Σημείωση: Το Enough is Enough δεν οργανώνει καμμιά από αυτές τις εκδηλώσεις, δημοσιεύουμε αυτό το κείμενο ώστε οι άνθρωποι στην Ευρώπη και στην Αμερική να μπορούν να παρακολουθούν τι συμβαίνει και για λόγους τεκμηρίωσης. Διαβάστε όλες τις αναφορές μας για την Καταλωνία εδώ.
Είναι στις ταραγμένες, μπερδεμένες και θυελλώδεις στιγμές που γίνεται πιο πιεστικό να συμβουλευτεί κανείς την πυξίδα για να αποφύγει να χαθεί. Είναι, όμως, επίσης ανάμεσα στις βροντές και τους κεραυνούς της καταιγίδας που είναι πιο δύσκολο να βασιστεί κανείς στις ενδείξεις της. Γι’ αυτό τον λόγο είναι αναγκαίο να μην παρασυρθεί στη δίνη των γεγονότων που συμβαίνουν εξαιρετικά γρήγορα και απαιτούν άμεσες αντιδράσεις. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο, έστω και για μια στιγμή, να “κοιτάξει ψηλά” πέρα από το άμεσο πλαίσιο, να πάρει μια απόσταση από την καταιγίδα και να προσπαθήσει να δει, έστω φευγαλέα, σε ποιον ορίζοντα ωθούμαστε από τις πράξεις στις οποίες η κατάσταση μοιάζει να μας βάζει.
Παρά την συμπάθεια, την εκτίμηση και την κατανόηση που αισθάνομαι για πολλούς από τους ελευθεριακούς που συμμετέχουν στις τρέχουσες κινητοποιήσεις στην Καταλωνία, δεν μπορεί να μου διαφεύγει ότι ευνοούν, εντελώς αθέλητα, τη διαδικασία που έχει σχεδιαστεί από την καταλανική κυβέρνηση και τους εθνικιστικούς σχηματισμούς για τη δημιουργία ενός “νέου Κράτους”.
Είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι αυτός ο στόχος – το εντελώς αντίθετο – και ότι δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίον εκθέτουν τα σώματά τους σε μια παράδοξη “υπεράσπιση της κάλπης” ή ότι καλούν σε μια γενική απεργία σε πρακτική συνάφεια με το δημοψήφισμα που στοχεύει στη δημιουργία ενός νέου Κράτους.
Οι στοχεύσεις τους ποικίλουν από τη συνεισφορά στην “καταστροφή του ισπανικού κράτους” (με την ελπίδα ότι αυτό θα συμβεί), στην μετατόπιση προς μια κατάσταση στην οποία “όλα μπορούν να αποφασιστούν”, και όχι μόνο η πολιτική μορφή της κρατικής επικράτειας, μέσω της προοπτικής ριζοσπαστικοποίησης της παρούσας σύγκρουσης, ενθαρρύνοντας τη δημιουργικότητα και τις σπίθες της αυτοοργάνωσης που εμφανίζονται στον πληθυσμό. Κάποιοι κάνουν όνειρα ακόμα και για μια (απίθανη) λαϊκή εξέγερση που ανοίγει τον δρόμο για μια αυθεντική “αυτονομία”, με τη ισχυρή έννοια του όρου, που πάει πολύ πιο πέρα από την αυτοδιάθεση των ανθρώπων.
Αυτοί οι στόχοι, όπως και η αναπόφευκτη προσήλωση στην πάλη ενάντια στην καταπίεση που ασκεί το Κράτος σε όσους αψηφούν τους νόμους του, αξίζουν τον πιο απόλυτο σεβασμό. Είναι, όμως, επίσης φανερό ότι η συνέργεια αυτών των παραγόντων βάζει το λιθαράκι της στην ανάπτυξη του σχεδίου υπέρ της ανεξαρτησίας ή, μάλλον, του εθνικιστικού σχεδίου, όπως θα έπρεπε να αποκαλείται, αφού δεν προσποιείται να “κάνει ανεξάρτητο” οτιδήποτε άλλο από ένα “έθνος”.
Αν με προβληματίζει αυτή η συνεισφορά, δεν είναι επειδή οδηγεί στη δημιουργία ενός καινούριου κράτους· στο τέλος θα συνεχίσουμε να το αντιπαλεύουμε κι’ αυτό όπως το κάνουμε και με το τωρινό, χωρίς η αλλαγή του κρατικού πλαισίου να συνεπάγεται μια ποιοτική διαφορά που να αξίζει ιδιαίτερη μνεία. Το να ζούμε, όμως, σε ένα καινούριο κράτος επιφέρει, χωρίς να το προσέχουμε, την βασική αρνητική επίπτωση που θα αναδυθεί από την συμμετοχή μας στην παρούσα σύγκρουση, δηλαδή ότι θα είμαστε εμείς και οι εργάτες που εμπλέκονται, που θα πληρώσουμε τις συνέπειες της αντιπαράθεσης ανάμεσα στο θεσμισμένο κράτος και το αναδυόμενο, όπως θα συμβεί, για παράδειγμα, στους είκοσι Έλληνες αναρχικούς που συνελήφθησαν για την κατάληψη της ισπανικής πρεσβείας σε ένδειξη αλληλεγγύης “με την Καταλωνία”.
Αυτό που με ανησυχεί, και είναι σ’ αυτό ακριβώς το σημείο που είπα πριν για την ανάγκη να “κοιτάξουμε ψηλά”, είναι ότι η συνεισφορά στις τρέχουσες αντιπαραθέσεις δίνει φτερά στην “έκρηξη των εθνικισμών”, όπως συμβαίνει σε κάθε σύγκρουση ανάμεσα σε εθνικισμούς, και προοιωνίζει μια αντιπαράθεση ανάμεσα τόσο στους εργάτες στην ίδια την Καταλωνία όσο και ανάμεσα στους εργάτες στην Καταλωνία και αλλού. Για να μην αναφέρουμε την αντίστοιχη ενίσχυση της άκροδεξιάς, που έχει ήδη παρατηρηθεί με έναν ανησυχητικό τρόπο σε διάφορα μέρη της Ισπανίας. Δεν είναι ότι πρόκειται να εγκαταλείψουμε την πάλη για να μην προκαλέσουμε την άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά αυτό που δεν θα έπρεπε να κάνουμε είναι να παλεύουμε σε ένα σενάριο που καθορίζεται από εθνικιστικούς κώδικες, γιατί κάτι τέτοιο θα εγγυούνταν όντως αυτή την έκρηξη.
Προς το παρόν, οι πράξεις του Puigdemont, που άφησε χτες μετέωρη την ανακήρυξη του καινούριου κράτους, και, αντίστοιχα, του Ραχόι που σήμερα θέτει σε κίνηση, χωρίς τυπικό τρόπο, την αναστολή της καταλανικής αυτονομίας, αποκαλύπτουν την έγνοια να μην πληγούν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων των εταιριών ή των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και καταδεικνύουν τα όρια με τα οποία είναι αντιμέτωπες αυτές οι δύο κυβερνήσεις, όρια που δεν θα είναι διατεθειμένες να παραβιάσουν. Αυτό μεταφράζεται σε μια υποχώρηση της έντασης, με το ανέβασμα ενός θεάματος επειδεικτικών πράξεων και εξαπάτησης, διακοσμημένων με άσφαιρα πυρά. Προς το παρόν το μόνο αίμα που έχει ήδη χυθεί, και το οποίο θα έπρεπε να αποφευχθεί, είναι αυτό των ανθρώπων “από τα κάτω”, που αφέθηκαν να συρθούν σε ένα ενορχηστωμένο πάρτυ, υπό τη διαιτησία της πολιτικής κατεστημένης τάξης και σύμφωνα με τα συμφέροντά της. Ναι, ας πολεμήσουμε, αλλά όχι σε πεδία μάχης στα οποία οι εχθροί μας μάς καλούν να συμπαραταχθούμε μαζί τους.
Tomás Ibáñez Βαρκελώνη, 11 Οκτωβρίου 2017
1 Αρχικά δημοσιευμένο στο A Las Barricadas. Μεταφρασμένο από συντρόφους στη Βαρκελώνη.
2 Στμ. Μεταφρασμένο από εδώ: https://enoughisenough14.org/2017/10/16/tomas-ibanez-on-catalonia-about-storms-and-compasses.
Oct 26