1η Μάη, Ενάντια στην Εργασία

από το Comunidad de Lucha¹

το κείμενο σε pdf

Δημοσιευμένο, αρχικά, την 1 Μάη του 2019 από Χιλιανούς συντρόφους στο Comunidad de Lucha. Αυτό που ακολουθεί είναι η μετάφρασή μας.

Άλλη μια Πρωτομαγιά έφτασε και όσοι από μας είμαστε από την πλευρά του αντικαπιταλισμού, βρίσκουμε τον εαυτό μας να στέκεται απέναντι στην προπαγάνδα του Κράτους και του κεφαλαίου, προπαγάνδα που θα ήθελε να κάνει αυτή την ημέρα μια μέρα που θα γιορτάζαμε την υποδούλωσή μας.

Αν και δεν θα έπρεπε να περιμένουμε κάτι διαφορετικό από τους υπερασπιστές της κυριαρχίας, αυτό που μας ανησυχεί και μας προβληματίζει, ως αντικαπιταλιστές, είναι να συναντάμε, κάθε χρόνο, μια παρόμοια απαίτηση για δουλειά από την πλευρά της άκρας αριστεράς και των “αντικαπιταλιστών” γενικότερα. Γι’ αυτούς, το πρόβλημα της εργασίας πάντα προκύπτει από την ιδιοποίηση από την αστική τάξη των καρπών της δραστηριότητας και η “επαναστατική λύση” τους συνίσταται στο να αρπάξουν από την αστική τάξη της αποκλειστικότητα της εξουσίας πάνω σ’ αυτόν τον “καρπό” ή τα εργαλεία της εργασίας. Αν και στην πράξη, τα κινήματα αυτά αφιερώνονται απλά να διαπληκτίζονται με το Κράτος, τους εργοδότες και τα συνδικάτα σχετικά με τις βελτιώσεις του συστήματος της μισθωτής εκμετάλλευσης, βελτιώσεις τις οποίες, παρεμπιπτόντως, το κεφάλαιο χρειάζεται για να εξασφαλίσει την εξέλιξη και την επιβίωσή του με στον χρόνο.

Στην πραγματικότητα, όμως, η δουλειά, όπως συνήθως αναφερόμαστε σ’ αυτήν αυτές τις μέρες, αναφέρεται σε μια ακριβή δραστηριότητα, η οποία προσιδιάζει σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό στάδιο: αυτό του καπιταλιστικού πολιτισμού.

Ο θρίαμβος της αστικής επανάστασης εντατικοποίησε και επεξέτεινε τη μισθωτή εργασία και την εμπορευματική παραγωγή σε κάθε γωνιά του πλανήτη, εκτοπίζοντας άτομα και κοινότητες στη Γη, στέλνοντάς τους στα εργοστάσια. Αποστερημένοι από τα πάντα και εξαναγκασμένοι να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους μέσω της κατανάλωσης εμπορευμάτων, αυτά τα άτομα είναι υποχρεωμένα, τότε, να πουλάνε την ίδια τη δραστηριότητά τους ως εργατική δύναμη σ’ αυτούς που κυριαρχούν επάνω μας, μετατρεπόμενοι, έτσι, σε προλεταριάτο· την τάξη που η ζωή της καταντά να είναι ένα εμπόρευμα μαζί με οτιδήποτε άλλο υπό την δικτατορία της οικονομίας.

Αφού το χρήμα είναι ο απόλυτος κοινωνικός διαμεσολαβητής, η απουσία του οποίου ισοδυναμεί, στην καπιταλιστική κοινωνία, με θάνατο, εμείς οι προλετάριοι ριχνόμαστε καθημερινά μανιασμένα στα καθήκοντα που είναι απαραίτητα για να το αποκτήσουμε. Έτσι, είτε δουλεύουμε για έναν μισθό είτε εκμεταλλευόμαστε τον ίδιο τον εαυτό μας στην άτυπη αγορά ή ακόμα και στις οικιακές δουλειές (εργασία που είναι απλήρωτη και ιστορικά αποδίδεται στις γυναίκες, και χωρίς την οποία άλλες μορφές εκμετάλλευσης δεν θα μπορούσαν να διατηρηθούν) αυτή η υποχρέωση μας σηκώνει κάθε μέρα από το κρεβάτι για να τρέξουμε να στριμωχτούμε στα μέσα μαζικής μεταφοράς, συμμορφωνόμενοι έτσι στα ασφυκτικά ωράρια και προγράμματα μιας δραστηριότητας που πολλές φορές είναι αλλοτριωτική και επίπονη και η οποία ενοποιείται μόνο από την ανάγκη της αμοιβής για να μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε τις εμπορευματοποιημένες μας ανάγκες. Αυτά καθιστούν το στρες, την κακομεταχείριση, τον εξευτελισμό, την ασθένεια, την απομόνωση και την τρέλα τον συνηθισμένο τόνο της παραγωγικής δραστηριότητας και, συνεπώς, της προλεταριοποιημένης ανθρωπότητας. Μ’ αυτόν τον τρόπο κερδίζουμε τα προς το ζην στη δουλειά, καθώς η ζωή μάς διαφεύγει.

Σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, οι μηδενικές εγγυήσεις ασφάλειας [κράτος πρόνοιας], που εξακολουθούν να προσποιούνται ότι δικαιολογούν αυτή τη μίζερη κατάσταση πραγμάτων, διαλύονται από την ίδια την εξέλιξή τους: η εργασία κάθε ανθρώπινης ύπαρξης (με άλλα λόγια, ο χρόνος τους) αξίζει διαρκώς όλο και λιγότερο επειδή οι καπιταλιστές αναγκάζονται όλο και περισσότερο να επεξεργάζονται τρόπους μείωσης του κόστους παραγωγής ώστε να αποκτούν κέρδη και να μένουν ενεργοί στον ανταγωνισμό, κάτι που προάγει τη συνεχή επισφαλειοποίηση της εργασίας. Στην επικράτεια που εξουσιάζεται από το χιλιανό κράτος, η εικόνα μιας οικονομικής δύναμης, που προχωρά από τον συντομότερο δρόμο προς την αφθονία, συνυπάρχει σχιζοφρενικά με την πραγματικότητα μιας κοινωνίας που διαλύεται εξαιτίας της έλλειψης εργασίας και της περίσσειάς της: όποιος δεν είναι άνεργος και προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει έναν τρόπο για να τα βγάλει πέρα, τρέχει σαν τρελός μεταξύ δουλειάς, σπιτιού και κατανάλωσης· ξοδεύοντας τη ζωή τους σε μια δίνη αυξανόμενης αλλοτρίωσης.

Το πρόβλημα είναι ότι τόσο για τους υπερασπιστές της τάξης όσο και γι’ αυτούς που υποκρίνονται ότι αντιτίθενται σ’ αυτήν, η εργασία αποκτά μια φυσικότητα ώστε να φαίνεται ότι οι διαφορές που κάποιες φορές θέτουν κάποιες ομάδες σε αντικρουόμενα στρατόπεδα, είναι στην πραγματικότητα απλά διαφορές στον τρόπο διαχείρισης του συστήματος της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας και του κεφαλαίου που την αναπαράγει.

Μια ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική προοπτική, αντίθετα, υποθέτει ότι απαλασσόμαστε από όλους του πυλώνες που σχηματίζουν τη βάση του κεφαλαίου, περιλαμβανομένης της δραστηριότητας που δίνει ζωή στο κεφάλαιο τη στιγμή που αφαιρεί τη δική μας. Είμαστε εμείς, οι προλετάριοι/ες, που θέτουμε την καπιταλιστική μηχανή σε λειτουργία με την αλλοτριωμένη δραστηριότητά μας. Είμαστε εμείς, επίσης, που μπορούμε να βάλουμε ένα τέρμα σ’ αυτήν: αν το προλεταριάτο είναι η τάξη της οποίας η δραστηριότητα βάζει σε κίνηση το κεφάλαιο, τότε η επαναστατική κατάργηση του κεφαλαίου συνεπάγεται αναγκαστικά την αυτοκατάργηση της τάξης μας, μαζί με όλες τις τάξεις, το Κράτος και το χρήμα.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ!
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΑΣ ΑΥΤΟΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΜΕ!