Απολογισμός και προοπτικές των τωρινών προλεταριακών αγώνων σ’ ολόκληρο τον κόσμο

Ομάδα Barbaria¹,²

το κείμενο σε pdf

Τη χρονιά που φεύγει βλέπουμε εξεγέρσεις, τη μια μετά την άλλη, σ’ ολόκληρο τον κόσμο: εξεγέρσεις που αναγκάζουν τον Μακρόν να επισκεφθεί τα καταφύγια στα Ηλύσια Πεδία, που κάνουν τον Lenin Moreno να μετακινεί την έδρα της κυβέρνησης [του Εκουαδόρ] στο Guayaquil, που επιτίθενται στους στρατώνες και τα αρχηγεία των αστικών κομμάτων στο Ιράκ, ενώ ξαναζωντανεύουν τις μνήμες της εξέγερσης του 1991, που ανέτρεψαν τον έναν μετά τον άλλο τους πρωθυπουργούς στην Αϊτή ή “φύτεψαν” μια μαύρη σημαία στο κοινοβούλιο του Χονγκ Κονγκ. Η παγκόσμια αστική τάξη αρχίζει να φοβάται.

Όπως είπε η Cecilia Morel, η “Πρώτη Κυρία” του χιλιάνικου Κράτους, πριν από λίγες μέρες μιλώντας για την συνεχιζόμενη κοινωνική εξέγερση: “είμαστε απολύτως συγκλονισμένοι, είναι σαν μια ξένη εισβολή, σαν εξωγήινοι, δεν ξέρω πώς να το πω και δεν έχουμε τα εργαλεία να τους πολεμήσουμε […]. Αυτό που έρχεται είναι πολύ, πάρα πολύ σοβαρό”.

Όντως, αυτό που έρχεται είναι ένας νέος κύκλος ταξικής πάλης που λυσσομανά μπροστά στα μάτια μας. Από το Ιράκ στον Λίβανο, από το Ιράν στην Αλγερία, από το Σουδάν στη Γαλλία, από την Αϊτή στο Εκουαδόρ, από το Χονγκ Κονγκ στη Χιλή. Αγώνες που πηγάζουν από τις άμεσες, ανθρώπινες ανάγκες της τάξης μας, και οι οποίες από αυτό το σημείο διανοίγουν την ιστορική προοπτική, μακρινή ακόμα, της σοσιαλιστικής επανάστασης, του κομμουνισμού. Στη Χιλή είναι εξαιτίας της αύξησης στα εισιτήρια του μετρό, στην Αλγερία εξαιτίας της πολιτικής διαφθοράς, στην Αϊτή εξαιτίας του σκανδάλου Petrocaribe και της αύξησης στις τιμές των καυσίμων, όπως συμβαίνει και στη Γαλλία και το Εκουαδόρ. Στο Χονγκ Κονγκ ξεκίνησε ενάντια στην καταστολή, στο Ιράκ εξαιτίας των συνθηκών ζωής και του νερού, στον Λίβανο εξαιτίας της αύξησης της φορολογίας για το Διαδίκτυο. Αλλά αυτές οι άμεσες ανάγκες τείνουν να γενικεύονται και πάνε πιο πέρα από την αιτία που προκάλεσε τη σπίθα. Όπως μπορούμε να δούμε, χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε την Καταλωνία, όπου πρόκειται για μια διαδικασία εντελώς τοποθετημένη στο έδαφος της εθνικής απελευθέρωσης, και απορρέει από την υπεράσπιση μερικών αστών πολιτικών που έχουν φυλακιστεί, και επιδιώκει τη δημιουργία ενός ανεξάρητου καταλανικού Κράτους. Η βούληση αυτών που μάχονται στις εξεγέρσεις αυτές (ή αυτό που πιστεύουν ότι υπερασπίζονται) μικρό αντίκρυσμα έχει σε σχέση με αυτό που κάθε εθνική απαίτηση προετοιμάζει: ιμπεριαλιστικούς πολέμους και συγκρούσεις. Το κριτήριο για τον καθορισμό της φύσης ενός κινήματος δεν είναι ο βίαιος ή μη χαρακτήρας του, που δεν σημαίνει τίποτα, αλλά τι αρνείται και τι αμφισβητεί: δεν αρνούμαστε ένα έθνος Κράτος οικοδομώντας ένα άλλο. Το Κουρδιστάν είναι επίσης ένα καλό παράδεγμα αυτής της θέσης.

Μπορούμε να αντλήσουμε κάποια πρώτα διδάγματα από την συνεχιζόμενη κοινωνική πόλωση από το “Δέκα σημειώσεις για την επαναστατική κατάσταση” που είχαμε γράψει πριν μερικούς μήνες.

1) Το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου είναι πολωμένο. Μπαίνουμε στην αρχή μιας αλλαγής εποχής που χαρακτηρίζεται από τη σύγκρουση ανάμεσα στις τάξεις, που βάζει ένα τέλος στην μακρά υποχώρηση της δεκαετίας του 1990. Στην πραγματικότητα, βιώνουμε την αυξανόμενα έντονη και ισχυρή ανάπτυξη των διαδικασιών της κοινωνικής ανόδου της τάξης μας, από το 2001 στην Αργεντινή στο 2006 στην Οαχάκα (μέσω, προηγουμένως, του Εκουαδόρ ή της Βολιβίας), από τις ταραχές της πείνας το 2008 σ’ ολόκληρο τον κόσμο στο 2011, τη χρονιά που η τάξη μας γενίκευσε τους αγώνες της από τον Αραβικό κόσμο στην Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τις Ηνωμένες Πολιτείες ή ακόμα και την Ελλάδα.

2) Ο καπιταλισμός έχει φτάσει σε ένα αδιέξοδο. Μπαίνουμε σε μια εποχή κοινωνικής επανάστασης επειδή ο καπιταλισμός έχει εξαντληθεί ως κοινωνική σχέση: παράγει όλο και περισσότερο μια πλεονάζουσα ανθρωπότητα, αποβάλλει ζωντανή εργασία από την κοινωνική παραγωγή και καταναλώνει ενέργεια και πρώτες ύλες με αυξανόμενη αδηφαγία προσπαθώντας να αντιμετωπίσει με περισσότερα εμπορεύματα αυτό που χάνει με την αποβολή της ανθρώπινης εργασίας. Οι κρίσεις του είναι και θα γίνονται όλο και πιο καταστροφικές.

3) Τα κύματα αγώνων που αναδύονται σε παγκόσμιο επίπεδο (2001, 2008, 2011, και 2019) δεν μπορούν να κατανοηθούν ως ξεχωριστά γεγονότα, ως στιγμιότυπα απομονωμένα το ένα από το άλλο. Είναι το ίδιο φιλμ – στον χρόνο και τον χώρο – που έχει έναν κοινό πρωταγωνιστή: τον παλιό τυφλοπόντικα της επανάστασης που διεκδικεί με δύναμη τις ανάγκες και τα συμφέροντά του.

4) Οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις έχουν έναν φυσικό, υλικό χαρακτήρα: κάποιος παλεύει γοα τις άμεσες ανάγκες του. Το σημαντικό είναι να αναλύσουμε τα υλικά γεγονότα που βάζουν σε κίνηση τις διάφορες πρακτικές. Αυτό που λέει το κίνημα είναι σημαντικό, αλλά αυτό που κάνει είναι πιο σημαντικό τώρα. Όσο ο αγώνας αναδύεται από τις άμεσες ανάγκες της τάξης μας: κάτι πολύ διαφορετικό από τους εθνικιστικούς ή εκλογικούς πολιτικούς αγώνες που κινούνται εντελώς στο έδαφος της αστικής πολιτικής. Η επανάσταση ξεκινά από μια διαδικασία ιονισμού στην οποία τα κοινωνικά “μόρια” τείνουν να είναι έτοιμα να πολεμήσουν, να πολωθούν, άσχετα από την συνείδηση που είχαν αρχικά για τους στόχους του αγώνα. Αυτό είναι που βλέπουμε τους τελευταίους μήνες στις διάφορες σε εξέλιξη εξεγέρσεις. Καμμιά σχέση με την μπουρζουάδικη απεικόνιση.

5) Αυτή η κοινωνική καταβύθιση³, αυτή η σύγκρουση τεκτονικών πλακών έχει μια κοινή ρίζα και, συνεπώς, τείνει να αποκτά όλο και περισσότερο έναν συγχρονισμένο χαρακτήρα. Οι εξεγέρσεις διαδίδονται η μια στην άλλη, από το Εκουαδόρ στη Χιλή, από το Σουδάν στην Αλγερία, από το Ιράν στο Ιράκ ή τον Λίβανο. Η κοινή ρίζα είναι οι ανθρώπινες ανάγκες στις οποίες το κεφάλαιο επιτίθεται για τις ανάγκες της αναπαραγωγής του.

6) Και όμως, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το άνοιγμα μιας νέας εποχής που χαρακτηρίζεται από τη σύγκρουση ανάμεσα στις τάξεις δεν σημαίνει το άνοιγμα μιας εξεγερτικής περιόδου. Απέχουμε ακόμα πολύ από αυτό, καθώς μια εξεγερσιακή περίοδος θα απαιτούσε μια συνειδητή αποφασιστικότητα, ένα πρόγραμμα, μια θέληση που να αναγνωρίζεται από την τάξη μας: με λίγα λόγια, μια αντιστροφή της πράξης που χρειάζεται ένα ανώτερο επίπεδο οργάνωσης και ένα κόμμα, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω. Ακόμα κι έτσι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σύγκρουση των τεκτονικών πλακών της οποίας είμαστε μάρτυρες θα είναι όλο και πιο έντονη και σταθερή, εκτεταμένη και πυκνή, παρά τα σκαμπανεβάσματα που θα γνωρίσει τα ερχόμενα χρόνια.

7) Τι καθήκοντα μπορούμε να αναλάβουμε ως επαναστάτες; Είμαστε στην αρχή μιας καινούριας ιστορικής περιόδου στην οποία είναι πολύ σημαντικό οι διαδικασίες να μαθαίνουν από τον ίδιο τον εαυτό τους. Το κόμμα μας, ως μια κοινωνική δύναμη που μάχεται για τον κομμουνισμό, ζει και είναι ήδη σχηματισμένο στο έδαφος αυτών των εξεγέρσεων. Ως επαναστατικές μειοψηφίες είμαστε κομμάτι του προλεταριάτου και αυτών των αγώνων, δεν είμαστε ένα κόμμα ξεκομμένο [διαχωρισμένο και διακριτό], αλλά είμαστε αυτοί που, όπως είπε ο Μαρξ, προσπαθούμε να προάγουμε και να βαθύνουμε την αποφασιστικότητα του κινήματος και, την ίδια στιγμή, προσπαθούμε να ξεκαθαρίσουμε θεωρητικά την πρακτική μας σχετικά με τους γενικούς στόχους της τάξης. Όπως έχουμε πει, η αρχή μιας καινούριας φάσης της ταξικής πάλης, μια μακρά περίοδος κοινωνικής επανάστασης σημαδεμένης από μια τελική κρίση του καπιταλισμού, δεν σημαίνει ότι ο κομμουνισμός μας περιμένει στη γωνία. Απέχουμε ακόμα πάρα πολύ από μια επαναστατική κατάσταση: η ικανότητα του προλεταριάτου να συγκροτηθεί ως τάξη, ως ένα κόμμα, είναι θεμελιώδης γι’ αυτό· η σύγκλιση ανάμεσα στις υλικές διαδικασίες της ταξικής πάλης και το κομμουνιστικό ιστορικό πρόγραμμα που προέρχεται από αυτή την ίδια πάλη είναι ουσιώδης. Αυτός είναι ο λόγος που τα ζητήματα του θεωρητικού και προγραμματικού ξεκαθαρίσματος είναι τόσο σημαντικά σήμερα. Η πάλη μας δεν στέκεται μόνη της στα οδοφράγματα του παρόντοτς, αλλά επίσης και στα μαθήματα που μπορούν να αντληθούν από τα οδοφράγματα του παρελθόντος.

Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς, παρ’ όλα αυτά δεν μπορεί να υπάρχει σημείο επιστροφή.ς Πρέπει να ζήσουμε το πάθος του αγώνα αλλά και τον αγώνα για θεωρητική και προγραμματική σαφήνεια.

Πολλές φορές, όταν αντιπαρατιθόμαστε σε “ριζοσπαστικούς” χώρους και αναφερόμαστε στην ανάγκη για την επανάσταση, αισθανόμαστε σαν εξωγήινοι που θα μπορούσαν να χουν προσγειωθεί από τον Άρη. Τι! Επανάσταση; Παγκόσμια; Ηπάγετε πίσω: αυτό είναι ολοκληρωτικό, αντιδραστικό. Τι θέλετε; Γιατί δεν είναι ούτε ευσεβής πόθος ούτε ζήτημα βούλησης. Εξεγέρσεις και επαναστάσεις θα είναι ένα τωρινό δεδομένο της ιστορικής μας εποχής, όλο και πιο συγχρονισμένα. Δεν είναι ζήτημα του να θέλουμε να συμβούν, αφού συμβαίνουν αυθόρμητα: είναι ζήτημα του να τις κατευθύνουμε [να τις προσανατολίσουμε] στην προοπτική της κατάργησης των τάξεων, του Κράτους και του εμπορεύματος.

Αυτός είναι ο λόγος που αφιερώνουμε αυτές τις σημειώσεις σε όλους αυτούς που είχαν πετάξει την επανάσταση στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, σε όλους αυτούς που είχαν αναγάγει το προλεταριάτο σε μια χειραγωγημένη και χειραγωγήσιμη μάζα κατά βούληση, που υπέβαλαν τις άμεσες ανάγκες του προλεταριάτου, της ανθρωπότητας, στα παιχνίδια της κίνησης του κεφαλαίου. Ας μην ξεχνάμε ποτέ τη δύναμη και την ισχύ της τάξης μας.

Ομάδα Barbaria – Οκτώβρης 2019

Πηγές:

https://panfletossubversivos.blogspot.com/2019/10/este-ultimo-ano-vemos-sucederse.html
https://materialesxlaemancipacion.espivblogs.net/2019/10/23/texto-sobre-la-actualidad-de-nuestra-lucha/
https://proletariosrevolucionarios.blogspot.com/2019/10/balance-y-perspectiva-de-las-luchas.html
https://valladolorinternacionalista.blogspot.com/2019/11/grupo-barbaria-sobre-la-actualidad-de.html