Ας μοιραστούμε την ντροπή: ένα γράμμα από διεθνιστές στην Κίνα

Ομάδα διεθνιστών από την ηπειρωτική Κίνα¹

το κείμενο σε pdf

Chuang: Όπως σημειώσαμε στο προηγούμενο σημείωμά μας, το κινεζικό κράτος και οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης έχουν λογοκρίνει κάποιο από το περιεχόμενο που ασκεί κριτική στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (αν και αυτό γίνεται με έναν ασυνεπή τρόπο, καθώς το ίδιο το κράτος δεν έχει ακόμα πάρει μια ξεκάθαρη στάση στο ζήτημα). Εν τω μεταξύ, λάβαμε το παρακάτω γράμμα από μια ανώνυμη ομάδα που αυτοονομάζεται “Κινέζοι διεθνιστές από την ενδοχώρα”. Προσφέρει μια καλή οπτική για το πώς γίνεται αντιληπτή η πρόσφατη σύγκρουση από την κινεζική αριστερά. Όπως και με άλλες μεταφράσεις που έχουμε δημοσιεύσει, η θέση που εκφράζεται εδώ ανήκει στους συγγραφείς. Παρ’ όλο που είμαστε συμπαθείς προς το πνεύμα θα πρέπει να είναι καθαρό, από τη γλώσσα και τη διατύπωση που χρησιμοποιείται στο κείμενο, ότι αυτή δεν είναι μια δήλωση από το Chuang και δεν θα έπρεπε να απεικονίζεται ως τέτοια. Ένας από τους στόχους μας είναι να βοηθήσουμε στην αύξηση της ορατότητας άλλων ομάδων και ατόμων στην Κίνα που καταπιάνονται με αντίστοιχες ανησυχίες, οπότε είμαστε χαρούμενοι που φιλοξενούμε το γράμμα αυτό (προχωρήστε προς το τέλος της σελίδας για το πρωτότυπο κείμενο στα Κινεζικά).

1.

Ως διεθνιστές, είμαστε σταθερά αντίθετοι την εισβολή της Ρωσίας, στον ίδιο βαθμό που είμαστε αντίθετοι στην απερίσκεπτη και επικίνδυνη επέκταση του ΝΑΤΟ. Αυτό που υποστηρίζουμε δεν είναι η κυβέρνηση της Ουκρανίας, αλλά το δικαίωμα του ουκρανικού λαού να είναι ελεύθερος από κάθε ιμπεριαλιστική παρέμβαση.

Ο Πούτιν υποστήριξε την ανεξαρτησία των δύο δημοκρατιών στο Ντονμπάς, ισχυριζόμενος την προστασία των ανθρώπων εκεί από την ουκρανική κυβέρνηση. Αναμφίβολα, τα τελευταία οχτώ χρόνια οι κάτοικοι του Ντονμπάς έχουν ζήσει σε έναν ατέλειωτο πόλεμο. Αυτό για το οποίο οι άνθρωποι διψούν είναι ειρήνη και όχι αυτό που κάνει ο Πούτιν, δηλαδή να επεκτείνει απεριόριστα τον πόλεμο. Δεν θα αρνηθούμε τον διωγμό των τοπικών πληθυσμών από την ουκρανική κυβέρνηση, ούτε θα αρνηθούμε την παρουσία νεο-ναζί στην Ουκρανία (όπως ακριβώς και στη Ρωσία), ούτε θα αρνηθούμε την ύπαρξη προοδευτικών, αντιφασιστικών προσπαθειών στον ένοπλο αγώνα των λαών στην περιοχή του Ντονμπάς. Αλλά αν το καθεστώς του Πούτιν εννοεί πραγματικά να προστατεύσει τους λαούς του Ντονμπάς, όπως ισχυρίζεται, θα πρέπει να τα κάνουμε εντελώς καθαρό: πόσοι από όσους αντιπροσωπεύουν τους κατοίκους του Ντονμπάς δεν έχουν πεθάνει στα χέρια των σωβινιστών της Μεγάλης Ρωσίας και του ύπουλου στρατού του Πούτιν;

Η “αποναζιστικοποίηση” της Ουκρανίας ακούγεται περισσότερο σαν ανέκδοτο, λαμβάνοντας υπόψιν ότι ο Πούτιν και οι ακόλουθοί του έχουν υπάρξει οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς την προηγούμενη δεκαετία. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το μόνο που θα κάνει θα είναι να επανενδυναμώσει τον ριζοσπαστικό εθνικισμό μέσα στη χώρα.

Ο Πούτιν θέλει να κάνει δημοφιλή την ιδέα ότι η Ουκρανία είναι μια χώρα που κατασκευάστηκε από τον Λένιν και τη Σοβιετική Ένωση. Όμως, όπως έχουν επισημάνει άλλες προοδευτικές ομάδες, ποιο έθνος-κράτος δεν είναι προϊόν κατασκευής; Στο όνομα της “αποκομμουνιστικοποίησης”, αυτό που επιθυμεί πραγματικά ο Πούτιν είναι να απαλείψει την εθνική κυριαρχία της Ουκρανίας ακόμα-ακόμα και την εθνική της ταυτότητα, συγκαλύπτοντας παράλληλα την φιλοδοξία του να ξαναχτίσει μια μονοεθνική Ρωσική αυτοκρατορία. Είναι αλήθεια ότι η Ουκρανία δεν θα είχε σχηματιστεί στα τωρινά της σύνορα χωρίς την λενινιστική αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης – καθώς και των αρχών της ισότητας των εθνοτήτων και της ελευθερίας της πολιτικής απόσχισης. Αλλά αυτό που ο Πούτιν δεν τολμά να παραδεχτεί είναι ότι χωρίς μια τέτοια αρχή, η Σοβιετική Ένωση δεν θα είχε κερδίσει από την αρχή την εμπιστοσύνη των δημοκρατιών που την συγκροτούσαν και ότι η 70χρονη ένωση των σοσιαλιστικών δημοκρατιών δεν θα είχε υπάρξει καθόλου.

Η ρητορική είναι υποκριτική και εύθραυστη μπροστά στις πραγματικές γεωπολιτικές δυνάμεις. Στις δεκαετίες που πέρασαν, ανησυχίες για τα “ανθρώπινα δικαιώματα” και “γενοκτονίες” χρησιμοποιούνται συχνά για να δικαιολογούν πολέμους που ξεκίνησε η Δύση. Δεν χρησιμοποίησε και η Ρωσία, φαινομενικά στην αντίπαλη πλευρά, την ίδια ακριβώς ρητορική στην περίπτωση του Ντονμπάς; Παρομοίως, για τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες έσπευσαν γρήγορα να επιβάλλουν κυρώσεις, με βάση ανησυχίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, πού είναι οι κυρώσεις σε βάρος του Ισραήλ όταν έχει υπό κατοχή την Παλαιστίνη και έχει επιβάλει απαρτχάιντ; Πού είναι οι κυρώσεις εναντίον της Σαουδικής Αραβίας που εξακολουθεί να εισβάλει στην Υεμένη προκαλώντας μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή; Για να μην σημειώσουμε ότι πολλές αναλύσεις έχουν επισημάνει από καιρό πως οι οικονομικές κυρώσεις, ενώ μπορούν πραγματικά να αποδυναμώσουν τη δυνατότητα του ρωσικού καθεστώτος να χρηματοδοτεί την πολεμική του μηχανή, θα επιφέρουν μεγαλύτερες επιπτώσεις στον απλό λαό απ’ ό,τι στην ισχυρή ελίτ της Ρωσίας. Αυτό που είναι καθαρό είναι ότι ο δικτάτορας δεν νοιάζεται ποτέ αν ο λαός του υποφέρει.

2.

Αυτός δεν είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στους Ρώσους και τους Ουκρανούς. Είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στον Πούτιν και τον Μπάιντεν και τις υπερδυνάμεις πίσω από αυτούς. Είναι ένας πόλεμος που δεν θα έχει νικητή αλλά θα δημιουργήσει αμέτρητα θύματα.

Είναι ένας πόλεμος ανάμεσα σε ανθρώπους με απλή δικαιοσύνη και ένα κράτος που λατρεύει την ισχύ. Στη Ρωσία, βλέπουμε αμέτρητες αντιπολεμικές φωνές από καθημερινούς ανθρώπους. Δεν είναι ατρόμητοι. Ο καθένας έχει βαθιά επίγνωση ότι ρισκάρει να συλληφθεί επειδή κρατάει ψηλά ένα πλακάτ με το σύνθημα “Όχι στον πόλεμο”, ότι οποιαδήποτε έκφραση απόψεων που διαφωνούν με αυτές του καθεστώτος μπορεί να τον οδηγήσει στη φυλακή, ότι το καθεστώς εκμεταλλεύεται την έκτακτη κατάσταση για να εντείνει την καταστολή των αντιφρονούντων και ότι περισσότερα από 1700 άτομα συνελλήφθησαν από την αστυνομία για διαμαρτυρία την πρώτη μέρα της έναρξης της εισβολής από τον Πούτιν. Παρ’ όλα αυτά, ντροπή και οργή έχουν βγάλει αναρίθμητους Ρώσους έξω στους δρόμους, ξανά και ξανά. Οι διαμαρτυρίες ενάντια στο καθεστώς του Πούτιν δεν περιορίζονται σε αυτόν τον συγκεκριμένο πόλεμο, αν σκεφτούμε ότι ο ρωσικός λαός είχε ήδη εμπλακεί για πολλά χρόνια σε έναν αόρατο πόλεμο εναντίον της κυβέρνησής του σχετικά με την διάχυτη διαφθορά της Μόσχας, την συμπαιγνία με τους ολιγάρχες της ενέργειας, την χειραγώγηση της δημοκρατίας και την χρήση γκάνγκστερ για επιθέσεις στην αντιπολίτευση. Πόσο άτοπο είναι για ένα καθεστώς να ισχυρίζεται ότι θα σώσει ένα άλλο έθνος όταν την ίδια στιγμή καταπιέζει τον δικό του λαό;

Αυτός δεν είναι μόνο ένας πόλεμος επί του πεδίου, είναι επίσης ένας πόλεμος πληροφορίας στο διαδίκτυο. Οι άνθρωποι καταλήγουν να αντιπροσωπεύονται από τα κράτη τους και η ίδια πληροφορία ή έννοια μπορεί να έχει εντελώς αντίθετη σημασία για τα διαφορετικά στρατόπεδα, ή να βρίσκεται σε ομηρία από διαφορετικές προκαταλήψεις. Και τότε, πάνω στην φρενίτιδα και την ανησυχία, αυτές οι στρεβλωμένες ιδέες μεταφέρονται πάνω από όλα τα σύνορα με τους ανέμους του πολέμου. Ζώντας στην Κίνα, έχουμε βρεθεί σε μια παράδοξη θέση αυτού που τα κρατικά ΜΜΕ αποκαλούν ειρωνικά “γνωσιακός πόλεμος”. Η κινεζική κυβέρνηση έχει καταδικαστεί από τη διεθνή κοινότητα για την αμφιλεγόμενη στάση της: υπερασπιζόμενη την ειρήνη από την μια πλευρά, ενώ δυναμώνει τους δεσμούς της με τη Ρωσία, από την άλλη. Στο μεταξύ, κάτω από την προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ και την όλο και περισσότερο ισχυρή λογοκρισία εδώ και πολλά χρόνια, οι Κινέζοι πολίτες του διαδικτύου² θεωρούνται δυστυχώς αυτή τη στιγμή από τον κόσμο ως οι μεγαλύτεροι και πιο ηχηροί υποστηρικτές του Πούτιν. Προοδευτικές αντιπολεμικές φωνές φιμώνονται και διαδηλωτές τιμωρούνται. Όντας ντροπιασμένοι, καταδικάζουμε με δύναμη την μηχανή προπαγάνδας που, για μια ακόμα φορά, “δείχνει ένα ελάφι και το αποκαλεί άλογο”. Την στιγμή που η ρωσική εισβολή είχε μόλις ξεκινήσει, η κυβέρνησή μας ήταν απασχολημένη να ασκεί διώξεις στον δικό της πληθυσμό, σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις κοινής γνώμης που έχει γνωρίσει η Κίνα τα πρόσφατα χρόνια. Ολόκληρο το έθνος ήταν σοκαρισμένο από τις αποκαλύψεις αναρίθμητων περιπτώσεων εμπορίου σάρκας γυναικών που είχαν βασανιστεί και αντιμετωπιστεί ως σκλάβες του σεξ επί δεκαετίες. Αυτά τα εγκλήματα είχαν εξελιχθεί σε μια κοινωνική νόρμα με την συμπαιγνία των τοπικών κυβερνήσεων.

Θα ζούμε για πολύ καιρό σε μια εποχή μετα-αλήθειας στα χρόνια που έρχονται, στην οποία συναισθηματικές διαιρέσεις θα αναλάβουν τον ρόλο της “κοινής λογικής” στη δημόσια ζωή. Συνεπώς, υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του ουκρανικού λαού να καθορίσει την μοίρα του και το δικαίωμα του ρωσικού λαού και των άλλων λαών που ζουν κάτω από αυταρχικά καθεστώτα, να εκφράζουν τις διαφωνίες τους με την κυβέρνησή τους καθώς και να επιδεικνύουν την αλληλεγγύη τους με εκείνους που έχουν δεχτεί την εισβολή. Η “ντροπή” είναι ένα κοινό συναίσθημα που έχει εκφραστεί στη Ρωσία στις πρόσφατες αντιπολεμικές πορείες στους δρόμους και στο διαδίκτυο. Και εμείς, οι Κινέζοι διεθνιστές, μοιραζόμαστε αυτή την ντροπή.

3.

Ο ουκρανικός λαός έχει τις δικές του επιθυμίες και έχει το δικαίωμα να αποφασίσει για τη μοίρα του χωρίς καμμιά παρέμβαση από τον Δυτικό ή τον Ανατολικό ιμπεριαλισμό. Θα πρέπει να απελευθερωθεί από οποιαδήποτε ζημιά γίνεται στο όνομα της “προστασίας” ή της “διάσωσης”. Όμως, την ίδια στιγμή, πρέπει να καταλάβουμε την πολυπλοκότητα και τη βαναυσότητα της διεθνούς πολιτικής, ιδιαίτερα όταν ο ουκρανικός λαός είναι παγιδευμένος ανάμεσα σε δυο αυτοκρατορίες. Αντιμέτωπος με τον πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα, την εισβολή, ακόμα και την απειλή των πυρηνικών όπλων.

Η ουδετερότητα είναι υποκριτική κάτω από τις σημερινές πιεστικές συνθήκες. Ο επιθετικός πόλεμος της Ρωσίας έχει γίνει ασταμάτητος, οπότε η αντίθεση στον πόλεμο αυτοάμυνας της Ουκρανίας θα αντέφασκε με τον ισχυρισμό των ακτιβιστών, που είναι ενάντια στον πόλεμο, να σταθούν στο πλευρό των θυμάτων. Πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του ουκρανικού λαού που υπερασπίζεται τη χώρα του, στο πλευρό των λαών της Ρωσίας και της Λευκορωσίας που διακινδυνεύουν τις ζωές τους διαδηλώνοντας ενάντια στο κράτος τους, και στο πλευρό των ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο που διψούν για ειρήνη και καταδικάζουν τον πόλεμο. Η διεθνής κοινότητα πρέπει να σεβαστεί και να ανταποκριθεί στα αιτήματα του ουκρανικού λαού και να προσφέρει πρακτική βοήθεια, και αυτό πρέπει να περιλαμβάνει και εμάς. Πιστεύουμε ότι τα Νατοϊκά στρατεύματα δεν θα αλλάξουν την κατάσταση, και το μόνο που θα κάνουν είναι να αυξήσουν την πιθανότητα ενός παγκοσμίου πολέμου – που είναι το τελευταίο πράγμα που θέλουμε να δούμε. Μοιραζόμαστε την άποψη όσων έχουν προηγηθεί από μας, αντιιμπεριαλιστών με αίσθημα υπευθυνότητας, οι οποίοι στα αντιπολεμικά κινήματα στη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ δεν καλούσαν την Σοβιετική Ένωση να παρέμβει ως αντίβαρο στην ισχύ των ΗΠΑ, αλλά υποστήριξαν την παράδοση από αυτήν όπλων στην βιετναμέζικη αντίσταση. Σήμερα, υπάρχουν επίσης και κυβερνοόπλα. Ομάδες χάκερ προκαλούν διακοπές σε ιστοτόπους της ρωσικής κυβέρνησης και στα καθεστωτικά ΜΜΕ, σε δικτυακούς τόπους χαρτογράφησης, προκαλώντας παρεμβολές στην πορεία των ρωσικών στρατευμάτων στο πολεμικό πεδίο, και σε αρένες κοινής γνώμης, σε ένδειξη αλληλεγγύης στα θύματα της εισβολής. Αυτές οι προσπάθειες διαμορφώνουν από κοινού το κυβερνοέδαφος της προοδευτικής πλευράς σε αυτόν τον πόλεμο. Οι διεθνιστές έχουν ένα βασικό καθήκον να υπερασπιστούν εκείνους που σύρονται σε δίκαιους πολέμους αντίστασης για να αγωνιστούν ενάντια στους εισβολείς.

Δεν μπορείς να καταστρέψεις τη μαγεία με μαγεία. Αυτό στο οποίο καλούμε δεν είναι ένα φευγαλεό αντιπολεμικό πάθος ή ένα είδος καταύπασης πυρός, που συγκαλύπτει πιο βαθιές και αόρατες συγκρούσεις, αλλά την εγκατάλειψη των ψυχροπολεμικών λογικών και των ρητορικών θεατρινισμών. Θα πρέπει να γίνουν πρακτικές προσπάθειες για να οικοδομηθεί ξανά η ειρήνη στην Ουκρανία, και όχι μόνο σε αυτήν, και για να απορριφθούν όλες οι πολιτικές ηγεμονικής ισχύος και κρατικής ηγεμονίας, για το ξερίζωμα όλων των ψευδαισθήσεων σχετικά με τον πόλεμο.

Μια ομάδα διεθνιστών από την ηπειρωτική Κίνα

1η Μαρτίου 2022