Insurgent Notes: Μπαίνουμε στον πειρασμό…

να πούμε ότι σας το είχαμε πει αλλά δεν θα το κάνουμε1

O Ντόναλντ Τραμπ θα είναι ο επόμενος πρόεδρος. Αυτό που ήταν αδιανόητο έχει εντελώς πραγματικό. Αυτό το περιμέναμε στο editorial του τελυταίου τεύχους μας, το οποίο παρωτρύνουμε τον κόσμο να το διαβάσει ακόμα και τώρα.

Η Χίλαρυ Κλίντον μπορεί να έχει κερδίσει τη λαϊκή ψήφο με περισσότερες από 2 εκατομμύρια ψήφους μετά τη συγκέντρωση όλων των αποτελεσμάτων. Την ώρα που γράφουμε αυτό το σημείωμα το περιθώριο είναι μόλις πάνω από το ένα εκατομμύριο. Συνεπώς, αυτό το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς και μια λαϊκή εντολή για τον Τραμπ. Η χώρα είναι το ίδιο διαιρεμένη όσο ήταν και πριν την μέρα των εκλογών. Ο Τραμπ ξεκινά θεωρούμενος από πολύ κόσμο ως μη νομιμοποιημένος, κάτι που μαρτυρείται από τις διαμαρτυρίες που έχουν ξεσπάσει σε ολόκληρη τη χώρα και τον πολλαπλασιασμό των σχεδίων για ποικίλους τρόπους άμυνας των ατόμων που απειλούνται να είναι πιο ευάλλωτα στην περίπτωση που κάποια από τα σχέδιά του εκκολαφθούν.

Οι υποσχέσεις του Τραμπ στους εργάτες που τον ψήφισαν δεν θα υλοποιηθούν στον μεγαλύτερο βαθμό· κατά την άποψή μας είναι σε αυτό το σημείο που εμφανίζεται ένα άνοιγμα. Το 17% όσων ψήφισαν Τραμπ είχαν υποστηρίξει προηγουμένως τον Σάντερς. Εκατό εκατομμύρια άνθρωποθ δεν ψήφισαν – το πλειοψηφικό κόμμα της αποχής. Δεν ξέρουμε όσα θα έπρεπε για τους λόγους που δεν εμφανίζονται στις κάλπες. Η καλλίτερη εικασία μας είναι ότι απλά είναι πολύ απασχολημένοι να αντιμετωπίζουν τις πραγματικότητες της καθημερινότητας – να δουλεύουν πάρα πολλές ώρες, να φροντίζουν τα παιδιά τους πριν και μετά τη δουλειά, να ερωτεύονται και να χωρίζουν, να μπαινοβγαίνουν στη φυλακή, να φροντίζουν τους ηλικιωμένους και τα άρρωστα οικογενειακά ή συγγενικά πρόσωπα, να αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις εξάρτησης από ναρκωτικά διαφόρων ειδών, να παλεύουν με τους δαίμονες που οδηγούν τόσους στην αυτοκτονία. Είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε ότι τόσος κόσμος δεν ψηφίζει επειδή σκέφτεται ότι τα πράγματα είναι μια χαρά όπως έχουν. Είναι πολύ πιθανόν να σκέφτηκαν σχεδόν σίγουρα ότι η έκβαση των εκλογών δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία.

Έχουμε ακούσει από έναν φίλο που παρακολουθεί την σκληρή δεξιά πολλά χρόνια τώρα ότι πολλοί άνθρωποι που προσελκύστηκαν από αυτήν θα μπορούσαν, εναλλακτικά, να προσελκυστούν από ένα συνεπές όραμα μιας εναλλακτικής στην καπιταλιστική κοινωνία, το οποίο δεν υπάρχει μέχρι τώρα. Δεν θα προσελκυστούν όμως από μια υπεράσπιση της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων – άσχετα από το πώς θα επενδυθεί με φιλελεύθερες έννοιες κατανόησης, ανεκτικότητας και ευκαιριών. Όπως έγραψε ένας φίλος από την Δυτική Βιρτζίνια: “ο ρατσισμός ήταν το κερασάκι στην “άντε γαμηθείτε” τούρτα”. Πιστεύουμε ότι αυτό είναι σωστό, και ένας λόγος για να μην απελπιζόμαστε πάρα πολύ. Θα είναι απαραίτητο να υπερασπιστούμε όλους αυτούς που δέχονται επίθεση. Αλλά μια τέτοια υπεράσπιση δεν θα οδηγήσει πουθενά αν γίνεται με έναν δασκαλιστικο και ηθικίστικο τρόπο· μια τέτοια αμυντική στρατηγική θα πρέπει να συνδυαστεί με μια απεύθυνση στην εργατική τάξη και τον φτωχό κόσμο που (όπως και στην περίπτωση του Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο) ψήφισαν ως μια παραμελημένη ομάδα. Κανένας βασικός υποψήφιος για την προεδρία δεν απευθύνθηκε στους εργάτες στα ερείπια του Rust Belt με τον τρόπο που το έκανε ο Τραμπ, έστω και αν οι λόγοι που έδωσε (η Κίνα, το εμπόριο) ήταν κάλπικοι. Μεγάλο κομμάτι της φιλελεύθερης/ήπια-αριστερής συμμαχίας είναι συγκαλυμμένα ή ακόμα και ανοιχτά ενάντια στην εργατική τάξη και αυτό φαίνεται. Υπάρχουν άνθρωποι στο στρατόπεδο της Κλίντον που είναι εχθροί μας και άνθρωποι στο στρατόπεδο του Τραμπ που είναι δυνάμει σύμμαχοι, αν αναπτυχθεί μια σωστή στρατηγική απεύθυνσης. Ευθύς εξαρχής πρέπει να απορρίψουμε to ψευδεπίγραφο πολιτικό φάσμα “αριστερά-δεξιά” που καθορίζεται από την κατεστημένη πολιτική, τα ΜΜΕ κ.λπ. και να προσανατολιστούμε να “επανασυνδυάσουμε” τις δυνάμεις κατά μήκος του φάσματος εναντίον των εχθρών μας και στα δύο στρατόπεδα.

Leave a Reply

Your email address will not be published.