Η Μεταπολίτευση Πέθανε! Ζήτω η Μεταπολίτευση!
[Κοινωνικο-ταξικόν Δράμα εις πολλάς Πράξεις]
ή αλλιώς: Η κατασκευή του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, η αναδιάρθρωση
κράτους και κεφαλαίου και το διαρκές reset της Ελληνικής Δημοκρατίας μετά το 1970
-
Μα τι είναι επιτέλους αυτή η καπιταλιστική αναδιάρθρωση; Η μεγάλη εικόνα, η παγκόσμια, και λίγη ιστορία των ταξικών αγώνων (ναι, επιμένουμε ότι η βάση της κοινωνικής δυναμικής είναι η ταξική πάλη στην ιστορικότητά της ως έκφραση των σχέσεων ταξικής κυριαρχίας και εκμετάλλευσης και όχι η αφηρημένη κίνηση οικονομικών μεγεθών): εργατικό κίνημα και η διάλυση της εργατικής ταυτότητας (συγγνώμη, της ποιας; )
-
Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας και ο πολιτικός μετασχηματισμός του ελληνικού κράτους. Το ελληνικό κράτος ως δυτική Δημοκρατία, οι βασικές μεταβλητές και σταθερές του: μια αστική τάξη διχασμένη μεταξύ κοσμοπολίτικου και εθνικού ρόλου, με πλήρη έλεγχο πάνω στο (βαθύ) κράτος, και ένας μετεμφυλιακός κοινωνικός σχηματισμός όπου αντηχούν ακόμα έντονα οι άγριοι ταξικοί αγώνες της προηγούμενης περιόδου και οι διαιρέσεις που παρήγαγαν.
Πρooοίμιον-Πράξις 1η
-
1974-1981: Ο σφιχτός εναγκαλισμός του ελληνικού κράτους με το ελληνικό κεφάλαιο παράγει το ελληνικό παράδοξο Ι: η “σοσιαλμανία” του Εθνάρχη Καραμανλή και το φαινόμενο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Παντού ιδιωτικοποιούν τα πάντα αλλά εδώ τα πάντα κρατικοποιούνται!
Πράξις 2η
-
1981-1989: Μα πραγματικά, τι γίνεται σε αυτή την Ελλάδα; Δεν έχουν καπιταλισμό; Η ευημερία και οι μύθοι της Μεταπολιτευσης που αγαπήσαμε (δες ClassWarDogz). Το ελληνικό παράδοξο ΙΙ: αναδιάρθρωση με παροχές και κοινωνικό κράτος; Δεν πρόκειται περί παραδόξου όμως αλλά περί ευφυούς κοινωνικής μηχανικής: πριν υποτιμήσεις πρέπει φτιάξεις τον νέο, μεταπολιτευτικό πια, εθνικό κορμό. Και αν δεν λαδώσεις δεν φτιάχνεις καινούριες ταξικές συμμαχίες, δεν θάβεται το τσεκούρι του ταξικού πολέμου. Είπαμε τέρμα το μετεμφυλιακό κράτος, είμαστε Δημοκρατία τώρα. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι σύμμαχοι: παλιοί αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, αγρότες και υπάλληλοι, οικοδόμοι, φοιτητές και ΔΕΠ, γιατροί και δικηγόροι, μάστορες και εργολάβοι, όλοι οι καλοί χωράνε σε αυτή την καινούρια “λαϊκή” συμμαχία για τον Σοσιαλισμό.
Intermezzo I
-
1989: το όριο του πρώτου μεγάλου κύκλου της Μεταπολιτευσης και η διαδικασία “κάθαρσης”. Επιτέλους πότε θα έχουμε πραγματική υπαγωγή σε αυτό το κράτος; Και όπου γάμος και γιορτή η Βασίλω (συγγνώμη, η Αριστερά εννοούμε) πρώτη. ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ version 1 (ή αλλιώς αφήστε 100 ρεφορμιστικά λουλούδια να ανθίσουν, των γαρύφαλλων του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένων).
-
1990-1993: Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η ελληνική εκδοχή του Θατσερισμού ή αλλιώς κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται στην ώρα τους…
-
1993-1996: …και η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο! Η γλυκιά επιστροφή της Σοσιαλδημοκρατίας. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι η ατμομηχανή της αναδιάρθρωσης (τα αφεντικά την λένε εκσυγχρονισμό, ντε) και οι μετανάστες οι θερμαστές. Ο εθνικός κορμός αρχίζει να αισθάνεται κάποια ρίγη αλλά δεν πολυδίνει σημασία. Ο Αντρέας φεύγει αλλά οι τεχνοκράτες έρχονται και φαίνονται αποφασισμένοι και ικανοί να σταθεροποιήσουν την κατάσταση.
Πράξις 3η
-
1996-2004: η χρυσή οκταετία του ελληνικού καπιταλισμού: ευρωπαϊκή ενσωμάτωση, νέες εθνικές ιδέες και οράματα, Βαλκανική “υπερδύναμη” και αναδιάταξη του εθνικού κορμού. Αρχίζει να γίνεται ορατή η διάλυση της εργατικής ταυτότητας και η συγκρότηση του εθνικιστικού και ρατσιστικού παροξυσμού που εγγράφεται στα σώματα των κοριτσιών από την Ανατολική Ευρώπη που ξεζουμίζονται στα σκυλάδικα και στα μπαρ της εθνικής εκτόνωσης, των οικοδόμων από την Αλβανία και την Πολωνία, των εργατών γης από την την Ασία και την Αφρική. Κάθε peak προμηνύει, όμως, μια κατρακύλα.
Πράξις 4η
-
2004-2009: Εντάξει και η Δεξιά μπορεί να κυβερνήσει αυτή την χώρα, όταν η Σοσιαλδημοκρατία παρουσιάζει κόπωση. Η υποτίμηση αρχίζει και παίρνει σβάρνα και τους ντόπιους – εργάτριες στα supermarket, καθαρίστριες, εργαζόμενους στα stage και τα voucher, κάθε λογής επισφαλείς, αλλά πού να τα δει αυτά ο εθνικός κορμός (δημοσιο-υπαλληλία, αγρότες, επαγγελματίες, πανεπιστημιακοί, μικροαστοί εργάτες). Αυτοί έχουν κάνει καλό ντήαλ με το κράτος και το κεφάλαιο, προεδρεύουν στα συνδικάτα και θεωρούν την “γενιά των 750” ευρώ παρακατιανή. Τα σύννεφα, όμως, μαζεύονται στον ορίζοντα και ξεσπάνε βίαια τον Δεκέμβρη του 2008, ποτίζοντας με όξινη ταξική βροχή το πεδίο μιας πόλης που ξυπνά μητρόπολη.
Intermezzo II
-
2009: Το κράτος στα πρόθυρα (τρόπος του λέγειν, γιατί έχει πέρασει ολόκληρη την πόρτα) της χρεοκοπίας και το καύσιμο της μεταπολιτευτικής αισιοδοξίας αρχίζει να τελειώνει – πριν τελειώσει, το εκλογικό σώμα παίρνει μια τελευταία δυνατή τζούρα και ετοιμάζεται να εφορμήσει για άλλη μια φορά στον σοσιαλιστικό ουρανό, νανουριζόμενο με το παραμύθι ενός ακόμα Παπανδρέου: “Λεφτά υπάρχουν”. Προφανώς η κρίση χρέους που ξέσπασε από το 2008 αφορά τους κουτόφραγκους.
Πράξις 5η
-
2010: Είναι επίσημο πλέον. Η κρίση θέλει αναδιάρθρωση – και αφού τόσα χρόνια ακόμα και το κεφάλαιο στην Ελλάδα αρνιόταν να υπαχθεί πλήρως στον εαυτό του, κάποια πράγματα θα πρέπει να γίνουν γρήγορα και γίνονται. Βίαιη υποτίμηση λέγεται και προλεταριοποίηση αλλά το να είσαι προλετάριος ακούγεται σαν βρισιά στα αυτιά της ελληνικής εργατικής τάξης και των μικροαστών – πόσο μάλλον να είσαι μετανάστης προλετάριος. Τώρα που αρχίζει να ζορίζεται για τα καλά ο εθνικός κορμός, άντε να μαζέψεις το φασιστικό απόστημα.
-
2010-2014: Το “έπος” του αντιμνημονιακού αγώνα και στο βάθος ΣΥΡΙΖΑ (Συνασπισμός version 2, με εξελιγμένη τεχνογνωσία). Το παραμύθι των κακών Ευρωπαίων δανειστών εναντίον της πτωχής πλην τίμιας Ελλάδας μαγνητίζει τα “λαϊκά” στρώματα και διαγράφει το όριο των διαταξικών αγώνων της περιόδου, δηλ. το ίδιο το κράτος, το οποίο κωφεύει στα αιτήματα για προστασία, αξιοκρατία, και ανακατανομή βαρών. Βαθιά ανησυχία καταλαμβάνει τον εθνικό κορμό για την τύχη του μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου, και έτσι ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ μπας και σώσει την παρτίδα.
Πράξις 6η
-
2015-…: Η ήττα που βιώνεται σαν νίκη. Η πλατεία Συντάγματος περνά την Αμαλίας. Η πρώτη (και δεύτερη) φορά αριστερο-ακροδεξιά κυβέρνηση σηματοδοτεί το τέλος του δεύτερου μεγάλου κύκλου της Μεταπολίτευσης. Ο δράκος των Μνημονίων απέδρασε, όλοι αναρωτιούνται αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο ΠΑΣΟΚ, η ανάγκη για μια αίσθηση μεταπολιτευτικής συνέχειας είναι ισχυρή. Τα νέα, όμως, δεν είναι καθόλου καλά για μας. Ασχέτως του αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Σοσιαλδημοκρατία ή όχι, η υποτίμησή μας είναι πια εμπεδωμένη πραγματικότητα, οι προλετάριοι που περισσεύουν στην Μ.Ανατολή, την Ασία, την Αφρική γίνονται πεδίο ασκήσεων βαρβαρότητας των κρατών και του κεφαλαίου. Τα αφεντικά αισθάνονται ότι παίζουν χωρίς αντίπαλο. Αν και αναζητούν ακόμα την νέα εθνική αφήγηση και το ακροατήριό της, ονειρεύτονται το τέλος της κρίσης και ανεβάζουν στροφές. Ελληνικό κράτος και κεφάλαιο αισθάνονται τόσο σταθεροποιημένα ώστε δελεάζονται να μπουν σε έναν καινούριο κύκλο επέκτασης. Η κρίση τώρα μπορεί να λέγεται και πόλεμος.
Πράξις ;
(…πρέπει να την γράψουμε εμείς)
Κι εμείς; Ο μόνος τρόπος να σπάσει αυτή η λούπα της Μεταπολίτευσης, δηλ. ο φαύλος κύκλος της εκμετάλλευσης και της υποτίμησής μας, είναι η προλεταριακή μας αντεπίθεση μέσα από αυτόνομους και αδιαμεσολάβητους αγώνες, ντόπιων και μεταναστών, ενάντια σε εθνικές στρατηγικές και μέτωπα, χτυπώντας την καρδιά του κεφαλαίου και της κυριαρχίας: την ιδιοκτησία, το εμπόρευμα, το θέαμα, κάθε έμφυλη και φυλετική διάκριση. Ο ορίζοντας της κοινωνικής χειραφέτησης και της ελευθερίας διανοίγεται πάντα μπροστά μας.
In.Medias.ReS
Φλεβάρης 2016
