Μια παγκόσμια ματιά στην καταστολή: η απεργία στις φυλακές και η εβδομάδα αλληλεγγύης στους αναρχικούς φυλακισμένους

των CrimethInc¹

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, βρίσκεται σε εξέλιξη μια, πρακτικά χωρίς προηγούμενο, απεργία στις φυλακές, θέτοντας καινούρια προηγούμενα για τον συντονισμό μεταξύ αγώνων στις φυλακές και κέντρα κράτησης και για την αλληλεγγύη από όσους είναι έξω από τα κάγκελα. Εν τω μεταξύ, η εβδομάδα 23-30 Αυγούστου είναι η έκτη ετήσια εβδομάδα παγκόσμιας αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους αναρχικούς, στην οποία αναρχικοί σε ολόκληρο τον κόσμο συντονίζουν τους αγώνες αλληλεγγύης ανάμεσα σε διαφορετικές χώρες και ηπείρους. Πιστεύουμε πολύ έντονα ότι κάθε κρατούμενος είναι πολιτικός κρατούμενος, και ότι ο καλλίτερος τρόπος να υποστηρίξουμε τους φυλακισμένους αναρχικούς είναι να οικοδομήσουμε ένα κίνημα ενάντια στο ίδιο το σωφρονιστικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Την ίδια στιγμή, η εβδομάδα παγκόσμιας αλληλεγγύης είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να ενημερωθούμε από τους συντρόφους μας από άλλα σημεία του κόσμου σχετικά με τις διαφορετικές στρατηγικές καταστολής που διάφορες κυβερνήσεις εφαρμόζουν σήμερα και πώς να τις αντιμετωπίσουμε.

Στο κείμενο που ακολουθεί, θα εξερευνήσουμε σύγχρονα μοντέλα καταστολής που στοχεύουν αναρχικούς σ’ ολόκληρο τον κόσμο και μερικούς από τους τρόπους που κινήματα έχουν απαντήσει. Κοιτώντας σ’ αυτόν τον μικρόκοσμο του τρόπου με τον οποίον λειτουργεί η καταστολή σε σχέση με τον ευρύτερο πληθυσμό μπορεί να μας δώσει έναν τρόπο να καταλάβουμε την αλληλεγγύη στους κρατούμενους ως ένα μέρος των ευρύτερων αγώνων ενάντια στις φυλακές με στόχο την ελευθερία για όλους. Ως αναρχικοί, στοχεύουμε να αναλύσουμε τις κατασταλτικές τακτικές του κράτους ώστε να αναπτύξουμε καλλίτερες πρακτικές ασφάλειας, να οικοδομήσουμε διεθνείς συνδέσεις και να βελτιώσουμε τις ικανότητές μας στην αλληλοϋποστήριξη και την φροντίδα μεταξύ μας.

Κύματα καταστολής, 2017-2018

Οι δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα έχουν δει μια σταθερή εντατικοποίηση της καταστολής κατευθυνόμενης στους αναρχικούς και τους συντρόφους τους. Μερικά από τα πιο γνωστά παραδείγματα των λίγων προηγούμενων χρόνων περιλαμβάνουν την υπόθεση Tarnac στη Γαλλία, μια έρευνα για την “τρομοκρατίας” που ξεκίνησε το 2008 και ολοκληρώθηκε φέτος με την πλήρη αθώωση όλων των κατηγορουμένων· τις επιχειρήσεις Pandora, Piñata, και Pandora 2 στην Ισπανία, που ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2014 και τελείωσε φέτος· η υπόθεση Scripta Manent στην Ιταλία, από το 2017· η επιχείρηση Fenix στην Δημοκρατία της Τσεχίας, από την άνοιξη του 2015· τις εφόδους που η αστυνομία έχει διεξαγάγει σε ολόκληρη την Ευρώπη μετά τη μάχη του Αμβούργου το καλοκαίρι του 2017· την υπόθεση εμπρησμών για τους τρεις της Βαρσοβίας στην Πολωνία, 2016-2017· και τη μαζική καταστολή στις Ηνωμένες Πολιτείες ως αποτέλεσμα της κατάληψης του Standing Rock και την αντίσταση στην ορκομωσία του Τραμπ, με την τελευταία αυτή υπόθεση να κλείνει τον Ιούλιο που μόλις μας πέρασε. Είμαστε επίσης μάρτυρες της συνεχιζόμενης καταστολής από το δικτατορικό καθεστώς στη Λευκορωσία όπως και στη Ρωσία, πιο πρόσφατα με την υπόθεση του “Δικτύου”.

Σε ολόκληρο τον κόσμο, τα κράτη και οι αστυνομίες τους επιλέγουν από την ίδια “ποικιλία” τακτικών για να επιτύχουν τον ίδιο σκοπό. Οι συγκεκριμένες επιλογές που κάνουν μπορεί να ποικίλουν ανάλογα με το συγκεκριμένο πλαίσιο, αλλά η “εργαλειοθήκη” και οι θεμελιώδεις στόχοι είναι οι ίδιοι.

Για παράδειγμα, τα ίδια υπολογιστικά προγράμματα χρησιμοποιούνται σε αρκετές διαφορετικές χώρες για να ασκούν λογοκρισία στο διαδίκτυο. Σε μερικές χρησιμοποιούνται μόνο για να κλείνουν μερικούς ιστότοπους ενώ αλλού μπλοκάρουν ένα πολύ ευρύ πεδίο περιεχομένου· αλλά οι ίδιες αρχές είναι επί τω έργω και στις δυο περιπτώσεις και το μόνο που απαιτείται ώστε η πρώτη περίπτωση να γίνει η δεύτερη είναι οι αρχές να επιλέξουν μερικά επιπλέον κουτάκια στο κατασταλτικό λογισμικό. Το ίδιο ισχύει και για άλλες μορφές αστυνομικής καταστολής. Αυτό δείχνει με ποιο τρόπο η διαφορά ανάμεσα σε μια υποτιθέμενα ανεκτική φιλελεύθερη δημοκρατία και σε μια αυταρχική δικτατορία είναι ποσοτική και όχι ποιοτική.

Όταν μια αστυνομία αναπτύσσει μια καινούρια στρατηγική ή αρχίζει να εφαρμόζει μια ειδική τακτική πιο συχνά σε ένα σημείο του κόσμου, αυτές συχνά διαδίδονται και σε άλλες αστυνομικές αρχές σε ολόκληρο τον κόσμο. Για παράδειγμα, μπορούμε να συνδέσουμε τις διάφορες περιπτώσεις παγιδεύσεων στις ΗΠΑ – Eric McDavid, David McKay, Bradley Crowder, Matthew DePalma, τους 3 του NATO 3, τους 5 του Cleveland – και την περίπτωση της επιχείρησης Fenix στην Δημοκρατία της Τσεχίας, αργότερα, στις οποίες διάφοροι προβοκάτορες πράκτορες [agents provocateurs] προσπάθησαν να παρασύρουν/δελεάσουν άτομα στον σχεδιασμό μιας επίθεσης σε ένα στρατιωτικό τραίνο και να επιτεθούν σε μια ομάδα εκκενώσεων της αστυνομίας με βόμβες μολότωφ. Αρχικά, η Επιχείρηση Fenix είχε σχεδιαστεί σαν μια εκστρατεία ενάντια στο Δίκτυο Επαναστατικών Πυρήνων [Network of Revolutionary Cells], ένα δίκτυο που είχε αναλάβει την ευθύνη για μια σειρά εμπρησμών κατά αστυνομικών και καπιταλιστικών στόχων· τελικά, έκλεισε σαν μια ανεπιτυχής προσπάθεια να στιγματιστούν οι αναρχικοί και να αποκατασταθεί η νομιμοποίηση της τσέχικης αστυνομίας στα μάτια του κοινού.

Ανάλογα, μπορούμε επίσης να κατανοήσουμε την Επιχείρηση Fenix στο πλαίσιο δεκάδων προσπαθειών της αστυνομίας στην Ιταλία, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, την Ισπανία και αλλού να δημιουργήσει ένα προηγούμενο τρομοκρατικών υποθέσεων συνομωσίας με τις οποίες να δυσφημίσει και να φυλακίσει αναρχικούς. Κοιτώντας τες μεμονωμένα, η δίκη Μarini στην Ιταλία, η υπόθεση των 9 της Tarnac, οι επιχειρήσεις Pandora και Piñata, και η Επιχείρηση Fenix δεν είναι τίποτα άλλο από μπερδεμένα παραδείγματα εισαγγελικών υπερβάσεων. Αλλά όταν τις δούμε ως τμήμα ενός παγκόσμιου προτύπου με το οποίο οι κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους προσπαθούν να βρουν μια καινούρια μέθοδο για να εξουδετερώσουν τα δίκτυα που συνδέουν δημοφιλή κοινωνικά κινήματα, τότε μπορούμε να αναγνωρίσουμε αυτό που όλες έχουν κοινό. Σ’ αυτό το πλαίσιο, γίνεται επίσης φανερό πώς η τακτική της Ρωσικής αστυνομίας να βασανίζει συλληφθέντες ώστε να υπογράφουν ψευδείς ομολογίες θα μπορούσε να επεκταθεί σε άλλες χώρες, αν δεν κινηθούμε άμεσα για να τις δημοσιοποιήσουμε. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να υιοθετήσουμε μια παγκόσμια προσέγγιση στη μελέτη των κρατικών στρατηγικών καταστολής.

Αναπτυσσόμενη διεθνής αστυνομική συνεργασία

Σε ολόκληρο τον κόσμο, οι αστυνομικές δυνάμεις συνεργάζονται περισσότερο από ποτέ. Η καταστολή σε ολόκληρη την έκταση της Ευρώπης καταδεικνύει την συνεργασία των αστυνομικών αρχών και την εφαρμογή στην πράξη των αντιτρομοκρατικών και αντιεξτρεμιστικών νόμων.

Η πρόσφατη ληστεία τράπεζας στο Άαχεν της Γερμανίας το απεικονίζει παραστατικά: ένα ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, το μοίρασμα πληροφοριών μεταξύ των αστυνομικών αρχών και η εντατικοποίηση της συνεργασίας μεταξύ διαφόρων δικαστικών αρχών στον απόηχο δυο απαλλοτριώσεων τραπεζών το 2013 και το 2014. Η ισπανική και η γερμανική αστυνομία συνεργάστηκαν στη λήψη του DNA των υποτιθέμενων δραστών, οι οποίοι και καταδικάστηκαν για τη ληστεία της Pax Bank, της τράπεζας της Καθολικής Εκκλησίας.

Μπορούμε να δούμε επίσης ενδείεξεις αυτής της τάσης στην τελευταία υπόθεση που σχετίζεται με την εκστρατεία SHAC (Stop Huntingdon Animal Cruelty), που είχε σαν στόχο τον κρατούμενο αυτή τη στιγμή αγωνιστή για την απελευθέρωση των ζώων Sven van Hasselt. Έξι ευρωπαϊκά κράτη συνεργάστηκαν για τη σύλληψή του.

Βλέπουμε επίσης τις αστυνομίες σε διάφορες χώρες να ανταλλάσουν εκπαιδευτικά προγράμματα και εμπειρία σε μια πιο οργανωμένη βάση. Για παράδειγμα, το Κολλέγιο της Ευρωπαϊκής Αστυνομίας (CEPOL) οργάνωσε ένα σεμινάριο για την τρομοκρατία στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 2012, στο οποίο οι ιταλικές αρχές πρόσφεραν μια σε βάθος επισκόπιση τηων κατασταλτικών μέτρων που έχουν χρησιμοποιήσει ενάντια στο ανατρεπτικό αναρχικό κίνημα. Το Γραφείο της Ευρωπαϊκής Αστυνομίας (EUROPAL) δημοσιεύει μια ετήσια έκθεση, την “Έκθεση για την Κατάσταση και τις Τάσεις στην Τρομοκρατία” (Terrorism Situation and Trend Report, TE-SAT), στην οποία μπορεί να βρει κανείς ένα κεφάλαιο αφιερωμένο στην υποτιθέμενη αριστερή και αναρχική “τρομοκρατία”. Αυτό το είδος συνεργασίας έχει αποκτήσει ώθηση και σε άλλες περιοχές, όπως στο Κέντρο Πληροφοριών και Καταστάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (European Union Intelligence and Situation Center, SitCen)· τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνεργάζονται επίσης στο νομικό επίπεδο μέσω θεσμών όπως η Eurojust.

Κυβερνήσεις στον παγκόσμιο Βορρά εξοπλίζουν και εκπαιδεύουν τακτικά κράτη στον παγκόσμιο Νότο στην χρήση των τεχνολογιών τους και την εφαρμογή των καρασταλτικών τους στρατηγικών. Για παράδειγμα, η Γερμανίας και το Ισραήλ πλούτισαν πουλώντας εξοπλισμό στη Βραζιλία ενόψει του παγκοσμίου κυπέλλου ποδοσφαίρου του 2014. Σε ένα ακραίο παράδειγμα αυτού, η Μεγάλη Βρετανία προσπαθεί τώρα να δώσει ως υπεργολαβία τη φυλάκιση στην Αφρική, χτίζοντας μια καινούρια πτέρυγα φυλακών στη Νιγηρία. Όλα αυτά αποτελούν πολύ καλούς λόγους για να συνδέσουμε τους αγώνες μας.

Ο Λόγος περί Τρομοκρατίας και η Νομοθεσία

Οι νόμοι και η ρητορική ενάντια στον “εξτρεμισμό” και την “τρομοκρατία” είναι μερικά από τα πιο ισχυρά σύγχρονα εργαλεία για την ποινικοποίηση και την απονομιμοποίηση των κοινωνικών αγώνων. Πολλά κράτη ανέπτυξαν αντιτρομοκρατικούς νόμους ως αποτέλεσμα της προηγούμενης γενιάς των πολιτικών κινημάτων όπως οι Βασκικές αυτονομιστικές ομάδες στην Ισπανία ή η Φράξια Κόκκινος Στρατός (Red Army Faction, RAF) στη Γερμανία τη δεκαετία του 1970. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό μπορεί να καθιστά τον πλαίσιο της “τρομοκρατίας” κάπως ξεπερασμένο όταν έχουμε να κάνουμε με τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα, που συνήθως δεν έχουν τυπικές ιεραρχίες όπως η RAF.

Η κύρια λειτουργία του πλαισίου για την “τρομοκρατία” είναι η νομιμοποίηση της αναστολής των νομικών δικαιωμάτων, ώστε να δώσει τη δύναμη στην αστυνομία να εφαρμόζει μια χωρίς όρια επιτήρηση, επ’ αόριστον κράτηση χωρίς κατηγορίες ή δίκη, πλήρη απομόνωση στη φυλακή, βασανιστήρια – όλες τις τακτικές που κάποτε χρησιμοποιούνταν για τη διατήρηση των αποικιοκρατικών καθεστώτων, των μοναρχιών και των δικτατοριών. Μετά τις 11 Σεπτεμβρίου 2001 και την προκήρυξη του αποκαλούμενου “πολέμου στον τρόμο”, αντιτρομοκρατικοί νόμοι έχουν αναβαθμιστεί σε ολόκληρο τον κόσμο ώστε να καταστήσουν αυτές τις τακτικές διαθέσιμες για την καταστολή οποιουδήποτε που μπορεί πιθανόν να απειλήσει τη σταθερότητα της τάξης που βασιλεύει.

Αυτός είναι ο λόγος που οι περισσότερες φιλελεύθερες ευρωπαϊκές δημοκρατίες μπορούν να συμφωνούν με τις αρχές μιας ουσιαστικά δικτατορίας όπως η Ρωσία του Πούτιν ότι το ίδιο νομικό πλαίσιο θα έπρεπε να εφαρμόζεται ενάντια τόσο στους αναρχικούς που υπερασπίζονται το κοινό ενάντια στην αστυνομική βία όσο και τους φονταμενταλιστές που πραγματοποιούν επιθέσεις σε τυχαίους πολίτες για το Ισλαμικό Κράτος. Αυτές οι δυο περιπτώσεις δεν έχουν τίποτα κοινό σε όρους τακτικής ή στόχων· το μόνο πράγμα που τις συνδέει είναι ότι αμφότερες αμφισβητούν την συγκεντρωτική εξουσία της κυρίαρχης κυβέρνησης.

Καταστολή: μια διεθνής γλώσσα με τοπικές διαλέκτους

“Βρες αυτό στο οποίο οποιοιδήποτε άνθρωποι θα υποταχθούν σιωπηρά και έχεις τα ακριβές μέτρο του άδικου και του λάθους που θα τους επιβληθεί”, Frederick Douglass.

Υπάρχουν κάποιες καινούριες εξελίξεις στο πεδίο της κρατικής καταστολής. Για παράδειγμα, βλέπουμε μια ραγδαία ανάπτυξη των κατασταλτικών τακτικών στη Ρωσία στην περίπτωση της υπόθεσης “Δίκτυο”, στην οποία πολλοί ακτιβιστές έχουν απαχθεί, απειληθεί, χτυπηθεί και βασανιστεί με ηλεκτροσόκ, κρεμασμένοι ανάποδα και άλλες μεθόδους. Χρησιμοποιώντας αυτές τις τακτικές, οι μπάτσοι των ρωσικών δυνάμεων ασφαλείας (της FSB, διαδόχου της KGB) έχουν εξαναγκάσει συλληφθέντες να υπογράψουν ψευδείς ομολογίες που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μιας κατασκευασμένης ομάδας που αποκαλείται “το Δίκτυο” και η οποία υποτίθεται ότι εκτελούσε τρομοκρατικές επιθέσεις στη διάρκεια των προεδρικών εκλογών τον Μάρτιο του 2018 και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου της FIFA. Αυτές οι τακτικές δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα φόβου, απομόνωσης και αβεβαιότητας στη Ρωσία, καθιστώντας πολύ δύσκολη την κινητοποίηση των αλληλέγγυων.

Η καινοτομία εδώ έγκειται στην χρήση βασανιστηρίων για την επιβεβαίωση ενός “τρομοκρατικού δικτύου” που έχει εφευρεθεί από το κράτος. Ο βασανισμός δεν είναι κάτι καινούριο για τους αναρχικούς και άλλους κρατούμενους στις μετα-σοβιετικε χώρες· παραμένει ένα από πιο ισχυρά εργαλεία στο πλαίσιο ενός ποινικού συστήματος του οποίου η διαφορά είναι περιβόητη και το οποίο είναι εξαιρετικά ανεκτικό προς την αστυνομία, παρέχοντάς της ακόμα μικρότερη νομική εποπτεία από αυτήν που ασκείται στην αστυνομία χωρών όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Το πλαίσιο στη Ρωσία και τη Λευκορωσία ξεχωρίζουν στο ότι και στις δυο περιπτώσεις το κράτος είναι ανοιχτά αυταρχικό, χωρίς να διστάζει να καταστέλλει βίαια ακόμα και τις πιο βασικές μορφές έκφρασης όπως το άνοιγμα πανώ σε δημόσιους χώρους.

Προς το παρόν, αυτή η στρατηγική φαίνεται να έχει αποτελέσματα στη Ρωσία και τη Λευκορωσία αλλά, μακροπρόθεσμα, η ωμή καταστολή καθιστά τις αρχές ευάλλωτες σε ξαφνικά ξεσπάσματα καταπιεσμένου [pent-up] θυμού. Στη Λευκορωσία, για παράδειγμα, παρά την τεράστια πίεση από την αυταρχική κυβέρνηση, οι αναρχικοί ήταν στην πρώτη γραμμή ενός από τα πιο δυνατά κοινωνικά κινήματα του 2017.

Σε αντιδιαστολή, στις “Δυτικές” χώρες, βλέπουμε πιο νομικίστικες στρατηγικές καταστολής, όπως υπερβολικά υψηλές εγγυήσεις και ακραίους όρους αποφυλάκισης που λειτουργούν απομονώνοντας και κατευνάζοντας τα άτομα μέσω της παραίτησης/μεταμέλειας [attrition]. Αυτό αντιπροσωπεύει λεπτότερες μορφές καταστολής που είναι περισσότερο αποδεκτές κοινωνικά σε όσους αρέσκονται να πιστεύουν ότι είναι πολίτες μιας δημοκρατίας. Μια ερευνητική έκθεση της αστυνομίας περιέγραψε την καταστολή της εκστρατείας SHAC σαν μια διαδικασία “αποκεφαλισμού της ηγεσίας” που επιτεύχθηκε μέσω μεγάλων ποινών φυλάκισης και εξοντωτικών εγγυήσεων και περιορισμών μετά την αποφυλάκιση που στόχευαν στην απόλυτη απομόνωση των ατόμων από τα κινήματά τους.

Η συνεργασία των αστυνομιών μεταξύ διαφορετικών ευρωπαϊκών κρατών δεν παίρνει πάντα την ίδια μορφή. Για παράδειγμα, ενώ διάφορα συνέδρια στην Ελλάδα, την Ιταλία και τη Γερμανία διεξάγονται με θέμα την αναρχική “τρομοκρατία” και “εξτρεμισμό”, χώρες που έχουν την εμπειρία λιγότερων μαχητικών δράσεων και μικρότερη λαϊκή “ανησυχία”, εφαρμόζουν διαφορετικές προσεγγίσεις. Πολλές χώρες διεξάγουν συναντήσεις των υπηρεσιών πληροφοριών με το πρόσχημα/μεταμφίεση ακαδημαϊκών ερευνών στη “μελέτη του εξτρεμισμού και της τρομοκρατίας”, ώστε να καταγράψουν την παρουσία συγκεκριμένων ιδεών ή τακτικών. Αυτό ήταν φανερό στην Τσεχία, όπου τέτοιες μελέτες χρησιμοποιήθηκαν για να αναλυθεί το τοπικό αναρχικό κίνημα. Για παράδειγμα, παρά την έλλειψη οποιωνδήποτε αποδείξιμων συνδέσεων με την FAI/FRI ή τη Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, πρόσφατες αναρχικές δράσεις στην Τσεχία από το Δίκτυο Επαναστατικών Πυρήνων περιγράφηκαν και επέσυραν κατηγορίες κυρίως μέσω ακαδημαϊκών και αστυνομικών ερευνών/μελετών που τις παρουσίαζαν ως μια επίδειξη/εμφάνιση των προηγούμενων ομάδων.

Μαθαίνοντας από πετυχημένες εκστρατείες υποστήριξης

“Μαθαίνουμε χίλιες φορές περισσότερα από την ήττα παρά από τη νίκη”. Ed Mead, μέλος της Ταξιαρχίας George Jackson και των Αντρών ενάντια στον Σεξισμό, επί πολλά χρόνια κρατούμενος και ομοφυλόφιλος αγωνιστής της ελευθερίας [liberationist].

Δεν είναι εύκολο να μετρήσουμε την αποτελεσματικότητα της καταστολής. Μια κατασταλτική εκστρατεία θα μπορούσε να ειπωθεί ότι είναι πετυχημένη αν οι στόχοι καταδικάζονται με μακροχρόνιες ποινές – ή αν το κίνημα με το οποίο σχετίζονται ουσιαστικά διαιρούνται, κατευνάζονται ή καταστρέφονται – ή αν οι κοινωνικοί αγώνες στους οποίους εμπλέκεται το κίνημα συμβιβάζονται ή γίνονται αντικείμενο ιδιοποίησης [co-opted].

Με αυτή την έννοια, για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Επιχείρηση Fenix ήταν ανεπιτυχής γιατί οι ποινικές κατηγορίες που ασκήθηκαν δεν είχαν αποτέλεσμα. Όμως, η τσέχικη αστυνομία μπόρεσε να συλλέξει μια τεράστια ποσότητα δεδομένων για το αναρχικό κίνημα στην Τσεχία – και παρά το ότι απέτυχε να κερδίσει την υπόθεση κατά των εναγομένων, πέτυχε να ενσταλλάξει αντιτρομοκρατική ρητορική και “αντι-εξτρεμιστική” αίσθημα στον δημόσιο λόγο. Παρ’ όλα αυτά, όμως, οι αναρχικοί στην Τσεχία κέρδισαν σημαντική υποστήριξη από ολόκληρο τον κόσμο, κάτι πολύ σημαντικό για ανθρώπους που ήταν πίσω από τα σίδερα, απομονωμένοι και φορτωμένοι με κατηγορίες για “εξτρεμισμό”.

Μια από τις πιο εμπνευστικές πρόσφατες εκστρατείες υποστήριξης ήταν η υπεράσπιση των συλληφθέντων για την υπόθεση “J20” [δηλαδή, από τα γεγονότα στη διάρκεια της τελετής ορκομωσίας του Τραμπ στις 20 Ιανουαρίου 2016] στις ΗΠΑ, μια υπόθεση που τελείωσε με μια σχεδόν ολοκληρωτική ήττα του κράτους. Μπορούμε να δούμε ένα ακόμα τέτοιο παράδειγμα πηγή έμπνευσης, κάτω από πολύ λιγότερο ευνοϊκές συνθήκες στην εκστρατεία ενάντια στην συνεχιζόμενη υπόθεση “τρομοκρατίας” για το “Δίκτυο” στη Ρωσία, για την οποία οι γονείς των κατηγορουμένων έχουν δημιουργήσει ένα “Δίκτυο Γονιών” υποστήριξης των παιδιών τους και αντίθεσης στο απολυταρχικό καθεστώς.

Αναλαμβάνοντας την άμυνα του κινήματος

Η καταστολή συχνά επιβάλλει απομόνωση και άλλες κακουχίες. Καθένας είναι μοναδικός αλλά, γενικά, όσοι βρίσκονται στο άκρο που δέχεται την καταστολή χρειάζονται μερικά κοινά πράγματα: οικονομική και συναισθηματική υποστήριξη, υποστήριξη για τις οικογένειες και τους φίλους των κατηγορουμένων, ασφαλή ή τουλάχιστον αξιόπιστα κανάλια επικοινωνίας, δημοσιότητα σχετικά με την υπόθεση και – το σπουδαιότερο απ’ όλα – συνέχιση του αγώνα.

Διαφορετικές ομάδες μπορούν να παίξουν διαφορετικούς ρόλους στον αγώνα ενάντια στην καταστολή. Υπάρχουν ομάδες που σχηματίζονται για να αντιδράσουν στα κατασταλτικά χτυπήματα, όπως η εκστρατεία για την υποστήριξη των κατηγορουμένων της υπόθεσης J20, ή η Solidarat Rebel, που διαχέει πληροφορίες σχετικά με την υπόθεση της ληστείας τράπεζας στο Άαχεν, ή η πρωτοβουλία Antifenix, που προάγει την ανάλυση και την αντίσταση ενάντια στην Επιχείρηση Fenix στην Τσεχία. Αυτά τα εγχειρήματα είναι πολύ σημαντικά γιατί ανταποκρίνονται σε μια άμεση και επείγουσα ανάγκη για υποστήριξη. Υπάρχουν επίσης ομάδες που διατηρούν συνεπείς και μακροχρόνιες μορφές οργάνωσης ενάντια στην καταστολή, όπως ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός (Anarchist Black Cross, ABC). Ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός είναι ένα διεθνές δίκτυο αναρχικών ομάδων, με ιστορία ενός αιώνα, που εμπλέκονται στην πρακτική αλληλεγγύη προς τους φυλακισμένους.

Μπορούμε να εργαστούμε σε αρκετά επίπεδα για να αντισταθούμε στην καταστολή. Μπορούμε να ενισχύσουμε την εγρήγορση σχετικά με την σκοπιμότητα της κουλτούρας ασφάλειας και των διαφορετικών τακτικών καταστολής ώστε να προετοιμαστούμε για την αναπόφευκτη απάντηση του κράτους στις προσπάθειές μας για έναν καλλίτερο κόσμο. Μπορούμε επίσης να συγκεντρώνουμε υλικούς πόρους – μαζεύοντας χρήματα για την πληρωμή των νομικών εξόδων και άλλων σχετικών εξόδων όπως έξοδα μετακίνησης καθώς και για την υποστήριξη των φυλακισμένων στη διάρκεια της ποινής τους και μετά την αποφυλάκισή τους. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την οργάνωση εκδηλώσεων συλλογής χρημάτων ή ακόμα και την αναζήτηση οικονομικών δωρεών με άλλους τρόπους. Το πιο σημαντικό, πρέπει να δίνουμε φροντίδα και συναισθηματική υποστήριξη σε όσους στοχοποιεί η καταπίεση και σε αυτούς που τους υποστηρίζουν.

Τέλος, μπορούμε να διαδίδουμε πληροφόρηση σχετικά με νομικές υποθέσεις και φυλακισμένους καθώς και σχετικά με το πώς να κάνουμε υποστηρικτική δουλειά μέσα από διάφορα κανάλια μέσων ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένων ιστότοπων, φυλλαδίων, ηχογραφημένων εκπομπών, βιβλίων, speaking tours και κοινωνικών δικτύων, τόσο εικονικών όσο και πραγματικών. Για παράδειγμα, αυτό το zine, που έχουν συνθέσει διάφορες ομάδες του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού (ABC) από ολόκληρη την Ευρώπη εισάγει τις βασικές αρχές της οργάνωσής του.

Πρέπει να κατανοήσουμε τις προσπάθειές μας για την υποστήριξη συγκεκριμένων φυλακισμένων ως μέρος ενός πολύ ευρύτερου αγώνα ενάντια στις ίδιες τις φυλακές. Αν οργανωνόμαστε ήδη σε αλληλεγγύη με τους φυλακισμένους γενικά, οι αναρχικοί κρατούμενοι θα είναι σε πολύ καλλίτερη θέση. Αυτό σημαίνει να υποστηρίζουμε την οργάνωση των φυλακισμένων, να δρούμε σε αλληλεγγύη έξω από τις φυλακές όταν οι φυλακισμένοι εξεγείρονται και να διαχέουμε έναν δημοφιλή λόγο που ταυτοποιεί όλα όσα ο καθένας θέλει να “κερδίσει” από την διάλυση του βιομηχανο-σωφρονιστικού συμπλέγματος.

Από μια εβδομάδα αλληλεγγύης στην κατάργηση κάθε φυλακής

Οι αναρχικοί μάχονται στις πρώτες γραμμές του αγώνα ενάντια στην κοινωνία-φυλακή μαζί με άλλους φτωχούς, έγχρωμους, αυτόχθονες και οποιονδήποτε άλλο στοχοποιείται από το σωφρονιστικό σύστημα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η έκτη ετήσια εβδομάδα αλληλεγγύης με τους αναρχικούς φυλακισμένους είναι μια από τις πολλές ευκαιρίες να συνδέσουμε όλους αυτούς τους διαφορετικούς αγώνες, επιδιώκοντας να θέσουν ένα παράδειγμα γι’ αυτό με το οποίο μπορεί να μοιάζει η μακροπρόθεσμη συντονισμένη αντικατασταλτική δουλειά. Η ημέρα της έναρξης της εβδομάδας είναι η επέτειος της εκτέλεσης των Σάκο και Βαντσέτι, δυο Ιταλών αναρχικών, το 1927. Καταδικάστηκαν με ελάχιστες ενδείξεις, τιμωρούμενοι πάνω απ’ όλα για τις αναρχικές τους απόψεις.

Οι αναρχικοί δεν είναι πάντα ο κύριος στόχος του κράτους, το οποίο κατά προτεραιότητα επιτίθεται σε ανθρώπους Αφρικανικής καταγωγής, μετανάστες, Μουσουλμάνους και άλλες εθνικές ομάδες στο άκρο της άσκησης της αποικιοκρατικής βίας. Παρ’ όλα αυτά, είναι σχεδόν πάντα κάπου μέσα στη λίστα των στόχων επειδή οι αξίες τους και οι δράσεις τους απειλούν την ηγεμονία του κράτους. Η φυλακή είναι η κόλλα που κρατά τον καπιταλισμό, την πατριαρχία και τον ρατσισμό ενωμένους. Καθώς αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία βασισμένη στην συνεργασία, την αμοιβαία βοήθεια, την ελευθερία και την ισότητα, αναπόφευκτα ερχόμαστε σε σύγκρουση με την αστυνομία και το σύστημα των φυλακών. Ας οικοδομήσουμε ένα ευρύ κίνημα ενάντια τους.

Όσο υπάρχουν φυλακές, οι πιο θαρραλέοι, ευαίσθητοι και όμορφοι ανάμεσά μας θα καταλήξουν σ’ αυτές, και οι πιο θαρραλέοι, ευαίσθητοι και όμορφοι από τους υπόλοιπους δεν θα είναι προσβάσιμοι. Καθένας από μας μπορεί να βρεθεί φυλακισμένος. Κανείς δεν είναι πραγματικά ελεύθερος μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι.

Περισσότερο διάβασμα

Till All Are Free – το δίκτυο που οργανώνει την Διεθνή Εβδομάδα Αλληλεγγύης με τους Αναρχικούς Φυλακισμένους

Repression Patterns in Europe