Ή, αλλιώς, τι θα ακολουθήσει¹;

Μεταφρασμένο από τα ισπανικά. Αρχικά δημοσιευμένο στις 8 Ιανουαρίου 2017 στο: Antagonismo – Por el communismo y anarquia: https://antagonismorp.wordpress.com/2017/01/08/cronica-de-estos-dias-de-saqueo-y-revuelta-o-que-sigue/.

Παραπομπή:

Τι περισσότερο μπορούν ακόμα να πάρουν από μένα; Μου πήραν το αίμα, τώρα είναι το αμάξι μου![…] Τρελό αίμα υψηλών οκτανίων που με γεμίζει. Αν πρόκειται να πεθάνω, θα πεθάνω ιστορικά, στον Fury Road.

– Mad Max: Fury Road

Η Αρχή

Μέρες όπως η σημερινή, 4 Ιανουαρίου του 2017, μέρες οργής και αδρεναλίνης θα τις θυμόμαστε. Είναι ιδιαίτερες μέρες, καθώς σε αντίθεση με τις μέρες που ατομικά λατρεύουμε, όπως μια μέρα μεγάλων γενεθλίων, τις διακοπές εκείνες στην παραλία ή την πολύχρωμη μέρα των νεκρών, αυτές τις μέρες θα τις θυμόμαστε όλοι, και πολλοί από μας θα τις θυμόμαστε σαν εξαιρετικές μέρες.

Μόλις λίγες μέρες πριν, εδώ στον τόπο που ονομάζεται Μεξικό, ανακοινώθηκε ότι η τιμή της βενζίνης θα εκτοξευόταν μεταξύ 14 και 20%, “εξαιτίας των διεθνών τιμών”, σύμφωνα με τον [Μεξικάνο πρόεδρο] Peña Nieto. Ξέχασε να πει ότι αυτό ήταν εξαιτίας της Ενεργειακής Μεταρρύθμισης που είχε προωθήσει η κυβέρνησή του. Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο σε αυτή τη χώρα· κάθε χρόνο η τιμή της βενζίνης αυξάνει και μαζί της εκτοξεύονται οι τιμές των άλλων προϊόντων, όπως το φαγητό, οι μεταφορές, τα ρούχα, τα ενοίκια κ.λπ. Μέρα με τη μέρα νιώθαμε τον πόνο με 17 πέσος στην αρχή και μετά στα 19 και τα 19 και τώρα στα περισσότερο από 20. Ο Τραμπ νίκησε, το Brexit πέρασε, η κατάσταση στη Συρία χειροτέρεψε· όλα πάμε από το κακό στο χειρότερο. Αλλά εξακολουθούσε να είναι ένα συνηθισμένο τέλος της χρονιάς όταν ανακοινώθηκε το gasolinazo, καθώς σκεφτήκαμε ότι τίποτα δεν θα συνέβαινε αφού όλοι ήταν συνηθισμένοι σε αυτή την κατάσταση. Αλλά δεν ήταν αυτό που συνέβη.

Αυτή τη βδομάδα οι άνθρωποι άρχισαν να μιλάνε μεταξύ τους. Η εξέγερση ξεκίνησε. Οι μακρινές διαμαρτυρίες στην Baja California² και την Sonora ξεκίνησαν να διαδίδονται στόμα με στόμα. Είπανε ότι στην Baja California κόσμος κατέλαβε τις γραμμές καυσίμων και άρχισε να μοιράζει τσάμπα βενζίνη στους περαστικούς. Ότι μπλάκαραν τις εθνικές οδούς στην Oaxaca, ότι γίνονταν διαμαρτυρίες στις επαρχίες Jalisco, Chiapas, Chilpancingo και Tlaxcala, στο Morelos και στην Can-Cún.

Στη συνέχεια οι διαμαρτυρίες άρχισαν να έρχονται πιο κοντά. Στο Acolman, Ecatepec, Naucalpan, Nicolás Romero, Cuautitlán, Tultepec και Tecámac, Cuautepec [δήμοι στην Πολιτεία του Μεξικού]. Ότι έφτασαν ακόμα και στο Gustavo A. Madero [βόρειο προάστιο της Πόλης του Μεξικού]. Ότι έρχονται! Ότι είναι καθοδόν! Ποιος ξέρει ποιοι είναι, αλλά ήταν πολλοί, θυμωμένοι και αποφασισμένοι. Άρχισαν να εμφανίζονται στα κοινωνικά δίκτυα με εικόνες και βίντεο. Ήταν ο καθένας, κάθε ξεχωριστό άτομο, εμείς. Η εξέγερση ξέσπασε.

Κλέψε ότι θέλεις και μην επιστρέφεις τίποτα

Παραπομπή:

Μην φοβάστε την καταστροφή των εμπορευμάτων. Μην σας πιάνει φόβος στη θέα της λεηλασίας των καταστημάτων. Το κάνουμε επειδή αυτά τα εμπορεύματα είναι δικά μας. Κι εσείς (όπως κι εμείς στο παρελθόν) μεγαλώσατε να σηκώνεστε κάθε πρωί με τον σκοπό να δημιουργείτε πράγματα που αργότερα δεν θα είναι δικά σας. Πάρτε τα πίσω και μοιραστείτε τα. Έτσι ακριβώς όπως κάνουμε με τους φίλους μας και τους αγαπημένους μας.

– Γραμμένο από έλληνες εργάτες προς τους σπουδαστές, 2008

Στη γειτονιά μου, όλοι είχαν βγει έξω τσεκάροντας το σκηνικό, τρέχοντας εδώ κι εκεί, φυλάγοντας τσίλιες, συζητώντας. Ακόμα πιο βόρεια, στο Ecatepec και σε άλλες κοντινές συνοικίες, προλετάριοι λεηλατούσαν μαγαζιά όπως τα Coopel και Elektra, σούπερ-μάρκετ όπως τα Wal-Mart, Chedarui, Bodega Aurrera και Soriana. Μερικές φήμες μίλαγαν ότι λεηλατούνταν ακόμα και ΑΤΜ, τράπεζες και ενεχυροδανειστήρια. Εκείνη την ημέρα δούλευα το πρωί και ένας συνάδελφος παραπονιόταν ότι είχε αργήσει γιατί είχαν κλείσει τον αυτοκινητόδρομο Mexico-Pachua. Ότι είναι από το Coacalco και ότι εκεί είχαν ήδη γίνει λεηλασίες ενώ υπήρχαν και φήμες για συγκρούσεις με την αστυνομία. Αυτό που τσάτισε περισσότερο τον συνάδελφο αυτόν δεν ήταν τόσο το ότι είχε καθυστερήσει αλλά ότι τώρα θα μπορούσε να συμμετέχει κι αυτός στη λεηλασία ενός καταστήματος Coopel. Όλοι μιλούσαν γι’ αυτό στη δουλειά: “πραγματικά το παρακάνανε τώρα”, “αλήθεια θα μπορούσα να πάρω όπλο τώρα και να ξεσηκωθώ”, “καλά, σε κανονική κατάσταση δεν θα έκανα κάτι τέτοιο, αλλά αφού ήδη κάνουν πλιάτσικο, αυτό το συναίσθημα της μεταδοτικής αρρώστειας και της συγκίνησης στον κόσμο…λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση σίγουρα θα έπαιρνα κάτι για μένα”, “αν ήταν οργανωμένο και είχε συνέχεια τότε θα ήταν ακόμα πιο ντοπαριστικό”. Όλοι σφυρίζανε και γελούσαν νευρικά, σαν να ήταν γεμάτοι με ενθουσιασμό, ή σαν να ήταν η γορτή των Επφανείων για τους πλούσιους [αργία στο Μεξικό που γιορτάζεται με την προσφορά δώρων στα παιδιά]. Και μετά, σε ολόκληρη τη διαδρομή για το σπίτι, άκουγα ψιθύρους στο μετρό σχετικά με κάποιο πλιάτσικο που συνέβαινε εδώ κι εκεί. Και το καλλίτερο, φτάνοντας στο παζάρι³ κοντά στο σπίτι μου, μια ομάδα από κυρίες αντιδικούσαν: “έρχεται και κατά δω”, “δεν πρόκειται να κάνουν κάτι εναντίον μας και αν πρόκειται να κάνουν, καλά είμαστε περισσότεροι από αυτούς”, “καλά, λεηλατούν μόνο τα μεγάλα καταστήματα, δεν πρόκειται να έρθουν στα παζάρια μας”, “καλά αν έρθουν θα τους διώξω κακήν κακώς”, “άντε, για έλα κορίτσι μου”. Τις ρώτησα μακιαβελικά: “ποιος έρχεται Jefa;” “Οι πλιατσικολόγοι, δεν το χεις ακούσει; Είναι παντού. Λένε ότι κλέβουν τα πάντα”. “Όχι, Jefa, είναι άνθρωποι απλά σαν κι εμάς, δεν πρόκειται να μας κάνουν τίποτα, και τέλος πάντων λεηλατούν μ´ονο τα μεγάλα μαγαζιά”, της είπα για να την ηρεμήσω και να την πληροφορήσω ότι δεν έχει να ανησυχει για τίποτα όσον αφορά τα πράγματα που πουλά στο παζάρι. Και όντως δεν είχε τίποτα να φοβάται. Αυτό που είχε σημασία ήταν να συζητηθεί κάτι για το οποίο δεν είχαμε ποτέ μιλήσει. Το αν είναι αναγκαίο να λεηλατούμε στην διάρκεια των διαμαρτυριών, κατά πόσον σε αυτό λέμε ναι “επειδή είμαστε πραγματικά μπουχτισμένοι όσο δεν πάει”, κατά πόσον λέμε όχι επειδή “πρέπει να επιτεθούμε και όχι απλά να κλέψουμε τηλεοράσεις για να αλλοτριωθούμε για μια ακόμη φορά”, ότι την “έχουμε γαμήσει όλοι”.

Οι λεηλασίες, η καταστροφή των εμπορευμάτων και των μηχανών συνιστούν μια λίστα από επαναλαμβανόμενες πρακτικές της οργής και της εξέγερσης της τάξης μας, του προλεταριάτου. Από τις μέρες των πειρατικών επιθέσεων μέχρι την οργή των παιδιών του Ludd⁴. Από την εξέγερση στην Αργεντινή το 2001 μέχρι το κάψιμο μετρητών και εμπορευμάτων στη διάρκεια της εξέγερσης στην Ελλάδα το 2008. Η τρέλα της απόλαυσης, οργή ανάμικτη με συγκίνηση, αυτοί οι προλετάριοι με τα πριόνια που ανοίγουν τα ρολά των μαγαζιών Elektra, σαν να είναι ένα δώρο από τους Τρεις Μάγους, είναι μια τρύπα στον χρόνο που ξανανάβει την οργή, ένα παράθυρο προς τη ζωή. Να κλέβεις αυτούς που σε κλέβουν είναι δικαιοσύνη, να καις τα μαγαζιά αυτών που σου αλυσοδένουν τη ζωή είναι αγώνας, να σπας την κανονικότητα (γιατί δεν λεηλατούμε μαγαζιά και σούπερ-μάρκετ) είναι ο σπινθήρας που χρειαζόμαστε. Αλλά δεν είναι αρκετό.

Ας το ξανασκεφτούμε όλο αυτό. Πουλάω τον χρόνο που φτιάχνει τη ζωή μου. Αν αυτό είναι όντως έστι, τότε όταν δουλεύει κανείς ανταλλάσει την ίδια του τη ζωή για χρήμα που είναι συσσωρευμένη εργασία. Ένα μέρος από αυτών των χρημάτων είναι ένα προκαθορισμένο έξοδο ώστε να μπορείς να επιβιώνεις, να μπορείς να τρως, να έχεις κάπου να κοιμηθείς, ώστε να μπορείς να εξακολουθείς να δουλεύεις γι’ αυτούς. Ό,τι απομένει, αφού έχει πληρώσει για φαγητό και μετακινήσεις, χρησιμοποιείται με δυο το πολύ τρόπους: ή το ξοδεύεις ή το αποταμιεύεις⁵. Το ξοδεύεις για ψυχαγωγία και “διασκέδαση”: πας σινεμά, αγοράζεις φάρμακα ή αλκοόλ, βγαίνεις με το αγόρι σου, αγοράζεις καινούριο κινητό. Αγοράζεις, καταναλώνεις: και καθώς οι περισσότεροι από μας δεν έχουμε τα λεφτά για να πάρουμε ένα iPhone7 (ούτε και που θέλουμε) τότε ζητάς πίστωση για να το αγοράσεις με ό,τι έχει απομείνει από τον μισθό σου. Μια καινούρια τηλεόραση, ένα πλυντήριο, ένα XBox, ρούχα, αθλητικά και ίσως ένα καινούριο κινητό. Οι εθνικές αλυσίδες καταστημάτων που δίνουν τη μεγαλύτερη πίστωση είναι η Elektra και η Coopel, καθώς και εκείνες που διαθέτουν πρακτορεία της Western Union καθώς έχουμε οικογένειες που μας στέλνουν λεφτά από τις ΗΠΑ [από τους gabacho⁶] και αυτά τα λεφτά καταλήγουν συνήθως να ξοδεύονται στα Elektra. Τα καταστήματα που είναι στα προάστια και στις πόλεις είναι επίσης που σε “ψαρεύουν” με τη δυνατότητα πληρωμών με δόσεις, λίγα-λίγα, και όλοι ξέρουμε ότι καταλήγεις να πληρώνεις τα διπλά από την αρχική τιμή. Τότε, γιατί στο διάολο κάνουμε πάντα κάτι τέτοιο; Λεηλατήθηκαν τα Elektra αλλά όχι τα iStore ή τα Palacio de Hierro για τον απλό λόγο ότι αυτά τα μαγαζιά δεν υπάρχουν στις γειτονιές μας. Και δεν υπάρχουν εδώ που είμαστε γιατί απλά δεν έχουμε τα μέσα για να ξοδέψουμε τις οικονομίες μας στα εμπορεύματα που είναι για τους πλούσιους. Δεν υπάρχουν καταστήματα Liverpools [ακριβά κασταστήματα λιανικής] σε κάθε γωνιά και εκεί που υπάρχει ένα φυλάγονται από έναν αριθμό μπάτσων μέσα σε ένα mall. Όταν φτάνουν στο σημείο για αυθόρμητο πλιάτσικο, οι προλετάριοι λεηλατούν και διεκδικούν πίσω εμπορεύματα από κείνα τα ονομαστά καταστήματα που είναι κοντά τους και στα προάστια στην περιφέρεια της πόλης. Γιατί εκεί είναι που ζούμε! Εκεί που υπερσυνωστιζόμαστε· εκεί που τρώμε μέχρι και δυο ώρες για να μετακινηθούμε με τη δημόσια συγκοινωνία για να πάμε στη δουλειά μας ώστε να μπορούμε να σπαταλάμε τις ζωές μας για μια χούφτα πέσος.

Η λεηλασία δεν είναι μόνο εύλογη, είναι αναφαίρετο δικαίωμα. Απαλλοτριώνουμε αυτά που φτιάχνουν οι άλλοι προλετάριοι. Απαλλοτριώνουμε εκείνο το μικρό κομμάτι της ζωής που θα πουλούσαμε για κάποιο καινούριο ζευγάρι αθλητικά, ή μια τηλεόραση. Ή για φαγητό ή ρούχα ή για περισσότερα χρήματα. Εδώ είναι που αρχίζουμε να αποστασιοποιούμαστε από την φιγούρα του καλού πολίτη που δεν σπρώχνει, δεν τρέχει, δεν κραυγάζει αλλά ψηφίζει. Τον τύπο του ατόμου που όταν έχει ένα πρόβλημα με τον γείτονά του πηγαίνει στο δικαστήριο· που αν τον κλέψουν πάει στην αστυνομία που στη συνέχεια τον εκβιάζει και τον εξευτελίζει· που αν έχει παράπονο εργασιακό θα πάει στο συνδικάτο. Ο προλετάριος που λεηλατεί είναι μάλλον το είδος ατόμου που παίρνει τη ζωή του στα χέρια του, γίνεται υπεύθυνος για τον εαυτό του και εξαλείφει όλες αυτές τις ηλίθιες μορφές διαμεσολάβησης, όλα αυτά τα εμπόδια και δεσμά που βάζουν φραγμούς στη ζωή.

Και τι γίνεται αφότου έχω κλέψει αυτή την τηλεόραση;

Παραπομπή:

All that we got, it seems we have lost
We must have really paid the cost
Burnin’ and a-lootin’ tonight
(Say we gonna burn and loot)
Burnin’ and a-lootin’ tonight
(One more thing)
Burnin’ all pollution tonight

– Burning and Lootin’, Bob Marley & The Wailers

Φυσικά η απαλλοτρίωση είναι αναφαίρετο δικαίωμα και αναγκαία, αλλά μετά τι; Αφότου κλέψεις την τηλεόραση, κάθεσαι την Κυριακή, την ανοίγεις και βλέπες την αγαπημένη σου εκπομπή, αλλάζει κανάλι και οι ειδήσεις των 3 σου λέει ότι αυτό που συνέβη την προηγούμενη βδομάδα ήταν πραγματικά κακό, και ότι οι λεηλασίες έγιναν από εγκάθετους και ξεπουλημένους. “Δεν είμαι εγκάθετος” λες στον εαυτό σου· “ούτε ένας ξεπουλημένος”, αλλά έχουν μετατρέψει την δράση σου σε μια αναπαράσταση. Κυριολεκτικά. Κάτι ξένο, μια εικόνα εξωτερική σε σένα, στις ανάγκες σου, έτσι ώστε ούτε εσύ ούτε οι άλλοι να κολλήσουν την “ασθένεια”, έτσι ώστε να μείνεις μακριά από τους δρόμους. Και αυτό συμβαίνει γιατί αν υπάρχει κάτι δύσκολο να κάνει κάποιος στη ζωή είναι να σπάσει την κανονικότητα. Πολλές φλόγες εξέγερσης σβήνουν γιατί πρέπει να φάμε για να αγωνιστούμε, και μπορούμε να φάμε μόνο αν έχουμε λεφτά για να αγοράσουμε φαΐ, και για να έχεις λεφτά πρέπει να δουλέψεις κι έτσι γυρνάμε όλοι στις δουλειές μας και η εξέγερση σβήνει. Σίγουρα, δεν μπορούμε να αγωνιζόμαστε συνέχεια, αλλά υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα σε μια μάχη και έναν πόλεμο.

Σε αυτή την κοινωνία τα πάντα είναι ένα εμπόρευμα. Αυτή η κοινωνία, που συσσωρεύει πράγματα με έναν αρρωστημένο και εμμονικό τρόπο, ονομάζεται καπιταλισμός και στη συνέχεια όταν αυτή η συσσώρευση έχει αυξηθεί τόσο σε ένα τερατώδες μέγεθος, οπότε αρχίζουμε να μην την κατανοούμε, σταματάμε και την χαζεύουμε με ποπκόρν στα χέρια. Ένας προλετάριος την ονόμασε κοινωνία του θεάματος. Ο πόλεμος ανάμεσα στους στερημένους και τους καπιταλιστές, ανάμεσα στις τάξεις, υπόκειται επίσης σε αυτούς τους ίδιους κανόνες. Ορίζουν τα συμβούλια και τους κανόνες, αλλά ποτέ δεν τους κατάλαβαν ούτε μπόρεσαν να τους ελέγξουν. Μετά τις λεηλασίες υπάρχουν δυο πράγματα: κάθεσαι στη θέση σου και βλέπεις μια ταινία, με την καινούρια συσκευή BluRay και την SmartTV (κλεμμένα και τα δύο) και στη συνέχεια επιστρέφεις στη δουλειά για να μπορείς να πληρώσεις το Netflix of Blim, για το οποίο υπέγραψες, και για να ξεπληρώσεις το χρέος σου στην τράπεζα, στο Coopel και στη θεία σου, και για να μπορέσεις να αγοράσεις φαγητό και να πληρώσεις το νοίκι ή να προετοιμαστείς για μια δεύτερη επίθεση. Πολλοί από μας έχουμε μπει σε αυτό τον πόλεμο αλλά δεν είναι εύκολο. Όταν συνειδητοποιήσεις ότι έχεις πια απηυδήσει από αυτή την κοινωνία και ότι θες να ξαναεπιτεθείς, το πρώτο συναίσθημα είναι σαν να κολυμπάς στην μέση του ωκεανού, μακριά από τους πάντες. Τότε θυμάσαι ότι και ο δον Μπέτο πήρε μέρος στο πλιάτσικο και ότι είδες την Φρίντα να τρέχει με ένα κινητό από το Elektra. Βρήκαμε ο ένας τον άλλον στον δρόμο. Δεν είμασταν ποτέ μόνοι. Αυτό συμβαίνει γιατί όλοι εμείς στη γειτονιά είμαστε στην ίδια κατάσταση της μισθωτής εργασίας. Και για να προχωρήσουμε μπροστά, από την μάχη στον πόλεμο, το επόμενο βήμα είναι να οργανώσουμε αυτή την οργή.

Μακάρι η σπίθα να κάψει όλη τη βενζίνη

Παραπομπή:

Αυτοί που απέτυχαν να συνειδητοποιήσουν ότι για τον Μαρξ και για το επαναστατικό προλεταριάτο η ενιαιοποιημένη ιστορική σκέψη ήταν κατά κανέναν τρόπο διακριτή από μια πρακτική στάση που θα έπρεπε να υιοθετηθεί γενικά κατέληξαν να γίνουν θύματα της ίδιας της πρακτικής που υιοθέτησαν.

– Guy Debord, “Κοινωνία του Θεάματος” (Θέση 95)

Ένας συνάδελφος μου είπε, “γάμησέ τα, θα έπρεπε λοιπόν να έχουμε κάνα όπλο”, χωρίς καμμιά αμφιβολία, κάποια στιγμή θα έπρεπε…αλλά πρώτα πρέπει να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλο και να ξέρουμε το πεδίο της μάχης. Αυτή την βδομάδα έχουν γίνει συνελεύσεις και συναντήσεις και τις επόμενες μέρες θα υπάρξουν σίγουρα και άλλες. Αυτές είναι οι στιγμές που μπορούμε να ανασάνουμε και να σκεφτούμε την επόμενη κίνησή μας. Αλλά όταν συμβεί αυτό, θα προκύψουν δυο πράγματα: Να μιλάμε με τις ώρες στις συνελεύσεις όπου θα φτάσουν οι οργανώσεις, σαν τα πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα, τους αντάρτες (;), τους Τροτσκιστές, τους Τορτσιστές (?) και όλους αυτούς τους μαλάκες. Θα τραβήξουν τη συνέλευση σε μάκρος και θα τσακώνονται μεταξύ τους, λέγοντας ότι το κίνημα θα πρέπει να γίνει ένα κίνημα “Έξω ο Πένια” ή “Για ένα καινούριο σύνταγμα”, λες και ένα καινούριο κομμάτι χαρτί θα έλυνε τα πάντα. Θα προσποιούνται ότι είναι η Βουλή των Αντιπροσώπων και θα φτάσουν σε ένα μοναδικό συμπέρασμα: τίποτα. Ή ίσως μια ειρηνική πορεία, από τον Άγγελο της Ανεξαρτησίας ως το Zócalo, που θα τελειώσει αφού έχει σταματήσει στο hemiciclo a Juárez και αυτό είναι όλο⁷…ή μπορούμε να τους αγνοήσουμε…ή να τους διώξουμε και να οργανωθούμε για μας τους ίδιους. Χωρίς ιδεολογίες, εξοπλισμένοι με τη διαίσθησή μας και την πρακτική μνήμη μας, θυμούμενοι ότι και άλλοι πριν από μας έχουν εξεγερθεί, ότι και πριν από μας υπήρξαν λεηλασίες και οδοφράγματα, ότι δεν είμαστε μόνοι μας και δεν είμαστε οι πρώτοι. Αυτές οι εμπειρίες θα μας βοηθήσουν στις μέρες που θα έρθουν. Αλλά γαμώτο, δεν πρέπει να τρομάζουμε τους εαυτούς μας. Σε όλους τους πολέμους υπάρχουν πάντα πράκτορες της προπαγάνδας. Με αυτό εννοώ, ανθρώπους που τους έχουν εμπιστευτεί την διάδοση ψεμμάτων αρκετές φορές ώστε να γίνονται η αλήθεια που περιμένουμε, στη συνέχεια την επαναλαμβάνουμε και τελικά φάνουμε να σκεφτόμαστε ότι αυτό είναι που πραγματικά σκεφτόμαστε. Σήμερα όλα τα ΜΜΕ, το Ίντερνετ, οι αριστερές και δεξιές εφημερίδες κάνουν αυτό το πράγμα. Ας μην τις διαβάζουμε και ας μην τα παρακολουθούμε, και αν τις διαβάζουμε ας τους κάνουμε κριτική, και αν τους κάνουμε κριτική τότε τις διαψεύδουμε και μετά δημιουργούμε τη δική μας εκδοχή, αυτήν που ζούμε, αυτή θα είναι η προπαγάνδα μας. Με τον τρόπο αυτό θα βρούμε περισσότερο κόσμο στο πλευρό μας.

Ξέρουμε ακόμα ότι τα πράγματα δεν είναι ποτέ με το μέρος μας, αυτό είναι καθαρό. Ότι ο αγώνας μας δεν είναι για μια καλλίτερη χώρα ή για περισσότερη δημοκρατία. Αυτήν που έχουν η Γαλλία και οι ΗΠΑ, αν και κοιτώντας εκεί θα δούμε ότι κι εκεί έχουν υπάρξει λεηλασίες και εξέγερση, γιατί ο κόσμος του εμπορεύματος καταρρέει κι εκεί. Είναι προλετάριοι σε πόλεμο, που εκφράζουν την οργή τους κάθε μέρα και που την τελευταία χρονιά ξέσπασε σε μια εξέγερση. Είμαστο το ίδιο κι εδώ κι εκεί.

Αυτές τις μέρες μπορούμε να συνεχίσουμε με το πλιάτσικο και την εξέγερση, που αποτελούν ένα σημαντικό βήμα στη μάχη μας. Μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, να συνεχίσουμε να ξαναπαίρνουμε πίσω κάτι από τις χαμμένες μας ζωές, και ύστερα περισσότερο και περισσότερα…και ακόμα περισσότερο. Θα μπορούμε να ονειρευόμαστε και να ζούμε, να αλλάζουμε αυτό που είναι σάπιο σε αυτόν τον κόσμο, ποιος ξέρει, θα μπορούσαμε ακόμα και να γίνουμε ιστορία αναγνωρίζοντάς την σαν επανάσταση. Αν δεν μπορούμε, θα αφήσουμε μια σημαντική εμπειρία για αυτούς που θα ακολουθήσουν, αλλά μόνο αν παλέψουμε. Αν όχι, τα παιδιά σας, τα ανήψια σας, θα εξακολουθήσουν να χρεώνονται για να ικανοποιούν τις ψευτοανάγκες τους, να δουλεύουν για πάρα πολλά χρόνια και θα θυμούνται ότι το 2017 ένα μέλος της οικογένειας έκλεψε μια τηλεόραση.

Θάνατος σε οτιδήποτε μπαίνει στον δρόμο της ζωής του προλεταριάτου στον δρόμο του πολέμου του!

Παράρτημα⁸

“Πάω στο τοπικό πλιάτσικο αλλά πριν από αυτό: Ποιος κλέβει ποιον; Έχω δει βίντεο ανθρώπων που απαλλοτριώνουν από καταστήματα όπως τα Coppel και Elektra, διαβόητα επειδή δίνουν τις πιο τοκογλυφικές δόσεις, καταστήματα που ψάχνουν τους χαμηλο-εισοδηματίες μιας και δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν διαφορετικά μια ηλεκτρική κουζίνα, ένα ψυγείο ή μια τηλεόραση, και που καταλήγουν να πληρώνουν περισσότερο από τα διπλάσια από την αρχική τιμή, επιχειρήσεις που πλουτίζουν από την φτώχεια μας όπως πάντα. Δεν είναι σύμπτωση ότι αυτά είναι τα καταστήματα από τα οποία οι άνθρωποι ξεκίνησαν να πάρουν ένα μικρό μέρος από αυτά που τους έχουν πάρει, με την απατεωνιά [crockery] των βδομαδιάτικων δόσεων και κόσμος πήγε κάτω σε αυτό το μαγαζί στη γωνία της 21ης οδού και απέδωσε λίγη δικαιοσύνη με τον δικό του τρόπο”.

ENHORABUENA: καφέ σε μια κυριλέ περιοχή της Πόλης του Μεξικού
Δημοσιογράφος: Τι έχουν να κάνουν όλα αυτά με το Gasolinazo;
Συνεντευξιαζόμενος: Τα πάντα, είναι ο ίδιος εχθρός με πολλά κεφάλια.

– Δημοσίευση ενός κοσμογυρισμένου προλετάριου. 4 Ιαν. 2017. Πόλη του Μεξικού

***

“Λέμε στη γαμημένη κυβέρνηση ότι το έχουν παρακάνει. Εμείς που ζούμε στο Las Tranca θα υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, δεν θα εκφοβιστούμε από καμμιά γαμημένη κυβέρνηση. Ενρίκε Πένια Νιέτο, ο λαός του Las Trancas Azacpotzaclo σε φωνάζει παλιομαλάκα! (τα λόγια ενός πραγματικά εξαγριωμένου προλετάριου), παλιογαμημένε ποντικέ! Εδώ είμαστε έτοιμοι, να κοίτα (βγάζει έξω ένα κοπίδι), με γαμημένα χτυπήματα θα πεθάνουμε εδώ, σκύλε. Τώρα ξέρεις παλιομαλάκα!”.

– ένας εξαγριωμένος προλετάριος, 4 Ιαν. 2017, Πόλη του Μεξικού.

Οι σοσιαλδημοκράτες θα έρθουν να σου πουν:

Μην λεηλατείς

Οι αστοί θα έρθουν να σου πουν:

Μην λεηλατείς

Οι ακτιβιστές με τα προγράμματα υποστήριξης θα έρθουν και θα σου πουν:

Μην λεηλατείς

Οι ακαδημαϊκοί ειδικοί με τα ερευνητικά τους προγράμματα, θα έρθουν και θα σου πουν:

Μην λεηλατείς

Οι ηγέτες των συνδικάτων θα έρθουν και θα μας πουν ότι πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο και έτσι θα αυξήσουμε τους μισθούς μας· θα σου πουν:

Μην λεηλατείς

Όταν δουν ότι τίποτα δεν δουλεύει, και ότι είναι ο ίδιος μίζερος κόσμος, θα αρχίσουν το πλιάτσικο. Αλλά εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει πια τίποτα να λεηλατήσεις γιατί ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ ΗΔΗ ΛΕΗΛΑΤΗΘΕΙ.

– Ένας χοντρός προλετάριος, Mexico City. 4 Ιαν. 2017