των CrimethIinc και It’s Going Down^1,2

Αρκετές χιλιάδες μεταναστών έχουν εγκατέλειψαν την Ονδούρα, ελπίζοντας να ξεφύγουν από τη φτώχεια, τη βία και την καταπίεση. Ο Ντόναλντ Τραμπ και το συνάφι του, εθνικιστές και ρατσιστές, πουλάνε φόβο γι’ αυτό το αποκαλούμενο “καραβάνι μεταναστών” ελπίζοντας να κινητοποιήσουν τη βάση τους να ψηφίσει στις εκλογές της 6ης Νοεμβρίου· οι προσπάθειές τους έχουν πυροδοτήσει ένα κύμα φασιστικής βίας συμπεριλαμβανομένου του μακελιού σε μια συναγωγή στο Πίτσμπουργκ³. Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η εντολή του Τραμπ να σταλούν χιλιάδες στρατεύματα για να “υπερασπιστούν” τη χώρα από το καραβάνι. Αυτό δημιουργεί ένα ακόμα προηγούμενο στη χρήση του στρατού εναντίον άμαχων πληθυσμών. Εδώ εξηγούμε γιατί ο καθένας που δεν είναι ρατσιστής στην ιδεολογία έχει κοινό διακύβευμα να αντισταθεί στην στρατιωτικοποίηση των συνόρων και προσφέρουμε έναν αριθμό από επιλογές σχετικά με το τι μπορείτε να κάνετε εσείς γι’ αυτό.

Πρώτα απ’ όλα, όμως: γιατί εγκαταλείπουν, καταρχάς, οι άνθρωποι την Ονδούρα για τις ΗΠΑ; Η Ονδούρα υφίσταται ακόμα τις συνέπειες ενός υποστηριζόμενου από τις ΗΠΑ πραξικοπήματος που έγινε το 2009, σε συνέχεια αιώνων απόσπασης πλουτοπαραγωγικών πηγών. Οι Ονδουριανοί προσπαθούν να έρθουν στις ΗΠΑ επειδή οι φυσικοί και οικονομικοί πόροι της χώρας τους έχουν ήδη λεηλατηθεί και μεταφερθεί από τα αμερικάνικα σύνορα.

Έχουμε συναντήσει έναν τεράστιο αριθμό από Ονδουριανούς που διασχίζουν τα σύνορα τα χρόνια μετά το πραξικόπημα, πέρα από κάθε αναλογία για το μέγεθος της χώρας…Έχουμε ακούσει διαφορετικές εκδοχές της ίδιας ιστορίας από αμέτρητους ανθρώπους: φτώχεια που θερίζει, χρόνια πείνα και υποσιτισμός, διάχυτη βία και ανασφάλεια (σε μεγάλο βαθμό ως επέκταση του προβλήματος με τις συμμορίες στο Ελ Σαλβαδόρ), μια χωρίς όρια επιδημία HIV/AIDS, φρικτά επίπεδα βίας εναντίον των γυναικών και LGBTQ ατόμων, δολοφονίες περιβαλλοντιστών, συνδικαλιστών και υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και έλλειψη των πιο στοιχειωδών υπηρεσιών ή ευκαιριών…

Αν η Ονδούρα είναι ένα χάος, δεν είναι επειδή οι κάτοικοί της είναι λιγότερο ευρηματικοί ή ουσιαστικά αξιοπρεπείς από οποιουσδήποτε άλλους, ούτε καν επειδή οι κυβερνώντες της είναι πιο ελεεινοί και ανάλγητοι από τους δικούς μας. Είναι επειδή η δομή της οικονομίας της Βόρειας Αμερικής έχει κάνει οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα αδύνατο.

–No Wall They Can Build⁴, Ιούλιος 2017

Οι συνθήκες που αναγκάζουν τους πρόσφυγες να φεύγουν από την Ονδούρα είναι μέρος ενός πολύ ευρύτερου σχήματος. Στο ένα τέταρτο του αιώνα που πέρασε από την εφαρμογή της NAFTA (North American Free Trade Agreement, Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου), ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός έχει επιφέρει βαρύτατη ζημιά στη βιοσφαίρα, στους αυτόχθονους πληθυσμούς και στα εργατικά δικαιώματα. Η βιομηχανική παραγωγή μετατοπίστηκε στις περιοχές του κόσμου όπου η εργασία είναι η πιο φτηνή, όπου προγράμματα αναδιάρθρωσης έχουν καταστήσει αδύνατο για τις κυβερνήσεις να διατηρήσουν οποιοδήποτε είδος κοινωνικού διχτυού ασφαλείας· από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι την Ονδούρα και το Μπαγκλαντές αυτό έχει οδηγήσει σε μια επιδεινούμενη απορρύθμιση⁵.

Ο συνδυασμός της παγκοσμιοποιημένης χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας και των στρατιωτικοποιημένων συνόρων έχει αυξήσει τον ρυθμό της ροής του κεφαλαίου επιδεινώνοντας ταυτόχρονα τους τρόπους με τους οποίους η υπηκοότητα [citizenship] λειτουργεί ως ένα σύστημα κάστας, περιορίζοντας ποιοι μπορούν να μετακινούνται ελεύθερα, χωρίζοντας τον κόσμο σε ζώνες εκμετάλλευσης και ζώνες συσσώρευσης. Αυτό ωφελεί τους καπιταλιστές που έχουν σκοπό να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους, αλλά δεν ωφελεί την πλειοψηφία των εργατών – ούτε καν αυτούς στις πλουσιότερες χώρες, καθώς εξακολουθούν να ανταγωνίζονται τους εργάτες σε άλλα μέρη του κόσμου για το ποιος μπορεί να πουλήσει τον εαυτό του φτηνότερα.

Στο πλαίσιο αυτό, οι εργάτες δεν έχουν πια τη δυνατότητα να ασκήσουν πίεση οργανωνόμενοι στο επίπεδο ενός μόνο εργοστασίου, ούτε καν στο επίπεδο μιας μόνο χώρας· η παγκόσμια αγορά απλά παρακάμπτει τις αντιστάσεις για να βρει έναν πιο εκμεταλλεύσιμο πληθυσμό. Αν θέλουμε να υπερασπίσουμε τα συμφέροντά μας ως εργάτες, πρέπει να αποκτήσουμε έναν κοινό σκοπό με όλους τους άλλους που υφίστανται εκμετάλλευση σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Αυτό σημαίνει ότι η οργάνωση των εργατών πρέπει να ξεκινήσει με την αντίθεση στα σύνορα – όχι απλά ως γραμμών στον χάρτη αλλά, πάνω απ’ όλα, ως μιας κοινωνικής διαίρεσης που τέμνει εγκάρσια τον πληθυσμό σε κάθε χώρα, διαχωρίζοντας αυτούς που έχουν υπηκοότητα και το προνόμιο να ταξιδεύουν από εκείνους που τους τα αρνούνται. Όπως ακριβώς οι φυλετικές διαιρέσεις, τα σύνορα εξυπηρετούν στο να αποτρέπουν τους εργάτες από το να ενωθούν για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους ενάντια σ’ αυτούς που τους εκμεταλλεύονται.

Ο Τραμπ έχει προσποιηθεί ότι είναι επικριτικός προς το νεοφιλελεύθερο ελεύθερο εμπόριο, αλλά στην πράξη έχει απλά εισαγάγει μια περισσότερο ξενοφοβική και καταπιεστική εκδοχή των πολιτικών των προκατόχων του. Αυτό είναι το διπλό χτύπημα από τις συμπληρωματικές ατζέντες των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων: οι Δημοκρατικοί έχουν στρώσει τον δρόμο για την νεοφιλελεύθερη τάξη, που συγκεντρώνει σταθερά τον πλούτο, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι εντείνουν τη βία που συντηρεί αυτή την τάξη. Οι Δημοκρατικοί εισήγαγαν την NAFTA, εξαναγκάζοντας εκατομμύρια να προσπαθήσουν να ξεφύγουν την οικονομική κατάρρευση στο Μεξικό, αναζητώντας επισφαλή δουλειά με παράνομα χαμηλούς μισθούς στις Ηνωμένες Πολιτείες, και οι Ρεπουμπλικάνοι κλιμακώνουν τις αστυνομικές και στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον των επισφαλών εργατών “χωρίς χαρτιά” – διασφαλίζοντας ότι διαχωρίζονται από τους άλλους εργάτες με τους οποίους θα έπρεπε να οργανωθούν ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες για όλους.

Το καραβάνι από την Ονδούρα δεν είναι τίποτα καινούριο – άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει την Ονδούρα για τις ΗΠΑ και άλλα μέρη του κόσμου εδώ και δεκαετίες. Στην πραγματικότητα, ο πληθυσμός των ανθρώπων “χωρίς χαρτιά” στις ΗΠΑ έφτασε στο μέγιστό του πριν από μια δεκαετία και έκτοτε μειώνεται⁶ διαρκώς. Επιπλέον, ένα μεγάλο τμήμα αυτών που μένουν “παράνομα” στις ΗΠΑ δεν εισέρχονται “κρυφά” από την έρημο, μέσα στη νύχτα· έρχονται μέσω προγραμμάτων βίζας για νόμιμη εργασία, και στη συνέχεια παραμένουν. Από όσους εισέρχονται όντως παράνομα, μέσω της ερήμου, οι μισοί σχεδόν μένουν μακροχρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες και απλά προσπαθούν να επιστρέψουν στις δουλειές και τις οικογένειές τους. Και, όπως έχει τεκμηριωθεί εκτενώς, οι μετανάστες εμπλέκονται σε λιγότερες εγκληματικές δραστηριότητες από τον υπόλοιπο πληθυσμό.

Συνεπώς, δεν υπάρχει μεταναστευτική κρίση. Αν κάτι συμβαίνει είναι ότι ο φόβος των μαζικών απελάσεων έχει επιπτώσεις στην αμερικάνικη οικονομία, καθώς η αγροτική βιομηχανία, που στηρίζεται στην εργασία των μεταναστών, έχει δυσκολία να στρατολογήσει αρκετούς εργάτες. Η ρητορική του Τραμπ για μια “εισβολή”, που απαιτεί στρατιωτική παρέμβαση, είναι απροκάλυπτα ανέντιμη. Είναι φανερό στους υποστηρικτές του, αλλά και στους επικριτές του, ότι η πραγματική του ατζέντα εδώ δεν είναι οικονομική αλλά ιδεολογική.

Παρά τις γελοίες προεκλογικές του υποσχέσεις να φέρει πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες δουλειές για τα εργοστάσια, ο Τραμπ ήξερε από την αρχή ότι δεν θα μπορούσε να κατασκευάσει μια χρονομηχανή και να μεταφέρει την λευκή εργατική τάξη πίσω στη δεκαετία του 1950. Ούτε σκόπευε να κάνει οτιδήποτε για να μεταφέρει πλούτο στην λευκή εργατική τάξη· μέχρι τώρα, όλες οι οικονομικές πολιτικές του έχουν εξυπηρετήσει μόνο να επιταχύνουν τον ρυθμό με τον οποίο οι καπιταλιστές, όπως αυτός, πλιατσικολογούν τη λευκή εργατική τάξη, όπως και όλους τους υπόλοιπους. Αυτό που μπορεί όμως να κάνει, για να εξευμενίσει τους λευκούς άντρες εργάτες, είναι να προσαρμόσει την κατανομή της βίας, εστιάζοντάς την ακόμα περισσότερο, απ’ ό,τι σήμερα, εναντίον των έγχρωμων, των ανθρώπων “χωρίς χαρτιά”, των γυναικών και των queer και τρανς ατόμων.

Έτσι πρέπει να καταλάβουμε τις υποσχέσεις του Τραμπ να “χτίσει το τείχος”, να μπλοκάρει το καραβάνι και να αφαιρέσει την υπηκοότητα από τα παιδιά όσων δεν έχουν χαρτιά. Όλα αυτά στοχεύουν να “αγοράσουν” την πίστη των λευκών, ακόμα και των απελπιστικά φτωχών λευκών, δίνοντάς τους αποδιοπομπαίους τράγους στους οποίους μπορούν να διοχετεύσουν την απογοήτευση και την αγανάκτησή τους. Οι επιθέσεις #MAGAbomber⁷ και το μακελειό στο Πίτσμπουργκ δεν είναι ανεπιθύμητες “παρενέργειες”, αλλά ένα ουσιώδες μέρος αυτού του προγράμματος.

Φασίστες, λευκοί εθνικιστές και νατιβιστές⁸ χρειάζονται απελπισμένα έναν εχθρό απέναντι στον οποίον να συσπειρώσουν τον κόσμο· η ψευδής έννοια κοινότητας που έχουν, αποκτά σημασία μόνο όταν μπορούν να ορίσουν τον εαυτό του σε αντίθεση με έναν Άλλον. Πιέζουν για “πιο ισχυρά σύνορα” ως έναν τρόπο για να αναζωογονήσουν ταυτότητες, όπως η λευκότητα και ο πατριωτισμός, που θεμελιώνονται στον αποκλεισμό. Αν δεν υπήρχε το καραβάνι, θα έπρεπε να βρουν μιαν άλλη απειλή, γύρω από την οποία να κινητοποιηθούν.

Το σχέδιό τους δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην πλειοψηφία του πληθυσμού. Αυτός είναι ο λόγος που είναι απαραίτητοι οι μοναχικοί δολοφόνοι, οι πολιτοφυλακές και οι παραστρατιωτικές στολές – όχι απλά για να τρομοκρατούν τον αντίπαλο αλλά, πάνω απ’ όλα, για να μετατοπίσουν το παράθυρο Overton⁹ σχετικά με το ποιο είδος δημοσίου λόγου είναι αποδεκτό. Όσο τον αφορά, η στρατηγική του Τραμπ είναι πάντα να ωθεί τα όρια ώστε να δει μέχρι πού μπορεί να τη “γλιτώσει” χωρίς κριτική.

Κι αυτό μας φέρνει στην διαταγή του να αναπτύξει χιλιάδες στρατεύματα στα σύνορα. Αυτό σηματοδοτεί την εγγραφή του στρατού των ΗΠΑ στην στρατηγική του Τραμπ να διατηρήσει τον καπιταλισμό υποδαυλίζοντας τις διαιρέσεις ανάμεσα στον πληθυσμό που υποφέρει από αυτόν.

Στον 21ο αιώνα, ο κύριος ρόλος του στρατού δεν είναι να διεξάγει πολέμους αλλά να εκτελεί μέτρα καταστολής εξεγέρσεων. Αυτό ήταν φανερό ήδη στους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, που κυρίως αντέτασσαν τον αμερικάνικο στρατό στον άμαχο πληθυσμό αυτών των χωρών. Έγινε ακόμα πιο καθαρό όταν το προσωπικό του στρατού των ΗΠΑ και ιδιώτες εργολάβοι, που περιπολούσαν την Καμπούλ και τη Βαγδάτη, μεταφέρθηκαν πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες για να καταλάβουν το Ferguson και την Βαλτιμόρη.

Όπως ακριβώς είναι απαραίτητο να αναπτύσσονται στρατεύματα σ’ ολόκληρο τον κόσμο για να εξασφαλιστούν οι πρώτες ύλες που κρατάνε την οικονομία βιώσιμη¹⁰, έτσι είναι απαραίτητο να αναπτύσσονται στρατεύματα στις ΗΠΑ για να διατηρούν την άνιση κατανομή των πόρων στο εσωτερικό της χώρας. Όπως ακριβώς το μέτρα λιτότητας, που εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά από το ΔΝΤ στην Αφρική, την Ασία και τη Νότια Αμερική, εμφανίζονται και στις πλουσιότερες χώρες του πρώτου κόσμου, έτσι και οι τεχνικές διαχείρισης της απειλής και της αντιεξέγερσης, που δοκιμάστηκαν πρώτη φορά ενάντια στους Παλαιστίνιους, τους Αφγανούς και τους Ιρακινούς, στρέφονται τώρα ενάντια στους πληθυσμούς των χωρών που εισέβαλαν σ’ αυτές τις χώρες. Ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες που επιχείρησαν στην Πεσαβάρ δουλεύουν τώρα στο Φέργκιουσον, μαζί με τανκ που “όργωναν” τη Βαγδάτη. Προς το παρόν, αυτό περιορίζεται στις φτωχότερες, τις πιο “μαύρες” γειτονιές· αλλά αυτό, που σήμερα φαίνεται εξαίρεση στο Φέργκιουσον, θα είναι κοινός τόπος σ’ ολόκληρη τη χώρα αύριο. – “The Thin Blue Line Is a Burning Fuse” Νοέμβριος 2015.

Αν γίνει μια κανονικότητα το να καταλαμβάνουν τα αμερικάνικα στρατεύματα εκτός ελέγχου πόλεις στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών, και να παρεμβαίνουν στα σύνορα εναντίον άοπλων πολιτών, τότε θα είναι μόνο ζήτημα χρόνου αυτά τα στρατεύματα να αναπτυχθούν και εναντίον άλλων πληθυσμών. Πρώτα ήρθαν για τις φτωχές κοινότητες των μαύρων – μετά ήρθαν για τους Μουσουλμάνους μετανάστες – μετά ήρθαν για τους μετανάστες “χωρίς χαρτιά”…αυτή η λίστα θα συνεχίσει να μεγαλώνει, περιλαμβάνοντας τελικά ακόμα και λευκούς φιλελεύθερους, αν τα πράγματα πάνε πιο μακριά. Όσο λιγότερες αντίδρασεις υπάρχουν σχετικά με την ανάπτυξη στρατευμάτων στα σύνορα, τόσο γρηγορότερα θα προχωρήσει αυτή η διαδικασία.

Ο Τραμπ και οι υποστηρικτές του προσπαθούν να δημιουργήσουν προηγούμενο για ένα μέλλον στο οποίο η δική τους έννοια της τάξης θα διατηρείται με την ανοιχτή, ωμή βία, περιλαμβάνοντας οποιοδήποτε όπλο και κάθε θεσμό του κράτους. Ακόμα κι αν δεν ταυτίζεστε με τους πρόσφυγες στην πλευρά εκείνη που δέχεται την αποικιοκρατική καταπίεση, ακόμα κι αν δεν αναγνωρίζετε την αντίθεση στα σύνορα ως ένα απαραίτητο βήμα μπροστά για την επικαιροποίηση του εργατικού κινήματος τον 21ο αιώνα, έχετε κάθε λόγο να αναγνωρίζετε αυτή την μάχη σαν δική σας. Οι λέξεις και τα συναισθήματα δεν έχουν εδώ καμμιά σημασία – πρέπει να δράσουμε αλληλέγγυα με όσους είναι από την άλλη πλευρά των συνόρων.

Ο Τραμπ και το συνάφι του ελπίζουν πως ο κόσμος θα αποδοκιμάσει τις δραστηριότητες της κυβέρνησής του ή, ίσως, και να ψηφίσει εναντίον τους, χωρίς να αναλάβει, όμως, καμμιά συγκεκριμένη δράση για να κάνει αδύνατη την εφαρμογή τους. Αλλά μόνη η άμεση δράση μπορεί να είναι αποτελεσματική εναντίον μιας κυβέρνησης που βλέπει τις διαμαρτυρίες, την αρνητική κάλυψη του τύπου και την “παρρησία”¹¹ απλά σαν ευκαιρίες για την κινητοποίηση της βάσης του Τραμπ. Δείξαμε την αποτελεσματικότητα της άμεσης δράσης με τους αποκλεισμούς αεροδρομίων στην αρχή της θητείας του – και πάλι, σε μικρότερη έκταση, με τις καταλήψεις των εγκαταστάσεων της ICE το καλοκαίρι του 2018. Αμφότερες βοήθησαν να αναγκαστεί ο Τραμπ να εγκαταλείψει ένα μέρος, τουλάχιστον, της ατζέντας του. Έχουμε μοχλό πίεσης, αρκεί να τολμήσουμε να τον χρησιμοποιήσουμε.

Με τι μοιάζει να αντισταθούμε στην στρατιωτικοποίηση των συνόρων; Μερικοί μπορεί να ταξιδέψουν στα σύνορα για να είναι εκεί όταν αναπτυχθούν τα στρατεύματα ή όταν φτάσει το καραβάνι. Αλλά τα σύνορα είναι παντού – παντού όπου λειτουργεί μια εγκατάσταση της ICE¹², παντού όπου οι μετανάστες ζουν με τον φόβο να αποσπαστούν βίαια από τις οικογένειές τους. Ακόμα κι αν δεν μπορείτε να ταξιδέψετε, μπορείτε να αναλάβετε μια αποτελεσματική και με νόημα δράση οπουδήποτε κι αν βρίσκεστε. Αυτά είναι μερικά σημεία αφετηρίας.

Μέρες Δράσης

8-11 Νοεμβρίου: Κάλεσμα για Διεθνή Μέρα Δράσης ενάντια στον Φασισμό και τον Αντισημιτισμό. Καλεσμένη από αντιφασίστες Εβραίους, αυτή είναι μια ευκαιρία να συνδεθούν αντιφασιστικοί αγώνες ενάντια στον λευκό εθνικισμό και αντισημιτισμό, συμπεριλαμβανομένων των πρόσφατων ακροδεξιών επιθέσεων στις ΗΠΑ, και την παρότρυνση από τον Τραμπ για επίθεση στο καραβάνι των μεταναστών. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

16-18 Νοεμβρίου: SOA Watch Border Encuentro. Καλεσμένη από την School of the Americas Watch (Σχολή του Παρατηρητηρίου της Αμερικής) αυτή θα είναι μια κινητοποίηση ενάντια στον ιμπεριαλισμό των συνόρων. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

17 Δεκεμβρίου: Συνάντηση με τους μετανάστες στα σύνορα.

Διαρκής Οργάνωση

Δωρήστε ή δηλώστε εθελοντές στην οργάνωση No More Deaths.

Επιπλέον Διάβασμα

Nativism and the Foundations of US Xenophobia (Νατιβισμός και τα θεμέλια της ξενοφοβίας στις ΗΠΑ).

The ICE Age Is Over: Reflections from the ICE Blockades: (Η εποχή του “Παγετώνων” τελείωσε: σκέψεις πάνω στους αποκλεισμούς της ICE), το συγκεκρμένο άρθρο είναι μεταφρασμένο εδώ: https://inmediasres.espivblogs.net/againstice.

Occupy ICE Portland: Policing Revolution? (Occupy ICE Portland: Αστυνομεύοντας την Επανάσταση😉

Occupy ICE Portland: Lessons from the Barricades (Occupy ICE Portland: Μαθήματα από τα Οδοφράγματα).

Dispatch from Occupy ICE Philly (Ανταπόκριση από το Occupy ICE Philly – Φιλαδέλφεια).

What Would It Take to Stop the Raids?: (Τι χρειάζεται να γίνει για να σταματήσουν οι επιδρομές;) – Στον απόηχο της προεδρίας του Τραμπ, αυτό το άρθρο πρότεινε προνοητικά την στοχοποίηση των εγκαταστάσεων της ICE ως ένα σημείο πίεσης στον αγώνα ενάντια στη βία που ασκείται στα σύνορα.

The White Nationalists That No One Protested: (Οι λευκοί εθνικιστές για τους οποίους κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε) – για την επιρροή του λευκού εθνικισμού μέσα στην κυβέρνηση του Τραμπ.