Για την ηγεσία των Μαύρων και άλλους λευκούς μύθους

We Still Outside Collective¹

το κείμενο σε pdf

Αυτό που αποκαλούν “ηγεσία των Μαύρων” δεν υπάρχει. Ας είμαστε σοβαροί: αυτό για το οποίο μιλάνε δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα αποκύημα της λευκής φιλελεύθερης φαντασίας. Με άλλα λόγια, αν οι λεγόμενοι μαύροι ηγέτες υπήρχαν καν, τότε θα βρίσκονταν μόνο για να κάνουν καραγκιοζιλίκια μπροστά στους ευαίσθητους κατά του ρατσισμού λευκούς².

Δεν είναι ενδιαφέρον πώς μοιάζουν οι προοδευτικοί λευκοί να έχουν μια απευθείας γραμμή επικοινωνίας με τους μαύρους ηγέτες, ενώ οποιοσδήποτε άλλος στον δρόμο αποτυγχάνει να υποφέρει από την ίδια παραληρηματική σχιζοφρένεια; Αυτό που είναι ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι φωνές που ακούνε από αυτούς τους μαγικούς νέγρους καταφέρνουν πάντα να λένε τα ίδια πράγματα: “Όλοι θα πρέπει να διαδηλώνουν ειρηνικά στο πεζοδρόμιο, γιατί η αδιαμεσολάβητη οργή των μαύρων κάνει όλους τους άλλους να αισθάνονται άβολα”. “Μην επιστρέφετε το χτύπημα στον μπάτσο ακόμα κι αν αυτός θέλει να σας σκοτώσει, και όλοι θα σας αγαπάνε”. “Ξέρω ότι ο υπεύθυνος του καταστήματος ακολουθεί τα μαύρα πιτσιρίκια από διάδρομο σε διάδρομο αλλά, έστω κι έτσι, το κατάστημά του δεν πρέπει να λεηλατηθεί”. Με άλλα λόγια, το μήνυμα που μεταφέρεται από τους επαναλαμβανόμενους ήχους στο κεφάλι ενός φιλελεύθερου λευκού είναι να σταματήσει η μαύρη εξέγερση και να εκδηλωθεί πολιτική ανυπακοή με τον τρόπο που ταιριάζει στην Κάρεν και τον Ήθαν, όχι στην Τζαμάλ και την Κέισα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ίδιοι οι μαύροι δεν αναφέρονται ποτέ σε οποιαδήποτε μυθική μαύρη ηγεσία. Αυτό συμβαίνει επειδή ξέρουμε, για τα καλά, ότι όλοι οι ηγέτες μας, από τον Μάρτιν και τον Μάλκολμ και μετά, έχουν δολοφονηθεί. Ακόμα και δυνάμει ηγέτες μας, όπως οι Trayvon και Tamir, πυροβολούνται πριν ακόμα προλάβουν να μοιραστούν μαζί μας το όραμά τους. Επιπλέον, όταν δεν δολοφονούνται βάναυσα, τότε κλείνονται κάπου μακριά για πάντα μαζί με τους Sundiata, Mutulu, και Mumia. Με άλλα λόγια ξέρουμε ότι αν λέτε την αλήθεια και κινήστε ενάντια στην καταπίεση, τότε ο μόνος τρόπος να αποφύγετε τη σφαίρα του μπάτσου ή το κρατητήριο, το μαστίγιο του λευκού ή τη φυτεία της σύγχρονης εποχής, είναι να δραπετεύσετε όπως η Assata Olugbala Shakur! Στην πραγματικότητα, όποιο μαύρο άτομο λέει κάτι διαφορετικό θα πρέπει να ξεμπροστιάζεται γι’ αυτό που είναι: ένας νταβατζής της φτώχειας!

Μετά από έναν αιώνα χωρίς κάποια ηγετική φιγούρα μπροστά, η μαύρη νεολαία έχει δείξει σ’ ολόκληρη τη χώρα ότι είναι παραπάνω από ικανή να ανοίξει το δικό της μονοπάτι και να κατευθύνει τις δικές της πρωτοβουλίες. Μας έδειξε έναν δυναμισμό που δεν μπορεί ποτέ αναχθεί σε μια ομοιογενή μάζα που θα ακολουθούσε τη φωνή οποιασδήποτε αυθεντίας. Παραδόξως, είναι ολόκληρο το φάσμα της μαύρης εξέγερσης στους δρόμους που μπορεί να χαρακτηριστεί ως ‘ηγέτες” χωρίς ηγεσία, καθώς έχει δείξει σε όλους τους άλλους τι σημαίνει να απελευθερώνεις τον εαυτό σου.

Για να παραφράσουμε την ακόμα εύστοχη παρατήρηση του James Baldwin, εμες οι μαύροι έχουμε μεγαλύτερη επίγνωση του τι συμβαίνει στο εσωτερικό των χλωμοπρόσωπων [λευκών] ανταγωνιστών μας απ’ ό,τι έχουν οι ίδιοι. Έτσι, η διάγνωση της ψυχολογικής κατάστασης των τόσο ευαίσθητων με τον ρατσισμό λευκών είναι αρκετά απλή: αυτή η φωνή του James Earl Jones, του Carl Winslow, ή του Rafiki από το Lion King, που φυσάει πάνω από το κρανίο τους³, είναι ένας αμυντικός μηχανισμός ενάντια στην ανικανότητά τους να καταστείλουν πλήρως το δικό τους σύμπλεγμα λευκής ανωτερότητας. Αυτό που είναι επίσης παραπάνω από φανερό είναι ότι ο μόνος τρόπος για να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο είναι να αποκτήσουν έστω κι ένα μικρό ποσοστό από το κουράγιο ενός μαύρου ενήλικα, και να ξεπεράσουν τη λευκή ενοχή τους με μια γροθιά, μια πέτρα και μια Μολότοφ.

– We Still Outside Collective

4 Ιουνίου 2020

P.S. Fuck 12!