Κριτική των γεγονότων στο Αμβούργο

Mouvement Autonome Revolutionnaire¹

“Μια σύντομη υπενθύμιση των γεγονότων, ειδωμένη από το εσωτερικό, πέρα από την θριαμβολογική προπαγάνδα.

Υπάρχει επίσης και ένα προσωπικό σχόλιο: το ζήτημα δεν είναι τόσο κατά πόσον το Αμβούργο νίκησε την αστυνομία ή όχι, αλλά να αναγνωρίσουμε ότι όσο υπάρχει μια αστυνομική δύναμη δεν πρόκειται να νικηθεί, η καθαρά στρατιωτική νίκη είναι οπωσήποτε έξω από τις δυνατότητές μας. Το διακύβευμα είναι να καταργήσουμε την κοινωνική σχέση που κάνει να υπάρχει η αστυνομία, με άλλα λόγια, να εξασφαλίσουμε συγκεκριμένα ότι η αξία δεν κυκλοφορεί πλέον, να καταργήσουμε την ανταλλαγή της αγοράς και την παραγωγή, όχι μόνο μέσω λεηλασιών και σαμποτάζ αλλά μέσω της χαριστικής παραγωγής και της ελεύθερης παραγωγής των μέσων ύπαρξης και αγώνα. Αυτό που διακυβεύεται είναι να θεμελιώσουμε κομμουνιστικές σχέσεις ανάμεσα στα άτομα, σχέσεις που δεν θα κρατάνε για μια νύχτα αλλά θα επιβάλλονται ως η ίδια η πραγματικότητα. Η ένοπλη πάλη, αν είναι αναπόφευκτη, είναι μόνο ένα εργαλείο ανάμεσα σε άλλα για να το επιτρέψουν αυτό. Επιπλέον, η εξεγερτική ένοπλη πάλη έχει πολύ λίγα κοινά, όσον αφορά την τακτική και τους στόχους της, με τις διαδηλώσεις στους δρόμους που σε καμμιά περίπτωση δεν αποτελούν μια γενική επανάληψη της επαναστατικής σύγκρουσης. Έχοντας κάποιος διατυπώσει αυτό καθαρά, μπορεί, τελικά, να συζητήσει τι συμβαίνει στη διάρκεια των αντι-διασκέψεων, στέκοντας σε μια απόσταση τόσο από τις σοκαριστικές δηλώσεις των ριζοσπαστών όσο και τις αγανακτισμένες κριτικές των καλών πολιτών της αριστεράς”².

Είναι αναγκαίο να ξαναζωντανέψουμε την παλιά διαμάχη της πολιτικής σημασίας των αντισυγκεντρώσεων κορυφής; Με άλλα λόγια να παίξουμε το θέαμα των ταραχών που αναμένεται από όλα τα διεθνή αστικά ΜΜΕ, να ριχτούμε στο στόμα του λύκου της αστυνομίας της οποίας η δύναμη γίνεται τότε βέλτιστη, να κινη(τοποιη)θούμε απλά λίγες μέρες για μια στιγμή έντονης σύγκρουσης ενώ τα δίκτυα των τοπικών αγωνιστών θα υποστούν στη συνέχεια το περίφημο μετά-τη-σύνοδο υπερ-κατασταλτικό πλαίσιο· η μη χρησιμότητα ή ακόμα και η ματαιοδοξία του “μπλοκαρίσματος” μιας διεθνούς συνόδου κ.λπ. Στα παραπάνω θα αντιπαρατεθούν τα ακόλουθα επιχειρήματα: να αρνηθούμε το εκβιασμό του εφημερου στρατιωτικο-αστυνομικού πλέγματος πάνω σε μια πόλη, να αρνηθούμε να αφήσουμε τους πανίσχυρους καπιταλιστές ηγέτες να μοιράζουν τον κόσμο και να αποφασίζουν για τις ζωές μας μέσα στην αδιαφορία και την απουσία οποιασδήποτε σύγκρουσης και πολιτικής παρέμβασης, να αρνηθούμε να αφήσουμε τις σοσιαλδημοκρατικές οργανώσεις να μιλούν για όλους/όλες, να σπάσουμε την ένοπλη ειρήνευση/κατευνασμό, να συναντήσουμε άλλα δίκτυα και να μοιραστούμε την τοπική μαχητική πραγματικότητα κ.λπ. Επιπλέον, αυτή η αντιπαράθεση, που παρήχθη από την παρένθεση της “εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης”³, και η οποία αναμφισβήτητα δεν θα ξανανοίξει με τα γεγονότα του Αμβούργου – η πρώτη διεθνής σύσκεψη κορυφής και αντι-διάσκεψη στην καρδιά ενός αστικού κέντρου στην Ευρώπη (συμπεριλαβανομένης της σύσκεψης του ΝΑΤΟ στο Στρασβούργο τον Απρίλιο του 2009) είναι η μόνη που πρέπει να διερευνηθεί;

Θα έπρεπε μάλλον να συγκεντρώσουμε τις παρατηρήσεις μας στις ίδιες τις διαδηλώσεις ενάντια στην G20 στο Αμβούργο (από τις 2 μέχρι τις 9 Ιουλίου του 2017), για να αξιολογήσουμε τα εγκωμιαστικά σχόλια σε αρκετά κείμενα και μαρτυρίες, ιδιαίτερα αυτά στον ιστότοπο larotative.info⁴. “Νικήθηκε” πραγματικά η αστυνομία; Και τι σημαίνει το “νικήθηκε” για την αστυνομία;

Αν και οι ταραχές στην περιοχή του Schanze (όπου βρίσκεται το αυτόνομο κέντρο της Rote Flora) κράτησαν για αρκετές ώρες το απόγευμα της Παρασκευής 7 Ιουλίου, καταφέρνοντας να κρατήσουν την αστυνομία σε απόσταση, το αστικό, εμπορικό και τραπεζικό κέντρο της πόλης δεν υπέστη ούτε γρατζουνιά.

Είναι αλήθεια ότι η ένταση των ταραχών που διήρκεσαν όλη τη νύχτα σε μια σχετικά μεγάλη περιοχή της γειτονιάς διατήρησε την υπονομευτική της δύναμη. Πέρα από τις χιλιάδες αυτόνομους που κράτησαν την σύγκρουση με την αστυνομία, αρκετοί κάτοικοι της γειτονιάς κατέβηκαν στους δρόμους για να υποστηρίξουν, ουσιαστικά, την επαναοικειοποίησή της. Ο κόσμος μοιράστηκε το γέλιο και τη χαρά ανάμεσα στο πλιάτσικο στα σουπερμάρκετ και το ύψωμα δεκάδων καιόμενων οδοφραγμάτων. Αν η αστυνομία δεν υποστηριζόταν από ειδικές (οπλισμένες) μονάδες με αυτόματα για να καταλάβει τελικά τους δρόμους, είναι αδιαμφισβήτητο ότι δεν θα μπορούσε να αποτρέψει αυτή την άγρια επαναοικειοποίηση στη διάρκεια της βραδιάς.

Παρ’ όλα αυτά, νικήθηκε η αστυνομία; Άλλωστε, δεν κατάφερε να προστατεύσει τις αστικές και πλούσιες συνοικίες; Δεν είναι η φωτιά που μαινόταν στη φτωχική και απομακρυσμένη γειτονιά της Αλτόνα το ξημέρωμα της 7ης Ιουλίου απόδειξη της ανικανότητάς μας να σπάσουμε την καπιταλιστική ειρήνη στο υπερ-κέντρο της πόλης; Επιπλέον, η αποτυχημένη απόπειρα της διαδήλωσης “Welcome to Hell” την προηγούμενη μέρα (Πέμπτη 6 Ιουλίου), που διαλύθηκε από την αστυνομία πριν καν ξεκινήσει, ενώ υποτίθεται ότι θα κατευθυνόταν στον υπερ-καταναλωτικό κέντρο, σηματοδότησαν χωρίς αμφιβολία την ανικανότητά μας να διατρήσουμε το σύστημα της αστυνομίας. Γιατί πρέπει όντως να μιλήσουμε για την πορεία της 6ης Ιουλίου: 20000 άτομα, με επικεφαλής ένα μπλακ-μπλοκ με αρκετές χιλιάδες άτομα, ήταν κυριολεκτικά περικυκλωμένοι από εκατοντάδες μπάτσους υποστηριζόμενους από θωρακισμένα οχήματα και αύρες νερού. Το αιφνιδιαστικό χτύπημα των μπάτσων στο πίσω μέρος του μπλοκ προκάλεσε πανικό σε ολόκληρο το τμήμα του μπλακ-μπλοκ που διαλύθηκε χαοτικά, επιτρέποντας στην αστυνομία να επιτεθεί από όλες τις πλευρές προκαλώντας πολυάριθμούς, αρκετούς δε σοβαρούς, τραυματισμούς. Όλοι προσπάθησαν ενστικτωδώς να βρουν καταφύγιο στις αποβάθρες, κυνηγημένοι από την αστυνομία [που δεν έδινε δεκάρα]⁵. Μια πικρή αποτυχία για τους μιλιτάντηδες και μια ολική νίκη για την αστυνομία. Αν η ισορροπία δύναμης αποκαταστάθηκε, τελικά, το απόγευμα της Παρασκευής 7 Ιουλίου, αυτό έγινε στην “δική μας” περιοχή, γύρω από την Rote Flora. Και το κυνηγητό από την αστυνομία, που συνεχίστηκε ολόκληρο το βράδυ μέχρι και την Κυριακή, απέδειξε την αξία του.

Η αστυνομία τελικά έπαιξε τέλεια τον ρόλο που της ανατέθηκε. Χωρίς την χρήση “ωμής δύναμης” όπως στη Γαλλία, έφτασε ένα υψηλό επίπεδο σε όρους “λογιστικής” (ελάχιστη χρήση όπλων, ελεγχόμενη ανάπτυξη, συστηματικοί έλεγχοι, αποτελεσματικότητα στις εξακριβώσεις κ.λπ.) ένα περίγραμμα των νέων καταπιεστικών μορφών που έρχονται, ικανών να υπονομεύσουν την ανατρεπτική δυναμική πριν ακόμα να εκφραστεί.

Παρ’ όλα αυτά, η θετική πλευρά των γεγονότων στο Αμβούργο δεν θα πρέπει να μπει στη ζυγαριά με αυτά που μόλις ειπώθηκαν. Δεν θα πρέπει να μπει στο ίδιο επίπεδο γιατί περιέχει ένα δυναμικό που είναι αυτάρκες.

Ειδικότερα, η αλληλεγγύη ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού είναι σεβαστή, ιδιαίτερα ως αποτέλεσμα των επαναλαμβανόμενων επιθέσεων της αστυνομίας εναντίον των κάμπινγκ των διαδηλωτών που τελικά δεν κατάφεραν να διατηρηθούν: εκκλησίες, καταλήψεις και μέρη αγώνα (μπαρ, το στάδιο της St Pauli…) καθώς και πολλοί κάτοικοι στην “εναλλακτική” γειτονιά του St Pauli άνοιξαν τις πόρτες τους· το θέατρο δίπλα στον σταθμό είναι επίσης γεμάτο. Τελικά, μια σχετική πρακτική συνοχή μπόρεσε να διατηρηθεί στην πλευρά της αυτονομίας.

Όλα τα παραπάνω θέλουν να προσθέσουν μια απόχρωση σε συγκεκριμένα κείμενα που ανέβηκαν στο διαδίκτυο, να διευρύνουν την αντιπαράθεση και να ενδυναμώσουν την συλλογική μας ευφυία. Δεν τίθεται εδώ ζήτημα μιας “απόλυτης” κριτικής που αρνείται κάθε πρακτική πτυχή που έλαβε χώρα στο Αμβούργο· αντίθετα, το παρόν κείμενο σκοπεύει να διαγράψει μια εποικοδομητική έμφαση.

Αλληλεγγύη στους αγωνιστές που είναι υπό κράτηση