Αναρχική Ομοσπονδία της Κεντρικής Αμερικής και της Καραϊβικής (FACC1)
Από πού και ποιους υποστηρίζουμε
Για μας, αναρχικούς που ζούμε σε χώρες που γειτονεύουν με τη Βενεζουέλα, αυτά που συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα δεν μοιάζουν μακρινά ούτε μας είναι αδιάφορα, Οι εξαρτημένες οικονομίες μας έχουν λάβει για σχεδόν δυο δεκαετίες τις γενναιόδωρες επιχορηγήσεις σε καύσιμα από τις συμφωνίες PetroCaribe με τη Βενεζουέλα. Αυτός είναι ένας λόγος που σχεδόν όλα τα Κράτη και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας των πολιτών στην περιοχή της Καραϊβικής προσφέρει τώρα μια σιωπή συνενοχής σχετικά με την νεοφιλελεύθερη, αυταρχική, καταπιεστική και μιλιταριστική αποθέωση που παράγει η κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο.
Δεν θα αρνηθούμε την αξία τέτοιων συμφωνιών για τις κοινωνίες μας, αλλά δεν θα κάνουμε τα στραβά μάτια στις μεγάλες αντιφάσεις στις οποίες θεμελιώνονται. Η διεθνής προβολή της Μπολιβαριανής Επανάστασης έχει ευνοήσει ευαίσθητους τομείς των χωρών μας και δεν αγνοούμε τα οφέλη των υπηρεσιών που αναπτύσσονται κάτω από συμφωνίες όπως η ALBA-TCP2. Αλλά δεν είμαστε μόνο πελάτες κυβερνητικής βοήθειας, υποστηρικτές της ενότητας της περιοχής ή αντιιμπεριαλιστές· αισθανόμαστε επίσης ότι είμαστε αντιεξουσιαστές, αντικαπιταλιστές, αναρχικοί, προλετάριοι και μέρος του λαού. Γι’ αυτό δεν θέλουμε να είμαστε συνεργοί στη σιωπή που πληρώνεται με πετρέλαιο.
Οι ομοιότητες και το ότι συμπάσχουμε απευθύνονται στον ανώνυμο λαό της Βενεζουέλας που δεν περίμενε για τις “ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες” και δεν πήρε στα σοβαρά το αποκαλούμενο “τέλος της ιστορίας” και που έκανε το 1989 το El Caracazo3, την πρώτη μεγάλη λαϊκή εξέγερση στον κόσμο ενάντια στην ολοκλήρωση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που στη συνέχεια θα εφαρμόζονταν και στον υπόλοιπο κόσμο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 το Πέμπτο Δημοκρατικό Κίνημα [το πολιτικό κόμμα που σχηματίστηκε για να υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Ούγκο Τσάβες για τις προεδρικές εκλογές του 1998] εμφανίστηκε στην αγορά της πολιτικής αντιπροσώπευσης, και οι εκπρόσωποί του δεν φείδονταν εγκωμίων και φιλοφρονήσεων για τις επαναστατημένες και αυτοοργανωμένες μάζες. Αλλά σήμερα, όταν ο τσαβισμός έχει φτάσει στην μεγαλύτερη ωριμότητά του ως ένα νεοφιλελεύθερο, μιλιταριστικό και καταπιεστικό καθεστώς, αυτές οι ίδιες μάζες δυσφημούνται με επίθετα όπως “τρομοκράτες”, “εγκληματίες” και “ακροδεξιοί” – κατηγορίες που προσπαθούν να αποκρύψουν την αποκρουστική μετάλλαξη που υπέστησαν όλοι οι επαγγελματίες της επαναστατικής πολιτικής στην εξουσία.
Είμαστε με αυτούς που παίζουν βασικό ρόλο στις διαμαρτυρίες στις λαϊκές γειτονιές όπως η El Valle, η Coche, η 23 de Enero, η Baruta, και η 5 de Julio στο Petare, στο Καράκας· με τη γενικευμένη εξέγερση που έγινε στην νότια λαϊκή και εργατική περιοχή της Valencia. Οι καρδιές μας είναι με τις καταλήψεις και τις προσπάθειες ανάκτησης στα σουπερμάρκετ, στις βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία στην La Isabelica, στο San Blas, στο Los Cedros, στο los Guayos, στο Tocuyito, στο Estado Carabobo, που επαναλήφθηκαν στις Πολιτείες Táchira, Mérida, Maracaibo, Barquisimeto, Falcón, που μαρτυρούνται από Βενεζουελάνους συντρόφους που σχετίζονται με την οπτικής μας αυτού του αγώνα.
Είμαστε ενάντια στην Μπολιβαριανή Εθνική Αστυνομία, την Μπολιβαριανή Εθνική Φρουρά και την Μπολιβαριανή Υπηρεσία Πληροφοριών του Στρατού, οι οποίες αν και προσθέτουν το επίθετο “Μπολιβαριανή” στο όνομά τους, παραμένουν ένα ουσιώδες στήριγμα για το αυταρχικό και δολοφονικό κράτος. Είμαστε ενάντια στις παραστρατιωτικές “κολλεκτίβες” που δημιουργήθηκαν μέσω του Σχεδίου Zamora4, τροφοδοτούμενες από τον ξεπεσμό των αυθεντικών λαϊκών κινημάτων της δεκαετίας του 1990 μέσω της γραφειοκρατίας και του τσαβικού μιλιταρισμού. Είμαστε ενάντια στην βία των ΜΜΕ που ανήκουν στους πολιτικούς της αντιπολίτευσης, που επιδιώκουν μόνο να προξενήσουν την πόλωση ανάμεσα στις πολιτικές μηχανές ώστε να επιβάλλουν μια απλή αντικατάσταση των καταπιεστών ως μιας υποτιθέμενης διεξόδου από την σημερινή κρίση.
Είμαστε στο πλευρό των χιλιάδων φυλακισμένων χωρίς καμμιά νομική προστασία που στέλονται σαν τρομοκράτες στα στρατοδικεία και στις υπερσυνωστισμένες φυλακές. Το Μπολιβαριανό Σύνταγμα του 1999 συνομολογεί ότι η στρατιωτική δικαιοσύνη περιορίζεται σε εγκλήματα στρατιωτικής φύσης αλλά, όπως μπορούμε να δούμε, είναι απλά λόγια στο χαρτί ακριβώς όπως όλες οι νομικές ρυθμίσεςι αν μιλήσουμε σχετικά με τη διατήρηση των κυρίαρχων συμφερόντων.
Στεκόμαστε δίπλα στις οικογένειες των δεκάδων νεκρών, οι περισσότεροι νέοι, και των περισσότερων από χίλιος τραυματιών. Στεκόμαστε δίπλα στους φοιτητές και στις λαϊκές γειτονιές που έχουν αναπτύξει τις δικές τους ομάδες αυτοάμυνας στις λεωφόρους και τους δρόμους των διαφόρων barrios5. Στεκόμαστε στο πλευρό των νέων που, όπως στο Maracay, ύψωσαν ένα πλακάτ που έγραφε “Ούτε MUD ούτε PSUV – είμαστε οι από κάτω που ερχόστε γι’ αυτούς που είναι από πάνω”, γιατί η κατάσταση δεν μπορεί να επιλυθεί με μια κυβερνητική αλλαγή.
Το Αντιιμπεριαλιστικό Φύλλο Συκής του τσαβισμού
Ο αντιιμπεριαλισμός που χρησιμοποιείται από την τσαβιστική μηχανή των ΜΜΕ είναι ένα αδέξιο φύλλο συκής που προσποιείται ότι κρύβει πολύ συγκεκριμένα γεγονότα: τα μεγάλα αρπακτικά του ενεργειακού τομέα και του τομέα μεγάλων εξορύξεων (Chevron, Schlumberger, Halliburton και Barrick Gold) έλαβαν ήδη γενναιόδωρες παραχωρήσεις για 40 χρόνια στη Βενεζουέλα, που θα τους προσφέρουν έναν κρίσιμο πρωταγωνιστικό ρόλο στον σχεδιασμό του νέου Συντάγματος. Ο πρόεδρος Nicolás Maduro έδωσε οδηγίες στα ΜΜΕ που ελέγχει να αποφύγουν την κριτική προς τον νεοεκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, για τον οποίο είπε ότι είναι ένας “φίλος” και “σύντροφος”. Μέσω της κρατικής εταιρείας Citgo, ο Maduro αφιέρωσε ένα εκατομμύριο δολάρια για να χτίσει μια γέφυρα διαλόγου με την καινούρια αμερικανική κυβέρνηση. Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας πληρώνει ως πρώτη προτεραιότητα το τεράστιο εξωτερικό χρέος της χώρας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και παραμένει ένα νομοταγές μέλος του αποκαλούμενου Εθνικού Συμβουλίου Οικονομικής Παραγωγικότητας του οποίου η έσχατη έκφραση είναι η στενή σχέση με το ολογοπώλιο των ΜΜΕ του Cisneros Group, που με τη σειρά του αντιπροσωπεύει μια εγγύηση υποστήριξης από τα περισσότερα ιδιωτικά ΜΜΕ. Αυτή είναι μια κυβέρνηση που ταιριάζει στα συμφέροντα της Wall Street όλο και καλλίτερα κάθε μέρα, αλλά δεν θέλει να σταματήσει να χαρακτηρίζεται με την ταμπέλα της “Μπολιβαριανής”, “αριστερής” και “αντιιμπεριαλιστικής”.
Αυτό έχει να κάνει, ακόμα μια φορά, με τα απογοητευτικά όρια των επαναστάσεων που θεωρούνται ότι είναι “εθνικοαπελευθερωτικές”, “σοσιαλιστικές”, “συμμετοχικές”, “αντιιμπεριαλιστικές” κ.λπ., βασισμένων στις διακυμάνσεις των διεθνών τιμών των πρώτων υλών. Αυτή είναι και πάλη η κρίση της “Σαουδικής Βενεζουέλας”, τώρα με ένα Μπολιβαριανό πρόσωπο, γύρω από την οποία αναδύθηκε για μια ακόμα φορά ένα μοχθηρό/κακόβουλο μονοπάτι πείνας, αποσύνθεσης των κοινοτήτων, ανικανότητας ανάπτυξης αυτόνομου βιοπορισμού, υπαρξιακού χάους για εκατομμύριοα ανθρώπους και βίας μεταξύ των από κάτω. Και όλο αυτό τρέφεται από έναν συνδυασμό εθνικής εμμονής σχετιζόμενης με το πετρέλαιο (“Η Βενεζουέλα ως δύναμη”), πελατειακής πολιτικής, μεσσιανικών πολέμαρχων και μιας σωβινιστικής σέκτας ισχυρών αρσενικών, ικανών να κάνουν μαγικά από την κορυφή της πυραμίδας εξουσίας και η οποία πάντα παρεμπόδιζε και προκαλούσε κόμπλεξ στην λαϊκή αλληλεγγύη, την συνύπαρξη, την συντροφική δουλειά και τη γιορτή μεταξύ των από κάτω.
Ειρήνη ανάμεσα στους “από κάτω”, κοινωνική πάλη ενάντια στους “από πάνω”
Μια Συντακτική Συνέλευση δεν θα ήταν η λύση σε τόσο σοβαρά κοινωνικά, πολιτισμικά και ψυχολογικά προβλήματα που επηρεάζουν τους λαούς μας. Ανάμεσα στον τοξικό καπνό, την τρομακτική φωτιά των όπλων, τις πράξεις καταστροφής και τη βίαιη αναπλήρωση των ανθρώπων, τις πρωτοβουλίες αυτοάμυνας στις γειτονιές για την αντιμετώπιση των δυνάμεων της καταπίεσης, τους χιλιάδες τραυματισμένους, τον θάνατο και την θλίψη των αγαπημένων προσώπων, κάτι αναδύεται και είναι πολύ πιο λεπτό και απελευθερωτικό από ένα καινούριο Σύνταγμα του Βενεζουελάνικου Κράτους. Κάτι που οι ιδεολόγοι της μη-βίας και οι θιασώτες του πασιφισμού δεν θέλουν να δουν: την πρακτική δυνατότητα μιας βασισμένης στην εμπειρία, νοητικής σύλληψης του ποιοι είναι οι εχθροί μας και ποιοι είναι οι σύμμαχοί μας στον αγώνα για μια ζωή ελεύθερη από την καταπίεση, που επιτρέπει την ειρήνη ανάμεσα στους από κάτω και τη συνεχιζόμενη πάλη ενάντια στους από πάνω και τους συνεργάτες τους.
Όποιος και να είναι στην εξουσία στη Βενεζουέλα στο άμεσο μέλλον, Τσαβικός ή Αντι-τσαβικός, δεν θα έχει άλλη επιλογή από την μεταρρύθμιση της εφαρμογής του “οικονομικού πακέτου” που καθιερώθηκε στη διάρκεια της διακυβέρνησης του Carlos Andrés Pérez το 1989 υπό τις οδηγίες του ΔΝΤ, που είναι η αποδεδειγμένη φόρμουλα για την μείωση των εξόδων στην κυριαρχία και τη διατήρηση αυτού που είναι ουσιώδες για το Κράτος: την εγγενή πτυχή του της πυραμιδικής διαφθοράς, του αυταρχισμού, του μιλιταρισμού και της καταπίεσης των από κάτω. Πίσω από τη Βενεζουέλα, το ίδιο μονοπάτι θα το ακολουθήσουν και άλλες κυβερνήσεις της περιοχής μας με ελάχιστα διαφοροποιημένο ρυθμό και δυναμική. Αν τώρα επιδείξουμε υποστήριξη σε οποιαδήποτε κυβέρνηση είναι στην εξουσία στη Βενεζουέλα, αυτό θα ήταν μια ανοιχτά διακηρυγμένη πράξη προδοσίας απέναντι στους συντρόφους μας και στους ίδιους τους εαυτούς μας.
Ούτε PSUV ούτε MUD: Οργάνωση στη γειτονιά, στην εργατική τάξη και τον λαό.
Ο αγώνας συνεχίζεται!
13 Ιουνίου 2017
Επιτροπή Επικοινωνίας της Αναρχικής Ομοσπονδίας Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής
1 Στμ. Στα ισπανικά: FACC, Federación Anarquista de Centro America y Caribe. Το ιδρυτικό συνέδριο της FACC έγινε στις 21 και 22 Μαρτίου March του 2015 στο Santiago de los Caballeros, της Δομινικανής Δημοκρατίας. Δείτε σχετικά: http://anarchistnews.org/content/anarchist-federation-central-america-and-caribbean-formed-0.
2 Στμ. Το παρόν άρθρο έχει αναρτηθεί και σε μετάφραση της συλλογικότητας “Δυσήνιος Ίππος” στο Indymedia: https://athens.indymedia.org/post/1575710.
3 Στμ. El Caracazo ή sacudón, το όνομα που δόθηκε στο κύμα διαμαρτυριών, ταραχών, λεηλασιών πυροβολισμών και σφαγών που ξεκίνησαν στις 27 Φεβρουαρίου του 1989 στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας, το Καράκας, και τις γύρω πόλεις. Οι συγκρούσεις που κράτησαν μια βδομάδα είχαν σαν αποτέλεσμα τον θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων, χιλιάδων σύμφωνα με κάποιες άλλες περιγραφές, κυρίως στα χέρια των δυνάμεων ασφαλείας και του στρατού. Οι ταραχές ξεκίνησαν κυρίως ως αντίδραση στις οικονομικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης και την επακόλουθη αύξηση στις τιμές του πετρελαίου και των μετακινήσεων.
4 Στμ. Σχέδιο (ή Αποστολή) Zamora: μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση γης και πρόγραμμα αναδιανομής της γης που νομοθετήθηκε με τον Ley de Tierras (“Νόμο των Γαιών”), κομμάτι ενός πακέτου 49 νομοθετικών διαταγμάτων από τον Τσάβες τον Νοέμβριο του 2001. Το όνομα του Σχεδίου είναι προς τιμήν του Ezequiel Zamora, ενός Βενεζουελάνου αγροτικού ηγέτη του 19ου αιώνα.
5 Στμ. ALBA, αρχικά της Alianza Bolivariana para los Pueblos de Nuestra América (Μπολιβαριανή Συμμαχία των Λαών της Δικής μας Αμερικής), είναι ένας διακρατικός οργανισμός βασισμένος στην ιδέα της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ολοκλήρωσης των χωρών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής. Θεμελιώθηκε αρχικά από την Κούβα και τη Βενεζουέλα το 2004, και σχετίζεται με σοσιαλιστικές και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις που επιθυμούν να παγιώσουν μια περιφερειακή οικονομική ολοκλήρωση βασισμένης σε ένα όραμα κράτους πρόνοιας, ανταλλαγών και αμοιβαίας οικονομικής βοήθειας.