CTRL-ALT-DELETE: Οι απαρχές και η ιδεολογία της “Εναλλακτικής δεξιάς”

του Matthew N. Lyons¹

Αυτή η αναφορά είναι απόσπασμα από το αναμενόμενο βιβλίο του Matthew N. Lyons Insurgent Supremacists: The U.S. Far Right’s Challenge to State and Empire, που πρόκειται να εκδοθεί από τις εκδόσεις PM Press and Kersplebedeb Publishing. Παρουσιάζεται επίσης στο Ctrl-Alt-Delete: An Antifascist Report on the Alternative Right, που είναι τώρα διαθέσιμο για παραγγελία.

(το κείμενο σε pdf)

Εισαγωγή

Ίσως ακούσατε πρώτη φορά γι’ αυτούς το καλοκαίρι του 2015, όταν πλάσαραν και διέδωσαν το προσβλητικό “cuckservative”² για να επιτεθούν στους αντιπάλους του Τραμπ στη διάρκεια των προκριματικών εκλογών στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα για την ανάδειξη του προεδρικού υποψηφίου. Ή, ίσως, ήταν τον Αύγουστο του 2016, όταν η Χίλαρυ Κλίντον τους κατήγγειλε ως “ένα περιθωριακό στοιχείο” που είχε “ουσιαστικά καταλάβει το Ρεπουμπλικανικό κόμμα”³. Ή, ίσως, ήταν κάνα δυο βδομάδες μετά την απρόσμενη νίκη του Τραμπ επί της Κλίντον, όταν μια ομάδα τους πιάστηκε από μια κάμερα να χαιρετά φασιστικά ανταποκρινόμενη στα λόγια ενός ομιλητή που φώναζε: “Ζήτω ο Τραμπ, ζήτω ο λαός μας, ζήτω η νίκη”!⁴.

Η εναλλακτική ακροδεξιά βοήθησε τον Ντόναλντ Τραμπ να εκλεγεί πρόεδρος, και η εκστρατεία του Τραμπ έβαλε την εναλλακτική δεξιά στις ειδήσεις. Αλλά το κίνημα ήταν ενεργό αρκετά πριν ο Τραμπ ανακοινώσει την υποψηφιότητά του και οι σχέσεις του μ’ αυτόν είναι πολύ πιο πολύπλοκες και πιστοποιημένες απ’ όσο νομίζουν πολλοί από τους επικριτές του. Η εναλλακτική δεξιά είναι απλά μια από τις πολλές επικίνδυνες δυνάμεις που σχετίζονται με τον Τραμπ, αλλά είναι και η πιο κακόφημη. Όμως, δεν είναι σωστό να ισχυριστούμε, όπως κάνουν πολλοί από τους επικριτές της, ότι ο όρος εναλλακτική (ακροδ)δεξιά είναι “απλά” μια παραπλανητική κωδική φράση με σκοπό την απόκρυψη των σουπρεματιστικών και νεοναζιστικών πολιτικών του κινήματος. Αυτό είναι ένα κίνημα με τη δική του ιστορία, και για όσους ανησυχούν για την φαινομενικά ξαφνική ανάδυση της ακροδεξιάς πολιτικής στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι μια ιστορία που αξίζει να διερευνηθεί.

Ο όρος Alt Right, σύντμηση του όρου “Εναλλακτική δεξιά”, είναι ένα οργανωτικά χαλαρό ακροδεξιό κίνημα που μοιράζεται μια περιφρόνηση τόσο για την φιλελεύθερη πολυπολιτισμικότητα όσο και για τον κυρίαρχο συντηρητισμό· μια πεποίθηση ότι κάποιοι λαοί είναι ανώτεροι από άλλους· μια ισχυρή διαδικτυακή παρουσία και το αγκάλιασμα συγκεκριμένων στοιχείων της διαδικτυακής κουλτουρας· και την αυτοπαρουσίαση ως κάτι νέο, πιασάρικο και ανευλαβές⁵. Βασισμένη πρωταρχικά στις ΗΠΑ, η ιδεολογία της εναλλακτικής δεξιάς συνδυάζει τον λευκό εθνικισμό, τον μισογυνισμό, τον αντισημιτισμό και την αυταρχικότητα σε διάφορες μορφές και πολιτικά στυλ που ποικίλουν από τη αντιπαράθεση ιδεών μέχρι την βίαιη προσβολή. Ο λευκός εθνικισμός συνιστά το κέντρο βαρύτητας του κινήματος, αλλά μερικοί οπαδοί της εναλλακτικής δεξιάς εστιάζουν περισσότερο στην επανεπιβεβαίωση της αντρικής κυριαρχίας ή άλλες μορφές ελιτισμού εκτός από τη φυλή. Η εναλλακτική δεξιά δεν έχει ιδιαίτερα στοιχεία τυπικής οργάνωσης αλλά έχει χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά διαδικτυακά μιμίδια για να αποκτήσει ορατότητα, να κινητοποιήσει υποστηρικτές και να στοχοποιήσει αντιπάλους. Οι περισσότεροι υποστηρικτές της στοιχήθηκαν πίσω από την προεδρική υποψηφιότητα του Τραμπ αλλά, γενικά, θεωρούν το υπάρχον πολιτικό σύστημα ως χρεωκοπημένο και άχρηστο και καλούν για την αντικατάσταση των Ηνωμένων Πολιτειών με μια ή περισσότερες φυλετικά καθορισμένες πατρίδες.

Η παρούσα αναφορά προσφέρει μια γενική επισκόπηση της ιστορίας της εναλλακτικής δεξιάς, των πεποιθήσεων και των σχέσεων της με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Το Πρώτο Μέρος ακολουθεί τα ίχνη των ιδεολογικών αφετηριών του κινήματος στον παλαιοσυντηρητισμό και την Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά (ΕΝΔ) και την ανάπτυξή της από τότε που ο Richard Spencer εγκαινίασε τον αρχικό ιστότοπο AlternativeRight.com το 2010. Το Δεύτερο Μέρος διερευνά τα κύρια πολιτικά ρεύματα που συγκροτούν ή επικαλύπτονται με την εναλλακτική δεξιά, και τα οποία περιλαμβάνουν στις τάξεις τους λευκούς εθνικιστές, μέλη της αντιφεμινιστικής “ανδρόσφαιρας”, άντρες τριμπαλιστές, δεξιούς αναρχικούς και νεοαντιδραστικούς. Το Τρίτο Μέρος εστιάζει στη σχέση της εναλλακτικής δεξιάς με την προεδρική εκστρατεία του Τραμπ, συμπεριλαμβανομένων των αντιπαραθέσεων εντός του κινήματος για την πολιτική στρατηγική, τις διαδικτυακές πολιτικές τακτικές και τη σχέση με ένα δίκτυο συντηρητικών υποστηρικτών και εκλαϊκευτών, γνωστό ως “Alt Lite” (εναλλακτική ακροδεξιά “διαίτης”). Μια καταληκτική παράγραφος προσφέρει μερικές προκαταρκτικές σκέψεις πάνω στις προοπτικές της εναλλακτικής δεξιάς και τις δυνητικές προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει υπό την επικείμενη διακυβέρνηση του Τραμπ.

Μέρος 1ο – Αρχές και εξέλιξη

Ιδεολογικές ρίζες

Δύο ιδεολογικά ρεύματα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην διαμόφωση της πρώιμης εναλλακτικής ακροδεξιάς: ο παλαιοσυντηρητισμός και η ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά.

Η καταγωγή των παλαιοσυντηρητικών μπορεί να ανιχνευθεί στην “Παλιά Δεξιά” της δεκαετίας του 1930, η οποία αντιτίθετο στον φιλελευθερισμό του New Deal, και στο κίνημα “Πρώτα η Αμερική” [America First] των αρχών της δεκαετίας του 1940, που ήταν αντίθετο με την είσοδο των ΗΠΑ στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε διαφορετικούς βαθμούς, πολλοί από τους οπαδούς του κινήματος “Πρώτα η Αμερική” ήταν συμπαθούντες προς τον φασισμό και τους φασιστικούς ισχυρισμούς μιας διαβολικής εβραιο-βρετανικής συνωμοσίας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 αυτό το ρεύμα υποστήριξε την σταυροφορία και το κυνήγι μαγισσών του γερουσιαστή Μακάρθυ, που επεξέτεινε τις επιθέσεις και τις διώξεις όσων θεωρούνταν κομμουνιστές⁶ για να στοχοποιήσει εκπροσώπους των κεντριστικών ανατολικών καθεστώτων. Μετά τον Μακάρθυ, τα κινήματα “Πρώτα η Αμερική” και της Δεξιάς που αντιτίθονταν στο New Deal ενσωματώθηκαν ως επί το πλείστον σε ένα ευρύτερο “συνενωτικό” συντηρητικό κίνημα, στο οποίο ο αντικομμουνισμός του Ψυχρού Πολέμου χρησίμευσε ως η κόλλα που συγκρατούσε μαζί διάφορα ρεύματα δεξιάς απόκλισης. Όταν, όμως, το σοβιετικό μπλοκ κατέρρευσε μεταξύ του 1989 και του 1991, αυτή η αντικομμουνιστική συμμαχία κατέρρευσε και παλιές διαμάχες αναδύθηκαν εκ νέου⁷.

Στη δεκαετία του 1980, αφοσιωμένοι υποστηρικτές της Παλιάς Δεξιάς άρχισαν να αποκαλούν τον εαυτό τους παλαιοσυντηρητικούς ως μια αντίδραση στους νεοσυντηρητικούς, εκείνους τους, συχνά, πρώην φιλελεύθερους και αριστεριστές διανοουμένους που είχαν αρχίσει τότε να αποκτούν θέσεις με επιρροή στις δεξιών τάσεων “δεξαμενές σκέψης” και στην κυβέρνηση Ρήγκαν. Οι πρώτοι νεοσυντηρητικοί ήταν ως επί το πλείστον Εβραίοι και Καθολικοί, κάτι που τους τοποθετούσε εκτός των τάξεων της παλιάς φρουράς των συντηρητικών. Οι νεοσυντηρητικοί προωθούσαν μια επιθετική εξωτερική πολιτική εξάπλωσης της “δημοκρατίας” των ΗΠΑ σ’ ολόκληρο τον κόσμο και υποστήριζαν μια στενή συμμαχία με το Ισραήλ· υποστήριζαν, όμως, ταυτόχρονα και μη περιοριστικές πολιτικές για τη μετανάστευση και, σε περιορισμένο βαθμό, προγράμματα κοινωνικού κράτους. Οι παλαιοσυντηρητικοί θεωρούσαν τους νεοσυντηρητικούς σφετεριστές και κρυφο-αριστεριστές και, στη μετασοβιετική περίοδο, επέκριναν τις στρατιωτικές επεμβάσεις, το ελεύθερο εμπόριο, την παγκοσμιοποίηση και το κράτος πρόνοιας. Κατέκριναν επίσης την στενή συμμαχία της Ουάσιγκτον με το Ισραήλ, συχνά με όρους με αντιεβραϊκές αποχρώσεις. Οι παλαιοσυντηρητικοί έτειναν υπερασπίζονται την ευρωπαϊκή-χριστιανική κουλτούρα χωρίς καμμιά απολογητική διάθεση, και κάποιοι ελκύονταν από τον λευκό εθνικισμό, υπερασπιζόμενοι μια κοινωνία στην οποία οι λευκοί, οι αξίες, τα συμφέροντα και οι έγνοιες τους θα πρυτανεύουν πάντα ρητά. Σε κάποιο βαθμό άρχισαν εκείνη την περίοδο να συγκλίνουν με πιο σκληροπυρηνικούς λευκούς σουπρεματιστές⁸.

Αυτές οι θέσεις προσήλκυσαν ελάχιστο ενδιαφέρον από τις ελίτ, και μετά την περίοδο Ρήγκαν οι παλαιοσυντηρητικοί μπήκαν ως επί το πλείστον στον “πάγο” της πολιτικής ισχύος. Τράβηξαν, παρ’ όλα αυτά, την προσοχή από πολύ κόσμο. Το 1992 και το 1996, ο Patrick Buchanan κέρδισε εκατομμύρια ψήφους στις προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικάνων για την προεδρική υποψηφιότητα δίνοντας έμφαση σε θέματα της ατζέντας των παλαιοσυντηρητικών. Οι παλαιοσυντηρητικοί έπαιξαν επίσης καθοριστικό ρόλο στην οικοδόμηση των αντιμεταναστευτικών και νεο-συνομοσποδιακών κινημάτων στη δεκαετία του 1990 και επηρέασαν το Πατριωτικό κίνημα, το οποίο γνώρισε μια απότομη ανάπτυξη στα μέσα της δεκαετίας αυτής με βάση τους φόβους ότι οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης συνωμοτούσαν για να επιβάλλουν μια τυρρανική παγκόσμια κυβέρνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάποιοι αυτοπροσδιοριζόμενοι ελευθεριακοί, όπως το πρώην μέλος του Κογκρέσσου Ron Paul, ασπάστηκαν παλαιοσυντηρητικές θέσεις σχετικά με την κουλτουρα και την εξωτερική πολιτική⁹. Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, η επανανάδυση του στρατιωτικού επεμβατισμού και η προεξάρχουσα θέση νεοσυντηρητικών στην κυβέρνηση του George W. Bush παγίωσε την θέση των παλαιοσυντηρητικών ως πολιτικών αουτσάιντερ¹⁰.

Ο άλλος σημαντικός πρόδρομος της εναλλακτικής δεξιάς, η Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά (European New Right, ΕΝΔ), αναπτύχθηκε πάνω σε διαφορετικές γραμμές. Η ΕΝΔ ξεκίνησε στη Γαλλία στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στη συνέχεια απλώθηκε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ως μια πρωτοβουλία επανεπεξεργασίας της φασιστικής ιδεολογίας μεταξύ ακροδεξιών διανοουμένων, κυρίως μέσα από την ιδιοποίηση στοιχείων από άλλες πολιτικές παραδόσεις – συμπεριλαμβανομένης της Αριστεράς – για να συγκαλύψουν τη θεμελιώδη, από την πλευρά τους, απόρριψη της αρχής της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων¹¹. Οι υποστηρικτές της ΕΝΔ προασπίζονταν τη “βιοπολιτισμική διαφορετικότητα” ενάντια στην ομογενοποίηση που υποτίθεται φέρνουν ο φιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση. Ισχυρίστηκαν ότι αληθινός αντιρατσισμός απαιτεί τον διαχωρισμό των φυλετικών και εθνικών ομάδων για την προστασία της μοναδικής τους κουλτούρας και ότι ο αληθινός φεμινισμός υπερασπίζεται τις φυσικές διαφορές των φύλων, αντί, υποτίθεται, να αναγκάζει τις γυναίκες να “απεκδυθούν τη θηλυκότητά τους”. Οι συγγραφείς της ΕΝΔ απέρριψαν την αρχή των καθολικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως “ένα στρατηγικό όπλο του εθνοκεντρισμού της Δύσης” που καταπνίγει την πολιτισμική ποικιλομορφία¹².

Οι ευρωπαίοι νεοδεξιοί αποσύνδεσαν επίσης τον εαυτό τους από τον παραδοσιακό φασισμό με διάφορους τρόπους. Στον απόηχο της ήττας της Γαλλίας από τις αντιαποικιοκρατικές δυνάμεις στην Αλγερία, προήγαγαν τον αντιιμπεριαλισμό αντί του επεκτατισμού και μια ομοσπονδιακή “αυτοκρατορία” βασισμένη σε περιφέρειες εθνοτικά ομοιογενών κοινοτήτων, μάλλον, αντί ενός μεγάλου, συγκεκντρωτικού κράτους. Αντί της οργάνωσης ενός μαζικού κινήματος για την κατάληψη της κρατικής εξουσίας, υποστήριξαν μια “μεταπολιτική” στρατηγική που θα μετασχημάτιζε σταδιακά την πολιτική και πνευματική κουλτούρα, λειτουργώντας ως προάγγελος του μετασχηματισμού των θεσμών και των συστημάτων. Στην θέση των γνωστών ηγετών και ιδεολόγων του κλασσικού φασισμού, οι ευρωπαίοι νεοδεξιοί προήγαγαν πιο αφανείς ακροδεξιούς διανοουμένους των δεκαετιών του 1920 και 1930 αλλά και μεταγενέστερους, όπως ο Ιταλός Julius Evola, οι Γερμανοί Ernst Jünger και Carl Schmitt και ο Ρουμάνος Corneliu Codreanu.

Η ιδεολογία της ΕΝΔ άρχισε να κερδίζει την προσοχή στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη δεκαετία του 1990¹³, συντονιζόμενη με τον παλαιοσυντηρητισμό σε διάφορα ζητήματα, πιο αξιοσημείωτα την αντίθεση στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες, την μετανάστευση μη λευκών πληθυσμών και την παγκοσμιοποίηση. Σε άλλα ζητήματα τα δύο κινήματα έτειναν να αποκλίνουν: αντανακλώντας τις ρίζες τους στον κλασσικό φασισμό, αλλά σε οξεία αντίθεση προς τους παλαιοσυντηρητικούς, οι ευρωπαίοι νεοδεξιοί ήταν εχθρικοί προς τον φιλελεύθερο ατομικισμό και τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς και πολλοί απέρριπταν τον Χριστιανισμό υπέρ του παγανισμού. Παρ’ όλα αυτά, ένα είδος διαλόγου ανάμεσα σε παλαιοσυντηρητικούς και ιδέες της ΕΝΔ έδινε υποσχέσεις στους Αμερικανούς εκείνους που έψαχναν να αναπτύξουν το λευκό εθνικιστικό κίνημα έξω από τους παραδοσιακούς κύκλους των νεοναζί και της Κου Κλουξ Κλαν.

Πρώτα χρόνια και ανάπτυξη

Ο όρος “εναλλακτική δεξιά” εισάχθηκε από τον Richard Spencer το 2008, όταν ήταν διευθυντής-εκδότης του παλαιοσυντηρητικού και ελευθεριακού Taki’s Magazine. Στο Taki’s Magazine η φράση χρησιμοποιήθηκε ως ένας εμπεριεκτικός όρος για μια ποικιλία δεξιών φωνών σε αντίθεση με το συντηρητικό κατεστημένο οι οποίες συμπεριελάμβαναν τους παλαιοσυντηρητικούς, ελευθεριακούς και λευκούς εθνικιστές¹⁴. Δυο χρόνια αργότερα, ο Spencer έφυγε για να ιδρύσει μια καινούρια έκδοση, το AlternativeRight.com, ως ένα “διαδικτυακό περιοδικό της ριζοσπαστικής παραδοσιακότητας”. Με τον Spencer πήγαν και δυο έμπειροι συνεργαζόμενοι συντάκτες, ο Peter Brimelow (του οποίου το αντιμεταναστευτικό Ίδρυμα VDARE Foundation ήταν χορηγός του πρότζεκτ) και ο Paul Gottfried (ένας από τους θεμελιωτές του παλαιοσυντηρητισμού και τους λίγους Εβραίους στο κίνημα). Το AlternativeRight.com έγινε γρήγορα ένα δημοφιλές φόρουμ μεταξύ των αντιφρονούντων δεξιών διανοούμενων, ιδιαίτερα των νεότερων. Το περιοδικό δημοσίευε εργασίες της παλιάς σχολής “επιστημονικού” ρατσισμού μαζί με άρθρα από ή σχετικά με την ΕΝΔ, του Ιταλού ακροδεξιού φιλοσόφου Julius Evola και μορφών από το μεσοπολεμικό Συντηρητικό Επαναστατικό κίνημα στη Γερμανία. Υπήρχαν δοκίμια του εθνο-αναρχικού Andrew Yeoman, του ελευθεριακού και υποστηρικτή του Pat Buchanan, Justin Raimondo του Antiwar.com, του οπαδού του “αρσενικού φυλετισμού” Jack Donovan, και της μαύρης συντηρητικής Elizabeth Wright¹⁵.

Το AlternativeRight.com ανέπτυξε δεσμούς με έναν αριθμό άλλων εκδόσεων διανοούμενων του λευκού εθνικισμού, που τελικά συνδέθηκαν με τον όρο Εναλλακτική Δεξιά. Μερικοί από τους κύριους συνεργάτες του περιλαμβάνουν το VDARE.com· το American Renaissance του Jared Taylor, του οποίου τα συνέδρια έλκυαν ταυτόχρονα και αντισημίτες και δεξιούς Εβραίους· το The Occidental Quarterly και το διαδικτυακό περιοδικό του, The Occidental Observer, που αυτή τη στιγμή εκδίδεται από τον γνωστό αντισημίτη διανοούμενο Kevin MacDonald· και το Counter-Currents Publishing, που ιδρύθηκε το 2010 για να “δημιουργήσει ένα πνευματικό κίνημα στη Βόρεια Αμερική ανάλογο της Ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς” και να “θέσει τα διανοητικά θεμέλια για ένα λευκό εθνοκράτος στη Βόρεια Αμερική”¹⁶

Το 2011, ο Richard Spencer έγινε επικεφαλής της δεξαμενής σκέψης του λευκού εθνικισμού National Policy Institute (Ινστιτούτο Εθνικής Πολιτικής, NPI) και των σχετιζόμενων με αυτό εκδόσεων Washington Summit Publishers. την επόμενη χρονιά παρέδωσε σε άλλους συντάκτες το AlternativeRight.com και στη συνέχεια το έκλεισε εντελώς, δημιουργώντας στη θέση του ένα καινούριο διαδικτυακό περιοδικό, το Radix (οι άλλοι συντάκτες στη συνέχεια επανίδρυσαν το Alternative Right ως ιστολόγιο). Σε σύγκριση με την ευρεία ιδεολογική προσέγγιση του AlternativeRight.com τα μεταγενέστερα εγχειρήματα του Spencer ήταν με μεγαλύτερη ένταση εστιασμένα στην προαγωγή του λευκού εθνικισμού. Ξεκινώντας από το 2011, το NPI διοργάνωσε μια σειρά συνεδρίων υψηλού προφίλ που έφεραν μαζί διανοούμενους και ακτιβιστές από διάφορους κλάδους του κινήματος. Το 2014, η δεξαμενή σκέψης, μαζί με υποστηρικτές του Ρώσου θεωρητικού της ΕΝΔ Aleksandr Dugin, χορήγησαν από κοινού ένα “πανευρωπαϊκό” συνέδριο στη Βουδαπέστη, αν και η Ουγγρική κυβέρνηση απέλασε τον Spencer και αρνήθηκε τη χορήγηση βίζας στον Dugin¹⁷.

Ξεκινώντας από το 2015, ένα πολύ ευρύτερο σύνολο συγγραφέων και διαδικτυακών ακτιβιστών υιοθέτησαν την ταμπέλα της εναλλακτικής δεξιάς. Όπως το θέτει το Anti-Fascist News, ο όρος “alt right σημαίνει τώρα συχνά μια αλυσίδα από διαδικτυακά εστιασμένους σχολιαστές, ιστολόγια, λογαριασμούς Twitter, διαδικτυακές ραδιοφωνικές εκπομπές¹⁸ και τρολλ στο Reddit, που συνδυάζουν όλα τον επιστημονικό ρατσισμό, τον ρομαντικό εθνικισμό και αποδομητικές νεοφασιστικές ιδέες για τη δημιουργία ενός λευκού εθνικιστικού κινήματος που δεν έχει σχεδόν καμμιά προς τα πίσω σύνδεση με τους νεοναζί και την Κου Κλουξ Κλαν”¹⁹. Μερικά από τα διαδικτυακά κέντρα αυτής της μεγαλύτερης, περισσότερο άμορφης εναλλακτικής δεξιάς συμπεριελάμβαναν τους ιστότοπους ανάρτησης εικόνων²⁰ 4chan και 8chan, διάφορες υποκοινότητες του Reddit, καθώς και το ιστολόγιο The Right Stuff και διάφορες διαδικτυακές ραδιοφωνικές εκπομπές. Μερικοί εκπρόσωποι της εναλλακτικής δεξιάς πρόσφεραν πολιτικές με νεοναζιστικό προσανατολισμό (όπως το The Daily Stormer και το Traditionalist Youth Network), ενώ άλλα (όπως τα Occidental Dissent, The Unz Review, Vox Popoli, και Chateau Heartiste) όχι.

Σε πολλούς ιστότοπους, οι πολιτικές της εναλλακτικής δεξιάς παρουσιάζονταν με όρους που στόχευαν να είναι όσο το δυνατόν πιο εμπρηστικοί, ανατρέποντας μια παράδοση δεκαετιών μεταξύ των ακροδεξιών στις ΗΠΑ να κρατάνε χαμηλούς τόνους σχετικά με τις πεποιθήσεις τους χάριν της μαζικής κατανάλωσης. Προηγουμένως, ο αντισημίτης προπαγανδιστής Willis Carto και ο πρώην αρχηγός της Κου Κλουξ Κλαν είχαν κάνει καριέρα ντύνοντας τον φασισμό ως “λαϊκισμό” ή “συντηρητισμό”· τώρα οι ακροδεξιοί της εναλλακτικής δεξιάς χλευάζουν με εμπιστοσύνη τον αντιφασισμό με τον τρόπο που οι ριζοσπάστες της δεκαετίας του 1960 ειρωνεύονταν τον αντικομμουνισμό: “μπορεί να μην είμαστε όλοι κανονικοί φασίστες”, έγραψε το 2015 ο αρθρογράφος του The Right Stuff Lawrence Murray, “αλλά είμαστε όλοι λίγο φασίστες είτε το θέλουμε είτε όχι. Είμαστε μη-Εβραίοι φασίζοντες – σκεφτόμαστε πολλά από τα απαίσια πράγματα που κρατούν τους αριστεριστές ξάγρυπνους τη νύχτα στη διάρκεια των αγωνιστικών συνεδριών τους. Ίσως και να τον ασπαστούμε [τον φασισμό]…”²¹.

Η ραγδαία ανάπτυξη της εναλλακτικής δεξιάς αντανακλούσε εν μέρει τάσεις στη διαδικτυακή κουλτούρα, όπου η ανωνυμία και η έλλεψη πρόσωπο-με-πρόσωπο επαφής, καλλιέργησε την ευρεία χρήση προσβολών, τον τραμπουκισμό, και τον σουπρεματιστικό λόγο. Πιο άμεσα, αντανακλούσε πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις όπως μια αντίδραση ενάντια στο κίνημα Black Lives Matter και, πάνω απ’ όλα, την προεδρική εκστρατεία του Ντόναλντ Τραμπ. Μια πλειοψηφία των μελών της εναλλακτικής δεξιάς υποστήριξαν την εκστρατεία του Τραμπ εξαιτίας των αντιμεταναστευτικών προτάσεών του· τη συκοφαντική ρητορική του ενάντια στους Μεξικάνους, τους Μουσουλμάνους, τις γυναίκες και άλλους· και τις συγκρούσεις του με τις κυρίαρχους συντηρητικούς και το Ρεπουμπλικανικό κόμμα.

Μέρος 2 – Κύρια ιδεολογικά ρεύματα

Λευκοί εθνικιστές, διανοούμενοι και αμόρφωτοι²²

Το πρώτο περιοδικό AlternativeRight.com βοήθησε να τεθούν οι παράμετροι του εθνικισμού της εναλλακτικής δεξιάς. Στο “Why an Alternative Right is Necessary” (“Γιατί είναι αναγκαία μια Εναλλακτική Δεξιά”), που δημοσιεύθηκε το 2010 λίγο μετά το ξεκίνημα του περιοδικού, ο αρθρογράφος Richard Hoste πρόσφερε μια παλαιοσυντηρητικού τύπου κριτική στον “Πόλεμο στην Τρομοκρατία” και τους κυρίαρχους συντηρητικούς, μαζί με μια νέα, πιο αμβλεία, έμφαση στη φυλή:

Κάποιος θα σκεφτόταν ότι οι πιθανότητες να συμβεί μια μείζονα τρομοκρατική επίθεση εξαρτάται από το πόσοι Μουσουλμάνοι επιτρέπεται να ζήσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ελάττωση της ισλαμικής μετανάστευσης στο όνομα της μάχης ενάντια στην τρομοκρατία θα λάμβανε την ευρεία υποστήριξη του κόσμου και θα ήταν εντελώς πρακτική με έναν τρόπο που η εγκατάσταση ενός καθεστώτος μαριονέτας στο Αφγανιστάν δεν θα πετύχαινε και χωρίς να μας οδηγήσει να σκοτώσουμε ή να βασανίσουμε οποιονδήποτε…Η ιδέα ότι δεν θα πρέπει να γίνει τίποτα που να σταματήσει την Πορεία της Διαφορετικότητας [March Of Diversity] είναι τόσο εμπεδωμένη στο μυαλό όσων θεωρούν ότι είναι δεξιοί που θα υπερασπίζονταν την Αμερική αστυνομεύοντας ολόκληρο τον πλανήτη, με βασανιστήρια, αμέτρητες φυλακίσεις και ένα έθνος σε διαρκή πολεμική ετοιμότητα αλλά δεν θα αναφέρονταν ποτέ στον περιορισμό της μετανάστευση ή στο φυλετικό προφίλ.

Ξέρουμε εδώ και κάποιο καιρό μέσω των μελετών της νευροεπιστήμης και μελέτες “μικτών” υιοθεσιών²³ – λες και δεν αρκεί η κοινή λογική – ότι τα άτομα διαφέρουν στις εγγενείς ικανότητές τους. Το ίδιο και οι φυλές, με τους λευκούς και τους Ασιάτες στην κορυφή και τους μαύρους στον πάτο. Η Εναλλακτική Δεξιά παίρνει ως δεδομένο ότι ισότητα ευκαιριών σημαίνει ανισότητα αποτελεσμάτων για διάφορες τάξεις, φυλές και τα δύο φύλα. Χωρίς να αγνοούμε τη σημασία της κουλτούρας, βλέπουμε τον Δυτικό πολιτισμό ως ένα μοναδικό προϊόν της ευρωπαϊκής γενετικής δεξαμενής²⁴.

Μερικούς μήνες αργότερα, ο Greg Johnson διακήρυσσε στο Counter-Currents Publishing:

Η επιβίωση των λευκών στη Βόρεια Αμερική και σ’ κόσμο ολόκληρο απειλείται από ένα πλήθος κακών ιδεών και πολιτικών: εξισωτισμός, άρνηση της βιολογικής φυλής και των διαφορών των φύλων, φεμινισμός, ευνουχισμός, φυλετικός αλτρουισμός, εθνομαζοχισμός και ξενοφιλία, ατομικισμός, πολυπολιτισμικότητα, ελευθεριασμός, καπιταλισμός, μετανάστευση μη-λευκών, ατομικισμός, καταναλωτισμός, υλισμός, ηδονισμός, αντι-ναταλισμός²⁵ κλπ.

Προειδοποίησε ότι ο λευκός Λαός δεν θα επιβίωνε αν δεν “εργαζόταν για να μειώσει την εβραϊκή ισχύ και επιρροή” και αν δεν “ανακτήσει τον πολιτικό έλεγχο σε μια βιώσιμη εθνική πατρίδα ή πατρίδες”²⁶.

Το 2016, ακολουθώντας την ραγδαία ανάπτυξη της εναλλακτικής δεξιάς, ο Lawrence Murray πρότεινε στο The Right Stuff μια σύνοψη της φιλοσοφίας-“ομπρέλα” του κινήματος: η ανισότητα τόσο των ατόμων όσο και των πληθυσμών είναι ένα “γεγονός της ίδιας της ζωής”· “οι φυλές και οι εθνικές υποδιαιρέσεις τους υπάρχουν και ανταγωνίζονται για πόρους, γη και επιρροή”· οι Λευκοί καταπιέζονται και “πρέπει να τους επιτραπεί να υποστηρίξουν την πλευρά τους”· άντρες και γυναίκες έχουν ξεχωριστούς ρόλους και η ετερόφυλη σεξουαλικότητα είναι κρίσιμη για την επιβίωση της φυλής· “το δικαίωμα ψήφου πρέπει να περιοριστεί” γιατί η καθολική δημοκρατία “δίνει εξουσία στους χειρότερους και αλυσοδένει τους καλλίτερους”· και τέλος οι “εβραϊκές ελίτ είναι αντίθετες στο πρόγραμμά μας συνολικά”²⁷. Ο Alfred W. Clark στο Radix πρόσφερε μια ελαφρώς διαφορετική συνόψιση. Κατά την άποψή του, οι ακροδεξιοί της εναλλακτικής δεξιάς αναγνωρίζουν την ανθρώπινη βιοποικιλότητα· απορρίπτουν την καθολικότητα· θέλουν να αντιστρέψουν την μετανάστευση από τον Τρίτο κόσμο στη Δύση· είναι σκεπτικιστές σε σχέση με το ελεύθερο εμπόριο και την ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς· αντιτίθενται στον κυρίαρχο Χριστιανισμό από μια ποικιλία διαφορετικών οπτικών (Χριστιανοί των παραδόσεων, νεοπαγανιστές, άθεοι και αγνωστικιστές)· και συχνά (αλλά όχι πάντα) υποστηρίζουν τον Ντόναλντ Τραμπ. Σε αντίθεση με τον Murray, ο Clark παρατηρεί ότι οι ακροδεξιοί της εναλλακτικής δεξιάς διαφωνούν σχετικά με το “εβραϊκό ζήτημα”, αλλά γενικά συμφωνούν ότι “οι Εβραίοι έχουν δυσανάλογη εμπλοκή στη δημιουργία αριστερών κινημάτων τα τελευταία 150 χρόνια”²⁸.

Οι ακροδεξιοί της εναλλακτικής δεξιάς έχουν προώθησει τις ιδέες αυτές με διαφορετικούς τρόπους. Μερικοί έχουν χρησιμοποιήσει κάποιους μετριοπαθείς διανοητικούς τόνους, δανειζόμενοι συχνά από την ευφημιστική γλώσσα της ΕΝΔ σχετικά με τον σεβασμό της “διαφορετικότητας” και την προστασία της “βιοπολιτισμικής ποικιλομορφίας”. Για παράδειγμα, το Ινστιτούτο Εθνικής Πολιτικής (NPI), έχει προαγάγει τον “ταυτοτισμό”²⁹, μια ιδέα που αναπτύχθηκε από τη γαλλική Νέα Δεξιά και έγινε δημοφιλής από την γαλλική ομάδα Bloc Identitaire. Το 2015, ο Richard Spencer εισήγαγε ένα διαγωνισμό δοκιμίου στο NPI για νεαρούς συγγραφείς με το θέμα: “Why I’m An Identitarian” (“Γιατί είμαι Ταυτοτιστής”):

Ο ταυτοτισμός…αποφεύγει τον εθνικιστικό σωβινισμό, καθώς και τον χωρίς νόημα, μικρο-εθνικισμό που γίνεται ανεκτός, αν δεν ενθαρρύνεται κιόλας, από το υπάρχον παγκόσμιο σύστημα. Έχοντας πει αυτό, ο ίδιος ο ταυτοτισμός δεν είναι ένα παγκόσμιο σύστημα αξιών, όπως ο αριστερισμός, ο μονοθεϊσμός και οι περισσότερες σύγχρονες εκδοχές του “συντηρητισμού”. Αντίθετα, ο ταυτοτισμός έχει να κάνει θεμελιωδώς με τη διαφορά, με την κουλτούρα ως μιας έκφρασης ενός συγκεκριμένου λαού σε μια συγκεκριμένη στιγμή…Ο ταυτοτισμός αναγνωρίζει τις μη-συμμετρικές φύσεις των διαφορετικών λαών και κουλτουρών – και συνεπώς προσβλέπει σ’ έναν κόσμο αληθινής διαφορετικότητας και πολυπολιτισμικότητας³⁰.

Πολύ διαφορετικές εκδοχές της εναλλακτικής δεξιάς διατίθενται αλλού. Ο ιστότοπος The Right Stuff χρησιμοποιεί έναν εμπαικτικό, ειρωνικό τόνο με εναλλασσόμενες “ετικέττες’ όπως “Ο ορθολογικός κόσμος σας είναι ένας κυκλικός κόπανος”· “η μη-επιθετικότητα είναι ο θρίαμβος της αδυναμίας”· “η δημοκρατία είναι ένα διαφυλετικό πορνό”· “η υπακοή στην νόμιμη εξουσί είναι το θεμέλιο ενός ανδροπρεπούς χαρακτήρα”· και “Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Είναι σκατά για σένα, αλλά δεν με νοιάζει”. Ένα άρθρο από κάποιον “Darth Stirner”³¹, με τίτλο “Fascist Libertarianism: For a Better World” (“Φασιστική ελευθεριακότητα: για έναν καλλίτερο κόσμο”), απεικονίζει περαιτέρω αυτό το στυλ:

Αγαπητέ ελευθεριακέ, βγάλε τα ροζ χρωματιστά γυαλιά του φυλετικού εξισωτισμού. Κοίτα τριγύρω και δες ότι οι άλλες φυλές δεν καμουφλάρουν καν το μίσος τους για σένα. Αν και δεν σκέφτεσαι με όρους φυλής, να είσαι σίγουρος ότι αυτοί σκέφτονται. Η ανθρωπότητα συγκροτείται ως μια σειρά από φυλετικές ενώσεις. Είναι δεμένες μεταξύ τους, και αν δεν το κάνουμε κι εμείς αυτό…ο Δυτικός πολιτισμός είναι καταδικασμένος.

[…]

Προοδευτικοί, κομμουνιστές και εκφυλισμένοι κάθε απόχρωσης θα χρειαστεί να εκπαιδευτούν – τουλάχιστον για μια μεταβατική περίοδο. Η τρομοκρατία και ο ανταρτοπόλεμος μπορούν να αποτραπούν μ’ αυτόν τον τρόπο. Στην περίπτωση ενός πραξικοπήματος θα ήταν εύλογο να συλληφθεί κάθε άτομο που θα μπορούσε να είναι έστω και κατά διάνοια εχθρός της δεξιάς επανάστασης. Αντί να τους οδηγούμε σε λιμοκτονία ή να τους βασανίζουμε θα έπρεπε να τους μεταχειριζόμαστε καλά σύμφωνα με τα υψηλότερα στάνταρ ζωής που είναι λογικώς δυνατά. Οι περισσότεροι από αυτούς απλά θα είναι υπό κράτηση μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος και να ξεκαθαρίσει ο νικητής. Αυτό είναι, στην πραγματικότητα, πολύ περισσότερο ανθρώπινο από το να επιτρέψουμε να συμβεί ένας έντονα αμφίρροπος εμφύλιος πόλεμος³².

Όμως το The Right Stuff δεν προσφέρει μόνο μισο-ειρωνεία αλλά και απροκάλυπτη μισαλλοδοξία, όπως συνοψίζεται από το Anti-Fascist News:

[Στο The Right Stuff] επιλέγουν να χρησιμοποιούν ανοιχτά ρατσιστικές προσβολές, να υποτιμούν τις γυναίκες και όσες έχουν επιβιώσει από έναν βιασμό, να γελοιοποιούν το Ολοκαύτωμα και να καλούν σε βία ενάντια στους Εβραίους. Το podcast τους, The Daily Shoah, που είναι ένα λογοπαίγνιο με το The Daily Show και τον Yiddish όρο για το Ολοκαύτωμα [Σοά], είναι μια συζήτηση στρογγυλής τράπεζας διαφόρων ρατσιστών που εκπέμπουν ραδιοφωνικά κάτω από διάφορα ψευδώνυμα. Εδώ κάνουν φωνητικές “εντυπώσεις” Εβραίων και χρησιμοποιούν συστηματικά όρους όπως “Nig Nog”, “Muds” (αναφερόμενοι σε “φυλές του βούρκου”, εννοώντας μη-λευκές), και αποκαλώντας ανθρώπους με Αφρικανική καταγωγή “Dingos”. Η λέξη-από-Ν³³, ομοφοβικές προσβολές, και εκκλήσεις για βίαιη επιβολή της πολιτισμικής πατριαρχίας και ετεροκανονικότητας είναι κοινός τόπος. Η χρήση ρητορικής όπως αυτή λείπει σχεδόν εντελώς από ομάδες όπως οι American Renaissance, Counter-Currents, Radix Journal, Alternative Right, ακόμα και από το Stormfront, τον κύριο “κόμβο” των ρατσιστικών ομάδων, το οποίο πρόσφατα απαγόρευσε τις σβάστικες και τις ρατσιστικές προσβολές³⁴.

Το Anti-Fascist News ισχυρίζεται ότι διαφορετικά παρακλάδια της εναλλακτικής δεξιάς χρησιμοποιούν διαφορετική γλώσσα για να απευθυνθούν σε διαφορετικό στοχευμένο κοινό. “Το The Right Stuff προσπαθεί να μιμηθεί την επιθετικότητα και τις αντιδραστικές προσβολές δεξιών ραδιοφωνικών ομιλητών όπως ο Rush Limbaugh, ενώ το Radix θα λάτρευε να μοιάζει περισσότερο με το πιασάρικο περιοδικό Critical Theory, στο οποίο νεαροί μεταπτυχιακοί φοιτητές πασχίζουν να δημοσιεύσουν”³⁵. Πρόκειται περισσότερο για καταμερισμό εργασίας παρά σύγκρουση φραξιών, καθώς ένας αριθμός διανοούμενων της εναλλακτικής δεξιάς έχουν, για παράδειγμα, εμφανιστεί σε διαδικτυακές εκπομπές του The Right Stuff.

Πέρα από τις στυλιστικές διαφορές, όμως, οι ακροδεξιοί της εναλλακτικής δεξιάς έχουν διαφωνήσει και σε ουσιώδη ζητήματα. Ένα από τα σημαντικότερα σημεία τριβής είναι κατά πόσον οι λευκοί εθνικιστές θα έπρεπε να συνεργάζονται με τους Εβραίους ή τουλάχιστον κάποιους Εβραίους. Η μισαλλοδοξία κατά των Εβραίων και το κυνήγι αποδιοπομπαίων τράγων έχει πρυτανεύσει στο μεγαλύτερο κομμάτι του κινήματος, αλλά με σημαντικές διαφοροποιήσεις και εξαιρέσεις. Για τη μειοψηφία των οπαδών της εναλλακτικής δεξιάς που ταυτίζονται με τον νεοναζισμό, όπως ο Andrew Anglin του Daily Stormer, ο χωρίς συμβιβασμούς αντισημιτισμός είναι η πρωτεύουσα καθοριστική αρχή³⁶. Και για πολλούς άλλους, οι Εβραίοι είναι μια τεράστια υπαρξιακή απειλή. Για τον μπλόγκερ του The Right Stuff “Auschwitz Soccer Ref”, οι Εβραίοι ως ομάδα επιδίδονται σε “μια ασταμάτητη προδοσία και πισώπλατο μαχαίρωμα για 2000 χρόνια” και είναι “εχθροί χωρίς τύψεις που επιδιώκουν την καταστροφή αυτών που μισούν, οι οποίοι είμαστε εμείς”. Ως αποτέλεσμα, “οποιοσδήποτε ταυτοποιείται ως Εβραίος ή οποιοσδήποτε άλλος βρίσκει δικαιολογίες για τη συνεχιζόμενη εβραϊκή παρουσία στις πατρίδες των Λευκών, θα έπρεπε, χωρίς καμμιά απολογητική διάθεση να αποκλειστούν από αυτό το κίνημα, και σε κανέναν από αυτούς δεν θα έπρεπε ποτέ να επιτραπεί να μιλήσει σε συναντήσεις της εναλλακτικής δεξιάς, άσχετα από το πόσο υπέρ των λευκών μπορεί να φαίνονται”³⁷.

Δεν συμφωνούν μ’ αυτό όλοι οι ακροδεξιοί της εναλλακτικής δεξιάς. Το American Renaissance, ένας από τους κεντρικούς θεσμούς του κινήματος, εισήγαγε μια εκδοχή λευκού εθνικισμού που απέφευγε τον αντισημιτισμό. Εκτός από το να εκδίδει Εβραίους συγγραφείς, στις εκδηλώσεις της Αμερικανικής Αναγέννησης γίνονταν δεκτοί τόσο Εβραίοι όσο και αντισημίτες, στον βαθμό που άφηναν κατά μέρος τις διαφωνίες τους³⁸. Ο Richard Spencer, επίσης, έχει καλωσορίσει επανειλημμένα Εβραίους συγγραφείς και αναφέρεται σ’ αυτούς ως χρήσιμους συνεισφέροντες στο κίνημα.

Ακόμα και οπαδοί της εναλλακτικής δεξιάς που βλέπουν τους Εβραίους ως επικίνδυνους ξενόφερτους δεν τους θεωρούν απαραίτητα ως την ενσάρκωση του απόλυτου κακού. Ο Σερβοαμερικανός συγγραφέας Srdja Trifkovic έγραψε ότι “οι Εβραίοι” έχουν συμβάλλει δυσανάλογα στην διάβρωση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Παρ’ όλα αυτά, ελπίζει για μια συμμαχία με τους Εβραίους ενάντια στον κοινό εχθρό, “τα μελαχρινά, μαύρα και κίτρινα πλήθη” των οποίων οι αναπόφευκτες επιθέσεις στην εβραϊκή κοινότητα μπορεί “εύκολα να υπερβαίνουν σε αγριότητα και μέγεθος τα γεγονότα των χρόνων 1942-1945”³⁹. Παρόμοια, ο συγγραφέας του Counter-Currents M.K. Lane περιέγραψε τους Εβραίους ως έναν “αυτοαπομονωνόμενο και πολιτισμικά αλλαζόνα λαό, έναν λαό που αρνείται να αφομοιωθεί [και] που κι όταν ακόμα αφομοιώνεται φαινομενικά προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη ζημιά από αυτήν που προκαλούσε πριν την κατάργηση του διαχωρισμού του”. Παρ’ όλα αυτά, ο Lane ελπίζει επίσης ότι ένα σημαντικός αριθμός Εβραίων θα μπορούσαν να κερδηθούν και να συμμαχήσουν με τον λευκό εθνικισμό καθώς: “αν χαθούμε, θα χαθούν κι αυτοί”. Φυσικά, σε μια τέτοια συμμαχία οι λευκοί εθνικιστές “δεν θα πρέπει να επιτρέψουν στον εαυτό τους να γίνουν υποχείριο”. Στους Εβραίοι “που ζουν ανάμεσά μας…θα πρέπει να τους επιτραπεί ή να μένουν στις δικές τους κοινότητες, αφομοιωνόμενοι σε μικρούς αριθμούς, ή να μετακινηθούν στο Ισραήλ. Οτιδήποτε, αρκεί να απέχουν από το να υπονομεύουν τις κοινωνίες μας…”⁴⁰.

Ανδροσφαίρα⁴¹

Ενώ ο λευκός εθνικισμός έχει υπάρξει κεντρικός στην εναλλακτική δεξιά, πατριαρχικές πολιτικές έχουν επίσης παίξει έναν αυξανόμενα σημαντικό – και αυξανόμενα δηλητηριώδη – ρόλο στο κίνημα. Το αρχικό AlternativeRight.com παρουσίαζε ένα φάσμα απόψεων σχετικά με το φύλο, από την πατριαρχική παραδοσιοκρατία⁴² μέχρι ένα είδος ημι-φεμινισμού. Ένας αριθμός από τους άντρες συνεισφέροντες εξέφρασε την ανησυχία ότι το παρακλάδι αυτό της Δεξιάς προσέλκυε λίγες γυναίκες. Ο εκδότης και μυθιστοριογράφος Alex Kurtagic ισχυρίστηκε, το 2011 ότι οι γυναίκες και οι άντρες έχουν διακριτούς φυσικούς ρόλους, αλλά ότι το λευκό εθνικιστικό κίνημα τους χρειάζεται αμφότερους:

Οι γυναίκες είναι πολλά περισσότερα από τροφοί: είναι ιδιαίτερα ικανές στη δικτύωση, στην οικοδόμηση κοινοτήτων, την οικοδόμηση συναίνεσης, στην ταυτόχρονη εκτέλεση πολλαπλών καθηκόντων και την παροχή ηθικής και εφοδιαστικής υποστήριξης. Όλα αυτά είναι ουσιώδη σε οποιοδήποτε κίνημα περιλαμβάνει την απεύθυνση σε κοινότητες, και όπου είναι ενδεδειγμένες φιλικές, χαμηλών τόνων, μη απειλητικές μορφές στρατολόγησης…Οι γυναίκες μπορούν να δημιουργήσουν έναν πολύ ευρύτερο χώρο ασφάλειας και άνεσης γύρω από τον σκληρό πολιτικό ακτιβισμό, μέσω της οργάνωσης ενός ευρέως φάσματος κοινοτιστικών, ανθρώπινων και υποστηρικού προσανατολισμού δραστηριοτήτων…⁴³

Ο Andrew Yeoman των Bay Area National Anarchists επιχειρηματολόγησε ακόμα πιο αιχμηρά ότι η σεξιστική συμπεριφορά των αντρών της εναλλακτικής δεξιάς απωθεί τις γυναίκες:

Πολλές γυναίκες δεν θα συνδεθούν με τις ιδέες μας. Γιατί είναι αυτό σημαντικό; Γιατί αφήνει τους μισούς ανθρώπους έξω από τον αγώνα. Οι γυναίκες που παραμένουν κοντά μας πρέπει να αντιμετωπίσουν μια διαρκή λιτανεία κακομεταχείρισης και συχνού φλερταρίσματος από ανεπιθύμητους μνηστήρες…τίποτα δεν λέει [περισσότερο] ‘δεν είστε σημαντικές για μας’ από την σεξουαλικοποίηση των γυναικών στο κίνημα…Μη μου λέτε ότι αυτό δεν είναι ζήτημα. Το έχω δει να συμβαίνει σε όλα τα είδη ριζοσπαστικών κύκλων και ο δικός μας είναι ο χειρότερος⁴⁴.

Έχοντας αναπτυχθεί, η εναλλακτική δεξιά έχει εγκαταλείψει αυτό το είδος αυτοκριτικής και αντιπαράθεσης σχετικά με την πολιτική για το έμφυλο. Προχωρώντας πιο πέρα από τους παραδοσιοκρατικούς ισχυρισμούς σχετικά με την ιερότητα της οικογένειας και τους “φυσικούς” ρόλους των φύλων, οι ακροδεξιοί της εναλλακτικής δεξιάς έχουν ασπαστεί μια έντονα μισογυνιστική ιδεολογία, απεικονίζοντας τις γυναίκες ως παράλογα, εκδικητικά πλάσματα που έχουν ανάγκη και θέλουν να κυριαρχούνται από τους άντρες και οι οποίες θα έπρεπε να απογυμνωθούν από οποιονδήποτε πολιτικό ρόλο⁴⁵.

Το Traditionalist Youth Network ισχυρίζεται ότι “οι βιολογικές παρορμήσεις των γυναικών είναι αντίθετες με τα πιο σημαντικά συμφέροντα του πολιτισμού και…ο προηγούμενος και κάτι αιώνας της γυναικείας απελευθέρωσης και της απόκτησης του δικαιώματος ψήφου έχει υπάρξει επιζήμιος για την κοινωνική σταθερότητα”. Αλλά η ομάδα πλαισιώνει αυτή τη θέση σχετικά μετριοπαθώς επειδή, σε αντίθεση με κάποιους άλλους δεξιούς, δεν πιστεύουν “ότι οι γυναίκες έχουν κεντρικό ρόλο στην καταστροφή του Δυτικού πολιτισμού” – απλά χειραγωγούνται από τους Εβραίους⁴⁶. Το The Daily Stormer έχει απαγορεύσει τις συνεισφορές από γυναίκες και προτείνει περιορισμένους ρόλους για τις γυναίκες στο κίνημα, προκαλώντας έτσι κριτική από γυναίκες προερχόμενες από τον πιο παλιομοδίτικο ιστότοπο συζητήσεων του λευκού εθνικισμού Stormfront. Ο ακροδεξιός μπλόγκερ Matt Forney ισχυρίζεται ότι “η προσπάθεια ‘απεύθυνσης’ στις γυναίκες είναι μια άσκηση στη ματαιότητα…δεν είναι ότι οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να είναι καλοδεχούμενες [στην εναλλακτική δεξιά], πρόκειται για το ότι δεν είναι σημαντικές”⁴⁷.

Οι υποστηρικτές της ανδρόσφαιρας⁴⁸ έχουν δώσει έμφαση στην αντρική θυματοποίηση – την ψευδή πεποίθηση ότι οι άντρες στην κοινωνία των ΗΠΑ είναι καταπιεσμένοι ή αποδυναμωμένοι από τον φεμινισμό ή τις γυναίκες γενικά. Αυτό αντηχεί την αντίληψη του “αντίστροφου ρατσισμού”, την ιδέα ότι οι λευκοί Αμερικανοί αντιμετωπίζουν άδικες διακρίσεις, αντίληψη που οι λευκοί εθνικιστές προάγουν από τη δεκαετία του 1970.

Μερικοί από τους υποστηρικτές της ανδρόσφαιρας είναι παραδοσιακοί οικογενειοκράτες, ενώ άλλοι διακηρύσσουν μια πιο επιθετική σεξουαλικότητα. Ο Daryush Valizadeh, ο οποίος γράφει στον ιστότοπο της PUA⁴⁹ “Return of Kings” με το ψευδώνυμο Roosh V, απηχεί αυτή την τάση. Επιχειρηματολογεί ότι η πυρηνική οικογένεια με τον έναν πατέρα και και τη μία μητέρα είναι η υγιέστερη μονάδα για την ανατροφή των παιδιών και ότι ο σοσιαλισμός είναι επιβλαβής γιατι κάνει τις γυναίκες να εξαρτώνται από την κυβέρνηση και τις αποθαρρύνει από το να χρησιμοποιούν τα “θηλυκά τους δώρα” για να “τυλίξουν έναν άντρα”. Παρ’ όλα αυτά, ο Valizadeh έχει γράψει και 10 “πώς να” βιβλία για άντρες σεξοτουρίστες με τίτλους όπως “Bang Ukraine” και “Bang Iceland”. Ο Valizadeh δεν περιορίζεται στη δική του καταφανή ασυνέπεια, αλλά προτείνει κιόλας στο άρθρο του “What is Neomasculinity?”, ότι η αποσάρθρωση των πατριαρχικών κανόνων έχει αναγκάσει τους άντρες να κυνηγούν ένα “θήραμα” ως μια αμυντική στρατηγική “για να φτάσουν, ει δυνατόν, σε κάτι που να μοιάζει με φυσιολογική σχέση”⁵⁰.

Όπως και η εναλλακτική δεξιά, ο λόγος της ανδρόσφαιρας ποικίλει από διανοητικά επιχειρήματα μέχρι ωμές ύβρεις, αν και η γραμμή μεταξύ αυτών των δύο είναι συχνά θολή. Το A Voice for Men, του Paul Elam, που δημουργήθηκε το 2009, έγινε ένας από τους ιστότοπους της ανδρόσφαιρας με την μεγαλύτερη επιρροή με σκόπιμα προκλητικά άρθρα επιχειρηματολογώντας,για παράδειγμα, ότι το νομικό σύστημα ήταν τόσο σωρευμένο ενάντια στους άντρες που οι ένορκοι σε υποθέσεις βιασμού θα έπρπε να αποφασίσουν υπέρ μιας αθώωσης “ακόμα και μπροστά σε συντριπτικές ενδείξεις ότι οι κατηγορίες αληθεύουν”⁵¹. Ο Elam ανακήρυξε επίσης “σατυρικά” τον Οκτώβριο ως μήνα του “Χτύπα μια βίαιη Σκρόφα/Σκύλα” προτρέποντας τους άντρες να απαντήσουν μαχητικά στις συντρόφους τους που ασκούν φυσική κακοποίηση. Πρόσφερε “σάτυρα” όπως αυτή:

Δεν εννοώ να τις υποδουλώσουμε, ή να deliver an open handed pop στα μούτρα τους για να τις κάνουμε να ησυχάσουν. Εννοώ κυριολεκτικά να τις αρπάξουμε από το μαλλί και να τους χτυπήσουμε τα μούτρα στον τοίχο μέχρι να ευχαριστηθεί κανείς από το χτύπημα γιατί, ξέρετε, δεν θα μπορούν να ανταπαντήσουν όταν οι μύτες τους αιμορραγούν με μερικά εκατομμύρια ερυθρά αιμοσφαίρια⁵².

Οι υποστηρικτές της ανδρόσφαιρας τείνουν επίσης να προάγουν την ομοφοβία και την τρανσοφοβία, κάτι που είναι συνεπές με τις προσπάθειές τους να επιβάλλουν εκ νέου αυστηρούς έμφυλους ρόλους και ταυτότητες. Στο Return of Kings, ο Valizadeh έχει καταγγείλει την νομιμοποίηση του γάμου ομοφύλων ως “μια φάση μιας εκφυλιστικής πορείας δίωξης των ετεροφύλων, τόσο νομικά όσο και κοινωνικά, ενώ ταυτόχρονα τα νεαρά παδιά εγκλιματίζονται με το στυλ ζωής των ομοφυλόφιλων”⁵³. Στον ίδιο ιστότοπο, ο Matt Forney προειδοποιεί ότι οι τρανς γυναίκες που κάνουν έρωτα με cis⁵⁴ άντρες μπορεί να είναι ένοχες για “βιασμό εξ απάτης”⁵⁵. Την ίδια στιγμή, μερικοί ιστότοποι της ανδρόσφαιρας έχουν προσπαθήσει να απευθυνθούν στους γκέι άντρες. Το A Voice for Men δημοσίευσε μια σειρά άρθρων από τον συγγραφέα Matthew Lye που αργότερα συλλέχθηκαν στο ηλεκτρονικό βιβλίο The New Gay Liberation: Escaping the Fag End of Feminism, το οποίο ο Paul Elam περιέγραψε ως ένα “καυτό κατηγορητήριο φεμινιστικού μίσους για οτιδήποτε αντρικό”⁵⁶.

Ένα από τα γεγονότα που έβαλαν την ανδροσφαίρα στο κέντρο της δημόσιας προσοχής ήταν η έντονη διαμάχη για το Gamergate. Ξεκινώντας από το 2014, ένας αριθμός γυναικών που εργάζονταν – ή ασκούσαν κριτική στον σεξισμό – στη βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών υφίσταντο μια μεγάλης κλίμακας εκστρατεία παρενοχλήσεων, που συνοντιζόταν εν μέρει από την ετικέτα #Gamergate στο Twitter. Οι υποστηρικτές του Gamergate ισχυρίζονταν ότι αυτή η εκστρατεία ήταν για την υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου και της δημοσιογραφικής ηθικής απέναντι στην πολιτική ορθότητα· περιελάμβανε, όμως, βίντεο μισογυνίστικης κακοποίησης, απειλών βιασμού και δολοφονίας, καθώς και doxxing (δημοσιοποίησης προσωπικών πληροφοριών), που ανάγκασαν αρκετές γυναίκες να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους εξαιτίας του φόβου για την σωματική τους ασφάλεια⁵⁷. Η εκστρατεία Gamergate απέκτησε τα διαβρωτικά, συστηματικά χαρακτηριστικά των απειλών και της κακοποίησης που έχουν χρησιμοποιηθεί εδώ και χρόνια για σιωπήσουν τις γυναίκες στο διαδίκτυο και το ακόνισε σε ένα εστιασμένο επιθετικό όπλο⁵⁸. Το Gamergate, με τη σειρά του, επηρέασε πολύ έντονα τον διαδικτυακό ακτιβισμό της ίδιας της εναλλακτικής δεξιάς, όπως συζητιέται και στη συνέχεια του άρθρου.

Υπάρχει σημαντική επικάλυψη ανάμεσα στη ανδροσφαίρα και την εναλλακτική δεξιά. Αμφότερες έχουν έντονη δραστηριότητα σε ιστότοπους συζητήσεων όπως οι 4chan, 8chan, και Reddit, και ένας αριθμός επιφανών υποστηρικτών της εναλλακτικής δεξιάς – όπως οι Forney, Theodore Beale (ψευδώνυμο: “Vox Day”), James Weidmann (“Roissy”), και Andrew Auernheimer (“weev”) – είναι επίσης ενεργοί στην ανδροσφαίρα. Αρκετοί άλλοι της εναλλακτικής δεξιάς έχουν αφομοιώσει και προωθήσει εκδοχές της ιδεολογίας του φύλου από την ανδροσφαίρα.

Έχουν υπάρξει, όμως, και εντάσεις μεταξύ των δύο δεξιών κινημάτων. Το 2015, ο Valizadeh (“Roosh V”) άρχισε να οικοδομεί μια σύνδεση με την εναλλακτική δεξιά, παρακολουθώντας ένα συνέδριο του NPI και κάνοντας εκτεταμένες αναφορές από τον αντισημίτη Kevin MacDonald σε μια μακροσκελή ανάρτηση σχετικά με “Τα καταστροφικά αποτελέσματα του εβραϊκού διανοουμενισμού και ακτιβισμού στη Δυτική κουλτούρα” (“The Damaging Effects of Jewish Intellectualism And Activism On Western Culture”)⁵⁹. Μερικοί από τους ακόλουθους της εναλλακτικής δεξιάς αντέδρασαν ευνοϊκά. Ένας μπλόγκερ σχολίασε ότι η ανδροσφαίρα δεν “είναι τόσο στιγματισμένη” όσο ο λευκός εθνικισμός και η εναλλακτική δεξιά και πρότεινε ότι, καλώς εχόντων των πραγμάτων, “μιας και η ανδροσφαίρα έχει μια πολύ ευρεία απεύθυνση είναι πιθανόν ότι μπλόγκερ όπως ο Roosh και ο Dalrock [ένας Χριστιανός υποστηρικτής της ανδρόσφαιρας] ίσως χρησιμεύσουν ως ένα σκαλοπάτι για να οδηγηθούν πρώην απαθείς άντρες προς την εναλλακτική δεξιά”⁶⁰. Ο Matt Parrott και το Traditionalist Youth Network εξήραν το άρθρο “What is Neomasculinity?” του Valizadeh ως μια “αριστουργηματική σύνθεση γνώσης της ανθρώπινης βιοποικιλότητας, ριζοσπαστικών παραδοσιοκρατικών αρχών και πραγματιστικής σύγχρονης εμπειρίας των ραντεβού”⁶¹.

Αλλά η σχέση “ξύνισε” γρήγορα, κυρίως επειδή ο Valizadeh είναι Περσοαμερικάνος. Παρ’ όλο που ο Andrew Anglin του The Daily Stormer έγραψε στο Tweeter ότι ο Valizadeh είναι “ένας πολιτισμένος και αξιότιμος άντρας”⁶², πολλοί λευκοί εθνικιστές τον κατήγγειλαν ως μη-λευκό και εχθρό. Ένας έγραψε στο Τουίτερ ότι είναι “ένας λιγδιάρης Ιρανός” που “πηγαίνει στην Ευρώπη για να μιάνει λευκές γυναίκες και μετά γράφει βιβλία γι’ αυτό”⁶³. Αφού μελέτησε τις αφηγήσεις του ίδιου του Valizadeh για τον σεξοτουρισμό του, ο αρχισυντάκτης του Counter-Currents Publishing Greg Johnson έφτασε στο συμπέρασμα ότι ο Roosh “είναι είτε ένας βιαστής είτε ένας απατεώνας” και ότι “δεν είναι γυνακεία υστερία να περιγράψει κανείς τον Roosh ως έναν υποστηρικτή του βιασμού”. Γενικότερα, ο Johnson έγραψε: “παρ’ όλα τα ωφέλη/καλά/θετικά της…η ανδροσφαίρα διαφθείρει ηθικά τους άντρες. Δεν προάγει την επανανάδυση τω παραδοσιακών και βασισμένων στη βιολογία σεξουαλικών νορμών”⁶⁴. Ο Valizadeh απάντησε με την ανάρτηση “η εναλλακτική δεξιά είναι χειρότερη από τον φεμινισμό στην προσπάθεια να ελέγξει την αντρική σεξουαλική συμπεριφορά”⁶⁵.

Ανδρικός φυλετισμός⁶⁶

Ο Jack Donovan, ένας από τους πρώτους συνεργάτες στο AlternativeRight.com που έχει παραμείνει ενεργός κατά την ανάπτυξη της εναλλακτικής δεξιάς, προσφέρει μια σχετική αλλά διακριτή εκδοχή αντρικής σουπρεματιστικής ιδεολογίας. Σε μια σειρά βιβλίων και άρθρων ολόκληρη την προηγούμενη δεκαετία, ο Donovan έχει υποστηρίξει ένα σύστημα πατριαρχίας βασισμένο στη “φυλετική” συντροφικότητα ανάμεσα σε άντρες πολεμιστές. Αντλώντας από την εξελικτική ψυχολογία, ισχυρίζεται ότι στο παρελθόν οι άντρες ήταν κυρίως οργανωμένοι σε μικρές, πολύ κλειστές “παρέες”, που καλλιεργούσαν τον πραγματικό αντρισμό και την φυσική κυριαρχία των αντρών πάνω στις γυναίκες. Όμως ο σύγχρονος “παγκοσμιοποιητικός πολιτισμός” απαιτεί την εγκατάλειψη των ομάδων ανθρώπινης κλίμακας με μια συγκεκριμένη ταυτότητα υπέρ μιας “παγκόσμιας φυλής”. Ένας συνδυασμός “φεμινιστριών, μιας ελίτ γραφειοκρατών και πλουσίων”, όπως γράφει, έχουν προαγάγει την αντρική παθητικότητα και βάζουν τις γυναίκες σε έναν κυρίαρχο ρόλο”⁶⁷.

Σε αντίθεση προς τους Χριστιανούς δεξιούς, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ο φεμινισμός παρασύρει τις γυναίκες στο να προδίδουν τα πραγματικά τους συμφέροντα, ο Donovan βλέπει τον φεμινισμό ως μια έκφραση της βασικής φύσης των γυναικών η οποία συνίσταται στο “να ηρεμούν τους άντρες και να στρατολογούν τη βοήθειά τους στο σπίτι, να ανατρέφουν τα παιδιά και να διορθώνουν τις καλύβες από γρασίδι”. Σήμερα, ισχυρίζεται, η υποτιθέμενη συμμαχία των φεμινιστριών με τις ελίτ της παγκοσμιοποίησης αντανακλά τούτο: “Οι γυναίκες ταιριάζουν και εξυπηρετούνται περισσότερο από την παγκοσμιοποίηση και τον καταναλωτισμό των σύγχρονων δημοκρατιών που προάγουν την ασφάλεια, το σεξ χωρίς δεσμεύσεις και τα ψώνια”⁶⁸.

Το κοινωνικό και πολιτικό ιδεώδες του Donovan είναι μια σύγχρονη οργάνωση, την οποία αποκαλεί “Η Αδελφότητα”, στην οποία όλοι οι άντρες θα πρέπει να επιβεβαιώσουν την ιερή αφοσίωση και πίστη μεταξύ τους και εναντίον του έξω κόσμου. Η θέση ενός άντρα θα βασίζεται σε μια “ιεραρχία μέσω της αξιοκρατίας”, η οποία δεν μεταβιβάζεται μέσω του πλούτου ή της θέσης. Όλοι οι άντρες πρέπει να αναμένουν ότι θα εκπαιδεύονται και θα υπηρετούν ως πολεμιστές, και μόνο οι πολεμιστές – δηλαδή όχι γυναίκες – θα έχουν πολιτική φωνή. Σ’ αυτή την εκδοχή πατριαρχικής ιδεολογίας, και σε αντίθεση με την εκδοχή της χριστιανικής δεξιάς, η αντρική συντροφικότητα είναι κεντρική και η οικογένεια είναι εντελώς περιφερειακή. Ένα παράδειγμα του είδους κοινότητας που οραματίζεται ο Donovan είναι η σχετιζόμενη με τον Όντιν⁶⁹ ομάδα Wolves of Vinland⁷⁰, της οποίας ο Donovan έγινε μέλος αφού επισκέφτηκε την εκτός ηλεκτρικού δικτύου [off-the-grid] κοινότητά τους στην ύπαιθρο της Βιρτζίνια το 2014. Οι Wolves χρησιμοποιούν ομαδικές τελετουργίες (συμπεριλαμβανομένων ζωοθυσιών) και οργανώνουν μάχες μεταξύ των μελών τους για να τεστάρουν τον ανδρισμό τους⁷¹. Οι Wolves of Vinland εκθειάζονται επίσης από λευκές εθνικιστικές ομάδες όπως η Counter-Currents Publishing, και ένα από τα μέλη τους έχει φυλακιστεί για την προσπάθειά του να κάψει μια εκκλησία μαύρων στην Βιρτζίνια⁷².

Ο Donovan έχει γράψει ότι είναι συμπαθών με τους στόχους των λευκών εθνικιστών όπως η ενθάρρυνση του φυλετικού διαχωρισμού και η υπεράσπιση των Ευρωπαίων Αμερικάνων ενάντια στην “βαθιά εδραιωμένη κατά των λευκών προκατάληψη των πολυπολιτισμικών ορθοδοξιών”. Ο λευκός εθνικισμός “δένει” τέλεια με τις αντιλήψεις του ότι όλοι οι άνθρωποι είναι άτομα που ανήκουν σε φυλές και ότι η ανθρώπινη ισότητα είναι μια ψευδαίσθηση. Αλλά, σε αντίθεση με τους περισσότερους στην εναλλακτική δεξιά, η φυλή δεν είναι το βασικό σημείο εστίασης για τον Donovan ή η βασική του έγνοια. “Η δουλειά μου αφορά τους άντρες. Έχει να κάνει με την κατανόηση της αρρενωπότητας και την άθλια κατάσταση των αντρών στον σύγχρονο κόσμο. Έχει να κάνει με αυτά που όλοι οι άντρες έχουμε ως κοινά”⁷³. Το ιδεώδες της “Aδελφότητάς” του δεν είναι πολιτισμικά συγκεκριμένο και χαίρεται να βλέπει άντρες από άλλες κουλτούρες να επιδιώκουν παρόμοιους στόχους. “Για παράδειγμα, δεν είμαι γηγενής Αμερικάνος, αλλά έχω έρθει σε επαφή με έναν αυτόχθονα Αμερικάνο που διάβασε το The Way of Men και ήρθε σε επαφή μαζί μου για να μου μιλήσει για τις δική του αδελφότητα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να ανήκω στη φυλή του αλλά του εύχομαι κάθε επιτυχία στις προσπάθειές του να προάγει τον ανδρισμό μεταξύ των μελών της φυλής του”⁷⁴.

Υπάρχουν ισχυρές αναλογίες ανάμεσα στις ιδέες του Donovan και τη βίαιη αντρική συντροφικότητα [camaraderie] στον πρώιμο φασισμό, που πήρε τους έντονους, σφυρηλατημένους από τα [ψυχικά] τραύματα δεσμούς που είχαν σχηματιστεί μεταξύ βετεράνων του Πρώτου ΠΠ στα χαρακώματα και τους μετέφερε στους σχηματισμούς μάχης στον δρόμο όπως οι Ιταλοί squadristi και οι Γερμανοί storm troopers. Ο Donovan απηχεί επίσης το Φουτουριστικό Μανιφέστο του 1909, ένα κείμενο που προεικόνισε τον ιταλικό φασισμό με δηλώσεις όπως: “Θέλουμε να δοξάσουμε τον πόλεμο – την μόνη θεραπεία για τον κόσμο – τον μιλιταρισμό, τον πατριωτισμό, την καταστροφική στάση των αναρχικών, τις όμορφες ιδέες που σκοτώνουν και την περιφρόνηση για τη γυναίκα”⁷⁵. Συνεπώς, δεν αποτελεί έκπληξη ότι έχει ασπαστεί τον όρο “αναρχο-φασισμός”, που αναφέρεται σε “μια ενοποιημένη αντρική κολλεκτίβα…δεμένη με μια κόκκινη κορδέλα αίματος”⁷⁶.

Στην εναλλακτική δεξιά, και γενικά μεταξύ των δεξιών, το πιο αμφιλεγόμενο κομμάτι της ιδεολογίας του Donovan είναι ότι υποστηρίζει και ασκεί στην πράξη την “ανδροφιλία”, με την οποία εννοεί την αγάπη ή το σεξ μεταξύ ανδροπρεπών αντρών. Ο Donovan δεν αποκαλεί τον εαυτό του ομοφυλόφιλο, απορρίπτει την γκέι κουλτούρα ως εκθηλυστική, και δικαιολογεί την ομοφοβία ως μια άμυνα του ανδρισμού που έχει τη ρίζα της στις συλλογικές ανάγκες επιβίωσης της αντρικής ομάδας. Η δική του εκδοχή ομοφυλοφιλίας είναι μια τελειοποίηση της προτεραιότητας που οι άντρες αποδίδουν ο ένας στον άλλο στην ιδανική, γι’ αυτόν, ομάδα. Όπως έχει σχολιάσει, “τελικά, όταν έρχεται στο σεξ, οι ομοφυλόφιλοι είναι απλά άντρες χωρίς τις γυναίκες να μπαίνουν ανάμεσα”⁷⁷. Πολλοί στην εναλλακτική δεξιά θεωρούν την ομοφυλοφιλία σε οποιαδήποτε μορφή ως ανήθικη και ως απειλή για την επιβίωση της φυλής, και ο Donovan έχει δαιμονοποιηθεί από πολλούς στην εναλλακτική δεξιά για την σεξουαλικότητά του, παρ’ όλα αυτά, η δουλειά του έχει κερδίσει ευρεία υποστήριξη μέσα στο κίνημα. Το Anti-Fascist News έχει επισημάνει μια ευρύτερη τάση μεταξύ πολλών λευκών εθνικιστών να συμπεριλαμβάνουν ανοιχτά ομοφυλόφιλους συγγραφείς (όπως ο James O’Meara) και μουσικούς (όπως ο αρχηγός του συγκροτήματος Death in June, Douglas Pearce), ενώ εξακολουθούν να εξευτελίζουν και να υποτιμούν την γκέι κουλτούρα⁷⁸.

Δεξιοί αναρχικοί

Όπως αρκετά ακροδεξιά ρεύματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, η εναλλακτική δεξιά προσφέρει ένα όραμα του κράτους που είναι ταυτόχρονα αυταρχικό και αποκεντρωτικό. Οι ακροδεξιοί της εναλλακτικής δεξιάς διατηρούν τις ελιτίστικες και αντιδημοκρατικές απόψεις του κλασσικού φασισμού για το πώς θα πρέπει να κυβερνάται η κοινωνία και, καθώς το κίνημα μεγαλώνει, επικροτούν όλο και περισσότερο δικτατορικές μορφές όπως ο Πινοσέτ της Χιλής⁷⁹. Την ίδια στιγμή, ο στόχος της να διασπάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε εθνοτικά διαχωρισμένες πολιτείες/κράτη είναι εγγενώς αποκεντρωτικός και θεμελιώνεται τόσο στην όραμα της Ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς να αντικαταστήσει τα έθνη-κράτη με μια ομοσπονδιακή “αυτοκρατορία”, όσο και την παραδοσιακή εχθρότητα του παλαιοσυντηρητισμού στις μεγάλες κυβερνήσεις. Το μείγμα αυτό αυταρχισμού/αποκέντρωσης έχει ενισχυθεί από άλλα δύο πολιτικά ρεύματα που έχουν επηρεάσει την εναλλακτική δεξιά: τον δεξιό αναρχισμό και την νεοαντίδραση.

Ως τμήμα του σχεδίου να φέρει κοντά ένα φάσμα από αντιφρονούσες δεξιές φωνές, το AlternativeRight.com δημοσίευσε άρθρα των αυτοπροσδιοριζόμενων ως αναρχικών Andrew Yeoman της ομάδας Bay Area National Anarchists (BANA) και Keith Preston του ιστότοπου Attack the System (ATS). Ο εθνοαναρχισμός, που πρεσβεύει ένα αποκεντρωμένο σύστημα “φυλετικών” θυλάκων, πρωτοεμφανίστηκε τη δεκαετία του 1970 από τον Troy Southgate, έναν βετεράνο του βρετανικού νεοναζισμού⁸⁰. Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν, εθνοαναρχικές ομάδες εμφανίστηκαν στην Ευρώπη, την Αμερική, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Η πρώτη σχετική ομάδα στις ΗΠΑ, η BANA, ξεκίνησε το 2007, και ο Southgate εγκαινίασε τυπικά το Εθνικό-Αναρχικό Κίνημα (N-AM) το 2010⁸¹.

Ο εθνοαναρχισμός είναι μια ιδεολογία του λευκού εθνικισμού. Όπως και ο ταυτοτισμός, αντλεί πολλά από το δόγμα της ΕΝΔ ότι ο εθνικός και ρατσιστικός διαχωρισμός είναι αναγκαίοι για την υπεράσπιση της λεγόμενης βιοπολιτισμικής ποικιλομορφίας. Το Μανιφέστο του N-AM διακηρύσσει ότι οι φυλετικές κατηγορίες είναι βασικές βιολογικές πραγματικότητες και ότι κάποιοι λαοί είναι εγγενώς ανώτεροι από άλλους. Οι εθνοαναρχικοί αναπαράγουν τις κλασσικές αντοσημιτικές θεωρίες συνομωσίας και, όπως πολλοί νεοναζί, προάγουν τον νεοπαγανισμό και την εγγύτητα στη φύση⁸². Αλλά οι εθνοαναρχικοί απορρίπτουν τον κλασσικό φασισμό εξαιτίας της έμφασής του στα ισχυρά έθνη-κράτη, την συγκεντρωτική δικτατορία και την συνεργασία με τις μεγάλες επιχειρήσεις. Αντίθετα, προτείνουν την διάσπαση της κοινωνίας σε αυτοκυβερνώμενες φυλετικές κοινότητες έτσι ώστε διαφορετικές κουλτούρες, πεποιθήσεις και πρακτικές να μπορούν να συνυπάρχουν δίπλα-δίπλα⁸³.

Οι εθνοαναρχικοί δεν είχαν κάποια σημαντική παρουσία στην εναλλακτική δεξιά από τότε που η BANA διαλύθηκε το 2011, αλλά ο αυτοπροσδιοριζόμενος αναρχο-πλουραλιστής Keith Preston συνέχισε να παίρνει μέρος σε φόρουμ της εναλλακτικής δεξιάς, μιλώντας, για παράδειγμα, σε συνέδρια του NPI και σε διαδικτυακές ραδιοφωνικές εκπομπές στο The Right Stuff. Ο Preston είναι ένας πρώην αριστερός αναρχικός που μετακινήθηκε στη δεξιά τη δεκαετία του 1990 για να ιδρύσει στη συνέχεια την ομάδα American Revolutionary Vanguard, σήμερα γνωστή κυρίως από το όνομα του ιστότοπου Attack the System⁸⁴. Το ATS συσπειρώνει έναν αριθμό δεξιών ρευμάτων, συμπεριλαμβανομένων του εθνοαναρχισμού, του ελευθεριασμού, του λευκού εθνικισμού, ντουγικιστών [Duginist], και άλλων, μεταξύ των οποίων διάφοροι συντάκτες και συνεργαζόμενοι, αλλά η ιδεολογία του ίδιου του Preston διαφέρει από όλα τα παραπάνω⁸⁵.

Όπως οι εθνοαναρχικοί, έτσι και ο Preston υποστηρίζει ένα αποκεντρωμένο, ποικιλόμορφο δίκτυο από αυτοκυβερνώμενες κοινότητες, ενώ απορρίπτει την προσήλωση του αριστερού αναρχισμού στη διάλυση της κοινωνικής ιεραρχίας και της καταπίεσης. Εξουσιαστικά και σουπρεματιστικά συστήματα θα μπορούσαν να είναι πλήρως συμβατά με το αναρχο-πλουραλιστικό μοντέλο, στον βαθμό που η λειτουργία του περιορίζεται σε μικρή κλίμακα. Σε αντίθεση, όμως, με τους εθνοαναρχικούς, ο Preston θέτει το αποκεντρωτικό ιδεώδες του στο πλαίσιο της ατομικής ελεύθερης επιλογής παρά του φυλετισμού και δεν είναι λευκός εθνικιστής⁸⁶. Αν και απηχεί κάποιες ρατσιστικές ιδέες, όπως ο ισχυρισμός ότι οι μη Ευρωπαίοι μετανάστες απειλούν να καταστρέψουν τον Δυτικό πολιτισμό, η υποκείμενη φιλοσοφία του δεν βασίζεται στην φυλή-ράτσα αλλά μάλλον σε έναν γενικό, Νιτσεϊκό ελιτισμό που δεν είναι εθνοτικά προσδιορισμένος⁸⁷. Ενώ ο ίδιος ο Preston είναι λευκός, αρκετοί από τους πιο στενούς συνεργάτες του στον εσωτερικό κύκλο του Attack the System είναι έγχρωμοι.

Ο Preston έχει δώσει αρκετούς λόγους για την εμπλοκή του στην εναλλακτική δεξιά. Βλέπει το κίνημα ως ένα σημαντικό αντίβαρο σ’ αυτό που αποκαλεί “ολοκληρωτικό ανθρωπισμό” [“totalitarian humanism”] (υποτιθέμενα επιβαλλόμενες από το κράτος προοδευτικές αξίες, πχ. η πολιτική ορθότητα), θεωρεί την εξωτερική πολιτική του μη-επεμβατισμού και τον οικονομικό εθνικισμό της εναλλακτικής δεξιάς ως ανώτερα αυτών που υποστηρίζουν το Ρεπουμπλικανικό ή το Δημοκρατικό κόμμα, και μοιράζεται πολλά από τα ενδιαφέροντα των υποστηρικτών της εναλλακτικής δεξιάς στην πρώιμη ευρωπαϊκή “κριτική του φιλελεύθερου καπιταλισμού και της μαζικής δημοκρατίας”⁸⁸, εννοώντας ανθρώπους όπως ο Julius Evola, ο Carl Schmitt, και ο Ernst Jünger. Επιπλέον, η εναλλακτική δεξιά επιτρέπει στον Preston να αποφύγει την πολιτική απομόνωση, καθώς οι προσπάθειές του να απευθυνθεί σε αριστερούς αναρχικούς έχουν απορριφθεί σχεδόν πλήρως.

Ο Preston είναι μια αξιοσέβαστη φιγούρα στην εναλλακτική δεξιά και το αντικρατικό όραμά του έχει απήχηση σε κάποιους λευκούς εθνικιστές μέσα στο κίνημα. Για παράδειγμα, ο συγγραφέας του Counter-Currents Francisco Albanese έχει ισχυριστεί ότι παρέχει “την καλλίτερη και πιο βιώσιμη επιλογή για την εθνική και φυλετική επιβίωση” των Λευκών σε περιοχές στις οποίες αποτελούν μια μειοψηφία του πληθυσμού. Επιπλέον, “είναι μόνο έξω από το κράτος που λευκοί μπορούν να μπορέσουν να κατανοήσουν την αληθινή ουσία της κοινότητας και της οικοδόμησης μιας κοινής μοίρας”⁸⁹. Την ίδια στιγμή, ο αναρχο-πλουραλισμός προσφέρει δυνητικά ένα κοινό έδαφος ανάμεσα σε λευκούς εθνικιστές και άλλους επικριτές της υπάρχουσας τάξης, όπως οι αναρχο-καπιταλιστές, άλλοι “αναρχικοί της αγοράς”, των οποίων οι ιδέες εμφανίζονται τακτικά στο Attack the System, και οι “ελευθεριακοί θεοκράτες” του Χριστιανικού Ανοικοδομιστικού⁹⁰ [Christian Reconstructionist] κινήματος⁹¹.

Η προσέγγιση του Preston στην πολιτική στρατηγική πηγαίνει αυτή την οικοδόμηση γεφυρών ένα βήμα πιο πέρα. Απηχώντας τους φασίστες της Τρίτης Θέσης, οι οποίοι καταγγέλλουν τόσο τον κομμουνισμό όσο και τον καπιταλισμό, ο Preston και το ATS καλούν σε μια ευρύτερη επαναστατική συμμαχία όλων όσων θέλουν να καταστρέψουν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Εντός των συνόρων των ΗΠΑ, μια τέτοια συμμαχία θα περιελάμβανε μια “παν-αποσχιστική” στρατηγική που θα ενοποιούσε ομάδες σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα αυτών που θέλουν να δημιουργήσουν αυτοκυβερνώμενους θύλακες ελεύθερους από τον έλεγχο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης⁹². Ως ένα βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση, το ATS υποστήριξε μια σειρά Βορειοαμερικανικών αποσχιστικών συνόδων, που έφεραν μαζί αντιπροσώπους της νεο-Συνομοσπονδιακής ομάδας League of the South, της επηρεασμένης από την Ανοικοδόμηση Christian Exodus, του ελευθεριακού Free State Project, υποστηρικτές της ανεξαρτησίας της Χαβάης, της αριστερής απόκλισης Second Vermont Republic και άλλους⁹³.

Νεοαντίδραση

Η νεοαντίδραση είναι ένα άλλο αντιφρονόν δεξιό ρεύμα με το όραμα ενός μικρής κλίμακας αυταρχισμού, που έχει αναδυθεί στο διαδίκτυο κατά την προηγούμενη δεκαετία και το οποίο επικαλύπτεται και έχει επηρεάσει την εναλλακτική δεξιά. Όπως η εναλλακτική δεξιά και μεγάλο τμήμα της ανδρόσφαιρας, η νεοαντίδραση (που συχνά συντομεύεται ως NRx, και είναι επίσης γνωστή ως Σκοτεινός Διαφωτισμός) είναι μια χαλαρά ενοποιημένη σχολή σκέψης που απορρίπτει τον εξισωτισμό σε επίπεδο αρχής, ισχυρίζεται ότι οι διαφορές στην ανθρώπινη ευφυΐα και δεξιότητες είναι κυρίως γενετικές και πιστεύει ότι οι πολιτισμικές και πολιτικές ελίτ περιορίζουν λανθασμένα το εύρος του αποδεκτού λόγου. Ο μπλόγκερ Curtis Yarvin (γράφοντας με το ψευδώνυμο Mencius Moldbug) είναι ο πρώτος που άρθρωσε την νεοαντιδραστική ιδεολογία το 2007, αλλά και πολλοί άλλοι συγγραφείς έχουν συνεισφέρει σ’ αυτό. Η νεοαντίδραση δίνει έμφαση στην τάξη και την αποκατάσταση της κοινωνικής σταθερότητας που κυριαρχούσε, υποτίθεται, πριν τη Γαλλική Επανάσταση, μαζί με τεχνοκρατικές και μελλοντολογικές ανησυχίες όπως ο μετανθρωπισμός [transhumanism], ένα κίνημα που ελπίζει να “βελτιώσει” ριζικά τα ανθρώπινα όντα μέσω της τεχνολογίας. Ο θεωρητικός της νεοαντίδρασης Nick Land είναι ένας κορυφαίος υποστηρικτής του επιταχυντισμού⁹⁴, που στην δική του εκδοχή βλέπει τον παγκόσμιο καπιταλισμό να οδηγεί σε όλο και ταχύτερη τεχνολογική αλλαγή, στον βαθμό που η τεχνητή νοημοσύνη ουσιαστικά αντικαθιστά τα ανθρώπινα όντα. Ένας επικριτής του κινήματος γράφει ότι η νεοαντίδραση “συνδυάζει όλα τα απαίσια πράγματα που πάντα υποψιαζόσασταν για τον φιλελευθερισμό με απομεινάρια από την PUA κουλτούρα, τον Βικτωριανό κοινωνικό δαρβινισμό, και μια μόνο μισο-ειρωνική προσάρτηση στον απολυταρχισμό. Στον βαθμό που οι νεοαντιδραστικοί έχουν ένα πολιτικό σχέδιο αυτό είναι να διαλύσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ανταγωνιζόμενες αυταρχικές θαλάσσιες εγκαταστάσεις στο μοντέλο της Σιγκαπούρης…”⁹⁵.

Οι νεοαντιδραστικοί, οι οποίοι είναι γνωστοί για τους αποκρυφιστικούς, αυτολεξεί θεωρητικούς μονολόγους τους, εμφανίζονται να είναι ως επί το πλείστον νεαροί, κομπιουτεράδες άντρες και οι ιδέες τους έχουν εν μέρει διαδοθεί μέσω της σκηνής των τεχνολογικών νεοφυών [startup] εταιρειών. Ο συνιδρυτής του PayPal και υποστηρικτής του Τραμπ Peter Thiel έχει εκφράσει κάποιες ιδέες που ακούγονται ως νεοαντιδραστικές. Για παράδειγμα, το 2009, διακήρυξε: “Δεν πιστεύω πλέον ότι η ελευθερία και η δημοκρατία είναι συμβατές” και ότι “η τεράστια αύξηση στους επιδοματούχους και η επέκταση του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες…έχουν καταστήσει την έννοια της ‘καπιταλιστικής δημοκρατίας’ ένα οξύμωρο”⁹⁶. Τόσο ο Yarvin όσο και o συνάδελφός του νεοαντιδραστικός Michael Anissimov, έχουν εργαστεί για εταιρείες που υποστηρίζονται από τον Thiel⁹⁷. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο Thiel χρηματοδοτεί το κίνημα της νεοαντίδρασης καθ’ αυτό, αλλά δείχνει προς κάποιες συνηχήσεις μεταξύ αυτού του κινήματος και του ευρύτερου τεχνο-ελευθεριακού λόγου της Silicon Valley.

“Στην καρδιά της, η νεοαντίδραση είναι μια κριτική σε ολόκληρη την φιλελεύθερη, πολιτικά ορθή ορθοδοξία”, σχολιάζει ο “WhiteDeerGrotto” στον νεοαντιδραστικό μπλογκ Habitable Worlds. “Ο Καθεδρικός, ένας όρος που επινοήθηκε από τον Moldbug, είναι μια περιγραφή των θεσμών και των μηχανισμών επιβολής που χρησιμοποιούνται για την διάδοση και τη διατήρηση αυτής της ορθοδοξίας” – ένα κέντρο εξουσίας που συγκροτείται από την Ivy League και άλλα κορυφαία πανεπιστήμια, τους New York Times, και μερικούς δημοσίους υπαλλήλους. “Οι προπαγανδιστές της πολιτικής ορθότητας ισχυρίζονται ότι τα ανθρώπινα όντα είναι εναλλάξιμα μεταξύ τους, άσχετα από την κουλτούρα ή τα γενετικά χαρακτηριστικά τους, και ότι κάποια πολυπολιτισμική μορφή δημοκρατίας του κοινωνικού κράτους είναι η ιδανική, τελική κατάσταση για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η νεοαντίδραση λέει όχι σ’ αυτό. Τα φύλα είναι βιολογικά διακριτά, η γενετική έχει σημασία και η δημοκρατία είναι βαθιά ελαττωματική και θεμελιωδώς ασταθής”⁹⁸.

Ενώ οι οπαδοί της εναλλακτικής δεξιάς συμφωνούν σε μεγάλο βαθμό μ’ αυτές τις νεοαντιδραστικές ιδέες, και μερικοί εκτός του χώρου της έχουν εξισώσει τα δύο κινήματα, η εναλλακτική δεξιά και η νεοαντίδραση διαφέρουν σημαντικά. Οι της εναλλακτικής δεξιάς μπορεί να επικαλεστούν ή και όχι την λαϊκή κυριαρχία ως ένα από τα επιτεύγματα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και προσπαθούν να χτίσουν μια λαϊκιστική ή αντι-ελιτίστικη στάση, αλλά όλοι οι νεοαντιδραστικοί θεωρούν τους “απλούς” ανθρώπους ως τελικά ακατάλληλους να έχουν στα χέρια τους πολιτική εξουσία – “ένας παράλογος όχλος που ουρλιάζει” όπως το έχει θέσει ο νεοαντιδραστικός Nick Land⁹⁹. Μερικοί νεοαντιδραστικοί υποστηρίζουν την μοναρχία· άλλοι θέλουν να μετατρέψουν το κράτος σε μια μεγαλοεταιρεία με μέλη μια ελίτ διανοούμενων ως μετόχους¹⁰⁰. Αντίστροφα, οι νεοαντιδραστικοί μπορεί να μεταφράζουν ή και όχι τον γενετικό ντετερμινισμό τους σε εκκλήσεις για φυλετική αλληλεγγύη, αλλά για τους περισσότερους στην εναλλακτική δεξιά η φυλή είναι η βάση όλων των άλλων¹⁰¹. Σε αντίθεση με τους περισσότερους στην εναλλακτική δεξιά, κορυφαίοι νεοαντιδραστικοί δεν υποστήριξαν τον Ντόναλντ Τραμπ¹⁰². Επιπλέον, ενώ πολλοί στην εναλλακτική δεξιά δίνουν έμφαση στον αντισημιτισμό, οι νεοαντιδραστικοί γενικά δεν κάνουν κάτι τέτοιο, και μερικοί μάλιστα είναι Εβραίοι ή, στην περίπτωση του Yarvin, είναι μικτής ή μη εβραϊκής καταγωγής¹⁰³. Και όντως, στο λεξικό της ορολογίας της εναλλακτικής δεξιάς στο The Right Stuff, το λήμμα “Νεοαντίδραση” μεταφράζεται σε “Εβραίοι”.

Την ίδια στιγμή, αρκετοί στην εναλλακτική δεξιά θεωρούν την νεοαντίδραση ως ένα συναφές κίνημα που έχει αρκετές θετικές συνεισφορές. Μερικοί συγγραφείς, όπως ο Steve Sailer, στέκονται και στα δυο στρατόπεδα. Ο Gregory Hood, της εναλλακτικής δεξιάς, έχει ισχυριστεί ότι ο λευκός εθνικισμός και η νεοαντίδραση είναι συμπληρωματικές: “Έχω ισχυριστεί στο παρελθόν ότι η φυλή είναι αρκετή καθεαυτήν να χρησιμεύσει ως ένα θεμέλιο της κρατικής πολιτικής. Όμως, από μόνο του αυτό μας λέει πολύ λίγα πράγματα για το πώς ακριβώς να εφαρμόσεις αυτό το πρόγραμμα. Η νεοαντίδραση και οι θεωρητικοί προκάτοχοί της είναι απολύτως κομβικοί για την κατανόηση του πώς ‘δουλεύει’ η κοινωνία και πώς λειτουργεί η εξουσία”¹⁰⁴. Ο αναρχο-πλουραλιστής Keith Preston επικρότησε μια πρόταση από τον νεοαντιδραστικό Michael Anissimov για τη δημιουργία αποσχισμένων θυλάκων σε “ολιγοπληθείς, υπερασπίσιμες περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών όπως το Idaho”¹⁰⁵. Από μόνη της η νεοαντίδραση μοιάζει πολύ εσωτεριστική για να έχει ιδαίτερη πολιτική επιρροή αλλά η συνεισφορά της στην ιδεολογία της εναλλακτικής δεξιάς ίσως είναι σημαντική.

Μέρος 3 – Σχέση με τον Ντόναλντ Τραμπ

Διαμάχες πολιτικής στρατηγικής

Η εναλλακτική δεξιά προσέλκυσε πρώτη φορά την προσοχή από τα κυρίαρχα ρεύματα μέσω της υποστήριξής της στην προεκλογική υποψηφιότητα του Ντόναλντ Τραμπ. Στη διερεύνηση της σχέσης της εναλλακτικής δεξιάς με την εκστρατεία του Τραμπ και με τον Τραμπ ως εκλεγμένο πρόεδρο, αρκετά ζητήματα αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής: οι αντιπαραθέσεις στο κίνημα για την πολιτική στρατηγική, η επιδέξια χρήση από το κίνημα του διαδικτυακού ακτιβισμού και η προσέλκυση ενός ευρύτερου κύκλου συμπαθούντων και εκλαϊκευτών που έγιναν γνωστοί ως “Alt Lite”.

Το αγκάλιασμα του Τραμπ από τους ακροδεξιούς της εναλλακτικής δεξιάς ήρθε μετά από αρκετά χρόνια στη διάρκεια των οποίων υπήρχε έντονη αντιπαράθεση μεταξύ τους σχετικά με το αν πρέπει να εργαστούν μέσα από τα υπάρχοντα πολιτικά κανάλια ή να τα απορρίψουν εντελώς. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο αρθρογράφος της Αμερικανικής Αναγέννησης [American Renaissance] Hubert Collins κάλεσε τους λευκούς εθνικιστές να χρησιμοποιήσουν την εκλογικη διαδικασία και να συμμαχήσουν με πιο καθιερωμένες αντιμεταναστευτικές ομάδες για να διατηρήσουν τους λευκούς σε ένα όσο το δυνατόν υψηλότερο ποσοστό του πληθυσμού των ΗΠΑ¹⁰⁶. Σε αντιδιαστολή, ο Gregory Hood του Counter-Currents Publishing διακήρυξε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι “πέραν αναμόρφωσης” και ότι η πολιτική απόσχιση ήταν “η μοναδική διέξοδος”¹⁰⁷. Παρακάμποντας αυτό το ζήτημα, πολλοί στην εναλλακτική δεξιά ακολούθησαν το παράδειγμα της ΕΝΔ και εστίασαν σε μια “μεταπολιτική” στρατηγική επιδίωξης μετασχηματισμού της ευρύτερης κουλτούρας. Με τα λόγια του Lawrence Murray: “όταν η ιδέα του λευκού εθνικισμού έχει ριζώσει ανάμεσα στον λαό μας, η δυνατότητα απαίτησης, διαμαρτυρίας και δράσης θα είναι ανώτερη από αυτήν που είναι τώρα”¹⁰⁸. Ο Jack Donovan ισχυρίζεται ότι οι ΗΠΑ είναι στον δρόμο της χρεοκοπίας και παρωτρύνει τους ακροδεξιούς της εναλλακτικής δεξιάς να “οικοδομήσουν το είδος εκείνο των ανθεκτικών κοινοτήτων και δικτύων επιδέξιων, ικανών ανθρώπων που μπορούν να επιβιώσουν της κατάρρευσης και να διατηρήσουν τις ταυτότητές σας μετά την Πτώση”¹⁰⁹. Για τον Donovan, αυτό είναι ένα αισιόδοξο σενάριο: “σε ένα χρεοκοπημένο κράτος, πάμε πίσω στους κανόνες της άγριας Δύσης, και η Αμερική γίνεται και πάλι ένας τόπος για άντρες – μια γη πλήρης υποσχέσεων και δυνατοτήτων που επιβραβεύει την τόλμη και την επινοητικότητα, ένας τόπος στον οποίο οι άντρες μπορούν να ξαναξεκινήσουν τον κόσμο”¹¹⁰.

Το αν θα έπρεπε να εργαστεί εντός των καθιερωμένων πολιτικών καναλιών ή όχι έχει γίνει αντικείμενο αντιπαράθεσης σε εκδηλώσεις του κινήματος, με μερικούς στην εναλλακτική δεξιά να μετακινούνται από τη μια θέση στην άλλη. Ο Richard Spencer, για παράδειγμα, ισχυριζόταν το 2011 ότι “το GOP¹¹¹ μπορούσε να συνενώσει μια ικανή πλεοιοψηφία λευκών ψηφοφόρων εστιάζοντας την πλατφόρμα του στον περιορισμό της μετανάστευσης”. Αυτή η στρατηγική “θα…εξασφάλιζε ότι οι Αμερικανοί στο μέλλον θα κληρονομούσαν μια χώρα που θα μοιάζει με αυτήν των προγόνων τους”¹¹². Αλλά, δυο χρόνια αργότερα, ο Spencer γύρισε, κατά τα φαινόμενα, την πλάτη του στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα και καλούσε στη δημιουργία ενός ξεχωριστού εθνοκράτους στη Βόρεια Αμερική. Διακήρυξε ότι “η πλειοψηφία των παιδιών που γεννιούνται στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μη-λευκά. Συνεπώς, από την δική μας σκοπιά, οποιεσδήποτε μελλοντικές προσπάθειες περιορισμού της μετανάστευσης δεν έχουν σημασία”¹¹³. Ο Spencer ισχυρίζεται επίσης ότι “η αποκατάσταση του Συντάγματος” (η επιστροφή σε μια αριστοκρατική δημοκρατία [republic] κυβερνώμενη από μερικούς λευκούς ιδιοκτήτες) όπως υποστηρίζουν μερικοί λευκοί εθνικιστές, δεν θα οδηγούσε παρά σε μια παρόμοια ή ακόμα χειρότερη κατάσταση.

Μια προσέγγιση είναι η πρόταση να εργαστεί κανείς εντός του συστήματος για να το αποδυναμώσει, προάγοντας αλλαγές που ακούγονται εύλογες αλλά απαιτούν ριζική αλλαγή – μια δεξιά εκδοχή της τροτσκιστικής στρατηγικής των μεταβατικών αιτημάτων. Ο Ted Sallis, για παράδειγμα, προέτρεψε τους λευκούς εθνικιστές να “απαιτήσουν μια θέση στο πολυπολιτισμικό τραπέζι, να εκπροσωπηθούν από αληθινούς υποστηρικτές των λευκών συμφερόντων, όχι σερνάμενους αγαθιάρηδες”. Αυτό θα περιελάμβανε τη χρήση της γλώσσας της πολυπολιτισμικότητας για να διαμαρτυρηθεί κανείς για τις “νόμιμες” περιπτώσεις διακρίσεων εναντίον των λευκών ή μελών άλλων κυρίαρχων ομάδων. Ο σκοπός σ’ αυτή την περίπτωση δεν θα ήταν “η μεταρρύθμιση του Συστήματος. Είναι αντίθετα, η χρήση των αντιφάσεων και των αδυναμιών του Συστήματος ενάντια στον ίδιο τον εαυτό του…”¹¹⁴.

Σε μεγάλο βαθμό, η υποστήριξη της εναλλακτικής δεξιάς στην προεδρική καμπάνια του Τραμπ ακολούθησε μια σχετική προσέγγιση χρήσης του συστήματος ενάντια στον εαυτό του. Οι ακροδεξιοί της εναλλακτικής δεξιάς άρχισαν εκθειάζοντας τον Τραμπ το 2015, και μέχρι τα μέσα του 2016 το μεγαλύτερο μέρος του κινήματος τον χειροκροτούσε. Αυτή η υποστήριξη, όμως, ήταν με την επιφύλαξη της αναγνώρισης ότι ο Τραμπ δεν είναι ένας από αυτούς και ότι δεν επρόκειτο να φέρει την αλλαγή που αυτοί θέλουν. Ο Brad Griffin, που γράφει στο ιστολόγιο Occidental Dissent με το όνομα Hunter Wallace, ήλπιζε στα τέλη του 2015 ότι ο Τραμπ “προκαλεί ένα μοιραίο σχίσμα που θα αναποδογυρίσει το Ρεπουμπλικανικό κόμμα”¹¹⁵. Το Traditionalist Youth Network διακήρυξε:

Αν και ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ούτε Παραδοσιοκράτης ούτε λευκός εθνικιστής, αποτελεί μια απειλή για την οικονομική και κοινωνική εξουσία των Εβραίων στον κόσμο. Γι’ αυτόν τον λόγο, και μόνο στον βαθμό που ο Τραμπ κρατά τις θέσεις του για την επιβολή των απελάσεων και τον περιορισμό της μετανάστευσης, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε την υποψηφιότητά του στον βαθμό που μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για να προωθήσουμε πιο σκληρές θέσεις στο ζήτημα της μετανάστευσης και της Ταυτότητας. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ο σωτήρας των Λευκών στην Αμερική, είναι παρ’ όλα αυτά ένας βροντερός κανονιοβολισμός προς το τόξο της Αριστερής και Εβραϊκής εξουσίας για να τους πει ότι αφυπνίζεται και ότι έχουμε κουραστεί από τις “δουλειές συνήθως”¹¹⁶.

Στο The Right Stuff, ο “Professor Evola-Hitler” ισχυρίστηκε ότι ο Τραμπ έσπασε σημαντικά ταμπού σε ζητήματα όπως ο περιορισμός της μετανάστευσης και ο τερματισμός της απόκτησης του δικαιώματος ιθαγένειας/υπηκοότητας από τη γέννηση στις ΗΠΑ, προκάλεσε ζημιά στην φιλο-ισραηλινή συμμαχία του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, μετατόπισε το κόμμα πιο κοντά στον εθνοτικό εθνικισμό και “προσφέρει” την ευκαιρία στην εναλλακτική δεξιά να επεκταθεί γρήγορα”, αλλά επισημαίνει την προσοχή στο ότι “πρέπει να εκμεταλλευτούμε εμείς τον Τραμπ, όχι να του επιτρέψουμε να μας εκμεταλλευθεί αυτός”¹¹⁷.

Δεν υποστήριξαν, βέβαια, όλοι στην εναλλακτική δεξιά τον Τραμπ. Ο συνεργάτης στο The Right Stuff με το ψευδώνυμο “Auschwitz Soccer Ref” ισχυρίστηκε ότι οι οπαδοί της εναλλακτικής δεξιάς δεν θα έπρεπε να υποστηρίξουν τον Τραμπ από τη στιγμή που δύο από τα παιδιά του έχουν παντρευτεί Εβραίους, κάτι που τον κάνει “φυσικά πιστό” στο Ισραήλ¹¹⁸. Ο Jack Donovan πρότεινε ότι μια προεδρία της Χίλαρυ Κλίντον θα ήταν προτιμότερη επειδή θα “τόνιζε την πραγματικότητα ότι οι λευκοί δεν κάνουν πια κουμάντο…και ότι [οι Ηνωμένες Πολιτείες] δεν είναι πια η πατρίδα τους και δεν θα είναι ποτέ ξανά”¹¹⁹, ενώ ο Keith Preston σχολίασε: “Η προσκόληση της εναλλακτικής δεξιάς στον Τραμπ μοιάζει να είναι μια κατοπτρική επανάληψη της προσκόλησης της θρησκευτικής δεξιάς στον Ρήγκαν, δηλαδή την περίπτωση ενός στασιαστικού, κάπως αντιδραστικού, λαϊκιστικού κινήματος το οποίο εξαπάτησε ένας φίλος της άρχουσας τάξης, κεντρώος πολιτικός με κίνητρο κυρίως την προσωπική φιλοδοξία”¹²⁰. Παρ’ όλα αυτά, αυτές οι φωνές ενάντια στον Τραμπ ήταν καθαρά μειοψηφικές.

Διαδικτυακά μιμίδια και εκστρατείες παρενόχλησης

Ο βασικός τρόπος με τον οποίο οι οπαδοί της εναλλακτικής δεξιάς βοήθησαν την καμπάνια του Τραμπ ήταν ο διαδικτυακός ακτιβισμός. Ένα πιλοτικό παράδειγμα προέκυψε το καλοκαίρι του 2105, όταν οπαδοί της εναλλακτικής δεξιάς προώθησαν το μιμίδιο¹²¹ #cuckservative για να επιτεθούν στους αντιπάλους του Τραμπ μέσα στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα ως προδότες και πουλημένους στον φιλελευθερισμό. Η λέξη “Cuckservative” συνδυάζει τις λέξεις “conservative”, συντηρητικός, και “cuckold”, “κερατάς”. Όπως επεσήμανε ο δημοσιογράφος Joseph Bernstein: “οι συνδηλώσεις του όρου είναι ρατσιστικοί. Υπαινισσόμενοι ένα είδος πορνό στο οποίο παθητικοί λευκοί άντρες βλέπουν τις γυναίκες τους να κάνουν έρωτα με μαύρους, ο όρος παρουσιάζει τους στόχους του ως ανίκανους υπερασπιστές των λευκών στην Αμερική¹²². Στη διάρκεια των εβδομάδων μέχρι την πρώτη δημόσια αντιπαράθεση μεταξύ των Ρεπουμπλικάνων υποψηφίων, οπαδοί της εναλλακτικής δεξιάς είχαν διασπείρει το μιμίδιο στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης για να δώσουν ώθηση στον Τραμπ και να εξευτελίσουν τους Ρεπουμπλικάνους αντιπάλους του, όπως σε ένα μήνυμα στο Τουίτερ που έδειχνε μια φωτογραφία του Jeb Bush με τις λέξεις: “Παρακαλώ, Μεξικό, γ**σε τη χώρα μου.#Cuckservative”¹²³. Όπως επισημαίνει το Anti-Fascist News, αυτή η πρωτοβουλία “επέτρεψε στον ρατσιστικό λόγο να περάσει στη δημόσια σφαίρα, καθιστώντας την ετικέτα #cuckservative μια κατηγορία στην οποία οι συμβατικοί Ρεπουμπλικάνοι αισθάνονταν ότι έπρεπε να απαντήσουν”¹²⁴.

Οι οπαδοί της εναλλακτικής δεξιάς μετέτρεψαν, επίσης, τη διαδικτυακή παρεχνόχληση και κακοποίηση σε μια δυνητική τακτική για τον εκφοβισμό και τη φίμωση αντιπάλων, δανειζόμενοι απευθείας από την καμπάνια της ανδρόσφαιρας για το Gamergate που συζητήσαμε πιο πάνω. Για παράδειγμα, την άνοιξη του 2016, διαδηλωτές ενάντια στον Τραμπ στο Portland State University κατακλύστηκαν από ρατσιστικά, τρανσοφοβικά και αντισημιτικά μηνύματα, δημοσιοποίηση προσωπικών τους στοιχείων και απειλές βιασμού και δολοφονίας, σταλμένα από ανώνυμους λογαριασμούς σε κοινωνικά μέσα. Αντανακλώντας την επιρροή της ανδρόσφαιρας, η παρενόχληση από την εναλλακτική δεξιά έδινε συχνά έμφαση στη σεξουαλική βία και στη γελοιοποίηση γυναικών και κοριτσιών, ακόμα κι όταν οι υποτιθέμενοι στόχοι ήταν άντρες¹²⁵. Ο David French, εργαζόμενος συγγραφέας στο συντηρητικό National Review, περιέγραψε την επί ένα χρόνο ασταμάτητη ροή διαδικτυακής κακοποίησης που η οικογένειά του υπέμεινε επειδή επέκρινε τον Τραμπ και την εναλλακτική δεξιά:

Είδα εικόνες του προσώπου της κόρης μου σε θαλάμους αερίων, με έναν χαμογελαστό Τραπ με ναζιστική στολή να ετοιμάζεται να πατήσει ένα κουμπί και να την σκοτώσει. Είδα το πρόσωπό της επεξεργασμένο και αλλοιωμένο ψηφιακά σε εικόνες σκλάβων. Αποκαλούνταν “niglet” και “dindu”. Η εναλλακτική δεξιά ξεσάλωσε πάνω στη γυναίκα μου, Nancy, με ισχυρισμούς ότι είχε κοιμηθεί με μαύρους άντρες όσο εγώ υπηρετούσα στο Ιράκ, και ότι μου άρεσε πολύ να την βλέπω ενώ έκανε σεξ με “black bucks”. Κόσμος της έστελνε πορνοφωτογραφίες μαύρων αντρών που έκαναν σεξ με λευκές γυναίκες, με κάποιον, επεξεργασμένο να μου μοιάζει, να παρακολουθεί¹²⁶.

Ένα άλλο παράδειγμα διαδικτυακού ακτιβισμού της εναλλακτικής δεξιάς ήταν η καμπάνια “στριμώγματος [wedge] των γκέι και των Μουσουλμάνων”, όπως το έθεσε ο “Butch Leghorn” του The Right Stuff. Γράφοντας τον Ιούνιο του 2016, δύο μέρες αφού ο Αφγανοαμερικανός Omar Mateen δολοφόνησε 49 άτομα σε ένα γκέι νυχτερινό κλαμπ στο Ορλάντο της Φλώριδα, ο Leghorn διακήρυξε ότι “οι γκέι δεν θα είναι ποτέ ασφαλείς από τη βία των Μουσουλμάνων και οι φιλελεύθεροι θα επιτρέψουν τη βία των Μουσουλμάνων σε βάρος τους γιατί οι Μουσουλμάνοι αξιολογούνται υψηλότερα στις βαθμίδες του Προοδευτισμού από τους γκέι…Αυτό καθιστά τους πυροβολισμούς στο Ορλάντο ένα εξαιρετικά πολύτιμο αιχμιακό και διχαστικό ζήτημα. Αφήνοντας τους Μουσουλμάνους να έρχονται στην Αμερική, οι Δημοκρατικοί ουσιαστικά προτιμούν τους Μουσουλμάνους σε σχέση με τους γκέι. Ακολουθήστε αυτή τη “σφήνα”. Τσακίστε τη συμμαχία τους”¹²⁷. Ο Leghorn πρόσφερε μερικά παραδείγματα σημείων συζήτησης και εικόνων προς χρήση, όπως μια σημαία με τα χρώματα του ουράνιου τόξου με τις λέξεις “Γα**στε το Ισλάμ” γραμμένες από πάνω.

Μια από τις πιο δεξιοτεχνικές χρήσεις των κοινωνικών μέσων από την εναλλακτική δεξιά το 2016 ήταν και το μιμίδιο #DraftOurDaughter, το οποίο ήταν πολύ δημοφιλές στο Τουίτερ την εβδομάδα πριν τις εκλογές. Όπως εξήγησε ο ιστότοπος Know Your Meme, “η ετικέτα #DraftOurDaughters είναι μια σατυρική ετικέτα στα κοινωνικά μέσα που ξεκίνησε από υποστηρικτές του Ντόναλντ Τραμπ ενθαρρύνοντας Αμερικανίδες να καταταγούν στις Ειδικές Δυνάμεις προετοιμαζόμενες για υποθετικά σενάρια στρατιωτικών επιχειρήσεων των Ηνωμένων Πολιτειών που υποτίθεται θα εξαπολύονταν από την Χίλαρυ Κλίντον αν εκλεγόταν Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών”. Η εκστρατεία περιελάμβανε μια σειρά από προεκλογικές διαφημίσεις της Κλίντον, πολλές από τις οποίες περιέχουν εικόνες γυναικών με στρατιωτική στολή και συνθήματα όπως “η Χίλαρυ θα αντισταθεί στη ρωσική επιθετικότητα. Θα αντισταθείς μαζί της;”, “Θα προτιμούσα να πεθάνω σ’ έναν πόλεμο από το να ζω κάτω από τη θρησκοληψία” και “Είτε στον Λευκό Οίκο είτε σε ρώσικο έδαφος. Η μάχη για την ισότητα δεν σταματά ποτέ”¹²⁸.

Το #DraftOurDaughters απεικόνιζε την Κλίντον σαν να συντήκει τον φεμινισμό και την πολυπολιτισμικότητα με τον επιθετικό μιλιταρισμό. Καθώς αυτή ήταν μια αρκετά ακριβής περιγραφή της πολιτικής της Κλίντον, το μιμίδιο ήταν εξίσου αποτελεσματικό είτε ως παραπληροροφόρηση είτε ως σάτυρα. Ένας αριθμός ιστοτόπων της εναλλακτικής δεξιάς, όπως το Vox Popoli και το The Daily Stormer, προώθησαν την καμπάνια¹²⁹. Εκτός από την διάδοση των ίδιων των “διαφημίσεων”, οι ακτιβιστές της εναλλακτικής δεξιάς διέδωσαν επίσης τον ψεύτικο ισχυρισμό ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ ξεγελάστηκαν από αυτές¹³⁰.

Η εναλλακτική δεξιά “διαίτης”

Καθώς η εναλλακτική δεξιά έχει αυξηθεί και προσήλκυσε αυξημένη προσοχή, έχει επίσης αναπτύξει πολύπλοκες σχέσεις με πιο μετριοπαθείς δεξιούς. Το κίνημα έχει σε μεγάλο βαθμό ορίσει τον εαυτό του και έχει αντλήσει ενέργεια καταγγέλοντας τους συντηρητικούς και μερικοί συντηρητικοί επέστεψαν τη “φιλοφρόνηση”, όπως το περίβλεπτο National Review¹³¹. Την ίδια στιγμή, άλλοι συντηρητικοί έχουν αναλάβει τον ρόλο των απολογητών ή υποστηρικτών της εναλλακτικής δεξιάς, βοηθώντας στη διάδοση πολλών από τα μηνύματά της χωρίς να υιοθετούν πλήρως την ιδεολογία της ή τους στόχους της για ένα εθνοκράτος. Ο Richard Spencer και οι σύντροφοί του άρχισαν να καλούν αυτό το φαινόμενο ως “Alt Right–light” ή απλά “Alt Lite”, “εναλλακτική δεξιά ‘διαίτης’”. Οι οπαδοί της εναλλακτικής δεξιάς έχουν στηριχτεί στην εναλλακτική δεξιά “διαίτης” ώστε να βοηθηθούν να φτάσουν οι ιδέες τους σε ένα μαζικό, πιο συμβατικό ακροατήριο, αλλά, σε ποικίλους βαθμούς, έχουν επίσης αντιμετωπίσει φιγούρες της εναλλακτικής δεξιάς “διαίτης” με μνησικακία ως ιδεολογικά ανάξιους εμπιστοσύνης τυχοδιώκτες.

Το Breitbart News Network είναι το πιο εξέχον παράδειγμα πολιτικής της εναλλακτικής δεξιάς “διαίτης”. Ιδρυμένο το 2007, το Breitbart εξαπέλυσε επιθέσεις σε φιλελεύθερους και φιλελεύθερες ομάδες που προκάλεσαν αίσθηση, επαίνεσε τον λαϊκισμό ενάντια στις μεγάλες κυβερνήσεις του Tea Party και αρνήθηκε επιθετικά ότι οι συντηρητικοί είναι ρατσιστές, σεξιστές ή ομοφοβικοί. Υπό τον Steve Bannon, ο οποίος ανέλαβε την ηγεσία το 2012, το όργανο άρχισε να στοχοποιεί ως αποδιοπομπαίους τράγους τους Μουσουλμάνους και τους μετανάστες πιο άμεσα¹³². Τον Μάρτιο του 2016, το Breitbart δημοσίευσε το “An Establishment Conservative’s Guide to the Alt-Right” [“Οδηγός ενός Καθεστωτικού Συντηρητικού στην Εναλλακτική ακροδεξιά”] των Allum Bokhari και Milo Yiannopoulos, που ισχυρίζεται – χωρίς αποδείξεις – ότι οι περισσότεροι στην εναλλακτική δεξιά δεν πιστεύουν την ίδια την ρατσιστική τους προπαγάνδα και ότι στην πραγματικότητα είναι απλά φιλελεύθεροι που προσπαθούν να σοκάρουν τον κόσμο¹³³. Το άρθρο βοήθησε στην προώθηση του προφίλ της εναλλακτικής δεξιάς και της αποδοχής της στους κυρίαρχους κύκλους, παρ’ όλα αυτά πολλοί στην εναλλακτική δεξιά επικρίνουν το γεγονός ότι το κίνημα εξωραΐζει την λευκή εθνικιστική ιδεολογία του¹³⁴.

Στη διάρκεια των μηνών που ακολούθησαν, ο Yiannopoulos – ένας φανταχτερός γκέι άντρας εβραϊκής καταγωγής και πολιτικός performer που διαβάλλει τους Μουσουλμάνους και αναφέρεται στον Ντόναλντ Τραμπ ως “Μπαμπάκα” [“Daddy”] – ταυτίστηκε ο ίδιος με την εναλλακτική δεξιά ενώ οι απόψεις των οπαδών της ίδιας της εναλλακτικής δεξιάς γι’ αυτόν είναι ανάμικτες¹³⁵. Εν τω μεταξύ, ο Steve Bannon ανακήρυξε το Breitbart ως “την πλατφόρμα της εναλλακτικής δεξιάς” και άρχισε να δημοσιεύει μισο-καλυμμένες αντισημιτικές επιθέσεις στους αντιπάλους του Τραμπ, την ίδια στιγμή που επέμενε ότι οι λευκοί εθνικιστές, οι αντισημίτες και οι ομοφοβικοί είναι περιθωριακοί στην εναλλακτική δεξιά¹³⁶. Ο Richard Spencer ευχαριστήθηκε όταν ο Donald Trump προσέλαβε τον Bannon για να “τρέξει” την προεκλογική του καμπάνια, σχολιάζοντας ότι “το Breitbart έχει λειτουργήσει ως μια ‘πύλη’ για τις ιδέες της εναλλακτικής δεξιάς και τους συγγραφείς της” και ότι αυτό το συγκεκριμένο μέσο ενημέρωσης “έχει στην υπηρεσία του ανθρώπους που μας παίρνουν στα σοβαρά, έστω κι αν οι ίδιοι δεν ανήκουν στην εναλλακτική δεξιά”¹³⁷. Όμως, άλλοι στην εναλλακτική δεξιά είναι πιο κριτικοί απέναντι στο φαινόμενο της εναλλακτικής δεξιάς “διαίτης”. Στο Occidental Dissent, ο Brad Griffin περιγράφει την εναλλακτική δεξιά “διαίτης” ως “βασικά συντηρητικούς ιστότοπους που προωθούν υλικό της εναλλακτικής δεξιάς για να παράγουν κλικ και έσοδα” και ρωτά “τι στο διάβολο σχέση μπορεί να έχει με μας ο Milo Yiannopoulos – ένας Εβραίος ομοφυλόφιλος, που καυχιέται ότι έχει διαφυλετικές σχέσεις με μαύρους άντρες;”¹³⁸.

Συμπέρασμα: Η εναλλακτική Δεξιά και η προεδρία Τραμπ

Οι ακροδεξιοί της εναλλακτικής δεξιάς ήταν συνεπαρμένοι με την απρόσμενη νίκη του Τραμπ επί της Χίλαρυ Κλίντον, όχι βέβαια επειδή πιστεύουν ότι ο Τραμπ μοιράζεται τις πολιτικές τους ή ότι μπορεί να φέρει τις αλλαγές που θέλουν. Μάλλον πιστεύουν ότι η προεδρία Τραμπ θα τους προσφέρει τον χώρο για να προωθήσουν την ιδεολογία τους και να “μετατοπίσουν το παράθυρο Overton”¹³⁹ προς όφελός τους¹⁴⁰. Από την πλευρά τους βλέπουν τον εαυτό τους ως την πολιτική πρωτοπορεία του συνασπισμού του Τραμπ, υιοθετώντας σκληροπυρηνικές θέσεις που σπρώχνουν τον Τραμπ ακόμα δεξιότερα δίνοντάς του, ταυτόχρονα, τη δυνατότητα να μοιάζει, σε σύγκριση, μετριοπαθής. Με τα λόγια του Richard Spencer “η εναλλακτική δεξιά και ο λαϊκισμός του Τραμπ είναι τώρα ευθυγραμμισμένοι με τον ίδιο, πάνω-κάτω, τρόπο που η Αριστερά είναι ευθυγραμμισμένη με Δημοκρατικούς πολιτικούς όπως ο Ομπάμα και η Χίλαρυ… Εμείς – και μόνο εμείς – μπορούμε να πούμε πράγματα που ο Τραμπ δεν μπορεί να πει…μπορούμε να του ασκήσουμε κριτική με τον σωστό τρόπο…και μπορούμε να οραματιστούμε έναν νέο κόσμο που αυτός δεν μπορεί ακριβώς να συλλάβει”¹⁴¹. Το Traditionalist Youth Network ήταν πιο συγκεκριμένο: “Δεν μπορούμε και δεν θα υποχωρήσουμε στο εβραϊκό ζήτημα ή στην ρητή φυλετική μας ταυτότητα. Δεν θα το κάνουμε. Μην ανησυχείτε. Αλλά θα πάμε μ’ αυτούς που δεν είναι τόσο ριζοσπάστες όσο εμείς ώστε να φέρουμε την πολιτική προς τη δική μας κατεύθυνση”¹⁴².

Αλλά το ζήτημα πώς να παίξει αυτόν τον ρόλο πρωτοπορείας έχει ήδη οξύνει εντάσεις μεταξύ της εναλλακτικής δεξιάς και συμπαθούντων της, και σε κάποιο βαθμό μέσα στην ίδια την εναλλακτική δεξιά. Στο συνέδριο του National Policy Institute, λίγο μετά τις εκλογές, η καταληκτική ομιλία του Spencer τελείωνε με την κραυγή “Hail Trump, hail our people, hail victory!” την οποία πολλοί από το ακροατήριο υποδέχτηκαν με φασιστικούς χαιρετισμούς. Η καταγραφή της σε κάμερα από δημοσιογράφους, την έκανε μια πολιτικά ντροπιαστική στιγμή. Μια από τις μορφές της εναλλακτικής δεξιάς “διαίτης”, ο Mike Cernovich, ισχυρίστηκε, ψευδώς, ότι ο Spencer ενήργησε εκ μέρους της κυβέρνησης για να δυσφημίσει σκόπιμα το κίνημα. Αρκετοί άλλοι συμπαθούντες, ακόμα και ο επι μακρόν μέλος της εναλλακτικής δεξιάς Greg Johnson του Counter-Currents, επέκριναν επίσης τη συμπεριφρά του Spencer ως επιζήμια¹⁴³.

Στους μήνες και τα χρόνια μπροστά μας, είναι πιθανόν να προκύψουν περισσότερες εντάσεις μέσα στον ευρύτερο συνασπισμό του Τραμπ, ο οποίος απλώνεται από τους ακροδεξιούς της εναλλακτικής δεξιάς μέχρι τους καθιερωμένους συντηρητικούς. Αν και η επιλογή, από τον Τραμπ, του Steve Bannon ως επικεφαλής της στρατηγικής του και επικεφαλής συμβούλου του, τοποθετεί κάποιον με στενούς δεσμούς με την εναλλακτική δεξιά στο κέντρο της εξουσίας, οι περισσότερες άλλες επιλογές του είναι σκληροπυρηνικές φιγούρες του κατεστημένου. Σε έναν αριθμό θεμάτων, από την μεταναστευτική πολιτική μέχρι το Ισραήλ, οι ακροδεξιοί της εναλλακτικής δεξιάς θα μπορούσαν εύκολα να βρουν τον εαυτό τους σε έναν αντιπολιτευτικό ρόλο. Ο ιδρυτής του VDare.com Peter Brimelow έχει προειδοποιήσει ότι οι ακροδεξιοί της εναλλακτικής δεξιάς μπορεί να “επαναστατήσουν” αν η κυβέρνηση Τραμπ αποτύχει να κινηθεί στην κατεύθυνση που θέλουν¹⁴⁴.

Ακόμα κι αν συμβεί αυτό, όμως, οι ακροδεξιοί της εναλλακτικής δεξιάς θα μπορούσαν να συνεχίσουν να ασκούν αξιοσημείωτη πίεση σε μια κυβέρνηση Τραμπ, επειδή ξέρουν πώς να μιλούν αποτελεσματικά σε ένα μεγάλο κομμάτι της λαϊκής του βάσης. Η εναλλακτική δεξιά βοήθησε στην αναζωογόνηση του λευκού εθνικισμού και της αντρικής σουπρεματιστικής πολιτικής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενώ προηγούμενες γενιές ακροδεξιών καινοτόμησαν με διαδικτυακούς ιστότοπους μηνυμάτων [bulletin boards] όπως το Stormfront, οι ακροδεξιοί της εναλλακτικής δεξιάς έχουν κάνει αποτελεσματική χρήση του διαδικτύου για οτιδήποτε, από μια θεωρητική αντιπαράθεση μέχρι μαζικές καμπάνιες στοχοποιημένης γελοιοποίησης. Σε προηγούμενες δεκαετίες, οι λευκοί εθνικιστές βασίζονταν κυρίως σε μια κωδικοποιημένη γλώσσα και ευφημισμούς όταν επεδίωκαν μαζική υποστήριξη, αλλά οι ακροδεξιοί της εναλλακτικής δεξιάς “παρελαύνουν” την ιδεολογία μίσους τους επιθετικά και με αυτοπεποίθηση. Αν και το κίνημα έχει το μερίδιο που του αναλογεί σε ενδοδιαμάχες, έχει επίσης πετύχει, σχετικά, στο να μαστορέψει μια λειτουργική κουλτούρα-“ομπρέλα” που καλοδέχεται διαφορετικές οπτικές και καλλιεργεί γόνιμες ανταλλαγές με σχετιζόμενα ιδεολογικά ρεύματα.

Η εναλλακτική δεξιά κρατήθηκε στην επιφάνεια από την κούρσα του Τραμπ προς την προεδρία, και σε αντάλλαγμα έχει βοηθήσει τον Τραμπ, διατηρώντας ταυτόχρονα μια καθαρή αίσθηση ορίων της σχέσης αυτής. Σε αντίθεση με διάφορες πρωτοβουλίες “από τα κάτω”, που διοχετεύονται σε εκλογικές πολιτικές και παγιδεύονται, η εναλλακτική δεξιά μπορεί να διατηρεί την ταυτότητά της και την ελευθερία ελιγμών. Επειδή υπάρχει κυρίως στο διαδίκτυο, η εναλλακτική δεξιά δεν έχει την υποδομή που χρειάζεται για να ξεκινήσει έναν ανταρτοπόλεμο (όπως έκαναν οι δυνάμεις των νεοναζί και της Κου Κλουξ Κλαν τη δεκαετία του 1980) ή να οικοδομήσει ψευδο-κρατικούς θεσμούς (όπως έκαναν οι ομάδες των Patriot τη δεκαετία του 1990, και όπως προσπαθούν να κάνουν και πάλι τώρα) αλλά είναι σε μια ισχυρή θέση να επιδιώξει έναν “μεταπολιτικό” μετασχηματισμό της πολιτικής κουλτούρας και συνεπώς να θέσει τα θεμέλια για μια δομική αλλαγή, επικεντρωμένη στο όραμά της για ένα λευκό εθνοκράτος.