του AC από την Carbure1
Μια δημόσια κριτική από τη σελίδα στο facebook του AC στο κείμενο Καταλωνία: συμμετέχοντας σε μια παράξενη κατάσταση (το πρωτότυπο εδώ: https://lundi.am/)
Είναι αυτό το “οτιδήποτε μπορεί να συμβεί” με το οποίο δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ. Σε μια κατάσταση, όσο συγκεχυμένη κι αν είναι, μπορεί να είναι πολλά πράγματα, και ίσως απρόβλεπτα, αλλά ποτέ “οτιδήποτε”, διαφορετικά αρχίζουμε να πιστεύουμε σε θαύματα. Αυτό που συμβαίνει στην Καταλωνία, ίσως, να μην παράγει τίποτα, ίσως ένα αυταρχικό σημείο καμπής στην Ισπανία, ίσως ένα φιλελεύθερο Καταλανικό κράτος, το οποίο, πιθανόν, λόγω των πολιτικών ανακατατάξεων επί τω έργω, να περιέχει μια “κοινωνική” πτυχή, αλλά σίγουρα δεν θα παραγάγει, στην σημερινή κατάσταση πραγμάτων, ένα κίνημα που θα τείνει στην κατάργηση των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων. Απλά, δεν είναι αυτό που διακυβεύεται σήμερα, γιατί το διακύβευμα είναι η ανεξαρτησία της Καταλωνίας και οι ελπίδες και αντιθέσεις που εγείρει. Ότι αυτή η ανεξαρτησία έχει διαφορετικά περιεχόμενα ανάλογα με τα δρώντα υποκείμενα, με άλλα λόγια ότι αντανακλά τους ταξικούς αγώνες στην Ισπανία και την Καταλωνία, είναι φανερό. Αλλά δεν μπορεί κανείς, μέσω ενός είδους “στοχαστικού υλισμού” από το πουθενά, να καταλήξει σε μια υποτιθέμενη απειρία δυνατοτήτων. Μπορούμε να κατεβούμε στους δρόμους, αν πιστεύουμε ότι εκεί είναι η θέση μας, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται κατανάγκην αυταπάτες (ιδιαίτερα από τη στιγμή που ξέρουμε ότι “το πιο πιθανόν είναι ότι ο κάθε αντίπαλος συνειδητοποιεί τι αναμένεται από αυτόν”), πόσο δε μάλλον να θεωρήσουμε ότι ως δια μαγείας, η ψήφος υπέρ ενός Κράτους μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα κάτι άλλο από ένα Κράτος. Το να παίρνουμε στα σοβαρά τους αγώνες σημαίνει επίσης να αποφεύγουμε να τους κάνουμε να “λένε” κάτι που δεν λένε. Οι αστική τάξη παρέχει αρκετούς ιδεολόγους των οποίων η δουλειά είναι να βάζουν ένα τέλος τις εξεγέρσεις στις κάλπες για να προσθέσουν εθελοντικές συνεισφορές.
AC
1 Στμ. Μεταφρασμένο από εδώ: http://dndf.org/?p=16398.