΗΠΑ.

Αλλά ο φονταμενταλισμός των Ταλιμπάν δεν ήταν ουσιώδης στην επιτυχία τους. Οι αυτοκρατορίες καταρρέουν από τις ακρότητές τους εσωτερικά: η αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν είναι μέρος μιας μεγαλύτερης διαδικασίας στην οποία η γεωπολιτική επιρροή των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο διαβρώνεται. Το κινεζικό κράτος ίσως αποκτήσει δύναμη στην περιοχή· ίσως δούμε κλιμακούμενες συγκρούσεις ισχύος ανάμεσα στην Ινδία και το Πακιστάν. Το ζήτημα είναι τι θα ακολουθήσει – στο Αφγανιστάν αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Στην παρούσα ιστορική στιγμή, στην καρδιά της αμερικανικής αυτοκρατορίας, βλέπω ένα αναδυόμενο συντηρητικό κίνημα με πολλές ιδέες και πολιτικές που αντανακλούν τα ίδια στοιχεία φονταμενταλισμού, πατριαρχίας και ιεραρχίας που χαρακτηρίζουν τους Ταλιμπάν. Οι απόψεις που έχω δει να εκφράζονται από τη δεξιά σχετικά με τα σώματα των γυναικών, τις κοινότητες LGBTQIA+, τους μετανάστες και οποιουσδήποτε θεωρούνται ξένοι/ες, είναι στην ίδια γραμμή με την βίαιη κοσμοαντίληψη που δικαιολογείται από τα θρησκευτικά δόγματα των Ταλιμπάν.

Στις ΗΠΑ, η αυταρχική δεξιά διαδίδει έναν μύθο ντροπής γύρω από τον Αμερικανό άντρα – μια μυθολογία σχετικά με την αντικατάσταση, την εκθήλυνση, την ήττα, την απώλεια ελέγχου και εξουσίας. Ανταπτύσσουν αυτή την μυθολογία για χρόνια και η ήττα στο Αφγανιστάν απλά θα ρίξει και άλλο λάδι στη φωτιά. Η βία και το μίσος που έχουμε δει στους δρόμους στη διάρκεια χρόνων φασιστικών κινητοποιήσεων είναι άμεσο αποτέλεσμα ενός έθνους που έχει αποθεώσει τα ψέμματα ενός χαμένου πολέμου. Οι “Πατριώτες” και τα Proud Boys που φοράνε τα σήματα των Δεξιών Ταγμάτων Θανάτου δεν απέχουν πολύ από τα τάγματα θανάτου του φονταμενταλισμού των Ταλιμπάν.

Έχω δει φιλελεύθερους να συμπορεύονται με την ίδια την αυτοκρατορική πολεμική μηχανή. Όσον αφορά τις ιδέες τους σχετικά με τον μιλιταρισμό και την αστυνομία, ευθυγραμμίζονται με την φασιστική δεξιά – και, άσχετα από τον προοδευτισμό τους, δεν έχουν κάνει τίποτα για να φέρουν πραγματική ασφάλεια στις κοινότητές μας. Είναι διδακτικό ότι αυτόν τον πόλεμο τον επέβλεψαν δύο Ρεπουμπλικάνοι και δύο Δημοκρατικοί πρόεδροι. Η μια διοίκηση μετά την άλλη επεξέτειναν την ισχύ της εκτελεστικής εξουσίας ενώ οι προϋπολογισμοί για την άμυνα και την ασφάλεια των δυο τελευταίων δεκαετιών αφαίμαξαν τις κοινότητές μας.

Οι ΗΠΑ έχουν ξοδέψει τρισεκατομμύρια δολλάρια σε όπλα. Πολλά από αυτά κατέληξαν στα χέρια των Ταλιμπάν και του ISIS· άλλα επέστρεψαν στις ΗΠΑ και χρησιμοποιήθηκαν εναντίον κοινοτήτων στη Βόρεια Αμερική, ιδιαίτερα εναντίον των Μαύρων, των Μελαμψών και των Αυτόχθονων. Οι προλετάριοι που έβαλαν φωτιά σε αστυνομικά τμήματα και έδωσαν στον δρόμο τις μάχες μιας όχι τόσο μακρινής εξέγερσης, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις ίδιες δυνάμεις, στρατηγικές, τακτικές και νοοτροπίες που αναπτύχθηκαν για την αστυνόμευση του Αφγανιστάν.

Για μια ολόκληρη γενιά τώρα, ο Παγκόσμιος Πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία που ξεκίνησε στο Αφγανιστάν έγινε αντικείμενο τόσο εκμετάλλευσης όσο και εμπορευματοποίησης. Άνθρωποι που δεν συμμετείχαν ποτέ στην σύγκρουση έχουν αγοράσει επώνυμα υλικά με σκοπό να παίξουν, σε παιχνίδια ρόλων³, τα παραληρήματα της κουλτούρας πολεμιστή που έχουν. Ένα ολόκληρο τμήμα του πληθυσμού έχει εσωτερικεύσει το τοξικό αντρικό θανατολάγνο καλτ πατριωτισμού και εθνικισμού. Τώρα αυτό το προσωπείο έχει πέσει και παρακαλουθώ καθώς η ταυτότητα αυτής της γενιάς – χτισμένη γύρω από την εγγύτητα και την συμμετοχή στον πόλεμο – καταρρέει γύρω τους. Οι φιλελεύθεροι θα κατηγορήσουν αναπόφευκτα τους συντηρητικούς και το αντίστροφο, ενώ η διαδικασία πολιτικής πόλωσης εντείνεται και αμφότερες οι πλευρές παραδίδουν το μέλλον τους σε διαφορετικές “μάρκες” αυταρχισμού, με την ελπίδα να διατηρήσουν την αυταπάτη της σταθερότητας.

Αν η νίκη των Ταλιμπάν καταδεικνύει κάτι, αυτό είναι ότι η αμερικανική αυτοκρατορία είναι ένας πύργος από τραπουλόχαρτα που περιμένει να καταρρεύσει. Είναι ικανή για ακραία βία, να σκοτώσει με τους πιο προηγμένους τεχνολογικά τρόπους που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα. Είναι ικανή για ακραία βαναυσότητα. Παρ’ όλα αυτά, όμως, είναι μια χάρτινη τίγρη, ανίκανη να κατακτήσει τις καρδιές και το μυαλό των ανθρώπων, άσχετα από την ένταση των επεμβάσεών της ή τη διάρκεια της κατοχής.

Το Νησί της Χελώνας⁴ έχει δει πάνω από 500 χρόνια αντίστασης στην κατοχή και, άσχετα από τον χρόνο μπροστά μας, θα πρέπει επίσης να είναι καθαρό ότι θα νικήσουμε. Η αποχώρηση από το Αφγανιστάν δεν θα είναι απλά μια ήττα ενός διεφθαρμένου και ανεπιθύμητου καθεστώτος-ανδρείκελου – ο αντίκτυπός της θα φτάσει σε πολλές περιοχές αυτής της καταρρέουσας αυτοκρατορίας στα ερχόμενα χρόνια.

Μια ολόκληρη γενιά εμπειροπόλεμων ατόμων έχει μάθει με σκληρό τρόπο ότι η συμμετοχή μας στην ιμπεριαλιστική ισχύ ήταν βασισμένη σε πλάνες. Έχουμε ήδη αρχίσει να επενδύουμε τις γνώσεις και τις εμπερίες μας πίσω σε κοινότητες που εστιάζουν στην πραγματική απελευθέρωση.

Τι θα ακολουθήσει όμως; Αν η νίκη των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν αποτελεί κάποια ένδειξη, αυτό που ακολουθεί την αυτοκρατορία των ΗΠΑ μπορεί να είναι ο καταπιεστικός φονταμενταλισμός ή ο εθνικισμός. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε πώς θα μπορούσαμε να πολεμήσουμε την κυρίαρχη τάξη με τέτοιο τρόπο που, όταν καταρρεύσει αλλού, να μην αντικατασταθεί από το ισοδύναμο των Ταλιμπάν.

Οι εχθροί των κοινοτήτων μας, και του μέλλοντος που επιθυμούμε, έχουν επίσης απορροφήσει θυμωμένους και δυσαρεστημένους βετεράνους της κατοχής. Ο θυμός τους, ριζωμένος στην ντροπή που προαναφέραμε, εκφράζεται μάλλον με τη βία παρά την αλληλεγγύη. Έχουν ήδη αποπειραθεί ένα πραξικόπημα στο όνομα του αυταρχικού οράματός τους. Τα γεγονότα στο Αφγανιστάν θα τους δώσουν περισσότερα κίνητρα. Μπορούμε να περιμένουμε να δούμε αυτούς τους πρώην στρατιώτες, μέλη ειδικών δυνάμεων και μισθοφόρους, να κινητοποιούνται εναντίον αυτών που αντιλαμβάνονται ως εχθρούς, προχωρώντας σε ατομικές τροομοκρατικές ενέργειες. Αυτό είναι με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι.

Η κλιματική κρίση, η πολιτική πόλωση, η οικονική κρίση, η κατάρρευση της Αμερικανικής αυτοκρατορίας και η κοινωνική αναταραχή που (σιγο)βράζει, όλα στέκονται μπροστά μας όχι ως μεμονωμένα φαινόμενα αλλά ως μια ενιαία πρόκληση που συγκροτείται από αλληλένδετες καταστροφές. Μπορούμε να αντλήσουμε έμπνευση από της ήττες των αντιπάλων μας στην αμερικανική κυβέρνηση και να μάθουμε από τις επιτυχίες όσων αντιστάθηκαν σε αυτούς παντού ενώ διατηρούσαν, ταυτόχρονα, μια σταθερή αντίθεση σε κάθε μορφή καταπίεσης. Ανοίγω την καρδιά μου στον Αφγανικό λαό ο οποίος έχει υποφέρει τα τραύματα του πολέμου εδώ και γενιές. Μιλάμε για την παράδοση μιας γης, και ενός ποικιλόμοφου πληθυσμού, που έχει διαδοχικά νικήσει τις πιο ισχυρές αυτοκρατορίες στην παγκόσμια ιστορία. Ελπίζω να βρουν την δύναμη να συνεχίσουν και, τελικά, να πετύχουν πραγματική απελευθέρωση, πραγματική ασφάλεια. Ελπίζω όσοι από μας βρισκόμαστε εδώ στις ΗΠΑ, αντιλαμβανόμενοι τους εαυτούς μας ως μέρος ενός διεθνούς κινήματος, να βρούμε τη δύναμη να κάνουμε ό,τι είναι αναγκαίο, στην καρδιά αυτής της σατανικής αυτοκρατορίας, για να χτίσουμε έναν καινούριο κόσμο πάνω στα συντρίμμια του παλιού.

Τώρα είναι η στιγμή να ακούσουμε τον Αφγανικό λαό, να υποστηρίξουμε τους πρόσφυγες, να υποστηρίξουμε οργανώσεις βοήθειας και να διαμαρτυρηθούμε σφοδρά και σθεναρά ενάντια σε αυτούς που είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή των προηγούμενων είκοσι χρόνων – να ανοίξουμε την καρδιά μας σε νέες δυνατότητες και νέους δυνητικά “συνενόχους” – να αναπτύξουμε τις δεξιότητες και τις νοοτροπίες που θα μας κρατήσουν ασφαλείς, καθώς θα βαδίζουμε μπροστά προς το άγνωστο.

Αν εσείς ή μέλη της οικογένειάς σας υπηρετείτε αυτή τη στιγμή στον Αμερικανικό στρατό, παρακαλούμε επικοινωνήστε στην ανοικτή τηλεφωνική Γραμμή Δικαιωμάτων των Στρατιωτών (GI Rights Hotline) στο 1-877-447-4487 ή απλά γίνετε Αδικαιολογήτως Απόντες/ούσες⁵. Δεν υπάρχει ανάγκη να παραμείνετε στην υπηρεσία ενός βίαιου μετώπου για λογαριασμό εξοπλιστικών και αμυντικών εταιρειών. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πεθάνετε για το δικό τους όφελος και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να κάνετε στους φτωχούς του κόσμου αυτό που εμείς περάσαμε, τις προηγούμενες δύο δεκαετίες, κάνοντας στον λαό του Αφγανιστάν.