Την Κυριακή, 1η Οκτωβρίου, η καταλανική κυβέρνηση διοργάνωσε ένα δημοψήφισμα σχετικά με την ανεξαρτησία της Καταλωνίας από την Ισπανία αψηφώντας “σκαναδαλωδώς” την Ισπανική κυβέρνηση. Μαζικές συγκρούσεις ανάμεσα στους Καταλανούς ψηφοφόρους και την ισπανική αστυνομία έλαβαν χώρα σ’ ολόκληρη την περιοχή. Καλείται γενική απεργία για τις 3 Οκτωβρίου καθώς μια τελική/κρίσιμη αναμέτρηση καραδοκεί ανάμεσα σε αντίπαλους πολιτικούς και, ίσως, αντίπαλα κράτη. Αυτή η κατάσταση θέτει σύνθετες προκλήσεις: πώς δείχνουν οι αναρχικοί αλληλεγγύη προς τους υποστηρικτές της καταλανικής ανεξαρτησίας ενάντια στην αστυνομική καταστολή χωρίς να νομιμοποιήσουν τον εθνικισμό, τη δημοκρατία, ή ένα καινούριο καταλανικό κράτος και την αστυνομία του; Μιλήσαμε με αρκετούς αναρχικούς απ’ ολόκληρη την περιοχή και μεταφράσαμε αυτές τις τρεις αναφορές για να προσφέρουμε μια διεισδυτική ματιά στο πώς οι Καταλανοί αναρχικοί προσεγγίζουν αυτά τα ζητήματα.

Η καταλανική αστυνομία (Mossos d’Esquadra) ανακοίνωσε ότι τα σημεία στα οποία θα γινόταν η ψηφοφορία θα έκλειναν ή θα εκκενώνονταν στις 6 το πρωί της Κυριακής. Αυτό μπορεί να κατανοηθεό ως ένας τρόπος να ενθαρρυνθεί ο κόσμος να εμφανιστεί για να πρστατέψει τα εκλογικά κέντρα. Η Πολιτοφυλακή (Guardia Civil) και οι μονάδες καταστολής πλήθους (ΜΑΤ) της Ισπανικής αστυνομίς (Policia Nacional) είχαν μεταφερθεί με κρουαζιερόπλοια στην Καταλωνία και διέμεναν σε ξενοδοχεία. Άρχισαν αν εκκενώνουν εκλογικά κέντρα νωρίς το πρωί, προκαλώντας τουλάχιστον 844 καταγεγραμμένους τραυματισμούς σ’ ολόκληρη την Καταλωνία. Πάνω από εκατό άτομα νοσηλεύθηκαν, μερικά σε σοβαρή κατάσταση. Ο πραγματικός αριθμός των τραυματιών μπορεί να είναι σημαντικά μεγαλύτερος. Σε μια περίπτωση, ένας ηλικιωμένος έπαθε καρδιακή προσβολή μετά από μια έφοδο της αστυνομίας· η αστυνομία επιτέθηκε ξανά καθώς κόσμος προσπαθούσε να τον επαναφέρει. Ένα άλλο άτομο πυροβολήθηκε στο μάτι από πλαστική σφαίρα.

Πρώτη οπτική: Μια επισκόπηση

Χτες, 1η Οκτωβρίου, έγινε το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Καταλωνίας εν μέσω μιας τεράστιας αστυνομικής επιχείρησης. Η κυβέρνηση στη Μαδρίτη απείλησε να κλείσει τα μέρη όπου θα γινόταν η ψηφοφορία· για να το αποτρέψει αυτό, ο κόσμος κατέλαβε τα μέρη αυτά, που περιελάμβαναν τα μισά από τα σχολεία σ’ ολόκληρη την Καταλωνία, δυο μέρες νωρίτερα. Σε μερικές πόλεις, οι κάτοικοι ξηλώσανε τις πόρτες ώστε να μην μπορεί να κλειδωθούν αποκλείοντας έξω τους δυνάμει ψηφοφόρους.

Ο κόσμος μαζεύτηκε από τις 6 το πρωί για να προστατέψει τις κάλπες, ενώ η αστυνομία εμφανίστηκε έξω από πολλά εκλογικά τμήματα για να τους απομακρύνει. Το σύνθημα της ημέρας ήταν η μη-βίαιη υπεράσπιση των καλπών, και μέσα στο πλαίσιο αυτό είδαμε πολλά διαφορετικά δείγματα αυθόρμητης αντίστασης που περιλαμβάνανε τρακτέρ που μπόκαραν δρόμους και κόσμο που έτρεχε και οργανωνόταν για να εξασφαλίσει ότι όλα τα σημεία που θα μπορούσε να πάει η αστυνομία ήταν καλυμμένα. Σε κάποιες πόλεις η αστυνομία σταματήθηκε με οδοφράγματα. Ένα σημείο που ξεχώρισε για μένα ήταν το ότι στην πόλη Sant Carles de la Rapita, η Guardia Civil απωθήθηκε με μια βροχή από πέτρες.

Σε χιλιάδες πόλεις, ο κόσμος αντιτέθηκε στην αστυνομία. Είναι δύσκολο να πει κανείς πόσο μακριά έφτασε η αυτοοργάνωση, αν και στις μεγάλες πόλεις οι περισσότεροι ήπιαν το “Kool-Aid” της μη-βίας και αφέθηκαν να χτυπηθούν. Αυτό δημιούργησε μερικές “σουρρεαλιστικές” καταστάσεις: η αστυνομία να χτυπά κόσμο που ήθελε να ψηφίσει και να κατάσχει κάλπες με σκοπό να “προστατέψει τη δημοκρατία”, πυροσβέστες να δημιουργούν “αλυσίδες” περιφρούρησης για να προστατέψουν τους ψηφοφόρους από την αστυνομία και αντιπαραθέσεις ανάμεσα στην ισπανική και την καταλανική αστυνομία. Όλα αυτά δημιούργησαν μια συμπάθεια του κόσμου για την καταλανική αστυνομία (που οι μπάτσοι της είναι γνωστό ότι είναι πραγματικά μεγάλα καθάρματα), σε τέτοιο βαθμό που ο κόσμος χειροκροτούσε όταν έβλεπε να περνούν τα βανάκια της καταλανικής αστυνομίας. Ήταν καφκικό.

Στο τέλος της ημέρας, ο πρωθυπουργός Ραχόι ήταν ευχαριστημένος με τις πράξεις της αστυνομίας και επιβεβαίωσε ότι στην Καταλωνία “δεν υπήρξε κανένα δημοψήφισμα”. Από την άλλη πλευρά, ο Puigdemont, ο πρόεδρος της Καταλωνίας, είπε ότι η Καταλωνία θα εφάρμοζε τον νόμο για το δημοψήφισμα σύμφωνα με τον οποίο θα πρέπει να ανακηρύξουν την καινούρια Καταλανική Δημοκρατία στις μέρες μετά το δημοψήφισμα. Απευθύνθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ξένους ηγέτες για να διαμεσολαβήσουν στη διαδικασία.

Δεν υπάρχει μια μοναδική αναρχική θέση σε όλα αυτά. Όλοι οι αναρχικοί απορρίπτουν τη θεσμική πολιτική, τον αστικό εθνικισμό και την ταξική συνεργασία και δεν θα χειροκροτήσουν ποτέ την καταλανική αστυνομία. Κατά καιρούς, η κατάσταση δεν είναι δεκτική στην συμμετοχή των αναρχικών. Ακόμα κι έτσι, υπάρχουν πολλοί που επιβεβαιώνουν ότι εκεί που ζουν, πιάνουν τον εαυτό τους να είναι στο πλευρό αυτών που κατεβαίνουν στους δρόμους. Ποιοι αναρχικοί μπορούν να κάθονται στο σπίτι τους όταν η αστυνομία απειλεί και χτυπά ανθρώπους που επιθυμούν να έχουν έναν λόγο για τη ζωή τους; Είναι δελεαστικό να θέλεις να διαλύσεις το ισπανικό κράτος ή, αν δεν το καταστρέψεις, τουλάχιστον να το απορρυθμίσεις [debilitate] μέσω ενός λαϊκού αγώνα. Και όταν ο κόσμος είναι στους δρόμους, αυτό παρουσιάζει την δυνατότητα ότι τα πράγματα μπορεί να “εκραγούν/ξεχειλίσουν”, ξεπερνώντας τα όριά τους…αν και προς το παρόν, αυτό είναι δύσκολο μιας και οι πολιτικοί έχουν την πρωτοβουλία.

Αναρχικές και αντιεξουσιαστικές οργανώσεις και ενώσεις καθώς και ανεξάρτητα συνδικάτα έχουν καλέσει σε μια γενική απεργία στις 3 Οκτωβρίου. Χτες, την τελευταία στιγμή, οι CCOO και UGT (τα συνδικάτα που δρουν “πυροσβεστικά” επαναπορροφώντας και εξημερώνοντας [domesticate] τους λαϊκούς αγώνες) και η ANC μαζί με την Omnium Cultural (οι οργανώσεις που αρθρώνουν τον αστικό εθνικισμό στην πιο καθαρή του μορφή) προσχώρησαν στο κάλεσμα για τη γενική απεργία.

Visca la terra lliure de patriotismes! Για μια Γη ελεύθερη από πατριωτισμούς!

Δεύτερη οπτική: ανάμεικτα συναισθήματα

Σας γράφω αυτά λίγο μόλις βγαίνοντας από μια συνέλευση επειδή αύριο θα έχει μια γενική απεργία στην Καταλωνία. Στην πραγματικότητα, δεν τη θεωρούν απεργία αλλά περισσότερο σαν μοα στάση εργασίας. Από τις γειτονιές, άνθρωποι οργανώνουν piquetes (μπλόκα) και μερικές διαδηλώσεις. Οι μέρες αυτές είναι έντονες και χωρίς σταματημό, γεμάτες. Φαντάζομαι έχετε δει τις εικόνες με τα γεγονότα της 1ης Οκτωβρίου που ήταν πραγματικά, μα πραγματικά τρέλα.

Οι αναρχικοί εμφανίστηκαν αργά και όχι καλά προετοιμασμένοι για τη διαδικασία της ανεξαρτητοποίησης. Για πέντε χρόνια, η πρόταση για ανεξαρτησία κυοφορούνταν τόσο από την Generalitat (την Καταλανική κυβέρνηση) και αριστερίστικα, αυτονομιστικά πολιτικά κόμματα της Καταλωνίας, όπως το CUP². Τα αναρχικά και αντιεξουσιαστικά κινήματα δεν συμβάδισαν στην πραγματικότητα με το κίνημα για ένα δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία, οπότε όλη αυτή η εξέλιξη μας αιφνιδίασε, γεγονός που δεν μας τοποθετεί σε μια πλεονεκτική θέση αν πάρουμε υπόψιν ότι αυτή η κατάσταση εξελίσσεται εδώ και πέντε χρόνια. Συχνά, ζούμε μέσα στην “φούσκα” μας ενώ ο κόσμος αλλάζει και διαμορφώνονται δυνάμεις χωρίς να το συνειδητοποιούμε.

Ξεκινώντας εδώ και μερικούς μήνες, διάφοροι γείτονες, συμπεριλαμβανομένων και μερικών που ανήκουν στην (αυτονομιστική) Εθνική Συνέλευση, άλλοι στο CUP, και άλλος κόσμος που είναι πιο κοντά στο κίνημα της ανεξαρτησίας, άρχισαν όλοι να οργανώνονται σε επιτροπές υπεράσπισης του δημοψηφίσματος. Η ισπανική λογοκρισία εντεινόταν ενόψει της ψηφοφορίας και το κράτος έπαιρνε μέτρα για να ελέγξει τι εμφανιζόταν στο διαδίκτυο, ιδιαίτερα τις ώρες πριν το δημοψήφισμα.

Μέσω αυτών των επιτροπών υπεράσπισης στις γειτονιές, ο κόσμος οργάνωσε συνελεύσεις που δεν ελέγχονται ούτε από την (αυτονομιστική) Εθνική Συνέλευση ούτε από την καταλανική κυβέρνηση που είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από το δημοψήφισμα. Υπήρχαν εντάσεις ανάμεσα στην Εθνική Συνέλευση, την κυβέρνηση και τις συνελεύσεις γειτονιών επειδή οι συνελεύσεις αμφισβητούσαν τις οδηγίες από την καταλανική κυβέρνηση για το πώς να υπερασπιστούν τις πόλεις τους. Τις ημέρες πριν από το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου υπήρχε έντονη νευρικότητα από την πλευρά της κυβέρνησης επειδή υπήρχαν αρκετά τμήματα του αυτονομιστικού κινήματος που δεν μπορούσε πραγματικά να τα ελέγξει. Στο τέλος, οι συνελεύσεις γειτονιών ήταν υπεύθυνες για μεγάλο μέρος της επιμελητείας που χρειάστηκε την ημέρα της ψηφοφορίας, καθορίζοντας την αυτο-οργάνωση του κόσμου και την υπεράσπιση των εκλογικών τμημάτων.

Οι αναρχικοί δεν είχαν σκεφθεί τι να κάνουν σε σχέση μ’ αυτό το κίνημα μέχρι τη στιγμή που το δημοψήφισμα πλησίαζε και το ισπανικό κράτος άρχισε να χτυπά τις πολιτικές ελευθερίες. Αντιμέτωπες με την λογοκρισία που είχε επιβάλει το κράτος, ένας μεγάλος αριθμός αναρχικών ομάδων από διάφορα σημεία της Βαρκελώνης, που είχαν ήδη οργανωθεί στις συνελεύσεις των γειτονιών τους και σε κοινωνικά κέντρα, αποφάσισαν να υποστηρίξουν τα τοπικά κινήματα ανεξαρτησίας.

Μέσα στο αναρχικό κίνημα, υπάρχει κόσμος που υποστηρίζει το ίδιο το δημοψήφισμα και κόσμος που δεν το υποστηρίζει. Ο κόσμος που υποστηρίζει την ανεξαρτησία απαιτεί βασικά δημοκρατικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες όπως το δικαίωμα στην ψήφο, και μερικοί αναρχικοί πιστεύουν ότι οι αναρχικοί θα έπρεπε να είναι εκεί έξω μαζί τους. Υπάρχει επίσης κόσμος που είχε εμπλακεί με το κίνημα της ανεξαρτησίας αλλά έχασαν την επαφή χρόνια πριν όταν πολιτικά κόμματα όπως το CUP και το Podemos απέκτησαν επιρροή αφότου το κίνημα της 15 Μάη το 2011 θεσμοποίησε την ενέργεια από τους δρόμους. Με το δημοψήφισμα, ο κόσμος επιστρέφει στους δρόμους, οπότε αποφασίσαμε ότι ήταν μια σημαντική στιγμή για να είμασυε κι εμείς εκεί έξω. Αλλά αυτό προκάλεσε μεγάλες αντιπαραθέσεις εντός και ανάμεσα σε αναρχικές συλλογικότητες, επειδή σίγουρα δεν ερχόμαστε από το ίδιο μέρος πολιτικά όπως πολλοί από τους αυτονομιστές.

Για μας, είναι πραγματικά πολύ πολύπλοκο. Σίγουρα προσωπικά έχω αντιφατικές θέσεις συνέχεια, υποστηρίζοντας, για παράδειγμα, συγκεκριμένες ρεφορμιστικές καμπάνιες ή εμπλέκομενος με μονοθεματικά κινήματα…αλλά το να υπερασπίζομαι μια δημοκρατική διαδικασία προς την εθνική ανεξαρτησία…είναι πολύ δύσκολο να καταλάβω πού τοποθετούμαι ακριβώς. Πολλοί σύντροφοι στη γειτονιά μας προσπαθούν επίσης να το ξεκαθαρίσουν.

Έχουμε οργανωθεί και συντονιζόμαστε με τις ομάδες των αυτονομιστών που είναι ενεργές στη γειτονιά. Έχουμε παρακολουθήσει μερικές συνελεύσεις τους και ανακοινώσαμε ότι την ημέρα του δημοψηφίσματος θα ανοίξουμε το κοινωνικό μας κέντρο ως ένα σημείο πληροφόρησης με φαγητό και σημεία να φορτίσει κανείς το κινητό του, ένα μέρος που μπορείς να ξεκουραστείς και να ξεδιψάσεις. Αυτός είναι επίσης ένας τρόπος για να προτείνεισ στον κόσμο που πιστεύει στην αυτοδιάθεση, αν και με κρατικά μέσα, ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι να πάρει κανείς τον άμεσο έλεγχο της ζωής του, σ’ αυτούς τους χώρους στο περιθώριο της κοινωνίας.

Οπότε, ναι, αποφασίσαμε να δώσουμε την υποστήριξή μας. Χτες ήταν η μέρα της ψηφοφορίας και δεν υπήρχε κανένα άλλο θέμα είτε στις ειδήσεις είτε στις κουβέντες στον δρόμο. Ήταν το μοναδικό αντικείμενο συζήτησης.

Στον δρόμο που μένω, υπήρχαν δυο εκλογικά τμήματα. Ξεκινώντας από τις 5 το πρωί, βγήκαμε στον δρόμο και υψώσαμε οδοφράγματα. Η καταλανική αστυνομία ήρθε να μας πει ότι αυτό δεν επιτρεπόταν. Στη συνέχεια κάνανε την πορεία τους και από τις 8 ξεκίνησε η όλη διαδικασία της ψηφοφορίας. Υπήρχε τόσος κόσμος έξω. Ειλικρινά, ήταν δύσκολο να μην συνεπαρθείς από αυτό που γινόταν – πολλοί ηλικιωμένοι, πολύς ενθουσιασμένος κόσμος. Από την μια ήταν πραγματικά συναρπαστικό· από την άλλη ήταν κάπως σουρρεαλιστικό, καθώς οι ψηφοφόροι υπέρ της ανεξαρτησίας συμπεριφέροντα λες και κάνανε το πιο παράνομο, κακό/αλήτικο πράγμα στον κόσμο.

Είμαι σίγουρος ότι ο καθένας έχει δει ήδη τις σκηνές βιάς που δείχνουν την Εθνική αστυνομία και την Εθνοφυλακή σε σχολεία στη Βαρκελώνη και σε άλλες πόλεις της Καταλωνίας. Ακούσαμε ότι η Εθνική αστυνομία είχε αναπτυχθεί κάπου κοντά στο σημείο που είμασταν. Τα πράγματα έγιναν εντονότερα από κείνη τη στιγμή και μετά, κι αυτό κράτησε όλη την ημέρα.

Πολλοί καταλανοί αναρχικοί ψήφισαν. Κι εγώ ψήφισα. Η αλήθεια είναι ότι ήταν δύσκολο να μην αφεθείς να σε συνεπάρει η στιγμή.

Τώρα, όσον αφορά μια αναρχική ανάλυση του τι συμβαίνει…

Πολλοί από μας γυρίσαμε χτες στα σπίτια μας ενοχλημένοι επειδή υπήρχαν πολλές διαφορές ανάμεσά μας σχετικά με το τι συνέβαινε. Πριν από δυο βδομάδες, η αναρχική συλλογικότητα στη γειτονιά μου είχε μια συζήτηση για το αν θα υπερασπιστεί τη διαδικασία της εθνικής “αυτοδιάθεσης” ή όχι. Υπήρχε πολύς κόσμος κοντά μας, με τον οποίο έχουμε σημαντική πολιτική συνάφεια, που έλεγε ότι είναι καλλίτερο να παλέψουμε ενάντια στους θεσμούς του καταλανικού κράτους γιατί θα ήταν ένα μικρότερο κράτος. Πολλοί υποστήριζαν τη διαδικασία με την ελπίδα ότι θα αποσταθεροποιήσει το ισπανικό κράτος γιατί αυτή τη στιγμή το ισπανικό κράτος είναι πολύ αποδυναμωμένο. Είναι μια στιγμή που θα μπορούσε να γείρει σε οποιαδήποτε από τις δυο πλευρές.

Προσωπικά δεν μ’ αρέσει καμμιά από αυτές τις δυο επιλογές. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε πού στεκόμαστα ως αναρχικοί. Πιστεύω ότι θα πρέπει να υποστηρίξουμε τον κόσμο στους δρόμους αλλά πιστεύω, πραγματικά, ότι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να μας συμβεί θα ήταν να αποκτήσει ανεξαρτησία ένα καταλανικό κράτος. Τελικά είναι απλά ένας τρόπος να νομιμοποιήσουμε τους κοινωνικούς και πολιτικούς αποκλεισμούς που υπάρχουν σήμερα αν πιστεύουμε ότι ότι θα έχουμε μεγαλύτερο έλεγχο πάνω τους σε ένα μικρότερο κράτος. Αλλά είναι δύσκολο για τον κόσμο να δει ένα καταλανικό κράτος σαν κάτι άλλο από δικό του, ιδιαίτερα έχοντας παλέψει χρόνια για να το αποκτήσει.

Ενώ ο κόσμος βγήκε να ψηφίσει παθιασμένος μέχρι δακρύων, αρκετές δολοφονίες από την αστυνομία έγινα τους τελευταίους μήνες στη Βαρκελώνη χωρίς να υπάρξει καμμιά αντίδραση. Στο μεταξύ, χάρις στη διαδικασία του δημοψηφίσματος, οι καταλανική αστυνομία (Mossos d’Esquadra) πέτυχε μια σημαντική βελτίωση της δημόσιας εικόνας της ως οι “καλοί”· μέχρι τότε, είχαν πάντοτε αρνητική δημοσιογραφική κάλυψη. Η ισπανική/εθνική αστυνομία στην ουσία βασάνισε ανθρώπους, αφήνοντας αρκετούς με εμφανή τραύματα. Από την καλή πλευρά, έστρεψαν την κοινή γνώμη εναντίον τους. Έτσι η στρατιωτικοποιημένη Εθνική αστυνομία τώρα φαίνεται πολύ βρώμικη, και οι Mossos d’Esquadra μοιαζουν πιο “καθαροί” – αν και η τωρινή “καθαρή” εικόνα τους σημαίνει ότι θα μπορούν να αξιοποιήσουν την νομιμοποίησή τους για να ασκούν τη βία τους με λιγότερα εμπόδια.

Πιστεύω ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε την ανυπακοή του καταλανικού λαού, την αντιπαράθεσή του με την αστυνομία, και την αντίσταση που επέδειξε. Ήταν απίστευτη. Όπως ανέφερα ήδη, το αναρχικό κίνημα έφτασε αργοπορημένα και απροετοίμαστο σε μια διαδικασία που κυοφορούνταν ήδη για χρόνια. Δεν μπορούμε να περιμένουμε να κάνει τη δουλειά χρόνων απλά σε μια-δυο βδομάδες. Να διαμορφώσουμε τον χώρο μας είναι δύσκολο και θα πρέπει να το κάνουμε με μια μετροεπή/σεμνή προσέγγιση.

Τρίτη οπτική: μια ανάλυση

Το ζήτημα δεν είναι να βοηθήσουμε να χτιστεί ένα καινούριο κράτος αλλά, μάλλον, να δείξουμε μέσα από την πρακτική ότι η αυτοοργάνωση, δίκτυα αλληλοβοήθειας και συνελεύσεις είναι η πραγματική εναλλακτική στο ισπανικό κράτος, και ότι μέσα από αυτό βρίσκουμε ο ένας την άλλη, κάποιοι όντας αναρχικοί αλλά και πολλοί άλλοι. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι ο αγώνας ενάντια στις κρατικές ιεραρχίες δεν είναι προς το τέλος τους· απλά συνεχίζεται σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Αν δημιουργηθεί ένα καταλανικό κράτος θα διατηρήσουμε την αντίθεσή μας σ’ αυτό από τα ίδια ακριβώς δίκτυα με τις δικές μας πρακτικές, τις δικές μας κοινότητες, τη δική μας οικονομία αλληλοβοήθειας.

Ο εχθρός μου εξακολουθεί να είναι ο καπιταλισμός, ο κλήρος, οι γελοίοι πολιτικοί και τραπεζίτες. Οι αναρχικοί δεν παύουν να είναι αναρχικοί απλά επειδή εκφράζουν αλληλεγγύη στον κόσμο που αντιμετωπίζει αντίποινα από το κράτος. Ξέρω πολύ καλά τι συνέβη το 19373 και ότι δεν θα πρέπει να χάσουμε τη μνήμη μας για τις προηγούμενες φορές που προδοθήκαμε από τους κρατιστές, αλλά πρέπει επίσης να αντισταθούμε στην τωρινή κρατική καταστολή – διαφορετικά θα απομείνουνε να κάνουμε τι, να παρακολουθύμε; Ο αγώνας μας είναι να είμαστε παρόντες στους δρόμους προσφέροντας το όραμά μας αποκηρύσσοντας τη βία του κράτους, είτε πρόκειται για το καταλανικό, είτε το ισπανικό είτε το κινέζικο κράτος!

Πρέπει να μάθουμε για το παρελθόν, όταν οι αναρχικοί προδόθηκαν. Πρέπει να προσπαθήσουμε να εξασφαλίσουμε ότι αυτό δεν θα ξανασυμβεί, που σημαίνει ότι πρέπει να συνεισφέρουμε σε μια συμφωνία ανάμεσα στους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές για τη στιγμή που όλη αυτή η κατάσταση θα έχει τελειώσει, όταν θα συνεχίσουμε να χτίζουμε την αυτο-οργάνωση. Εγώ, τουλάχιστον, για πολλά χρόνια έχω δουλέψει πολλά χρόνια γι’ αυτό, 24/7, και οτιδήποτε συμβεί θα συνεχίσω να το κάνω όπως το έχω κάνει μέχρι τώρα κάθε μέρα.

Ο αναρχισμός δεν είναι ένα δόγμα, ούτε μια θρησκεία. Είναι ένας τρόπος ζωής, ένας τρόπος να αισθάνεσαι και να δρας σαν ένας άνθρωπος σε αρμονία με τη Γη. Κάθε εποχή έχει το δικό της πλαίσιο, και είναι αλήθεια ότι αυτοί που πιστεύουν στο κράτος μας έχουν προδώσει πριν· ξεχνάμε, όμως, ότι χωρίς εμάς δεν πρόκειται να αλλάξουν! Θα συνεχίσουμε να επηρεάζουμε την κοινωνία παρά τους εαυτούς μας.

Το ρεύμα της αναρχο-αυτονομιστικό ρεύμα επικρίνεται από συντρόφους που είναι πιο “ορθόδοξοι” ή δογματικοί, ανάλογα πώς τους βλέπει κανείς. Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν την ιδέα της ανεξαρτησίας χωρίς ένα κράτος. Δεν είναι μια πλειοψηφική θέση, αλλά θεωρώ ότι είναι μια έγκυρη θέση. Για πολύ καιρό, οι αναρχικοί δεν είχαν εστιάσει την προσοχή τους στο ζήτημα της ανεξαρτησίας. Ζήτημα που τώρα έχει συμβάλλει στο να εμπνεύσει αντιπαράθεση και συζήτηση· διαφωνούμε μεταξύ μας αλλά προσπαθούμε να καταλήξουμε σε μια συναίνεση.

Δεν ξέρω αν θα οφείλαμε να ψηφίσουμε ή όχι, αλλά ξέρω ότι η ισπανική κυβέρνηση γίνεται πιο φασιστική μέρα με τη μέρα. Δεν είναι ότι αυτό με ξαφνιάζει, έτσι κι αλλιώς είναι ενάντια σε μια κυβέρνηση που υιοθετεί το σύνθημα “καλλίτερα ματωμένοι παρά διασπασμένοι”, αναφερόμενη στην Ιβηρική χερσόνηση και στην αποκαλούμενη Ισπανία, κάτι που υποδεικνύει ήδη πόσο παλιό είναι αυτό το ζήτημα – είναι κάτι που σέρνεται για αιώνες.

#Jo també soc anarquista (#είμαι επίσης αναρχικός)

Όσο δε αφορά ποιες αναρχικές οργανώσεις έχουν πάρη θέση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα…

• Η CGT έχει καλέσει σε γενική απεργία στην Καταλωνία η οποία υποστηρίζεται και από την CNT-AIT, την ιστορική οργάνωση που σήμερα είναι πολύ μικρότερη από την CGT, μια αναρχο-συνδικαλιστική οργάνωση που είναι πιο “ανοιχτή” και συμμετέχει στις εκλογές των σωματείων και έχει περισσότερα από 25.000 μέλη στην Καταλωνία. Η CNT-AIT, δυστυχώς, δεν αντιπροσωπεύει ούτε το 1/25 αυτού του αριθμού. Η άλλη CNT είχε μια πολύ άσχημη ρήξη με τους αυτονομιστές και είναι εναντίον των αναρχο-αυτονομιστών.

• Η Cooperativa Integral Catalana, αν και δεν είναι συγκεκριμένα ελευθεριακή (δηλαδή αντιεξουσιαστική) οργάνωση, έχει μέλη που είναι ακτιβιστές. Η δομή τους είναι οριζόντια, βασισμένη σε αντιιεραρχικές συνελεύσεις και παίρνουν αποφάσεις με συναίνεση. Είναι αφοσιωμένη στη δημιουργία αυτοοργανωμένων οικονομικών δικτύων και στν προστασία μικρών μη-ιεραρχικών πρότζεκτ στην Καταλωνία. Υποστηρίζουν την απεργία.

• Η Oca Negra και η Proces Embat είναι αναρχο-αυτονομιστικές οργανώσεις που συνεργάζονται με τη CGT σε κάποιες πλευρές της δράσης τους.

• Η Federació Anarquista de Catalunya (Αναρχική Ομοσπονδία της Καταλωνίας) είναι μια άλλη σχετικά νέα οργάνωση με μια θέση υπέρ του γιορτασμού του δημοψηφίσματος.

Επιπλέον διάβασμα

1O: El Poble i les Seves Gàbies: μια αναρχική ανάλυση στα καταλανικά, που εξερευνά υποθετικά διάφορα δυνατά σενάρια για το δημοψήφισμα της ανεξαρτησίας, και εμφανίστηκε στις 20 Σεπτεμβρίου.

Fire Extinguishers and Fire Starters: An Anarchist Analysis of the 15M Movement of 2011.

The Rose of Fire Has Returned: The General Strike of March 29, 2012.

After the Crest: Barcelona Anarchists at Low Tide, μια ανάλυση από το 2013.

From 15M to Podemos: The Regeneration of Spanish Democracy.