Η εποχή του “Παγετώνων” τελείωσε: σκέψεις πάνω στους αποκλεισμούς της ICE1

των CrimeThink²

Ξεκινώντας από τα μέσα Ιουνίου, άρχισαν να ξεφυτρώνουν καταλήψεις σε ολόκληρες τις ΗΠΑ σε ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στην ICE (Υπηρεσία Μετανάστευσης και Τελωνείων, US Immigration and Customs Enforcement). Οι καταλήψεις αυτές ήταν μια απάντηση στις πολιτικές της ICE που συμπεριλαμβάνουν τον διαχωρισμό οικογενειών καθώς διασχίζουν τα σύνορα· φυλακίζοντας και ναρκώνοντας παιδιά χωρίς χαρτιά και απελαύνοντας εκατομμύρια άτομα χωρίς χαρτιά όλων των ηλικιών, συχνά σε μέρη στα οποία θα βρεθούν σε τεράστιο κίνδυνο. Στις ανταποκρίσεις από τις καταλήψεις ενάντια στην ICE που έγιναν στο Πόρτλαντ, στην Τακόμα και την Ατλάντα, άτομα που συμμετείχαν σ’ αυτές αναλογίζονται μερικές από τις εσωτερικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα κινήματα ενάντια στο καθεστώς των συνόρων.

Ενθαρρύνουμε καθέναν/καθεμία να υποστηρίξει τους συλληφθέντες στον αγώνα ενάντια στην ICE στο Πόρτλαντ και αλλού στις ΗΠΑ. Για περισσότερα σχετικά με το γιατί τα σύνορα χωρίζουν οικογένειες, καταστρέφουν ζωές και δημιουργούν τις συνθήκες για τον καπιταλισμό της εκμετάλλευσης, διαβάστε το βιβλίο μας, No Wall They Can Build.

Πόρτλαντ: Σπάζοντας τον “Πάγο”

Αφού “τρωγόμουνα” να κάνω κάτι, οτιδήποτε, σχετικά με τη βία που ασκεί η ICE, ευχαριστήθηκα ακούγοντας ότι κάποιος κόσμος που συμμετείχε στην πορεία που έγινε στις 17 Ιουνίου με κατάληξη στο κτίριο της ICE στην 4310 SW Macadam Avenue στο Πόρτλαντ αποφάσισε να μην φύγει και να παραμείνει εκεί. Η πρώτη μου επίσκεψη στον χώρο που θα γινότανε η κοινότητα [commune] ήταν στις 19 Ιουνίου, νωρίς το απόγευμα. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, υπήρχαν μόνο λίγες σκηνές, μια-δυο τέντες με κουζίνα και εφόδια πρώτων βοηθειών, και ίσως μια χημική τουαλέτα. Αφού παρατηρούσα για καμμιά δυο ώρες, πλησίασα τον κόσμο για να ρωτήσω αν υπήρχε κάτι που θα μπορούσα να φέρω για να μου ζητήσουν να προμηθεύσω την κατασκήνωση με πάγο και αν είναι δυνατόν κανένα ψυγειάκι ακόμα.

Στη μία ώρα που μου πήρε για να κάνω αυτό το “θέλημα”, οι τρεις-τέσσερις σκόρπιες τέντες έγιναν εννιά ή δέκα και τα μέχρι τότε καμμιά 40αριά άτομα έγιναν, σύμφωνα με τη δική μου εκτίμηση, πάνω από 100.

Ενώ υπήρχαν ακόμα πράκτορες της ICE παγιδευμένοι μέσα στο κτίριο, εμφανίστηκε ένας διανομέας πίτσας (νομίζω από την Bellagios) για να τους παραδώσει φαγητό. Αφού έκανε αρκετές φορές τον γύρο του κτιρίου και μην βρίσκοντας κάποια είσοδο, τα παράτησε αφήνοντας την τεράστια στοίβα με τις πίτσες στους διαδηλωτές.

Όταν ξαναπήγα μετά τη δουλειά την επόμενη μέρα, η κατασκήνωση ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Εκείνη την ημέρα υπήρξε ένας σχετικός συναγερμός όταν εμφανίστηκε το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας (DHS, Department of Homeland Security). Ο κόσμος μαζεύτηκε και έτρεξε προς την μπροστινή είσοδο της πλευράς του κτιρίου στην Macadam για να παραμεριστούν με τη βία από την DHS. Ενώ επέλεξα να μείνω πίσω στον παράδρομο, σε περίπτωσξ που αυτός ήταν ο επόμενος στόχος, τελικά τα άτομα του DHS συνόδεψαν τους πράκτορες της ICE που είχαν παγιδευτεί μέσα στο κτίριο στα οχήματά τους, με πολλούς από αυτούς να καλύπτουν τα πρόσωπά τους.

Στη διάρκεια των λίγων επόμενων ημερών, η κατασκήνωση επεκτάθηκε φτάνοντας να έχει 80 και 100 σκηνές από την κάθε πλευρά του ποδηλατόδρομου, μπροστά από τον κύριο παράδρομο, φτάνοντας μέχρι ένα χωράφι δίπλα στο κτίριο της ICE – καθώς και μια μεγάλη κουζίνα, έναν χώρο για την φροντίδα των παιδιών, μια ομάδα επικοινωνίας, μια ομάδα τεχνικών, μια ιατρική σκηνή, έναν χώρο εισόδου-υποδοχής και άλλα. Η τεχνική ομάδα, με τη βοήθεια άλλων καταληψιών και μελών της κοινότητας που έφεραβ αρκετές παλέτες και έπιπλα, ενίσχυσαν την κατασκήνωση με οδοφράγματα. Δουλέψαμε επίσης για να δημιουργήσουμε ένα είδος διαδρόμου κατά μήκος των γραμμών του τρόλλεϋ για να δοθεί έτσι μια διαδρομή προσβάσιμη στα αμαξίδια που να φτάνει σε όλες τις τέντες που παρείχαν υπηρεσίες και με την ελπίδα να δημιουργηθεί δυνητικά περισσότερος χώρος για τις σκηνές.

Την Πέμπτη, 28 Ιουνίου, στις 5.30 πμ. το DHS διέλυσε το οδόφραγμα από την είσοδο της πλευράς του κτιρίου στην Macadam μέχρι την πιο απόμακρη πλευρά του παράδρομου με σκοπό να επιτρέψει στους υπαλλήλους και τα οχήματα μεταφοράς να πηγαινοέρχονται και πάλι. Μετά από αρκετές μέρες που το κτίριο κλειστό, τώρα ξανάνοιγε.

Δεν κατάφερα να πάω στο σημείο παρά μόνο εκείνο το απόγευμα, και η διαφορά ήταν εντυπωσιακή. Υπήρχε ακόμα μια ατμόσφαιρα ελαφρύτητας, αλλά η σοβαρότητα της κατάστασης ήταν αδιαμφισβήτητη. Το ξέραμε ότι θα ερχότανε και τώρα ήταν εδώ. Προτίμησα να παρκάρω αρκετά μακριά και να περπατήσω μέχρι την κατασκήνωση. Τα οχήματα του DHS είχαν γεμίσει τον χώρο τριγύρω. Περπάτησα στην κατασκήνωση και εντόπισα αμέσως ελεύθερους σκοπευτές στην οροφή. Μικρά παιδιά τους φώναζαν: “Παρατήστε αυτή τη δουλειά!” και “Θά πρεπε να ντρέπεστε!”. Υπήρχε μια σειρά από υπαλλήλους του DHS με πλήρη εξοπλισμό για αντιμετώπιση διαδηλωτών παρατεταγμένων στην άκρη του παράδρομου, κοιτάζοντας από απόσταση τους διαδηλωτές. Η τεχνική ομάδα έστηνε με φούρια περισσότερα οδοφράγματα. Ο τύπος είχε μαζευτεί απέξω κοντά στην είσοδο· βρέθηκα σχεδόν φάτσα-κάρτα με μια κάμερα καθώς προσπαθούσα να φτάσω στο πεζοδρόμιο. Η ασφάλεια ήταν πιο σφιχτή. Άκουσα την ασφάλεια να ρωτάει αρκετό κόσμο που καθόταν τριγύρω τι δουλειά έκαναν εκεί πέρα.

Προσωπικά, αυτή ήταν, συνολικά, μια εξαιρετικά ενθαρρυντική εμπειρία. Εργάστηκα με ομάδες ανθρώπων που ήταν οργανωμένοι και αφοσιωμένοι. Η ατμόσφαιρα ήταν αναζωογονητικά ζωντανή και αισιόδοξη, με παιδιά να τρέχουν τριγύρω και κάθε λογής κόσμο να έρχονται για να υποστηρίξουν την κατάληψη με τη δουλειά τους, τα σώματά τους και τον χρόνο τους ή απλά για να πάρουν μια μερίδα ζεστό φαγητό. Είδα αναρχικούς να δουλεύουν μαζί με κόσμο από το DSA [Democratic Socialists of America] και αρκετό κόσμο με αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη. Έγινα μάρτυρας ζωτικής, σημαντικής δουλειάς να γίνεται με στόχο το ξήλωμα του ICE.

Λέγοντας αυτά, δεν σημαίνει ότι η κατάληψη ήταν χωρίς προβλήματα. Άκουσα ότι κάποιοι σύντροφοι εκδιώχτηκαν επειδή έκανα γκράφιτι σε ένα κτίριο της Tesla και θέλησα να ψάξω να δω τι είχε συμβεί. Όταν πλησίασα πρώτη φορά κάποιους από την ομάδα ασφάλειας [της κατάληψης], έμοιαζαν το ίδιο εξοργισμένοι με μένα· με οδήγησαν σε κάποιους άλλους που πιθανόν ήξεραν περισσότερα.

Βρέθηκα να μιλάω με δύο άτομα. Το ένα έμοιαζε προβληματισμένο στα όρια της εξάντλησης, το άλλο φαινόταν ενοχλημένο στα όρια της εχθρότητας και τελικά απομακρύνθηκε από κοντά μου. Δεν είχα πολλές πληροφορίες εκείνη την ώρα, οπότε δέχτηκα ότι ούτε το άτομο που μιλούσαμε ήξερε κάτι παραπάνω και άφησα το ζήτημα εκεί. Την ημέρα της καταστολής (28 Ιουνίου), πλησίασα το άτομο που είχε απομακρυνθεί από κοντά μου, του συστήθηκα λέγοντας ότι δεν ήμουνα εκεί για να προκαλέσω προβλήματα, ότι είχα ειλικρινές ενδιαφέρον και επιπλέον πληροφορίες αν ήθελαν να το συζητήσουν. Από την πλευρά μου, αυτή ήταν μια ειλικρινής προσπάθεια να κάνω ειρήνη με το συγκεκριμένο άτομο. Το άτομο αυτό πέρασε στο να με επιπλήττει επειδή υπερασπιζόμουνα τον κόσμο που είχε κάνει τα γραψίματα, λέγοντάς μου ότι αυτό ήταν ανάρμοστο και έβαζε σε κίνδυνο ήδη περιθωριοποιημένα άτομα, και ότι η αφήγηση που είχα ακούσει από κάποιον από αυτούς που είχαν εκδιωχθεί ήταν ψευδής. Το άτομο που μιλούσα συνέχιζε να αναφέρεται σε κάποιο είδος νεφελώδους “ηγεσίας” υπαινισσόμενος ότι ο μόνος λόγος που βρισκόμουνα εκεί ήταν για να πάρω πίσω τα πράγματα αυτού που είχε διωχθεί. Όταν προσπάθησα να εξηγήσω ότι στην πραγματικότητα έκανα προσπαθούσα να προσφέρω έναν “κλάδο ελαίας”, παρά τις διαφορετικές μας απόψεις, μου είπαν ότι είχανε τελειώει μαζί μου και έφυγαν.

Αυτή η αδυναμία να κάνεις μια συζήτηση είναι μεγάλο πρόβλημα. Και η συζήτηση αυτή δεν έχει να κάνει απλά με την καταστροφή περιουσίας – αυτό το θέμα το χουμε συνέχεια. Αλλά είχα εύλογες ερωτήσεις: Η “μη καταστροφή περιουσίας” ήταν ένας βασικός κανόνας που είχε αποφασιστεί από μια γενική συνέλευση; Πώς καλούνταν καινούριος κόσμος στον χώρο; Ενημερώνονταν για τους βασικούς κανόνες; Ποιος έχει το δικαίωμα να καθορίσει την “κανονική” μορφή της αντίστασης σε έναν τόσο απεχθή θεσμό όπως το ICE; Είχε καθιερωθεί κάποιο πρωτόκολο σχετικά με τον χειρισμό των παραβιάσεων [των βασικών κανόνων]; Υπήρχε λογοδοσία για τα άτομα στην ομάδα ασφαλείας ή σε άλλες θέσεις για κατάχρηση εξουσίας; Νομίζω ότι αυτά είναι μείζονα ζητήματα που διαρκώς επανέρχονται σε χώρους όπως αυτοί και τα οποία πρέπει να αντιμετωπιστούν πριν μπορέσουμε να αρχίσουμε να οργανωνόμαστε μεταξύ διαφόρων τάσεων με κάποιο τρόπο που να έχει νόημα.

Πόρτλαντ και Τακόμα: δεν μπορείς να οικοδομήσεις ένα κίνημα βασισμένος στην ντροπή

Πέρασα χρόνο τόσο στον αποκλεισμό στο Πόρτλαντ του Όρεγκον όσο και στην κατάληψη του Northwest Detention Center στην Τακόμα, της πολιτείας Ουάσιγκτον. Νομίζω ότι είναι πολύ εμπνευσμένο και συναρπαστικό που γίνονται αυτές οι καταλήψεις και αποκλεισμοί σε ολόκληρη τη χώρα. Εύχομαι να γίνονταν σε κάθε πόλη, σε κάθε εγκατάσταση της ICE.

Και στις δυο αυτές καταλήψεις υπήρχαν πολλοί αναρχικοί με τους οποίους αισθάνθηκα κοντά· υπήρχαν όμως και πτυχές αυτών των καταλήψεων που μου θύμισαν τα χειρότερα κομμάτια του κινήματος Occupy του 2011 – συμπεριλαμβανομένης μιας πολύ έντονης μορφής “πολιτικής προνομίων” για την οποία ήλπιζα ότι είχαμε μάθει και απομακρυνθεί από αυτήν τα τελευταία εφτά χρόνια.

Μια από τις πιο συναρπαστικές πτυχές της αντίστασης στη διάρκεια περιόδων έντονης καταστολής και αυταρχισμού, όπως αυτή που βιώνουμε τώρα, είναι ο αριθμός των ανθρώπων που ριζοσπαστικοποιούνται και συμμετέχουν στις αγώνες των αναρχικών. Είναι μια τεράστια ευκαιρία για μας – ο καιρός για να διαδώσουμε τις αναρχικές ιδέες. Οι άνθρωποι που ριζοσπαστικοποιούνται για πρώτη φορά έχουν ανάγκη από καθοδήγηση. Όμως, συχνά, θα ακολουθήσουν τις πιο δυνατές φωνές – και οι πιο δυνατές φωνές είναι, συχνά, οι φιλελεύθεροι ή η αυτόκλητη “ηγεσία” ενός κινήματος. Είδα τόσο νεαρό κόσμο όσο και έμπειρους επαναστάτες να ελέγχονται από αυταρχικές πολιτικές προνομίων, να τις αποδέχονται από φόβο μην χαρακτηριστούν ρατιστές – αν και οι περισσότερες πολιτικές προνομίων είναι οι ίδιες ρατσιστικές, συμπεριλαμβανομένων αυτόκλητων λευκών ηγετών που ισχυρίζονται ότι μιλάνε [και] για όλους τους έγχρωμους και ότι οι έγχρωμοι είναι πάντα φιλειρηνικοί.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ρατσισμός δεν είναι ένα πρόβλημα στον αναρχικό χώρο. Αλλά η προσκόλληση σε αντιδραστικές πολιτικές προνομίων μπορεί να είναι εξίσου κακή με το να αποφεύγεται εντελώς το ζήτημα.

Στην κατάληψη του Northwest Detention Center, υπήρχαν στιγμές που η Γενική Συνέλευση ήταν γεμάτη με αναρχικούς· εκείνες τις φορές η συνέλευση έπαιρνε συναινετικές αποφάσεις να μην διαλέγεται με την αστυνομία και να μην έχει οποιονδήποτε “σύνδεσμο” με την αστυνομία ή οποιοδήποτε είδος δύναμης ασφαλείας, και συμφωνούσε ότι το “κάρφωμα” και η σεξουαλική επίθεση ήταν οι μόνοι αποδεκτοί λόγοι για να πεταχτεί από την κατασκήνωση κάποιος χωρίς συζήτηση. Ήταν άλλες στιγμές που η Γενική Συνέλευση ήταν γεμάτη φιλελεύθερους, αυτόκλητους αποκλειστικά λευκούς ηγέτες, ακόμα και ένα άτομο που απειλούσε να “καρφώσει” οποιονδήποτε έκανε κάτι παράνομο. Αυτές ήταν οι στιγμές που η κατασκήνωση γινόταν πραγματικά αποπνικτική. Αυτή η αποκλειστικά λευκή “ηγεσία” μάς έλεγε ότι η μόνη αποδεκτή δράση ήταν να φτιαχτεί η κατασκήνωση για, παράδειγμα, να μαγειρεύουμε και να οργανώνουμε τις προμήθειες. Ισχυρίζονταν ότι οποιαδήποτε άλλη δράση θα έκαναν κακό στον κόσμο μέσα στο κέντρο κράτησης – που όλοι τους σίγουρα δεν θα ήθελαν να κλιμακωθούν οι τακτικές μας πέρα από το μαγείρεμα και την απομάκρυνση των σκουπιδιών.

Για να’ μαστε ξεκάθαροι: το NWDC είναι μια από τις μεγαλύτερες φυλακές μεταναστών στη χώρα. Το πώς ρώτησαν τους 1500 ανθρώπους που είναι παγιδευμένοι εκεί μέσα ποιες τακτικές υποστηρίζουν και ποιες όχι δεν μας το εξήγησαν ποτέ (και φυσικά δεν μπορούσαν και δεν συμβουλεύτηκαν κανέναν απ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους).

Στην κατάληψη του Πόρτλαντ, είδα κάποιο κόσμο να ντροπιάζεται πολύ επιθετικά για το γράψιμο του της έκθεσιακού χώρου της Τέσλα. Τους φώναζαν και τους έδιωξαν από την κατάληψη στις 3 το πρωί. Είδα επίσης αυτόν τον κόσμο να περιγράφεται στη συνέχεια σαν λευκοί, αν και οι μισοί από αυτούς ήταν έγχρωμοι, επειδή δεν ταίριαζε με το αφήγημα της πολιτικής προνομίων της ηγεσίας το να παραδεχτεί ότι αρκετοί έγχρωμοι εμπλέκονται σε συγκρουσιακές πολιτικές και κλιμάκωση. Καθώς δέχονταν λεκτικές επιθέσεις και εκδιώχνονταν από την κατασκήνωση, τους λέγανε ότι επειδή είχαν γράψει την έκθεση της Τέσλα, θα έφταιγαν αυτοί αν η αστυνομία επέστρεφε στην κατασκήνωση και αποσπούσε τα παιδιά από τους γονείς τους.

Στον αποκλεισμό στην Τακόμα, ένα απόγευμα, συνέβη μια μη-βίαιη άμεση δράση. Ξεκίνησε με δυο λευκά άτομα και ένα έγχρωμο να ντροπιάζουν επιθετικά όλους τους άλλους για τις πράξεις της αστυνομίας. Σύμφωνα μ’ αυτούς, ήταν δικό μας σφάλμα που οι πράκτορες της ICE βασάνιζαν και βίαζαν ανθρώπους μέσα στο κτίριο επειδή οι διαδηλωτές στέκονταν στον δρόμο από το προηγούμενο βράδυ. Ήταν δικό μας σφάλμα που οι πράκτορες της ICE βασάνιζαν και βίαζαν κόσμο μέσα στο κτίριο επειδή κάνα-δυο διαδηλωτές έπιναν μπύρα.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι η βία της αστυνομίας δεν είναι ποτέ δικό μας σφάλμα. Η βία που ασκείται πάνω στους μετανάστες στο κέντρο κράτησης του Northwest, παρά το ότι κλιμακώνονται στη διάρκεια της διαμαρτυρίας απέξω, εξακολουθεί να χρεώνεται εντελώς στην αστυνομία που την ασκεί.

Πολλοί άνθρωποι στην εκπαιδευτική αυτή μη-βίαιη άμεση δράση ήταν λευκοί που δεν είχαν ξαναπάρει μέρος σε μια διαμαρτυρία ποτέ πριν και ήταν έντονα επηρεασμένοι από το να ντροπιάζονται και να τους λένε πόσο ρατσιστές είναι. Αυτός ο τύπος πολιτικής προνομίων, που χτίζεται πάνω στο να ξεντροπιάζεις κόσμο στην απραξία, δεν είναι ο τρόπος που οικοδομείς ένα κίνημα. Δεν συσσωρεύει ορμή, την αποσβένει. Δεν εμπνέει τον κόσμο, τον απενεργοποιεί. Το ξεντρόπιασμα είναι ένα συναίσθημα που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αποδυμανώνει τους ανθρώπους, κάτι που είναι το ακριβώς αντίθετο από τον στόχο μας – να χτίσουμε δύναμη, συλλογικά.

Καθώς έβλεπα τους ανθρώπους να διώχνονται από τον αποκλεισμό στο Πόρτλαντ εκείνο το βράδυ, η “ομάδα ασφαλείας” που τους εκδίωχνε, εξέφραζε επανειλημμένα την πεποίθηση ότι αν υπήρχαν γκράφιτι η αστυνομία θα εμφανιζόταν αμέσως και θα διέλυε την κατασκήνωση. Λες και η αστυνομία δεν θα ερχόταν σε έναν παράνομο αποκλεισμό αν το κτίριο εκείνο δεν είχε γραφτεί! Λες και η αστυνομία άφηνε την κατασκήνωση να υπάρχει επειδή υπάρχει κάποιος ηθικός κώδικας που μοιράζεται με τους διαδηλωτές, και ο μόνος λόγος που η αστυνομία θα ερχόταν θα ήταν αν αυτός ο κώδικας δεν ήταν πλέον κοινός. Ήταν λες και πίστευαν ότι οι διαδηλωτές και η αστυνομία είχαν έλθει σε μια συμφωνία, με την οποία για όσο η αστυνομία μπορούσε να εμπιστεύεται τους διαδηλωτές ότι αστυνομεύουν ο ένας τον άλλον, τότε και οι διαδηλωτές θα μπορούσαν να εμπιστευτούν την αστυνομία ότι δεν θα εκκένωνε την κατασκήνωση.

Αλλά δεν μπορείς ποτέ να εμπιστευτείς την αστυνομία και ποτέ δεν μπορούμε να μοιραζόμαστε με αυτήν την ηθική μας. Ξέρουμε, τόσο από τη λογική της θέσης του κράτους όσο και από την εμπειρία μας από παλιότερες δράσεις, ότι η αστυνομία θα έρχεται πάντα – μόλις ακριβώς έχουν τη δύναμη για να το κάνουν. Όμως, το μέγεθος της δύναμης που χρειάζεται για να εκκενώσει μια κατασκήνωση ή να διαλύσει μια διαδήλωση συχνά εξαρτάται από το πόσο συγκρουσιακή είναι η διαδήλωση. ‘Οσο πιο συγκρουσιακή η κατάληψη τόσο περισσότερη δύναμη χρειάζεται η αστυνομία για να την εκκενώσει και τόσο περισσότερο χρόνο θα της πάρει για να συγκεντρώσει αυτή τη δύναμη.

‘Ενα πρόσφατο παράδειγμα γι’ αυτό είναι ο αποκλεισμός στο Olympia, που μπλόκαρε μια πραγματική σιδηροδρομική γραμμή για 12 μέρες. Σπάστηκαν οι κάμερες ασφαλείας. Σπάστηκαν τα παρκόμετρα στην περιοχή. Ολόκληρη η γειτονιά γράφτηκε με γράφιτι κατά της αστυνομίας. Ρίχτηκε τσιμέντο στις ράγες. Οποιαδήποτε στιγμή, ο μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων που μπορούσε να βρεις εκεί ήταν γύρω στα 50 με 100 άτομα. Το βράδυ λιγόστευαν στα 5-20 άτομα. Αντίθετα, αν μετρήσουμε από την πρώτη μέρα της ολονύκτιας κατάληψης στο Πόρτλαντ μέχρι τη μέρα που ξανάνοιξε το κτίριο της ICE, ο αποκλεισμός στο Πόρτλαντ κράτησε 10 μέρες – και ο αριθμός των ανθρώπων ήταν συχνά πάνω από 1000 και περισσότεροι.

Τα γκράφιτι – και τα σπασμένα παρκόμετρα, οι σπασμένες κάμερες ασφαλείας και ούτω καθεξής – στον αποκλεισμό της Olympia δεν έκανε την αστυνομία να έρθει νωρίτερα. Στην πραγματικότητα τους πήρε περισσότερο χρόνο να έρθουν, παρά το γεγονός ότι ο αποκλεισμός αυτός είχε ένα κλάσμα μόνο του αποκλεισμού στο Πόρτλαντ. Στον αποκλεισμό του Πόρτλαντ, ο κόσμος ήταν απασχολημένος να αστυνομεύει ο ένας τον άλλον. Οι πραγματικοί μπάτσοι δεν χρειάστηκε καν να έρθουν. Οι ίδιοι οι διαδηλωτές προστάτευαν την κυβερνητική περιουσία και τους εκθεσιακούς χώρους του καπιταλισμού (και παρά το γεγονός ότι τόσο η έκθεση της Τέσλα όσο και οι εγκαταστάσεις της ICE ανήκουν σε ένα άτομο που έχει ανοιχτά παραδεχτεί ότι έχει οδηγήσει την Μερσεντές του πάνω σε διαδηλωτές).

Είμαστε σε μια περίοδο κρίσης, στην οποία ο ανοιχτός λευκός εθνικιστικός τρόμος του κράτους είναι πιο ξεκάθαρος από ποτέ. Αυτή τη στιγμή θα πρέπει να οικοδομήσουμε αυτόνομους χώρους στους οποίους ο κόσμος να μπορεί να αναλάβει δράσεις έξω από τον έλεγχο των πολιτικών και της “αστυνομίας της ειρήνης”. Οι συγκρουσιακές τακτικές είναι μια απειλή για το κράτος, ενώ οι όποιες τακτικές διαδηλώσεων δεν απειλούν πραγματικά την εξουσία της λευκής υπεροχής δεν κάνουν τίποτα άλλο από την δυναμώνουν. Όσο πιο ισχυρά κάνουμε τα οδοφράγματα, τόσο πιο πολύ χρόνο μπορούν να κρατήσουν μακριά την αστυνομία. Όσο λιγότερο αστυνομεύουμε ο ένας τον άλλον τόσο λιγότερη εξουσία τους δίνουμε.

Σαν αναρχικοί, πώς αντιμετωπίζουμε τις πολιτικές της ηγεσίας, της απραξίας και της αισχύνης; Πώς οικοδομούμε τη δύναμή μας ακόμα κι όταν οι φιλελεύθεροι και η “αστυνομία της ειρήνης” προσπαθούν ενεργητικά να μας απεκδύσουν απ’ αυτήν;

Ατλάντα: Η εποχή των “Παγετώνων” έχει τελειώσει

Στην Ατλάντα χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν νωρίς το Σάββατο το πρωί για μια πορεία “Κρατήστε τις οικογένειες μαζί” διοργανωμένη από ΜΚΟ και μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος. Αυτή τη στιγμή, αρκετές δεκάδες συμμετέχοντες σ’ αυτή την πορεία εξακολουθούν και έχουν κατηλειμμένη μια πλατεία έξω από την φυλακή της πόλης, που λειτουργεί και σαν κέντρο κράτησης της ICE. Αν και η ομάδα φαίνεται αποφασισμένη να παραμείνει και τη νύχτα, η κατάληψη έχει ακόμα πολύ δρόμο για να συνδεθεί με τις χιλιάδες που κατέβηκαν στον δρόμο νωρίτερα την ίδια μέρα.

Παραδόξως, ο συνασπισμός που κάλεσε αυτή την πορεία διάλεξε να ξεκινήσει από τα γραφεία της ICE, πριν απομακρυνθεί από κει σε ένα σημείο όπου ακούγονταν ομιλίες έξω από ένα κλειστό ομοσπονδιακό κτίριο. Η περικύκλωση ενός κτιρίου στο οποίο κρατούνται εκατοντάδες μετανάστες μοιάζει μια καλή αρχή, αλλά οι πολιτικοί που ήταν υπεύθυνοι της πορείας επέλεξαν να απομακρυνθούν από το σημείο της πραγματικής εξουσίας σε μια συβολική τοποθεσία. Μερικοί από τους συμμετέχοντες που είχαν τις οικογένειές τους μαζί ακούγονταν να εκφράζουν την πίκρα τους για το ότι η πορεία ήταν πολύ υποτονική γι’ αυτούς, έστω κι αν είχαν τα παιδιά τους σε καρότσι.

Αυτόνομες ομάδες και αριστεριστές που χρησιμοποιούν μη-εκλογικές στρατηγικές είχαν οργανωθεί πριν από την μεγάλη διαδήλωση ώστε η πορεία να συνεχιστεί και να επιστρέψει στη φυλακή. Από τη στιγμή που η πορεία απορρίφθηκε, ένα μεγάλο πανώ που έγραφε “ICE BREAKERS: Chinga La Migra”³ είχε απλωθεί κατά μήκος του δρόμου ενώ ταυτόχρονα φωνάζονταν συνθήματα και χτυπούσαν τύμπανα. Αρκετές εκατοντάδες άτομα ενώθηκαν με την πορεία, παρά τις προσπάθειες των φιλελεύθερων “τελεταρχών” να τους αποθαρρύνουν από κάτι τέτοιο. Ο κόσμος βάδισε ενωμένος πίσω στη φυλακή, κρατώντας έτσι όλους τους δρόμους.

Η Peachtree Street ήταν αποκλεισμένη καθώς έξω από τη φυλακή εκατοντάδες φώναζαν συνθήματα και χαιρετούσαν αυτούς που ήταν κλειδωμένοι μέσα. Οι μπάτσοι οδηγούσαν με μηχανές ανάμεσα στο πλήθος, το οποίο όμως δεν υποχωρούσε· σύντομα εμφανίστηκε ένα καναπές στους δρόμους και ο κόσμος άρχισε να στήνει σκηνές. Η ατμόσφαιρα ήταν πανηγυρική με πολλούς να χορεύουν με τη μουσική ή να παίζουν ποδόσφαιρο. Καθώς η μέρα έδινε τη θέση της στη νύχτα, οι μπάτσοι άρχισαν να μπαίνουν σιγά-σιγά στον χώρο της κατάληψης με τις σκηνές, αναγκάζοντας τον κόσμο να φύγει από τον δρόμο, κατάσχοντας τον καναπέ και τις σκηνές και συλλαμβάνοντας βίαια ένα άτομο. Ο αριθμός των καταληψιών άλλαζε στη διάρκεια ολόκληρης της μέρας αλλά στο τέλος έμειναν περισσότερα από 50 άτομα.

Ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, η κατάληψη συνεχίζεται, έχοντας αντισταθεί στις αρχικές προσπάθειες εκδίωξής της. Μένουν ακόμα πολλά να γίνουν. Το πεδίο της κατάληψης είναι πρόσφορo για αυτόνομες ομάδες και αναρχικούς γιατί εμείς ήμασταν που ωθήσαμε στο να γίνει και την κάναμε εφικτή από άποψη επιμελητείας. Δυστυχώς, όμως, οι “φιλελεύθεροι” κύκλοι είναι που αποτελούν τον κύριο όγκο της κατασκήνωσης. Οι δημοκρατικοί ήταν οι πρώτοι που κάλεσαν σε μια δράση και απορρόφησαν την αυθόρμητη ενέργεια των χιλιάδων με την πρωινή τους πορεία, αν και είναι πιθανόν ότι όποιος και να έκανε πρώτος το κάλεσμα για μια πορεία θα είχε μαζέψει έναν μεγάλο αριθμό διαδηλωτών.

Είμασταν εξαγριωμένοι από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και θέλαμε να γίνουμε καταλύτης για ένα πραγματικό κίνημα ενάντια σ’ αυτά. Αυτή η ενέργεια ήταν αρκετή για να μας δώσει τη δυνατότητα να ωθήσουμε σε μια κατάληψη άσχετα από τις περιστάσεις. Τώρα θα πρέπει να δούμε/καταλάβουμε πώς θα γεφυρώσουμε την απόσταση ανάμεσα σ’ αυτούς που κουβαλάνε πικέτες που δηλώνουν #abolishice και αυτούς που θέλουν να κλείσουν τις ίδιες τις εγκαταστάσεις της ICE. Πώς μπορούν οι καταλήψεις να αναπτυχθούν, να διαδοθούν και να μεταλλαχθούν;