της International Communist Tension
Δεν υπήρξε επανάσταση στη Βενεζουέλα. Το να είναι κανείς ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό δεν είναι το ίδιο με το να είναι αντίθετος στον καπιταλισμό αλλά μόνο σε μια μορφή του. Αυτό, όμως, δεν τροφοδοτεί το σοσιαλδημοκρατικό αφήγημα του “Κορμπινισμού”. Σήμερα, στα μέσα μια προεκλογικής εκστρατείας, ο ισχυρισμός ότι “η Βενεζουέλα είναι σοσιαλιστική” επαναλαμβάνεται χαρούμενα από δεξιές εφημερίδες και πολιτικούς σαν ένα χαιρέκακο σχόλιο για την κοινωνική καταστροφή που έχει γίνει η Βενεζουέλα.
Το άρθρο που ακολουθεί σχετικά με την αναπτυσσόμενη πολιτική, κοινωνική και οικονομική κρίση είναι μια μετάφραση από την αδελφή οργάνωση Battaglia Comunista. Σκοπός του είναι η διάψευση όλων αυτών των τάσεων από την Εργατική Αριστερά μέσω των Τροτσκιστών στους Μαρξιστές-Λενινιστές (δηλαδή Σταλινικούς) που ισχυρίζονται ψευδώς ότι η Βενεζουέλα είναι “σοσιαλιστική”. Πίσω στο 2009, σε έναν κόσμο που πληττόταν ακόμα από μια παγκόσμια οικονομική κατάρρευση, ο βουλευτής Jeremy Corbyn μπορούσε να ισχυρίζεται:
“Η Βενεζουέλα εξολοθρεύει στα σοβαρά την φτώχεια απορρίπτοντας εμφατικά τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των παγκόσμιων οικονομικών θεσμών. Η επιτυχία των ριζοσπαστικών πολιτικών στη Βενεζουέλα επιτυγχάνεται με την πρόνοια και τις παροχές στους φτωχούς, την απελευθέρωση πόρων αλλά πάνω απ’ όλα, με τη δημόσια εκπαίδευση και τη λαϊκή συμμετοχή”.
Αλλά, όπως δείχνει το παρόν άρθρο, το καθεστώς του Ούγκο Τσάβες κάλπαζε τότε στην πλάτη των εκτοξευόμενων τιμών του πετρελαίου. Δεν υπήρξε επανάσταση στη Βενεζουέλα. Το να είναι κανείς ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό δεν είναι το ίδιο με το να είναι αντίθετος στον καπιταλισμός αλλά μόνο σε μια μορφή του. Αυτό, όμως, δεν τροφοδοτεί το σοσιαλδημοκρατικό αφήγημα του “Κορμπινισμού”. Σήμερα, στα μέσα μια προεκλογικής εκστρατείας, ο ισχυρισμός ότι “η Βενεζουέλα είναι σοσιαλιστική” επαναλαμβάνεται χαρούμενα από δεξιές εφημερίδες και πολιτικούς σαν ένα χαιρέκακο σχόλιο για την κοινωνική καταστροφή που έχει γίνει η Βενεζουέλα. Αλλά αυτό είναι ένα επικίνδυνο ψέμα από όλες τις πλευρές, όπως στο άρθρο μας για τον θάνατο του Τσάβες.
“Είναι ακριβώς αυτό το θόλωμα των νερών, αυτή η εξίσωση του σοσιαλισμού με τον καπιταλισμό συν κάποιο επίπεδο κράτους πρόνοιας/κρατικής παρέμβασης/εθνικοποίησης που κρατά το παγκόσμιο προλεταριάτο σε μια κατάσταση κατάπτωσης μπροστά από την άρχουσα τάξη των καπιταλιστών σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο κρατικός καπιταλισμός δεν είναι ένα βήμα προς τα μπροστά όπως, πολλοί αποκαλούμενοι Μαρξιστές, πιστεύουν ακόμα. Είναι ένα προπύργιο ενάντια στην ανάδυση ενός εργατικού κινήματος πιο συνειδητοποιημένου ταξικά και υπονομεύει την δυνατότητα οποιασδήποτε αναδυόμενης πολιτικής οντότητας που είναι γνήσια διεθνιστική (και συνεπώς δεν μπορεί να εξισωθεί με τον λαϊκιστικό “Μπολιβαρισμό”) και με ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα για την κατάργηση του καπιταλισμού με τον μόνο δυνατό τρόπο: την ανατροπή του υπάρχοντος κράτους υπέρ του άμεσου ελέγχου της οικονομίας από τους ίδιους τους εργάτες μέσα από τις δικές τους μορφές άμεσης δημοκρατίας. Αυτή είναι η πολιτική κατεύθυνση που πρέπει οπωσδήποτε να πάρει η εργατική τάξη αν θέλει να μην υποφέρει ακόμα χειρότερα επίπεδα εξαθλίωσης στα χέρια ενός αδηφάγου χτυπημένου από την κρίση καπιταλισμού”, leftcom.org.
Σήμερα, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έχει χτυπήσει και τη Βενεζουέλα και μετά από τρία χρόνια χαμηλών τιμών για το πετρέλαιο η χώρα είναι κοντά στη χρεοκοπία. Θα ξοδέψει “σχεδόν το ίδιο ποσό για την εξυπηρέτηση του χρέους της, γύρω στα 10 δισεκατομμύρια δολάρια, με αυτό που θα ξοδέψει για εισαγωγές άλλες από πετρέλαιο, συμπεριλαμβανομένων τροφίμων και φαρμάκων…” (Steve Johnson, Financial Times, 6 Ιουνίου, 2017). Κατά ειρωνικό τρόπο αυτό προέρχεται από ένα άρθρο σχετικά με την αγορά από Δυτικούς επενδυτές (όπως η Goldman Sachs) κρατικού χρέους της Βενεζουέλας ώστε να μπορέσουν να κερδοσκοπήσουν από οποιονδήποτε φόβο χρεοκοπίας ακολουθήσει. Δύσκολα πρόκειται για άλμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. Οι συνέπειες για τον πληθυσμό είναι δεινές όπως καταγράφει με πολλά στοιχεία το άρθρο που ακολουθεί.
CWO
7 Ιουνίου 2017
Βενεζουέλα: οικονομική κρίση, κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου και η αποτυχία του μυστηριώδους “Μπολιβαριανού δρόμου για τον σοσιαλισμό”
Οι δρόμοι του Καράκας σφύζουν από δεκάδες χιλιάδες άνεργων νέων, ανθρώπους που μένουν σε παραγκουπόλεις, φοιτητές, μικροαστούς που αρχίζουν να γίνονται προλετάριοι. Καθώς οι διαμαρτυρίες ενάντια στην κυβέρνηση πολλαπλασιάζονται, στέλνονται η αστυνομία και ο στρατός για να καταστείλουν τα πάντα. Η βίαιη καταστολή έχει οδηγήσει δεκάδες θανάτους μεταξύ των διαδηλωτών και εκατοντάδες συλλήψεις ατόμων της αντιπολίτευσης. Επιφανειακά, αυτή είναι μια “τυπική” σύγκρουση ανάμεσα σ’ αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία και αυτούς που είναι εκτός εξουσίας, οπότε δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς περισσότερα: με τη διαφορά ότι υπάρχει ένας αριθμός πτυχών που κάνουν την Βενεζουελάνικη τραγωδία πιο πολύπλοκη και δύσκολη να αναγνωστεί.
Πίσω από τον Βενεζουελάνικο εμφύλιο πόλεμο βρίσκεται μια οικονομική κρίση που τα πρόσφατα χρόνια έχει πλήξει πιθανόν τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες περισσότερο από τις άλλες: αυτές οι χώρες έχτισαν απίστευτο πλούτο από αυτή την πρώτη ύλη αλλά χωρίς να σκεφτούν στο ελάχιστο την οικονομική διαφοροποίηση. Έτσι από τη στιγμή που η τιμή ου πετρελαίου έπεσε περισσότερο από 50% η κατάρρευση αυτών των οικονομιών ήταν αναπόφευκτη. Ενώ ο Τσάβεζ απολάμβανε την περίοδο των υψηλών τιμών του πετρελαίου για να κάνει τη Βενεζουέλα μια από τις οικονομικά “αναδυόμενες” χώρες, ο Μαδούρο είχε την ατυχία να πρέπει να διαχειριστεί αυτή τη δεύτερη φάση με όλα τα επακόλουθα προβλήματά της.
Η ανεργία, αν και επίσημα αρκετά χαμηλή γύρω στο 10%, αυξάνεται. Ο πληθωρισμός, στο 800%, σαρώνει τους μισθούς των εργαζόμενων, παραγκωνίζοντας την κατανάλωση καθώς οι μισθοί δεν πληρώνονται πλέον ή δεν συλλέγονται. Με ο ποσοστό φτώχειας ήδη ένα από τα υψηλότερα στον κόσμο, η προοπτική ακόμα πιο δραστικής χειροτέρευσης της οικονομίας σημαίνει το τέλος του περιορισμένου κράτους προνοίας που είχε οικοδομηθεί στην χρυσή εποχή των μερισμάτων από το πετρέλαιο. Ως αποτέλεσμα, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού ζει με τον φόβο ενός μέλλοντος ακόμα μεγαλύτερης φτώχειας και ανασφάλειας.
Θα μπορούσε να την πει κανείς απόγονο της καπιταλιστικής κρίσης. Αντίθετα, στους Σταλινικούς-Μαοϊκούς και άλλους αριστερίστικους κύκλους, αυξάνονται οι φωνές για την υπεράσπιση του “ένδοξου” Μπολιβαριανού σοσιαλιστικού πειράματος που εφευρέθηκε από τον Τσάβεζ και συνεχίζεται από τον φυσικό κληρονόμο του, Μαδούρο. Προειδοποιούν για αντεπανάσταση στη Βενεζουέλα, λες και είχε υπάρξει προηγουμένως καμμιά προλεταριακή επανάσταση για να την υπερασπιστεί κανείς. Μοιρολογούν για ένα σχέδιο των ΗΠΑ να επανεδραιώσουν τον κυρίαρχο ρόλο τους στη Λατινική Αμερική και να εξαλείψουν οποιοδήποτε σοσιαλιστικό πείραμα στη Αμερικάνικη μικρή ήπειρο. Εδώ βρισκόμαστε στο βασίλειο της γελειότητας, αλλά κάποιοι στην εργατική τάξη κάνουν ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και παίρνουν στα σοβαρά το Σταλινικο-μαοϊκο ανάθεμα που εξακολουθεί να μαστίζει το διεθνές προλεταριακό πολιτικό τοπίο.
Φυσικά, αληθεύει ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θα χαιρόταν να έχει σαν “αυλή” μια σειρά χωρών από την Ονδούρα μέχρι τη Νικαράγουα και από την Αργεντινή μέχρι τη Βραζιλία, μέσω της Βενεζουέλας. Και ισχύει επίσης ότι στοιχεία της παραδοσιακής αστικής τάξης: ιδιώτες επιχειρηματίες, έμποροι, και μικροαστοί καραδοκούν ανάμεσα στην αντιπολίτευση προς την κυβέρνηση του Μαδούρο. Βλέπουν μια δεξιά κυβέρνηση ως τον καλλίτερο τρόπο για να βρουν έναν δρόμο πίσω στην αγκαλιά του θείου Σαμ: όλα μέρος της αυταπάτης ότι κάτι τέτοιο θα έφερνε μια θετική οικονομική και πολιτική αλλαγή. Αλλά η ιδέα ότι όλα αυτά συνιστούν μια καπιταλιστική συνωμοσία ενάντια στο λεγόμενο “σοσιαλιστικό” καθεστώς του Μαδούρο είναι γελοία.
Η πραγματικότητα της “Σοσιαλιστικής” Βενεζουέλας
Ποτέ δεν υπήρξε μια σοσιαλιστική επανάσταση στη Βενεζουέλα. Ο Τσάβεζ, όντας ένας καλός λαϊκιστής, οδηγήθηκε σε ένα απολυταρχικό πολιτικό καθεστώς. Έκανε καναδύο απόπειρες στρατιωτικού πραξικοπήματος που απέτυχαν και όταν τελικά ανέβηκε στην εξουσία διέπραξε ένα συνταγματικό πραξικόπημα που του επέτρεψε να επεκτείνει την προεδρία του “μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος”, περιλαμβανομένης της επέκτασης της εξουσίας στον κληρονόμο του, όπως αρμόζει σε έναν συνταγματικό μονάρχη, με δεδομένο ότι είναι αυτός που διαμόρφωσε το Σύνταγμα. Σε όρους της οικονομίας, το τσαβικό καθεστώς δεν έθεσε καν το πρόβλημα της “μίμησης” μεταρρυθμίσεων ώστε να δώσει έστω την εντύπωση της έναρξης ενός μετασχηματισμού των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων. Αντίθετα, η πολιτική εξουσία, συνδυασμένη με την οικονομική εξουσία που προερχόταν από τα έσοδα από το πετρέλαιο, χρησιμοποιείτο για να ενισχυθεί κάθε πλευρά της καπιταλιστικής οικονομίας: από την εξόρυξη του πετρελαίου και το μάρκετινγκ μέχρι τη χρήση της κερδοσκοπικής χρήσης ενός σημαντικού μέρους των ίδιων των εσόδων από το πετρέλαιο – όλα πακεταρισμένα σε ένα είδος κρατικού καπιταλισμού που ο στόχος του ήταν η διατήρηση της απολαβής των ετήσιων εσόδων από το πετρέλαιο για την διαιώνιση της παραμονής στην πολιτική εξουσία.
Η κοινωνική πρόοδος που είχε σαν σημαία το καθεστώς Τσάβεζ ποτέ δεν συνέβη. Η μάχη ενάντια στον αναλφαβητισμό, την έξαλειψη της βίας στις μεγάλες πόλεις, η προοδευτική αποξήλωση των φοβερών φαβελών έχουν – στο μεγαλύτερο βαθμό – μείνει στα χαρτιά. Τα λίγα που έγιναν εξυπηρέτησαν μόνο στη διατήρηση μιας κοινωνικής βάσης ανάμεσα στις δεκάδες εκατομμύρια των απελπισμένων ανθρώπους που προσκολλώνται στην ψεύτικη ελπίδα ότι το πρόγραμμά του θα φέρει, αν όχι τη σωτηρία, τουλάχιστον μια μικρή βελτίωση. Το πρόγραμμα, που οδήγησε στην επανεκλογή του, έπρεπε να παραχωρήσει μερικές σταγόνες από τα πετρελαϊκά έσοδα στις λαϊκές ψευδαισθήσεις ενώ τα υπόλοιπα πήγαν στον κυβερνητικό μηχανισμό, στον πλουτισμό μιας καινούριας κρατικής αστικής τάξης, στην πιο θρασεία οικονομική κερδοσκοπία όπως σε οποιαδήποτα άλλη καπιταλιστική χώρα, με τη διαφορά ότι στις χώρες αυτές δεν συμβαίνει να αποκαλούν κάτι τέτοιο “σοσιαλιστικό πείραμα”. Όταν η τιμή του αργού πετρελαίου έπεσε δραματικά οι ελλείψεις του καθεστώτος αποκαλύφθηκαν σε όρους της σχολικής εκπαίδευσης, της υγείας και της μάχης ενάντια στη φτώχεια.
“Σύμφωνα με μελες που διεξήχθησαν ανάμεσα στον Οκτώβριο και τον Δεκέμβριο του 2016 από την Caritas Venezuela, σε συνεργασία με την Caritas France, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ελβετική Ομοσπονδία, υπάρχουν ενδείξεις χρόνιου υποσιτισιμού για τα παιδιά στη Βενεζουέλα. Σε μερικές περιοχές έχει φτάσει στα επίπεδα κρίσης, σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα. Σύμφωνα με την έκθεση: ‘Υπάρχουν επικίνδυνες και μη αναστρέψιμες στρατηγικές επιβίωσης σε οικονομικούς, κοινωνικούς και βιολογικούς όρους και αυτό που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι η κατανάλωση φαγητού που μαζεύεται από τις άκρες των δρόμων’” [caritas.org].
“Σύμφωνα με μια έρευνα τον Ιούνιο του 2016 στην πολιτεία της Μιράντε, το 86% των παιδιών φοβούνται ότι δεν θα έχουν τίποτα να φάνε και το 50% από αυτά έχουν πάει στο κρεβάτι πεινασμένα αφού δεν υπήρχε τίποτα στο σπίτι για φαγητό”.
Από την πλευρά της η Erika Guevara, διευθύντρια του περιφερειακού γραφείου της Διεθνούς Αμνηστείας, έγραψε τον Ιούνιο του 2016:
“Το Νοσοκομείο Παίδων JM de los Ríos στο Καράκας, που αποτελούσε το καμάρι της χώρας ως πρότυπο της παιδιατρικής φροντίδας στ Βενεζουέλα, είναι σήμερα ένα τραγικό σύμβολο της κρίσης σ’ αυτή την Λατινοαμερικάνικη χώρα.
Το μισό από το γιγαντιαίο κτίριο καταρρέει, οι τοίχοι ξεφλουδίζουν, οι όροφοι πλημμυρίζουν και τα δωμάτια είναι σε τόσο άσχημη κατάσταση που δεν χρησιμοποιούνται πλέον.
Στο υπόλοιπο μισό του νοσοκομείου που χρησιμοποιείται ακόμα, νοσηλεύονται εκατοντάδες παιδιά. Αλλά χωρίς τα απολύτως απαραίτητα φάρμακα και άλλες βασικές ιατρικές προμήθειες, και οι μητέρες τους έχουν ήδη σταματήσει να ρωτάνε γι’ αυτά.
Η έλλειψη ιατρικών εφοδίων είναι μια πλευρά μόνο της βαθιάς ανθρωπιστικής κρίσης που κατατρώει τη Βενεζουέλα εδώ και τρία χρόνια. Αυτή η τραγωδία θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί. Για χρόνια η χώρα απολάμβανε την ευημερία ενός από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο.
Αλλά η ξαφνική πτώση στην τιμή του πετρελαίου εξέθεσε μια πραγματικότητα που κάνει το αίμα κάποιου να παγώνει: η κυβέρνηση της Βενεζουέλας είχε ξεχάσει να επενδύσει σε υποδομές. Μια χώρα που συνήθιζε να εισάγει τα πάντα από τρόφιμα μέχρι φάρμακα δεν μπορεί πλέον να πληρώσει για αντιβιοτικά.
Οι συνέπειες ήταν καταστροφικές. Σύμφωνα με τη Βενεζουελάνικη Datanalisis, η χώρα στερείται το 80% των τροφίμων και των φαρμάκων που χρειάζεται…
Η Βενεζουέλα έχει επίσης ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανθρωποκτονιών στον κόσμο. Οι γιατροί, όντας αντιμέτωποι με μια τέτοια έλλειψη, θα πρέπει να αυτοσχεδιάζουν για να σώσουν ζωές, σαν να δουλεύουν σε εμπόλεμη ζώνη. Τα ιδιωτικά νοσοκομεία αντιμετωπίζουν αντίστοιχες δυσκολίες/προκλήσεις στην εύρεση βασικών φαρμάκων και προμηθειών.
Το παλιότερο προσωπικό στο Μαιευτήριο Concepción Palacios, το μεγαλύτερο στη χώρα μας είπε ότι το πρώτο τρίμηνο του 2016 πέθαναν 101 νεογέννητα, αριθμός διπλάσιος από την ίδια περίοδο της προηγούμενης χρονιάς. Στο ίδιο νοσοκομείο, σχεδόν 100 γυναίκες πέθαναν κατά τον τοκετό από την αρχή του 2016. Η απουσία επίσημων στατιστικών για τους θανάτους στα νοσοκομεία δείχνει ότι η κυβέρνηση του προέδρου Νίκολας Μαδούρο αρνείται την διεθνή βοήθεια την ίδια στιγμή που καταλογίζει αυτή την τρομακτική εσωτερική πραγματικότητα στους εχθρούς της”.
“Οι φωνές της Πείνας, μια αναφορά από το κανάλι Telemundo γυρισμένη από τον Βενεζουελάνο δημοσιογράφο Fernando Girón, δείχνει πώς παιδιά στη Βενεζουέλα μάχονται με αρπακτικά πουλιά για μερικά κόκκαλα χοιρινού πεταγμένα από έναν χασάπη” (El Nacional, 28 Φεβρουαρίου 2017, el-nacional.com).
“Η πείνα στη Βενεζουέλα δεν είναι αστείο. Η έλλειψη βασικών τροφίμων είναι τέτοια που έχει φτάσει σε αδιανόητα όρια και πολίτες είναι πιθανόν να καταρρεύσουν από εξάντληση προσπαθώντας να φέρουν λίγο φαγητό στο τραπέζι της οικογένειας”. (alencontre.org/ameriques/amelat/venezuela/venezuela-faim-et-progressisme.html).
Υπό το τσαβικό καθεστώς, το Βενεζουελάνικο πετρέλαιο επέτρεψε την συσσώρευση σχετικά μεγάλων ποσών κεφαλαίου, αλλά χωρίς να φέρει ούτε καν μια μεσαίας κλίμακας βιομηχανική ανάπτυξη. Αντίθετα, μερικά ψίχουλα πετιούνταν στον κοσμάκη για να εξασφαλίσουν την εκλογική του υποστήριξη, ενώ τα έσοδα από το πετρέλαιο πλούτιζαν την κρατική νομενκλατούρα των υψηλόβαθμων στρατιωτικών, τραπεζιτών, διευθυντών των κρατικών κεφαλαίων, των υπουργών οικονομικών και Οικονομίας και κερδοσκόπων κάθε είδους που συνδέονταν με το καθεστώς. Μεταξύ του 2003 και 2013 περισσότερα από 180 δισεκατομμύρια δολάρια έφυγαν από τη Βενεζουέλα για να βρουν “καταφύγιο” σε κερδοσκοπικές κινήσεις “made in the USA”. Το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων που ήταν η βάση αυτής της “απόδρασης” κεφαλαίων, καρπός της δόλιας διαχείρισης των εσόδων από το πετρέλαιο, συγκαλύφθηκε από τις κρατικές αρχές, μακριά από τα μάτια της οφειλόμενης νομικής διαδικασίας. Το σκάνδαλο υποτιμήθηκε στα μάτια της κοινής γνώμης με την ήπια καταδίκη του ως ενός μεμονωμένου επεισοδίου απάτης και κανείς δεν διώχθηκε ποτέ. Ούτε αποκαλύφθηκε το κοινωνικό κόστος αυτής της κερδοσκοπικής κίνησης του κράτους ως σύνολο.
Συνεπώς η εμπειρία του “Μπολιβαριανού Δρόμου προς τον Σοσιαλισμό” είναι το για πολλοστή φορά πικρό χάπι που το προλεταριάτο της Βενεζουέλας πρέπει να καταπιεί. Είναι ο κληρονόμος και συνεργός σ’ αυτό το παλιό αλλά σάπιο περιβάλλον του Σταλινισμού και του Μαοϊσμού στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω. Παρά την απουσία οποιουδήποτε πραγματικού σημείου αναφοράς για την εργατική τάξη στην σημερινή Κίνα (όπως ακριβώς, για να είμαστε ξεκάθαροι, και παλιότερα), η εργατική τάξη στη Βενεζουέλα είναι σε ακόμα χειρότερη θέση. Οποιοσδήποτε λόγος για τον “σοσιαλισμό” ως της δόλιας διαχείρισης των κρατικών εσόδων από το πετρέλαιο εξ ολοκλήρου εντός των καπιταλιστικών οικονομικών κατηγοριών, συμπεριλαμβανομένης της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας, σημαίνει τη συμβολή στον πολιτικό αφοπλισμό των μαζών στις οποίες, αντίθετα, θα πρέπει να ξεσκεπαστεί η απάτη.
Στην πραγματικότητα, η κρίση ξεγύμνωσε το κίβδηλο σενάριο της Βενεζουέλας. Αμέσως μόλις το εύκολο κεφάλαιο σταμάτησε να ρέει, το σπίτι από τραπουλόχαρτα κατέρρευσε μίζερα και τα ψίχουλα της πρόνοιας έδωσαν τη θέση τους σε δρόμους γεμάτους από απελπισμένους ανθρώπους που αναζητούν ένα λιγότερο καταστροφικό μέλλον. Αντί της “υπεράσπισης του σοσιαλισμού” ή “της συνωμοσίας ενάντια στην επαναστατική κυβέρνηση του Μαδούρο” είναι μάλλον αναγκαίο να καταδικάσουμε έντονα και απερίφραστα την απάτη που έσυρε τις μάζες και να ξεκαθαρίσουμε ότι η προλεταριακή και κομμουνιστική επανάσταση ακολουθεί πολύ διαφορετικές διαδρομές.
Ό,τι συμβαίνει στη Βενεζουέλα δεν έχει καμμιά σχέση με μια επανάσταση για να υποστηρίξει κανείς ή έναν “σοσιαλισμό” για να υπερασπιστεί. Δεν υπάρχει καν ένα πλαίσιο για την πολυδιαδεμόνη φράση για τη “μείωση της φτώχειας”. Όπως έχουμε γράψει σε προηγούμενα άρθρα, οι πενιχρές προμήθειες του κράτους πρόνοιας όχι μόνο δεν λύνουν το πρόβλημα της φτώχειας αλλά ούτε καν δημιουργούν τη βάση για να ξεκινήσει η αντιμετώπισή του τόσο γιατί ήταν απλά ψίχουλα όσο και γιατί χρησιμοποιούνταν μόνο σαν εφάπαξ για να κερδηθεί το εκλογικό παιχνίδι.
Στην πραγματικότητα είμαστε αντιμέτωποι με έναν πραγματικό εμφύλιο πόλεμο (που περιλαμβάνει πυροβολισμούς) ανάμεσα σε μια κρατική αστική τάξη που βασίζεται στο πετρέλαιο που έχει διασφαλίσει την χρηματο-οικονομική εξουσία της μέσω του πολιτικού ελέγχου αλλά η οποία απειλείται τώρα από τις κοινωνικές συνέπειες της κρίσης, και την παλιά αστική τάξη που θέλει να επιστρέψει στην εξουσία με κάθε κόστος. Η πρώτη υπερασπίζεται την εξουσία της στο όνομα ενός ψευδο-σοσιαλισμού, η δεύτερη στο όνομα μιας ψευδο-δημοκρατίας και ελευθερίας, με άλλα λόγια της ικανότητάς της να χειριστεί την τρέχουσα πτώση/καθοδική πορεία των εσόδων από το πετρέλαιο. Και οι δυο στρέφονται στο προλεταριάτο, τους εργάτες, τους ανέργους, σαν δυνάμεις κρούσης που μπορούν είτε να τους φέρουν είτε να τους κρατήσουν στην εξουσία. Είναι η ίδια παλιά απάτη από την ίδια παλιά αστική τάξη που δεν της έχουν απομείνει πλέον πολλά χαρτιά να παίξει για να κρατήσει το σύστημα σε λειτουργία αλλά εξακολουθούν να βρίσκουν ακόμα υποστήριξη από την “αριστερά” του κεφαλαίου σε ολόκληρο τον κόσμο.
2 Ιουνίου 2017
fd